Kiedy spotykają Państwo Rocío Fumanal, wszystkie Państwa problemy znikają. Ona emanuje nadzieją i sprawia, że Państwa skargi znikają. Ta 22-letnia dziewczyna potrafi wnieść nową radość do Państwa życia. Jest przykładem siły. Los Rocio zmienił się całkowicie po tym, jak uczestniczyła w wypadku samochodowym, gdy była w drodze do pracy jako monitor na letnim obozie młodzieżowym. Mówi, że jej matka z nieba uratowała jej życie. "Poczułam jej uścisk. Moja mama dała mi drugą szansę na życie i wiem, że teraz żyję dla nas obu.
Po ośmiu miesiącach spędzonych w szpitalu dla paraplegików w Toledo, wrócił do domu wraz z ojcem i trzema siostrami, które są jego głównym wsparciem. I jego wózkiem inwalidzkim. W szpitalu zarażała swoich kolegów optymizmem i witalnością. "Przyszła jedna dziewczyna z rakiem szpiku, stałyśmy się jak siostry. Przed śmiercią została ochrzczona, bierzmowana i przyjęła komunię. Bóg postawił mnie u jej boku", mówi Rocío.
Ponieważ dla Rocío Fumanal "nadzieja jest ostatnią rzeczą, którą można stracić. To właśnie zawsze powtarzałam moim kolegom ze szpitala, mojej drugiej wielkiej rodzinie. Bałam się stamtąd wyjść, stawić czoła życiu. Ale jestem tu po to, aby być tym, kim Bóg chce, abym była.
W szpitalu dała świadectwo swojej wiary i opowiedziała wszystkim o Fundacji CARF i jej pracy na rzecz księży diecezjalnych, seminarzystów i powołań na wszystkich kontynentach. "Poznałam Fundację CARF podczas organizowanej przez nią podróży do Rzymu - jak ważne jest, aby księża otrzymali dobrą formację" - mówi Rocío.
Od tego czasu Rocío Fumanal jest młodą dobroczyńczynią Fundacji CARF. Jest świadoma, że pomimo paraplegii w nogach, ma misję do spełnienia. "Jako katolicy wiemy, że Bóg ma historię dla każdego. Zsyła nam wyboje, abyśmy mogli Mu zaufać i dawać przykład.
Miał ciężki okres, nie zaprzecza, zbuntował się, zgolił włosy.... "Kiedy furgonetka się przewróciła, wyciągnięcie mnie zajęło im godzinę. Bardzo cierpiałem. Nigdy nie pogodzę się z faktem, że wcześniej mogłem chodzić, a teraz nie. Ale odzyskałem siły. Ale odzyskałam entuzjazm i siłę, by wznowić studia na kierunku wczesna edukacja i nauczyć się języka migowego. Potrzebuję krzesła na plecy, ale nie na głowę" - żartuje. Gra również w tenisa, ćwiczy handbike i zamierza spróbować tenisa wiosłowego.
Chociaż powiedziano jej, że jej niepełnosprawność jest nieodwracalna, marzy o cudzie. "Bóg da mi coś wielkiego", uśmiecha się, ponieważ celem Rocío jest bycie postrzeganą w dobrym świetle. Latem przeszła Camino de Santiago z grupą przyjaciół z Zakonu Maltańskiego. Nie zamierza się poddawać. Obiecuje: słowo Rocío Fumanal.
Marta Santín, Dziennikarz specjalizujący się w informacjach religijnych
Pierwotnie opublikowano w 2019 r. w biuletynie Fundacji CARF.
