Jak pomóc seminarzystom?

Rodzaje grantów, które można przekazać Fundacji CARF

Pracujemy nad tym, aby żadne powołanie nie zostało utracone i aby seminarzyści, po wyświęceniu na kapłanów, mogli przekazywać w swojej pracy duszpasterskiej całe otrzymane światło, naukę i doktrynę. Dzięki naszym dobroczyńcom pomagamy w formacji kapłanów, rozpowszechniamy ich dobre imię i modlimy się o ich wierność i o powołania.

Fundacja CARF może pomóc seminarzystom na różne sposoby:

Proszę przekazać darowiznę online na rzecz seminarzystów

Szybki i bezpieczny sposób na pomoc seminarzystom, wsparcie seminarium i finansowanie ich formacji. Z każdego miejsca, tylko za pomocą swojego urządzenia mobilnego, można przekazać darowiznę, wykonując kilka prostych kroków. Należy wybrać kwotę, którą chce się przekazać i czy ma to być darowizna jednorazowa czy cykliczna. Od tego aktu hojności zależy ukończenie studiów przez wielu seminarzystów.

Proszę przekazać darowiznę na formację seminarzystów i księży

Proszę podarować plecak Sacred Vessel

Przekazując darowiznę w wysokości 600 euro, mogą Państwo pomóc seminarzystom, którzy wkrótce zostaną wyświęceni, otrzymując plecak Sacred Vessel, który zawiera wszystkie przedmioty liturgiczne niezbędne do udzielania sakramentów i odprawiania Mszy Świętej, gdziekolwiek się znajdzie.

Będzie się za Panią modlił do końca swojego życia, a Pani będzie wiedziała, kim jest i w jakim kraju będzie wykonywał swoją pracę duszpasterską, polecając mu, aby był święty i wierny swojemu powołaniu.

Proszę podarować Plecak Świętych Naczyń

Darowizny rzeczowe

Innym sposobem pomocy seminarzystom w ich formacji są darowizny rzeczowe. Darowizny rzeczowe to takie, w których zamiast pieniędzy darczyńca przekazuje pewne dobra: biżuterię, zegarki, dzieła sztuki...

W większości przypadków są to wartościowe przedmioty, o których darczyńca już wie, że nie będzie się nimi cieszył, i uważa, że będą bardziej przydatne, jeżeli wesprą szlachetny cel. Dobra zostaną profesjonalnie wycenione, a po ich zlicytowaniu pieniądze, które przyniosą na wsparcie powołania seminarzystów, będzie można odliczyć od podatku.

Proszę przekazać cenne przedmioty, takie jak biżuteria i dzieła sztuki.

Przekazuje spadki i testamenty na szkolenie seminarzystów.

Ta testamentowa dyspozycja to procedura, która sprzyja instytucji non-profit, takiej jak Fundacja CARF. Państwa dziedzictwo solidarności to zobowiązanie na przyszłość i sposób na utrwalenie dzieła Państwa życia w innych: dalsze wspieranie seminarzystów i księży diecezjalnych na pięciu kontynentach. W tym celu wystarczy, że zdecydują się Państwo, w formie testamentu lub części spuścizny solidarnościowej, na pomoc seminarzystom poprzez Fundację CARF.

Proszę sporządzić testament lub testament wieczysty solidarny

seminarista donar Seminario internacional Bidasoa

Seminaria międzynarodowe, z którymi współpracuje Fundacja CARF

Pod wpływem inspiracji i zachęty świętego Jana Pawła II, błogosławiony Alvaro del Portillo zainicjował w 1989 roku działalność Fundacji CARF, aby pomóc seminarzystom i księżom diecezjalnym. Obecnie ponad 800 biskupów z pięciu kontynentów corocznie zwraca się o miejsca i stypendia naukowe dla swoich seminarzystów i księży na Papieskim Uniwersytecie Świętego Krzyża w Rzymie oraz na Wydziałach Studiów Kościelnych Uniwersytetu Nawarry.

Fundacja CARF współpracuje z dwoma międzynarodowymi seminariami, dwoma kolegiami kapłańskimi i trzema kolegiami, aby mogły one przyjmować seminarzystów z całego świata, którzy przyjeżdżają do Europy, aby przygotować się do swojej formacji.

Powinniśmy być wdzięczni Bogu za księży. Nie przestawajmy się za nich modlić i współpracować w ich posłudze. Prośmy Pana, aby nadal dawał nam wielu dobrych kapłanów, bo pracy jest dużo, a powołań mało. Zacznijmy pomagać seminarzystom i wspierać seminaria, aby nie zabrakło kapłanów, którzy w imieniu Chrystusa opiekują się ludem Bożym.

Przykład św. Józefa, strzegącego i służącego

 
Posługa papieża jest w służbie życia chrześcijańskiego. Życie chrześcijańskie jest w służbie wszystkim i światu stworzonemu. I każdy człowiek znajduje tam również, W trosce i służbie, sens jego życia: strzec darów Bożych, co można czynić tylko z miłością, jak to czynił św.

Misja św. Józefa i nasza

Misja św. Józefa (por. Mt 1:24) Zaczął od nawiązania do dnia święta Benedykta XVI: "Jesteśmy blisko niego w modlitwie, pełni uczucia i wdzięczności". Św. Józef był kustoszemCzyj to opiekun? Maryi i Jezusa; ale jest to opieka, która następnie zostaje rozszerzona na Kościół.Jak zauważył bł. Jan Paweł II: "Tak jak z miłością opiekował się Maryją i z radosnym zaangażowaniem poświęcił się wychowaniu Jezusa Chrystusa, tak samo poświęcił swoje życie Jej i jej wychowaniu". ojcostwo strzeże i chroni również swoje mistyczne ciało, Kościół, którego Święta Dziewica jest figurą i wzorem". (Adhortacja Apostolska Redemptoris Custos, 1).

Papież Franciszek pyta dalej: "Jak Józef przeżywa swoje powołanie jako opiekun Maryi, Jezusa, Kościoła? Z ciągłą uwagą na Boga, otwarty na Jego znaki, dostępny dla Jego planu, a nie tak bardzo dla własnego.(...) Umie słuchać Boga, pozwala się prowadzić Jego woli i właśnie dlatego jest jeszcze bardziej wrażliwy na powierzonych mu ludzi, umie realistycznie odczytywać wydarzenia, jest uważny na otoczenie i umie podejmować najrozsądniejsze decyzje (...) Odpowiada na Boże wezwanie, z dyspozycyjnością, z gotowością".

Tutaj mogą Państwo zobaczyć, jak św. Józef z Nazaretu stosuje w praktyce prawdziwe rozeznanie woli Bożej"Znaki czasu", w tym sensie, w jakim Sobór Watykański II mówi o "znakach czasu". Innymi słowy, znaki działania Ducha Świętego, które są dostrzegalne, gdy patrzy się z wiarą i realistycznie ocenić sytuację, w której się znajduje, i podjąć decyzję o odpowiednim działaniu, zarówno z punktu widzenia osobistego, jak i kościelnego, Por. Gaudium et spes, 4, 11 i 44.

Jednocześnie papież zauważa, że, w św. Józefie "widzimy również, co jest centrum powołania chrześcijańskiego: Chrystus.". I dlatego zaprasza nas: "Zachowajmy Chrystusa w naszym życiu, aby zachować innych, aby chronić stworzenie.

Wszystko to jest szkołą dla chrześcijan, szczególnie dla pedagogów i trenerów.

Homilia Ojca Świętego Franciszka, Plac Świętego Piotra, wtorek 19 marca 2013 r. Uroczystość św. Józefa.

Stewardship to zadanie dla wszystkich, począwszy od naszego własnego.

Ale strzeżenie, ostrzegał papież Franciszek, jest powołaniem każdego z nas: wszyscy musimy strzec piękna stworzonych rzeczywistości; tu przywołanie św, dbać o ludzi wokół nas, "szczególnie o dzieci, osoby starsze, osoby bardziej wrażliwe, które często pozostają na peryferiach naszego serca".

Wszyscy musimy dbać o członków rodziny, małżonków, rodziców i dzieci, o przyjaźnie. "Bądźcie szafarzami darów Bożych", radzi nam; bo rzeczywiście wszystko jest darem. Jeśli tego nie zrobimy, mówi, zniszczenie postępuje i serce wysycha.

Jeśli stewardship jest obowiązkiem każdego człowieka, jest rozumiany i praktykowany przez ludzi dobrej woli, to zwłaszcza "tych, którzy zajmują odpowiedzialne stanowiska ekonomicznie, politycznie lub społecznie". Należy dbać o Bożą naturę, o środowisko naturalne. Ale musimy zacząć od siebieAby "strzec", musimy również dbać o siebie. Pamiętajmy, że nienawiść, zazdrość, pycha i arogancja brudzą życie.

Strzeżenie oznacza zatem pilnowanie naszych uczuć, naszego serca, ponieważ to właśnie stamtąd pochodzą dobre i złe intencje: te, które budują i te, które niszczą. Nie wolno nam się bać dobroci, ba, nawet czułości."To nie jest cnota słabych, ale silnych, jak św.

Rzeczywiście. Stąd tak ważne jest badanie własnego sumienia wraz z dobrą formacją. I jeśli sentymentalizm, który nie jest zintegrowany z refleksją i formacją chrześcijańską, może spowodować spustoszenie, tak samo może to zrobić racjonalistyczna lub woluntarystyczna edukacja, która nie integruje uczuć i ich właściwych i koniecznych przejawów. Dietrich von Hildebrand w swoim dziele "Serce: analiza ludzkiej i boskiej afektywności" ujmuje to w następujący sposób (Madryt 2009).

Kiedy papież Franciszek wygłosił homilia z Mszy św. inauguracyjnej jego pontyfikatu zaprosił wszystkich do bycia opiekunami Stworzenia, tak jak św. Józef był opiekunem Świętej Rodziny.

Znaczenie posługi papieskiej

Papież wyjaśnił następnie, na czym polega władza posługi Piotrowej:

"Nie zapominajmy nigdy, że prawdziwą siłą jest służba, Tak brzmi tytuł jednej z jego książek i że nawet papież, aby sprawować władzę, musi coraz bardziej wchodzić w tę służbę, która ma swoje świetliste zwieńczenie w krzyżu". Taka jest siła miłości. Dowiadujemy się tego również od św.

I tak właśnie powinna być wykonywana posługa papieża: "Musi on skierować swoje oczy na pokorną, konkretną, bogatą w wiarę służbę Świętego Józefa i tak jak on, otworzyć ramiona, aby strzec całego Ludu Bożego i przyjąć z czułością i wrażliwością całą ludzkość, a zwłaszcza najbiedniejszych, najsłabszych i najmniejszych.to, co Mateusz opisuje w końcowym sądzie nad dobroczynnością: głodnemu, spragnionemu, obcemu, nagiemu, choremu, więźniowi (por. Mt 25:31-46).. Zakończył kolejną lekcją: "Tylko ten, kto służy z miłością, wie, jak strzec"..

Niosąc ciepło nadziei

W ostatniej części odwołuje się do nadziei, na której opierał się Abraham (por. Rz 4:18).. "Również dzisiaj, w obliczu tak wielu kłębów szarego nieba, musimy zobaczyć światło nadziei i sami dać nadzieję. Strzec stworzenia, każdego mężczyzny i każdej kobiety, spojrzeniem pełnym czułości i miłości, to otworzyć promyk światła pośród tylu chmur; to przynieść ciepło nadziei".

Dla nas, chrześcijan, "jak Abraham, jak św, nadzieja, którą niesiemy, ma horyzont Bogaktóre zostało nam otwarte w Chrystusie, opiera się na skale, którą jest Bóg".

Grzegorza Wielkiego: "Sługa sług Bożych".

Pan Ramiro Pellitero Iglesias
Profesor teologii pastoralnej na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Nawarry.

Opublikowano w Kościół i nowa ewangelizacja.

Wielki Post: czym jest i co oznacza, definicja i modlitwy

"Co roku, podczas czterdziestu dni Wielkiego Postu, Kościół jednoczy się z Tajemnicą Jezusa na pustyni", Katechizm Kościoła Katolickiego, 540.

Co to jest Wielki Post?

Znaczenie słowa Wielki Post pochodzi z łaciny quadragesima, okres liturgiczny trwający czterdzieści dni, przeznaczony na przygotowanie Wielkanocy. Czterdzieści dni to aluzja do 40 lat, które naród izraelski spędził na pustyni z Mojżeszem i 40 dni, które Jezus spędził na pustyni przed rozpoczęciem swojej publicznej działalności.

To jest czas przygotowania i konwersji aby wraz z całym Kościołem katolickim uczestniczyć w kulminacyjnym momencie naszej liturgii, którą z wielkim entuzjazmem rozpoczynamy w środę.

W katechizmie Kościół proponuje, aby postępować zgodnie z przykład Chrystusa w jego odosobnieniu na pustyni, w przygotowaniu do uroczystości wielkanocnych. Jest to szczególnie odpowiedni czas dla ćwiczenia duchowe. liturgie penitencjariusze, czyli pielgrzymki jako znak pokuty, dobrowolne pozbawienia, takie jak post i jałmużnai chrześcijańskie przekazywanie dóbr za pomocą działalność charytatywna i misyjna.

Ten wysiłek nawrócenia jest ruchem skruszonego serca, pociągniętego i poruszonego przez łaskę do odpowiedzieć na miłosierną miłość Boga, który pierwszy nas umiłował.

Proszę przekazać darowiznę, aby pomóc w formowaniu księży diecezjalnych i zakonnych do służby w Kościele na całym świecie.

"Nie możemy traktować tego Wielkiego Postu jako kolejnej pory roku, cyklicznego powtarzania sezonu liturgicznego. Ten moment jest wyjątkowy, to boska pomoc, którą należy przyjąć. Jezus przechodzi obok nas i oczekuje od nas - dziś, teraz - wielkiej zmiany". To Chrystus, który przechodzi obok, nr 59.

Kiedy zaczyna się Wielki Post?

Nałożenie popiołu na czołach wiernych w Środę Popielcową, jest początkiem tej podróży. Stanowi on zaproszenie do nawrócenia i pokuty. Jest to zaproszenie do przeżycia Wielkiego Postu jako bardziej świadomego i intensywnego zanurzenia się w paschalnej tajemnicy Jezusa, w Jego śmierci i zmartwychwstaniu, poprzez udział w Eucharystii i w życiu charytatywnym.

Czas Wielki Post kończy się w Wielki Czwartekprzed mszą w Coena Domini (Wieczerza Pańska), która rozpoczyna Triduum Paschalne, Wielki Piątek i Wielka Sobota.

W tych dniach zaglądamy w głąb siebie i przyswajamy sobie tajemnicę Pana bycie kuszony na pustyni przez szatana i jego wjazd do Jerozolimy w celu Pasja, Śmierć, Zmartwychwstanie i wstąpienie do nieba.

Pamiętamy, że musimy się nawrócić i uwierzyć w Ewangelię oraz że jesteśmy prochem, grzesznymi ludźmi, stworzeniami, a nie Bogiem.

Proszę przekazać darowiznę, aby pomóc w formowaniu księży diecezjalnych i zakonnych do służby w Kościele na całym świecie.

"Jaki jest lepszy sposób na rozpoczęcie Wielkiego Postu? Odnawiamy wiarę, nadzieję, miłość. To jest źródło ducha pokuty, pragnienia oczyszczenia. Wielki Post nie jest tylko okazją do zintensyfikowania naszych zewnętrznych praktyk umartwienia: gdybyśmy myśleli, że tylko to, przegapilibyśmy jego głębokie znaczenie w życiu chrześcijańskim, ponieważ te zewnętrzne akty są - powtarzam - owocem wiary, nadziei i miłości". Chrystus przechodzi obok, nr 57.

Jak przeżyć Wielki Post?

Wielki Post można przeżyć poprzez sakrament spowiedzi, modlitwę i pozytywne nastawienie.

Katolicy przygotowujemy się do najważniejsze wydarzenia Wielkanoc przez filary modlitwa, post i jałmużna. To one prowadzą nas w codziennej refleksji nad własnym życiem, gdy dążymy do pogłębienia naszej relacji z Bogiem i ze sobą nawzajemniezależnie od tego, gdzie na świecie mieszka Państwa sąsiad. Wielki Post to czas wzrostu osobistego i duchowego, czas patrzenia na zewnątrz i do wewnątrz. Jest to czas miłosierdzia.

Skrucha i spowiedź

Jako czas pokuty, Wielki Post jest czasem pokuty to dobry czas, aby pójść do spowiedzi. Nie jest to obowiązkowe, nie ma też żadnego nakazu Kościoła, ale bardzo dobrze pasuje do słów Ewangelii, które kapłan powtarza w Środę Popielcową: "...".Pamiętaj, że prochem jesteś i w proch się obrócisz" o "Nawrócić się i uwierzyć w Ewangelię".

W tych świętych słowach jest wspólny element: konwersja. A ten jest możliwe tylko poprzez pokutę i zmianę życia.. Dlatego spowiedź w okresie Wielkiego Postu jest praktycznym sposobem na prosić Boga o przebaczenie za grzechy i zacząć od nowa. Idealnym sposobem na rozpoczęcie tego ćwiczenia introspekcji jest rachunek sumienia.

Pokuta

Pokuta, łacińskie tłumaczenie greckiego słowa ".metanoia". co w Biblii oznacza nawrócenie grzesznika. Wyznacza całą wszystkie wewnętrzne i zewnętrzne akty mające na celu zadośćuczynienie za popełniony grzechi wynikający z tego stan rzeczy dla grzesznika. Dosłownie zmiana życia, mówi się o powrocie grzesznika do Boga po oddaleniu się od Niego lub o powrocie niewierzącego do wiary.

Konwersja

Stawanie się jest pojednanie z BogiemOdwrócić się od zła, nawiązać przyjaźń ze Stwórcą. Kiedy już jesteśmy w łasce, po spowiedzi i tym, co ona za sobą pociąga, musimy zacząć zmieniać od wewnątrz wszystko, co jest niemiłe Bogu.

Aby zrealizować pragnienie nawrócenia, można zrobić następujące rzeczy prace adaptacyjnejak na przykład: Przystępowanie do sakramentówprzezwyciężanie podziałów, przebaczanie i wzrastanie w duchu braterstwa; praktykowanie Dzieła Miłosierdzia.

Post i abstynencja

Kościół zaprasza swoich wiernych do przestrzeganie przykazania postu i wstrzemięźliwości ciała, kompendium katechizmu 432.

The post składa się z jednego posiłku dziennie, chociaż rano i wieczorem można jeść trochę mniej niż zwykle. Z wyjątkiem choroby. Wszyscy dorośli są zaproszeni do podjęcia postu do ukończenia pięćdziesiątego dziewiątego roku życia. Zarówno w Środę Popielcową, jak i w Wielki Piątek.

Nazywa się abstynencja aby w piątki Wielkiego Postu powstrzymywać się od spożywania mięsa. Abstynencję można rozpocząć od czternastego roku życia.

Należy uważać, aby nie przeżywać postu lub abstynencji jako minimum, ale jako konkretny sposób, w jaki nasza Święta Matka Kościół pomaga nam wzrastać w prawdziwym duchu pokuty i radości.

Proszę przekazać darowiznę, aby pomóc w formowaniu księży diecezjalnych i zakonnych do służby w Kościele na całym świecie.

Calendario de propósitos para vivir la Cuaresma día a día

Propozycja kalendarza postanowień na przeżywanie Wielkiego Postu.

Orędzie Ojca Świętego na Wielki Post 2024

Przez pustynię Bóg prowadzi nas do wolności

"Drodzy bracia i siostry:

Kiedy nasz Bóg się objawia, przekazuje wolność: "Ja jestem Pan, twój Bóg, który wyprowadził cię z Egiptu, z miejsca niewoli" (Ex 20,2). W ten sposób otwiera się Dekalog dany Mojżeszowi na górze Synaj. Ludzie dobrze wiedzą, o jakim exodusie mówi Bóg; doświadczenie niewolnictwa jest wciąż odciśnięte na ich ciele. Otrzymują dziesięć słów przymierza na pustyni jako drogę do wolności. Nazywamy je "przykazaniami", podkreślając moc miłości, z jaką Bóg wychowuje swój lud. Wezwanie do wolności jest rzeczywiście potężnym wezwaniem. Nie wyczerpuje się w jednym wydarzeniu, ponieważ dojrzewa w drodze. Tak jak Izrael na pustyni wciąż nosi w sobie Egipt - w istocie często tęskni za przeszłością i szemrze przeciwko niebu i Mojżeszowi - tak i dziś lud Boży nosi w sobie uciążliwe więzy, które musi zdecydować się porzucić. Uświadamiamy to sobie, gdy brakuje nam nadziei i wędrujemy przez życie jak po opuszczonym pustkowiu, bez ziemi obiecanej, do której moglibyśmy razem podążać. Wielki Post jest czasem łaski, w którym pustynia staje się ponownie - jak zapowiada prorok Ozeasz - miejscem pierwszej miłości (por. Os 2,16-17). Bóg wychowuje swój lud do porzucenia niewolnictwa i doświadczyć przejścia ze śmierci do życia. Jako oblubieniec przyciąga nas do siebie i szepcze słowa miłości do naszych serc.

Wyjście z niewoli do wolności nie jest abstrakcyjną podróżą. Aby nasz Wielki Post stał się również konkretny, pierwszym krokiem jest pragnienie proszę zobaczyć rzeczywistość. Kiedy przy płonącym krzaku Pan przyciągnął Mojżesza i przemówił do niego, natychmiast objawił się jako Bóg, który widzi, a przede wszystkim słyszy: "Widziałem ucisk mojego ludu, który jest w Egipcie, i słyszałem krzyki bólu, spowodowane przez ich oprawców. Tak, bardzo dobrze znam ich cierpienia. Dlatego zstąpiłem, aby ich wybawić z mocy Egipcjan i wyprowadzić z tej ziemi do ziemi żyznej i przestronnej, do ziemi opływającej mlekiem i miodem" (Ex 3,7-8). Również dzisiaj wołanie tak wielu uciśnionych braci i sióstr dociera do nieba. Zadajmy sobie pytanie: czy dociera również do nas, czy nami wstrząsa, czy nas porusza? Wiele czynników oddala nas od siebie, zaprzeczając braterstwu, które jednoczy nas od początku.

Podczas mojej podróży na Lampedusę, w obliczu globalizacji obojętności, zadałem dwa pytania, które stają się coraz bardziej aktualne: "Gdzie Pan jest?Gn 3,9) i "Gdzie jest brat twój?" (Gn 4,9). Wielkopostna podróż będzie konkretna, jeśli słuchając ich ponownie, wyznamy, że wciąż znajdujemy się pod panowaniem faraona. Jest to panowanie, które nas wyczerpuje i czyni nieczułymi. Jest to model wzrostu, który nas dzieli i okrada z naszej przyszłości; który zanieczyścił ziemię, powietrze i wodę, ale także nasze dusze. Bo chociaż nasze wyzwolenie rozpoczęło się już od chrztu, pozostaje w nas niewytłumaczalna tęsknota za niewolą. Jest to jakby pociąg do bezpieczeństwa tego, co już widzieliśmy, ze szkodą dla wolności.

Bóg jest poruszony

Chciałbym zwrócić uwagę na szczegół o niemałym znaczeniu w historii Exodusu: to Bóg widzi, jest poruszony i wyzwala, a nie Izrael, który o to prosi. Faraon niszczy nawet marzenia, kradnie niebo, sprawia, że świat, w którym depcze się godność i odmawia autentycznych więzi, wydaje się niezmienny. Innymi słowy, udaje mu się podporządkować sobie wszystko. Zadajmy sobie pytanie: czy chcę nowego świata, czy jestem gotów zerwać moje zobowiązania wobec starego? Świadectwo wielu braci biskupów i dużej liczby tych, którzy pracują na rzecz pokoju i sprawiedliwości, przekonuje mnie coraz bardziej, że tym, co należy potępić, jest deficyt nadziei. Jest to przeszkoda dla marzeń, niemy krzyk, który sięga nieba i dotyka serca Boga. Jest jak tęsknota za niewolą, która paraliżuje Izrael na pustyni, uniemożliwiając mu pójście naprzód. Exodus może zostać przerwany. W przeciwnym razie nie byłoby możliwe wyjaśnienie, że ludzkość, która osiągnęła próg powszechnego braterstwa i poziomy rozwoju naukowego, technicznego, kulturowego i prawnego, zdolna do zagwarantowania godności wszystkich, kroczy w ciemności nierówności i konfliktów.

Bóg nigdy się nami nie męczy. Przyjmijmy Wielki Post jako potężny czas, w którym Jego Słowo zwraca się do nas ponownie: "Ja jestem Pan, twój Bóg, który wyprowadził cię z Egiptu, z miejsca niewoli" (Wielki Post).Ex 20,2). Jest to czas nawrócenia, czas wolności. Sam Jezus, jak pamiętamy każdego roku w pierwszą niedzielę Wielkiego Postu, został wyprowadzony przez Ducha na pustynię, aby poddać się próbie swojej wolności. Przez czterdzieści dni będzie przed nami i z nami: jest Synem wcielonym. W przeciwieństwie do faraona, Bóg nie chce poddanych, ale synów. Pustynia jest przestrzenią, w której nasza wolność może dojrzeć do osobistej decyzji, by nie popaść z powrotem w niewolę. W Wielkim Poście znajdujemy nowe kryteria osądu i wspólnotę, z którą możemy wyruszyć w drogę, której nigdy wcześniej nie przebyliśmy.

Jest Pan moim umiłowanym Synem

Oznacza to walkaco Księga Wyjścia i pokusy Jezusa na pustyni mówią nam wyraźnie. Na głos Boga, który mówi: "Tyś jest mój Syn umiłowany" (Mc 1,11) i "nie będziesz miał bogów cudzych przede mną" (Ex 20,3), kłamstwa wroga są w rzeczywistości przeciwstawiane. Bardziej przerażające niż faraon są bożki; moglibyśmy uznać je za jego głos w nas. Poczucie wszechmocy, uznanie przez wszystkich, przewaga nad innymi: każdy człowiek odczuwa uwodzenie tego kłamstwa w sobie. To dobrze przetarta ścieżka. Dlatego możemy przywiązać się do pieniędzy, do pewnych projektów, idei, celów, do naszej pozycji, do tradycji, a nawet do niektórych ludzi. Te rzeczy, zamiast nas napędzać, będą nas paraliżować. Zamiast nas jednoczyć, będą nas nastawiać przeciwko sobie. Istnieje jednak nowe człowieczeństwo, małe i pokorne, które nie uległo pokusie kłamstwa. Podczas gdy bożki czynią tych, którzy im służą, niemymi, ślepymi, głuchymi, nieruchomymi (por. Sól 115,8), ubodzy w duchu są natychmiast otwarci i dobrze nastawieni; są cichą siłą dobra, która leczy i podtrzymuje świat.

Jest to czas działania, a w okresie Wielkiego Postu działać to także przestać. Proszę się zatrzymać modlitwaprzyjąć Słowo Boże i zatrzymać się jak Samarytanin, przed rannym bratem. Miłość Boga i bliźniego jest jedną miłością. Nie mieć innych bogów oznacza zatrzymać się w obecności Boga, w ciele bliźniego. Dlatego modlitwa, jałmużna i post nie są trzema niezależnymi ćwiczeniami, ale jednym ruchem otwarcia, ogołocenia: precz z bożkami, które nas obciążają, precz z przywiązaniami, które nas więzią. Wtedy atroficzne i odizolowane serce przebudzi się. Proszę więc zwolnić i zatrzymać się. Kontemplacyjny wymiar życia, który Wielki Post pomoże nam odkryć na nowo, zmobilizuje nowe energie. W obecności Boga stajemy się siostrami i braćmi, postrzegamy innych z nową intensywnością; zamiast zagrożeń i wrogów znajdujemy towarzyszy i towarzyszy podróży. To jest marzenie Boga, ziemia obiecana, ku której maszerujemy z niewoli.

Synodalna forma Kościoła, którą w ostatnich latach na nowo odkrywamy i pielęgnujemy, sugeruje, że Wielki Post powinien być również czas decyzji społecznościZachęcam do tego wszystkie wspólnoty chrześcijańskie: proszę zaoferować swoim wiernym chwile refleksji nad stylem życia, poświęcić czas na sprawdzenie swojej obecności w sąsiedztwie i swojego wkładu w jego poprawę. Zachęcam do tego wszystkie wspólnoty chrześcijańskie: proszę ofiarować swoim wiernym chwile na refleksję nad stylem życia; proszę poświęcić czas na sprawdzenie swojej obecności w sąsiedztwie i swojego wkładu w jego poprawę. Biada nam, gdyby chrześcijańska pokuta była podobna do tej, która zasmuciła Jezusa. On też mówi do nas: "Nie wyglądajcie na smutnych, jak obłudnicy, którzy zniekształcają swoje twarze, aby widziano, że poszczą.Mt 6,16). Niech raczej radość będzie widoczna na twarzach, niech będzie odczuwalny zapach wolności, niech uwolni się miłość, która wszystko czyni nowym, poczynając od tego, co najmniejsze i najbliższe. To może się wydarzyć w każdej wspólnocie chrześcijańskiej.

Promyk nowej nadziei

W takim stopniu, w jakim ten Wielki Post jest jednym z nawróceń, ludzkość w błędzie poczuje dreszczyk kreatywności; błysk nowa nadzieja. Chciałbym powiedzieć Państwu, podobnie jak młodym ludziom, których spotkałem w Lizbonie zeszłego lata: "Szukajcie i ryzykujcie, szukajcie i ryzykujcie. W tym historycznym momencie wyzwania są ogromne, jęki bolesne - przeżywamy trzecią wojnę światową w kawałkach - ale podejmujemy ryzyko myślenia, że nie jesteśmy w agonii, ale w pracy; nie na końcu, ale na początku wielkiego spektaklu. Potrzeba odwagi, by tak myśleć" (Przemówienie do studentów3 sierpnia 2023 r.). Jest to odwaga nawrócenia, wyjścia z niewoli. Wiara i miłość biorą tę małą nadzieję za rękę. Uczą ją chodzić, a jednocześnie to one ciągną ją naprzód. Błogosławię was wszystkich i waszą wielkopostną podróż. Papież Franciszek, 2024 r.

Proszę przekazać darowiznę, aby pomóc w formowaniu księży diecezjalnych i zakonnych do służby w Kościele na całym świecie.

Modlitwy na Wielki Post

Modlitwa z otwartym sercem jest najlepszym przygotowaniem do Wielkanocy. Możemy czytać i rozważać Ewangelię, możemy modlić się Via Crusis. Możemy zwrócić się do Katechizmu Kościoła Katolickiego i śledzić celebracje liturgiczne za pomocą Mszału Rzymskiego. Ważne jest to, że spotykamy się z bezwarunkową miłością, jaką jest Chrystus.

Panie Jezu, z Twoim Krzyżem i

Zmartwychwstanie, które uczyniłeś nam

wolny. Podczas tego Wielkiego Postu,

prowadź nas przez Twojego Ducha Świętego do

żyć wierniej w wolności

Chrześcijanin. Poprzez modlitwę,

wzrost dobroczynności i

dyscypliny tego czasu

Święty, przybliż nas do siebie.

Oczyść moje intencje

serce, aby wszystkie moje

Praktyki wielkopostne to

Pańską chwałę i uwielbienie. Niech Pan

przez nasze słowa i czyny,

możemy być wiernymi posłańcami

poselstwa Ewangelii do

świat w potrzebie

nadzieja Pańskiego miłosierdzia. Amen.

Proszę przekazać darowiznę, aby pomóc w formowaniu księży diecezjalnych i zakonnych do służby w Kościele na całym świecie.

Bibliografia:

Święty Józef: Kim był cieśla, ojciec Jezusa z Nazaretu?

"Bardzo kochajcie św. Józefa, kochajcie go z całego serca, ponieważ jest on osobą, która wraz z Jezusem najbardziej kochała św. Marię, i osobą, która najbardziej traktowała Boga: osobą, która najbardziej Go kochała, po naszej Matce. On zasługuje na Pana sympatię i dobrze, że Pan go traktuje, ponieważ jest Mistrzem życia wewnętrznego i może wiele uczynić przed Panem i przed Matką Bożą.

Jego święto przypada 19 marca i papież Franciszek zachęca nas do zwrócenia szczególnej uwagi na postać Świętego Józefa. W tym celu wskazał na dwie wyjątkowe cnoty, które określają ojca Jezusa:Józef jest człowiekiem, który umie towarzyszyć w ciszy". i jest to "człowiek z marzeń".

Biografia św. Józefa z Nazaretu

Zarówno Mateusz, jak i Łukasz mówią o św. Józefie jako o człowieku pochodzącym ze znakomitego rodu: Dawida i Salomona, królów Izraela. Szczegóły tego rodowodu są historycznie niejasne: nie wiemy, która z dwóch genealogii podanych przez ewangelistów odpowiada Marii, a która św. Józefowi, który według prawa żydowskiego był jej ojcem. Wiemy, że jego rodzinnym miastem było Betlejem, gdzie poszedł się zapisać, ale mieszkał i pracował w Nazarecie.

Wiemy jednak, że nie był bogaczem: był robotnikiem, jak miliony innych ludzi na całym świecie; wykonywał ciężką i pokorną pracę, którą Bóg wybrał dla siebie, przyjmując nasze ciało i chcąc żyć przez trzydzieści lat jako jeden z nas.

Pismo Święte mówi, że Józef był rzemieślnikiem. Kilku Ojców dodaje, że był on cieślą. Justyn, mówiąc o życiu zawodowym Jezusa, mówi, że robił pługi i jarzma. (Św. Justyn, Dialogus cum Tryphone, 88, 2, 8 (PG 6, 687).Być może na podstawie tych słów św. Izydor z Sewilli wnioskuje, że Józef był kowalem. W każdym razie był robotnikiem, który pracował w służbie swoim współobywatelom, który posiadał umiejętności manualne, owoc wieloletniego wysiłku i potu.

san josé
Wielka osobowość ludzka Józefa jest widoczna w narracjach ewangelicznych: w żadnym momencie nie jawi się nam jako człowiek bojaźliwy lub bojący się życia; wręcz przeciwnie, wie, jak rozwiązywać problemy, radzić sobie w trudnych sytuacjach, przejmować odpowiedzialność i inicjatywę za powierzone mu zadania.

Kim był św. Józef z Nazaretu w Kościele katolickim?

Cały Kościół uznaje w świętym Józefie swojego opiekuna i patrona. Przez wieki mówiono o nim, podkreślając różne aspekty jego życia, nieustannie wiernego misji powierzonej mu przez Boga.

  • W XVII wieku papież Grzegorz XV po raz pierwszy ustanowił święto liturgiczne jego imienia.
  • W XVI wieku Święta Teresa z Avila rozpowszechniła swoją pobożność, która do tej pory pozostawała w cieniu.
  • W 1870 roku papież Pius IX uczynił św. Józefa uniwersalnym patronem Kościoła.
  • Następnie Leon XIII poświęcił świętemu patriarsze encyklikę
  • W setną rocznicę powstania tego dokumentu, św. Jan Paweł II napisał adhortację apostolską Redemptoris custos.
  • Papież Franciszek opublikował również w 2020 roku list o św. Józefie, zatytułowany Patris cordeserce ojca.

Według słów Święty JosemaríaŚwięty Józef jest naprawdę "Ojciec i Pan, który chroni i towarzyszy tym, którzy go czczą, w jego ziemskiej wędrówce, tak jak chronił i towarzyszył Jezusowi, gdy ten wzrastał i stawał się człowiekiem. W kontaktach z nim odkrywa się, że Święty Patriarcha jest również Mistrzem życia wewnętrznego: ponieważ uczy nas poznawać Jezusa, żyć razem z Nimwiedzieć, że jesteśmy częścią Bożej rodziny. Ten święty daje nam te lekcje, będąc, tak jak on, zwykłym człowiekiem, ojcem rodziny, robotnikiem, który zarabiał na życie pracą swoich rąk".

oración a san josé padre de jesus de nazaret

Modlitwa wspomniana w Patris corde (Z sercem ojca) oraz w dekrecie przyznającym specjalne odpusty z okazji Roku Świętego Józefa.

Cnoty Józefa z Nazaretu

Józef robotnik był rzemieślnikiem z Galilei, człowiekiem jak wielu innych. W swoich czasach miał tylko rodzicielstwo i pracakażdego dnia, zawsze z takim samym wysiłkiem. A na koniec mały, biedny domek, aby odzyskać siły i zacząć od nowa.

Ale Imię Józef oznacza po hebrajsku: Bóg doda. Bóg dodaje do świętego życia tych, którzy wypełniają jego wolę, niepodejrzane wymiary: to, co jest ważne, co nadaje wartość wszystkiemu, co jest boskie. Bóg, do skromnego i świętego życia Józefa, dodał życie Maryi Dziewicy i Jezusa, naszego Pana.

Żyć z wiary - te słowa w pełni realizują się w św. Józefie. Jego wypełnianie woli Bożej jest spontaniczne i głębokie..

Dla historii Świętego Patriarchy było to życie proste, ale nie łatwe. Po udręczonych chwilach wiedział, że Syn Maryi został poczęty przez Ducha Świętego. I to Dziecko, Syn Boży, potomek Dawida według ciała, rodzi się w jaskini. Aniołowie świętują jego narodziny, a ludzie z odległych krain przybywają, aby go uwielbiać, ale król Judei życzy mu śmierci i trzeba uciekać. Syn Boży jest na pozór bezbronnym dzieckiem, które będzie żyło w Egipcie.

W swojej Ewangelii, Mateusz nieustannie podkreśla wierność Józefa w wypełnianiu bez wahania Bożych poleceń, nawet jeśli czasami znaczenie tych poleceń może wydawać się niejasne lub ich związek z resztą boskich planów może być przed nim ukryty.

Wiara, miłość i nadzieja

Ojcowie Kościoła wielokrotnie podkreślają stałość wiary św. Wiara Józefa nie słabnie, jego posłuszeństwo jest zawsze ścisłe i szybkie.

Aby lepiej zrozumieć tę lekcję daną nam tutaj przez Świętego Patriarchę, dobrze jest rozważyć, że ich wiara jest aktywna. Wiara chrześcijańska jest bowiem przeciwieństwem konformizmu, czyli braku wewnętrznej aktywności i energii.

W różnych okolicznościach swojego życia Patriarcha nie rezygnuje z myślenia, ani nie uchyla się od odpowiedzialności. Wręcz przeciwnie: całe swoje ludzkie doświadczenie oddaje w służbę wiary.. Wiara, miłość, nadzieja: oto osie życia świętego i każdego chrześcijanina. Poświęcenie Józefa z Nazaretu jest utkane z tego splotu wiernej miłości, kochającej wiary i ufnej nadziei.

Tego uczy nas życie św. Józefa: proste, normalne i zwyczajne, składające się z lat pracy, które zawsze są takie same, z ludzkich monotonnych dni, które następują jeden po drugim.

Św. Józef, ojciec Jezusa

"Traktujcie Józefa, a znajdziecie Jezusa". święty Josemaría Escrivá de Balaguer. Za pośrednictwem anioła Bóg sam zwierza się Józefowi, jakie są jego plany i jak bardzo liczy na to, że je zrealizuje. Józef jest powołany, aby być ojcem Jezusa; to będzie jego powołanie, jego misja.

Józef był po ludzku nauczycielem Jezusa; traktował Go codziennie, z delikatną czułością, i opiekował się Nim z radosną abnegacją. Józefa uczymy się, co to znaczy być z Boga i w pełni być wśród ludzi, uświęcając świat. Traktujcie Józefa, a znajdziecie Jezusa. Potraktujcie Józefa, a znajdziecie Maryję, która zawsze napełniała pokojem życzliwy warsztat z Nazaretu.

Józef z Nazaretu zaopiekował się Synem Bożym i jako człowiek wprowadził Go w nadzieję narodu izraelskiego. I to właśnie robi z nami: swoim potężnym wstawiennictwem przyprowadza nas do JezusaJosemaría, którego nabożeństwo do św. Józefa wzrastało przez całe jego życie, powiedział, że jest on naprawdę Ojcem i Panem, który chroni i towarzyszy tym, którzy go czczą, w ich ziemskiej wędrówce, tak jak chronił i towarzyszył Jezusowi, gdy ten wzrastał i stał się człowiekiem.

Bóg ciągle wymaga więcej, a Jego drogi nie są naszymi ludzkimi drogami. Święty Józef, jak nikt przed nim ani po nim, nauczył się od Jezusa uważności, aby rozpoznawać cuda Boże, mieć otwarte serce i duszę.

Uroczystość św. Józefa

19 marca Kościół obchodzi święto świętego Patriarchy, patrona Kościoła i Dzieła, datę, w której członkowie Opus Dei odnawiają zobowiązanie miłości i wierności, które łączy ich z Panem.

Uroczystość św. Józefa ukazuje nam piękno wiernego życia. Józef ufał Bogu: dlatego mógł być Jego zaufanym człowiekiem na ziemi, aby opiekować się Maryją i Jezusem, a z nieba jest dobrym ojcem, który czuwa nad wiernością chrześcijan.

Siedem niedziel św. Józefa

Są one zwyczajem Kościoła, który przygotowuje do uroczystości 19 marca. Siedem niedziel poprzedzających to święto poświęcone jest świętemu patriarsze, aby przypomnieć główne radości i smutki jego życia.

Medytacja "Dolores y Gozos de san José" (Boleści i radości św. Józefa) pomaga lepiej poznać św. Józefa i pamiętać, że on również doświadczał radości i trudów

To papież Grzegorz XVI zachęcał do nabożeństwa siedmiu niedziel św. Józefa, udzielając mu wielu odpustów, ale Pius IX uczynił je wiecznie aktualnymi swoim życzeniem, aby święty był wzywany w celu złagodzenia ówczesnej trudnej sytuacji Kościoła powszechnego.

Pewnego dnia ktoś zapytał św. Josemaríę, jak zbliżyć się do Jezusa: "Pomyśl o tym wspaniałym człowieku, wybranym przez Boga, aby był jego ojcem na ziemi; pomyśl o jego smutkach i radościach. Czy robi Pan siedem niedziel? Jeśli nie, to radzę je zrobić".

Jaką wielkość zyskuje cicha i ukryta postać św. Józefa" - powiedział św. Jan XXIII - "dzięki duchowi, w jakim wypełniał misję powierzoną mu przez Boga. Prawdziwa godność człowieka nie jest bowiem mierzona blaskiem widocznych wyników, ale wewnętrznymi dyspozycjami porządku i dobrej woli".

Ciekawostki o św. Józefie

Poświęcenie papieża Franciszka

"Chciałabym również powiedzieć Państwu coś bardzo osobistego. Bardzo kocham Świętego Józefa. Ponieważ jest on silnym i cichym człowiekiem. I mam na biurku obrazek, na którym Święty Józef śpi. A kiedy śpi, opiekuje się Kościół. Tak, można. My nie możemy. A kiedy mam jakiś problem, jakąś trudność. A kiedy mam problem, trudność, piszę na małej kartce i kładę ją pod figurą świętego, żeby mu się przyśniła. To znaczy modlić się o ten problem.

Nabożeństwo świętego Josemaríi

Święty Józef jest patronem tej rodziny, jaką jest Dzieło. We wczesnych latach Święty Josemaría zwracał się do niego w szczególny sposób, aby Jezus w Najświętszym Sakramencie mógł być obecny w jednym z pierwszych ośrodków Opus Dei. Za jego wstawiennictwem w marcu 1935 roku udało się zarezerwować miejsce dla naszego Pana w oratorium Academia-Residencia DYA, przy Calle Ferraz w Madrycie. Od tego czasu założyciel Dzieła chciał, aby klucz do wszystkich tabernakulum w ośrodkach Opus Dei miał mały medalik św. Józefa z napisem Ite ad IosephChodzi o to, aby pamiętać, że w podobny sposób, jak Józef ze Starego Testamentu czyni to ze swoim ludem, święty patriarcha dostarczył nam najcenniejszy pokarm: Eucharystię.

Święty Józef, święty milczenia

Nie znamy żadnych słów wypowiedzianych przez niego, znamy tylko jego czyny, jego akty wiary, miłości i ochrony. Chronił Niepokalaną Matkę Bożą i był ojcem Jezusa na ziemi. Jednak w Ewangeliach nie ma o nim żadnej wzmianki. Był raczej cichym i pokornym sługą Bożym, który w pełni wypełniał swoją rolę.

Strażnik Pana i uroczystości na jego cześć

Jednym z pierwszych tytułów, jakimi go uhonorowano, był nutritor Domini, sięga co najmniej IX wieku.

Uroczystość św. Józefa przypada na 19 marca, a święto św. Józefa Robotnika (Międzynarodowy Dzień św. Józefa Robotnika) na 19 marca. praca) przypada na 1 maja. Jest również włączony do Święta Świętej Rodziny (30 grudnia) i jest niewątpliwie częścią historii Bożego Narodzenia.

Święty Józef i jego liczni patroni

Jest patronem Kościoła powszechnego, dobrej śmierci, rodzin, rodziców, kobiet w ciąży, podróżnych, imigrantów, rzemieślników, inżynierów i robotników. Jest również patronem obu Ameryk, Kanady, Chin, Chorwacji, Meksyku, Korei, Austrii, Belgii, Peru, Filipin i Wietnamu. Prośmy św. Józefa, aby nadal pomagał nam zbliżać się do Jezusa w Najświętszym Sakramencie, który jest pokarmem, którym żywi się Kościół. Czynił to z Maryją w Nazarecie i będzie czynił to samo z Nią w naszych domach.

Bibliografia:

  • Opusdei.org
  • Romereports.com
  • Hearts.org

Jacques Philippe: klucze do nadziei w czasach kryzysu

Podczas wydarzenia, które odbyło się 24 listopada w Forum Omnes Universidad de Villanueva de Madrid, Jacques Philippeczołowy francuski pisarz katolicki, podzielił się głębokimi refleksjami na temat duchowości we współczesnym świecie. Ponad dwieście osób zanurzyło się w fundamentalnym pytaniu: Czy potrzebujemy Boga? Spotkanie było sponsorowane przez Fundacja CARF i Banco Sabadell.

Książki Jacques'a Philippe'a

Oprócz jego inspirujących przemówień, Jacques Philippe jest uznany za swoją pracę literacką na temat życia duchowego. Z wpływowymi tytułami, takimi jak Wewnętrzna wolność, Czas dla Boga y Duchowe ojcostwo kapłanaPhilippe oferuje praktyczne i głębokie spojrzenie na wiarę i życie wewnętrzne, prowadząc niezliczone rzesze ludzi do bardziej intymnej relacji z Bogiem.

Znaczenie utrzymywania więzi z Bogiem

Refleksje Jacques'a Philippe'a na temat nieobecności Boga są przejmujące. "Odwrócenie się od Boga oznacza również odwrócenie się od źródła prawdy", wyjaśnia, oferując jasną perspektywę tego, jak ta nieobecność bardzo na nas wpływa. Dlatego zachęca nas do refleksji nad znaczeniem utrzymywania żywej więzi z Bogiem, nawet w chwilach pozornej ciemności. 

Podkreślając potrzebę ciągłego poszukiwania Bożej obecności i polegania na Jego miłości i miłosierdziu, aby znaleźć nadzieję w naszym życiu.

Podejmowanie wyzwań duchowych we współczesnym świecie

W społeczeństwie naznaczonym sekularyzacją i pojawieniem się nowych duchowości, Jacques Philippe dostrzega zjawisko indywidualizmu i samotności, które charakteryzują współczesny świat. Zauważa, jak każda jednostka ma tendencję do konstruowania własnych przekonań i odchodzenia od idei wspólnej wiary, która łączy społeczność jako jedną rodzinę. 

Dlatego Philippe opowiada się za otwartością na wspólnotę religijną i wspólne poszukiwanie Boga jako źródła duchowego spełnienia i więzi międzyludzkich.

jacques-philippe
Medytacja wygłoszona przez Jacques'a Philippe'a w Madrycie.

Kluczowe znaczenie Bożej obecności pl Jacques Philippe

Jacques Philippe broni potrzeby Boga i Jego miłosierdzia w świecie coraz bardziej naznaczonym indywidualizmem i ateizmem. Wskazuje na kłamstwo ateizmu i wykorzystuje przypowieść o synu marnotrawnym, aby zilustrować, jak po odrzuceniu Boga możliwość znalezienia miłosierdzia i przebaczenia zostaje wyeliminowana. Philippe opisuje, w jaki sposób nieobecność Boga pozostawia człowieka samego z ciężarem jego błędów, bez możliwości otrzymania przebaczenia, którego może udzielić tylko Bóg. 

W tym kontekście podkreśla znaczenie powrotu do Boga i znalezienia łaski i miłosierdzia, które tylko On może zaoferować, podkreślając znaczenie powrotu do Ewangelii i ponownego odkrycia boskiego ojcostwa jako antidotum na ludzką pychę i utratę znaczenia.

Duchowe rodzicielstwo we współczesnym społeczeństwie

Philippe odnosi się do złożonego korzystania z ludzkiej wolności pod nieobecność obecności i miłości Boga jako Ojca. Wskazując, że bez tego Bożego przewodnictwa możemy popaść w dwie skrajności: całkowitą nieodpowiedzialność, gdzie wszystko jest dozwolone i nie bierze się odpowiedzialności za działania; lub nadmierną odpowiedzialność, niosąc ciężar życia i decyzji w samotny i niepokojący sposób. Podkreślając tendencję dzisiejszego społeczeństwa do tych skrajności, gdzie ogromna wolność współistnieje z brakiem duchowego przewodnictwa i obiektywnej prawdy. 

Podkreśla znaczenie roli Boga jako Ojca, który nie ogranicza wolności, ale pomaga nam rozeznawać i korzystać z naszej wolności w sposób, który przynosi korzyści nam samym i innym. Bóg oferuje nam światło pośród niepewności i samotności, które charakteryzują współczesny świat.

Transformująca perspektywa dla codziennego życia

Następny, Jacques Philippe zachęca nas do refleksji nad znaczeniem nadziei Królestwa jako transformująca perspektywa codziennego życia. Podkreśla, jak życie bez pewności życia wiecznego może sprawić, że egzystencja stanie się ciasna i ciężka, z poczuciem, że każda stracona szansa jest nieodwracalna. 

Philippe podkreśla, że nadzieja Królestwa oferuje nieskończony horyzont możliwości i wolności, nawet pośród życiowych obowiązków i wyzwań. Posługuje się przykładem dobrego łotra ukrzyżowanego przez Jezusa, aby zilustrować, jak nawet najbardziej nieudane życie może zostać przekształcone w osiągnięcie dzięki nadziei Królestwa i Bożemu miłosierdziu. W każdej chwili Bóg może przynieść zbawienie i odnowę tym, którzy ufają Jego miłosierdziu.

Znaczenie przebaczenia w bezbożnym świecie

Jacques Philippe pokazuje, jak życie w świecie bez Boga i miłosierdzia może prowadzić do powszechnego cierpienia i szorstkości w relacjach międzyludzkich. Podkreśla, jak brak wiary utrudnia przebaczenie, ponieważ otrzymane zło jest postrzegane jako nieodwracalne.

Omawia, w jaki sposób wiara w Boże miłosierdzie ma fundamentalne znaczenie dla umożliwienia przebaczenia, ponieważ daje nadzieję na uzdrowienie i zbawienie zarówno za wyrządzone zło, jak i za doznane zło. Ostrzega nas również przed ryzykiem zatwardziałości wobec innych, gdy usuwamy Boga z równania, co może prowadzić do gniewu i braku wewnętrznego spokoju. 

Udane życie nie jest definiowane przez dobra materialne, ale przez uwielbienie Bożego miłosierdzia i miłości, co jest zawsze możliwe dzięki wierze w Jego przemieniającą moc.

Samoakceptacja w świetle wiary

Jednym z największych wyzwań w dzisiejszym świecie jest trudność w zaakceptowaniu samego siebie. Philippe podkreśla, że pełne miłości spojrzenie Boga na nas ma fundamentalne znaczenie dla naszej samoakceptacji. Przyjmując naszą kruchość i akceptując Jego miłość, odnajdujemy wolność, by kochać siebie i innych.

Jacques Philippe przypomina nam, że pośród wewnętrznych zmagań współczesnego świata, obecność Boga i Jego miłosierna miłość są naszym największym pocieszeniem i nadzieją. Kiedy przyjmujemy Boga do naszych serc, odnajdujemy pewność i radość, które pochodzą z Jego wiecznej miłości.

Tymi słowami Jacques Philippe daje nam światło nadziei w czasach niepewności, przypominając nam, że nawet w najciemniejszych chwilach Bóg jest obecny, a Jego miłość i nieskończone miłosierdzie nigdy nas nie opuszczają.

Kobiety w Kościele, doświadczenia i perspektywy Franca Ovadje i Janeth Chávez

Na przecięciu wiary, zaangażowania społecznego i wzmocnienia pozycji kobiet pojawia się ważny dialog na temat roli kobiet i wzmocnienia pozycji kobiet. kobiety w Kościele. W tym kontekście zaprosiliśmy na Forum Omnes-CARF na temat kobiet w Kościele dwie wybitne kobiety, nigeryjską ekonomistkę Francę Ovadje i Janeth Chavez, kobiety, które świecą jako inspirujące przykłady przywództwa i działania.

Franca, pochodząca z Nigerii i laureatka nagrody Harambee Award w 2022 roku, wyróżnia się jako założycielka Instytut Danne'a Badania. Z drugiej strony, Janeth, dyrektor ds. Grupy MagníficaPoświęca swoją energię na edukację i wzmacnianie tożsamości kobiet poprzez wiarę i naukę.

Franca Ovadje i jej innowacyjne projekty mające na celu wzmocnienie pozycji kobiet w społeczeństwie

Franca Ovadje wykonała niezwykłą pracę na rzecz kobiet w Kościele, podkreślając znaczenie zaangażowania i wpływu kobiet we współczesnym społeczeństwie. Podczas seminarium Women in the Church: Work, Engagement and Influence, Franca podzieliła się swoją inspirującą historią i zaangażowaniem na rzecz wzmocnienia pozycji kobiet w Nigerii. Jej praca nadal pozytywnie wpływa na społeczności zarówno lokalnie, jak i globalnie.

Z własnego doświadczenia Franca podkreśla wpływ, jaki na jej życie wywarła wiara i wychowanie w katolickim domu. Wychowana w środowisku, w którym doktryna społeczna Kościoła była namacalna dzięki przykładowi jej rodziców, Franca od najmłodszych lat uczyła się wartości służby i solidarności z innymi. Ta solidna formacja położyła podwaliny pod jej przyszłą pracę na rzecz promowania sprawiedliwości społecznej i wzmocnienia pozycji kobiet.

Projekty Ovadje przekształcają i wzmacniają pozycję kobiet w Nigerii

Jednym z flagowych projektów Franca jest Projekt Tech Powerto inicjatywa mająca na celu zachęcenie dziewcząt do zainteresowania się technologią i inżynierią. Uznając lukę między płciami w technologii w Nigerii, Franca ma na celu zakwestionowanie stereotypów związanych z płcią i zapewnienie młodym dziewczętom możliwości zdobycia odpowiednich umiejętności na przyszłość. Poprzez ten projekt Ovadje nie tylko stara się wypełnić cyfrową lukę między płciami, ale także kultywować przywództwo i wartości etyczne wśród uczestniczek.

Kolejnym ważnym programem jest Zawsze Panna Młodaktóra zajmuje się wyzwaniami stojącymi przed zamężnymi kobietami we współczesnym nigeryjskim społeczeństwie. Franca uznaje znaczenie wzmacniania więzi rodzinnych i promowania zdrowych relacji małżeńskich. Program ten oferuje praktyczne wskazówki i wsparcie emocjonalne w celu stworzenia szczęśliwych i stabilnych małżeństw i domów.

Ponadto Franca jest zaangażowana w edukację i wzmocnienie pozycji kobiet poprzez Umiejętność czytania i pisania dla młodych kobiet. Mając świadomość znaczenia edukacji dla rozwoju osobistego i społecznego, inicjatywa ta ma na celu zapewnienie podstawowych umiejętności czytania i pisania, a także promowanie świadomości społecznej i przywództwa wśród uczestników.

W każdym ze swoich projektów Franca Ovadje wykazuje niezachwiane zaangażowanie w wartości chrześcijańskie i doktrynę społeczną Kościoła. Jej holistyczne podejście do wzmocnienia pozycji kobiet obejmuje aspekty edukacyjne, zawodowe i osobiste, a ostatecznym celem jest promowanie godności i dobrobytu wszystkich kobiet. Poprzez swoją pracę nie tylko rzuca wyzwanie niesprawiedliwości społecznej i ekonomicznej, ale także inspiruje inne kobiety do znalezienia swojego głosu i siły do zmian w społecznościach nigeryjskich i poza nimi.

Janeth Chávez i zaangażowanie Magnífica w integralną edukację kobiet

Janeth Chávez, dyrektor Grupy Magníficainspirujący głos w promowaniu roli kobiet w Kościele, oferuje platforma edukacyjna którego celem jest wzmocnienie tożsamości i godności kobiet poprzez naukę i modlitwę.

W swoim przemówieniu Janeth podkreśliła znaczenie formacji wiary jako podstawowego narzędzia duchowego wzrostu i zrozumienia chrześcijańskiej tożsamości. Poprzez Magnífica oferuje kobietom z całego świata możliwość studiowania dokumentów magisterium i pism świętych oraz zapewnia solidne podstawy do rozwoju ich życia wewnętrznego i relacji z Bogiem.

Janeth wzywa kobiety do łączenia się w grupy studyjne i modlitewne; podkreśla znaczenie towarzyszenia i komunii w podróży wiary. Podkreśla potrzebę tworzenia przestrzeni, w których kobiety mogą się dzielić, uczyć i wspólnie wzrastać, a także przypomina o przemieniającej mocy spotkania i autentycznego słuchania.

Poprzez nauczanie prawdy o godności i naturze kobiet, Chávez stara się wzmocnić kobiety, aby przyjęły swoją tożsamość jako ukochane córki Boga. Zainspirowana nauczaniem papieży i świętych, promuje głębsze zrozumienie wyjątkowych cech kobiecości i zaprasza kobiety do autentycznego przeżywania swojego powołania w świecie.

Janeth zachęca kobiety do kultywowania aktywnego życia modlitewnego, ponieważ tylko poprzez osobistą relację z Bogiem mogą w pełni odkryć swoje powołanie i godność jako kobiety. Podkreśla znaczenie wychodzenia poza siebie i służenia innym z autentycznością i hojnością, podążając za przykładem Jezusa jako wzoru miłości i służby.

Krótko mówiąc, Janeth Chávez i Magnífica oferują cenne zasoby dla kobiet pragnących wzrastać w wierze, odkrywać swoją prawdziwą tożsamość i żyć w pełni swoim powołaniem jako córki Boga w Kościele i na świecie. Ich skupienie się na edukacji, towarzyszeniu i formacji wiary odzwierciedla szczere zaangażowanie na rzecz wzmocnienia i duchowego dobrobytu kobiet we współczesnym społeczeństwie.

Franca Ovadje i Janeth Chávez oferują głębokie i przemyślane spojrzenie na rolę kobiet w Kościele. i we współczesnym społeczeństwie. Poprzez swoje doświadczenia, innowacyjne projekty i niezachwiane zaangażowanie przypominają nam o znaczeniu promowania godności, wzmocnienia i integralnej formacji kobiet we wszystkich dziedzinach życia. Ich inspirujący przykład zachęca nas do dalszej pracy na rzecz budowania Kościoła, w którym każda kobieta może w pełni rozwijać swoją tożsamość i powołanie.