Op 21-jarige leeftijd ging ze voor het eerst biechten in Medjugorje, een pelgrimstocht die ze niet wilde maken, maar niet kon weerstaan. Dit is haar getuigenis verteld in eerste persoon.
Het is een genoegen om mijn verhaal te vertellen aan de weldoeners van de Stichting CARFIk dank hen ook namens de Mariale Gemeenschap Oase van Vrede, waartoe ik behoor en in wier algemene huis ik nu woon, ten noorden van Rome.
Mijn verhaal kan worden omschreven als bijzonder, hoewel iedereen bijzonder is in de ogen van God. Ik ben geboren en getogen in de Orthodoxe Kerk en mijn afkomst is samengevat in mijn naam. Roberta, de doopnaam die het Latijnse deel van mijn wortels vertegenwoordigt, afkomstig van mijn vader, een Italiaan uit de provincie Rome, en Sofia, ontvangen op het moment van mijn eerste religieuze professie, van Griekse afkomst, aangezien mijn moeder uit Athene komt.
Dit is de grote rijkdom die mij altijd heeft begeleid en die ook kleur geeft aan de specifieke roeping die ik beleef in het bijzondere charisma dat de Geest in mijn gemeenschap heeft opgewekt.
Ik ben door mijn ouders gedoopt in de Orthodoxe Kerk, net als mijn jongere broer, en daarom volgens de Byzantijnse ritus, Ik ontving tegelijkertijd het doopsel, de communie en het vormsel, toen ik pas zes maanden oud was.. Dit betekent dat ik geen gemeenschappelijke weg had voor de gedoopten in de katholieke kerk, waar er een catechetische route van voorbereiding op de Christelijk leven en naar de sacramenten.
Toen ik jong was, waren geloof en religie afstandelijk en lauw. Ik hield echter van godsdienstles op school en het geloof van mijn moeder moedigde me aan. Ik wees God niet af, maar ik ontwikkelde geen hechte relatie met Hem. Met Kerstmis en Pasen gingen we op de gebruikelijke manier naar de mis. In feite was mijn familie niet praktiserend.
Mijn moeder, die op jonge leeftijd medicijnen kwam studeren in Italië en daar mijn vader ontmoette, herontdekte het geloof rond haar veertigste, dankzij vrienden met wie ze gebedsgroepen en katholieke bewegingen bezocht, evenals de gemeenschap waartoe ik nu behoor.
Het besef van verdeeldheid onder christenen bezorgde hem echter pijn, ongemak en veel twijfels. Ik geloof dat de Heer de weg aan het bereiden was voor een groter plan binnen mijn 'oecumenische' familie. Deze tijd van lauwheid was belangrijk om vragen op te werpen die ik in mijn hart meedroeg en om te luisteren naar een leegte die in mij spreekt.
In die tijd, voordat ik mijn roeping ontdekte, was ik een jonge vrouw die zich na haar middelbare school afvroeg hoe haar toekomst eruit zou zien; hoe ze haar leven beter zou kunnen leven, die het gevoel had dat ik me op de een of andere manier voor anderen moest inzetten. Ik schreef me in bij de faculteit elektrotechniek. Ik vond alles leuk en fascinerend, maar omdat mijn pad nog niet duidelijk was, richtte ik me op een baan waarvan ik wist dat hij een goede kans had, omdat mijn vader in deze sector werkte.
Ik voelde me echter niet gelukkig op 21-jarige leeftijd, terwijl het leven draait om vooruitgang en vol kracht en vreugde zou moeten zijn. Ik was niet op mijn plaats, op het juiste pad, en ik had sterk het gevoel dat er iets fundamenteels ontbrak in mijn leven: ik was op zoek naar de zin van mijn bestaan in de wereld.
Juist in deze moeilijke en verloren periode, de Heer kwam me tegemoet. In een hete zomer van 2007, terwijl ik vakanties en concerten met vrienden plande, wilde mijn moeder me een cadeau geven voor mijn verjaardag: een reis naar Medjugorje Stel je mijn ontzetting voor over zo'n voorstel!
Ik had geen idee waar het over ging en geen zin of reden om te gaan. Ik stond onder andere op een wachtlijst, want de plaatsen waren vol en de kans dat ik zou gaan was erg onzeker. Maar het geloof van mijn moeder was groter, ze wilde haar geloof altijd doorgeven aan haar kinderen en ze vertrouwde zichzelf toe aan Onze Lieve Vrouw, die niet aarzelde om mij te roepen!
Hoewel ik op de wachtlijst stond, kreeg ik de dag voor het vertrek van deze reis een telefoontje van een priester van de Mariale Gemeenschap Oase van Vrede die de pelgrimstocht organiseerde.
Ik had geen idee wie de priester was, maar zodra hij aankondigde dat er een plaats vrij was, legde ik al mijn bezwaren uit: er lagen andere zomerplannen op me te wachten. Het antwoord van de priester was lapidair en doorboorde mijn hart: Roberta, als Onze Lieve Vrouw roept, roept ze! Dus je kunt alles achterlaten en naar Medjugorje nu.
Ik had hem kunnen zeggen dat ik deze pelgrimstocht ook kon uitstellen tot een volgende gelegenheid, want wat ik wilde was naar het concert gaan. Instinctief gaf ik hem een snelle ik zal erover nadenken en hing op met de geduldige priester.
Het raam dat ik open liet in die reactie was de kier waardoor Gods genade naar binnen glipte! Ik sloot mezelf op in mijn kamer met mijn hoofd tussen mijn benen en gaf mezelf de kans om na te denken over wat ik moest doen. Op dat moment besefte ik innerlijk met een verbazingwekkende helderheid, als nooit tevoren, dat ik deze reis moest ondernemen. Zoiets had mij niet kunnen overkomen, want ik was helemaal niet voorbereid op deze ervaring, laat staan dat ik wist wat de plaats was, wat daar gebeurde en zonder enige ervaring met bidden of gecultiveerd geloof.
Mijn moeder wilde me niets vertellen om me niet te beïnvloeden, ik was als een blanco vel papier met uitzicht op het onbekende waarop God al bezig was zijn plan van liefde en verlossing te schrijven. Dus belde ik die priester en zei: "Oké, ik ga met je mee", niet wetende welke waarde zo'n onschuldige verklaring achteraf zou hebben. En ik begon aan de belangrijkste reis van mijn leven.. Op die plek ervoer ik alle verwondering van zoveel jonge mensen die baden met geloof en vreugde, ik ontdekte alle Liefde van God die op mij wachtte door Onze Lieve Vrouw en haar oneindige moederlijke hart.
Beetje bij beetje opende mijn ziel zich voor het mysterie van het dagelijkse leven van gemeenschap dat gedeeld wordt in die eenvoudige plaatsen waar duizenden mensen bekeerd en getransfigureerd terugkeren door een authentieke ontmoeting. Maria was zo levend en aanwezig in Medjugorje dat ik haar niet kon beschrijven, maar ik voelde hoe ze me verwelkomde als een kind dat begint te kruipen voor een nieuw leven dat getint is met betekenis, vrede, vreugde en dankbaarheid. Ik voelde me zo vrij en geliefd door een Vader God die niet kon wachten tot zijn dochter terugkeerde in zijn hart.
In dit wonderbaarlijke dorp in Bosnië-Herzegovina deed ik op 21-jarige leeftijd de eerste biecht van mijn leven. Het was een moment van grote genade, ik wist niet eens wat ik moest doen, maar het was een kans die ik voelde dat ik moest grijpen door met een beetje angst te benaderen.
De priester staarde me aan en, Toen hij erachter kwam dat ik nog nooit gebiecht had, vroeg hij me of ik Jezus kende en of ik wilde biechten. Ik zei ja met heel mijn hart en huilde gewoon tijdens de biecht terwijl ik voelde hoe de hemel zich boven me opende en de Geest neerdaalde als een frisse waterval.
Ik kwam volledig getransfigureerd terug van die reis. Het was het begin van een zeer sterke bekering. Mijn leven na deze diepgaande ontmoeting met Jezus veranderde radicaal, in mijn keuzes en in mijn hart. Ik vond een nieuwe impuls en daadkracht, ook voor mijn toekomst, toen ik besloot me in te schrijven aan de faculteit architectuur van de universiteit La Sapienza in Rome, waar ik later een master behaalde.
Ondertussen groeide mijn liefde voor God en Maria, dorstte ik ernaar hen te leren kennen en begon ik de gemeenschap te bezoeken, leerde ik bidden, de Heer aanbidden en genieten van hun vriendschap. Alles begon weer op te bloeien terwijl mijn familie verbaasd toekeek naar deze verandering. Ik bleef mijn jeugd doorbrengen met studie, vrienden en gebed. Ik dankte de Heer elke dag voor het geschenk van het geloof en de levende ontmoeting met Hem.
Maar er was nog iets anders dat mijn hart beroerde, dat meer en meer aangetrokken werd door deze Liefde. Ik voelde me diep aangetrokken door de Heer, maar in mijn rationaliteit probeerde ik met beide benen op de grond te blijven staan, denkend dat dit de gevolgen waren van deze grote bekering.
In die tijd begon ik opnieuw de orthodoxe kerk te bezoeken om mijn confessionele afkomst te leren kennen en te verdiepen, terwijl tegelijkertijd de katholieke kerk mij had geadopteerd en ik groeide in geloof. Een kiem van een roeping werd voorbereid, ik voelde in mijn hart dat ik helemaal bij God hoorde, maar dit beangstigde me tegelijkertijd. Het was een verzoek dat ik als te groot en te veeleisend ervoer. Ik was orthodox, de Heer kon niet zoveel van mij vragen, dacht ik. Ik worstelde in de hoop dat mettertijd alles voorbij zou gaan, maar de jaren gingen voorbij en deze kwelling groeide in mijn hart.
Ik besloot toen om te vertrouwen en mijn hart te openen om begeleid te worden in het onderscheidingsvermogen dat een dubbel luisteren van mij vereiste. Deze lange reis die ik ondernam, leidde er eerst toe dat ik het katholieke geloof omarmde en vervolgens dat ik mezelf vragen stelde over mijn specifieke roeping.
In het begin was het niet gemakkelijk, vooral voor mijn familie, maar Gods genade was overvloediger en ondersteunde me in vele stormen. Ik was onder de mantel van Maria die me hielp mijn hart te laten bedaren door Christus, mijn wonden te laten helen, me voor te bereiden om mijn jawoord te laten rijpen. Mijn plaats was bij haar om mee te werken aan haar missie van vrede in vele harten, om bruggen van eenheid en dialoog te bouwen.
De gemeenschap waar ik vandaag deel van uitmaak is een internationale realiteit, gemengd en contemplatief maar open om welkom te zijn, van celibataire interne broeders en zusters en van gewijde priesters en geaggregeerde en seculiere families die het specifieke charisma delen en het beleven in hun eigen levensstaat waar ze het vinden. We leggen een vierde gelofte af, die van vrede te zijn, die ons charisma definieert, namelijk onze Vrede gelijkvormig te maken aan Christus en de gave van Vrede uit te stralen in de Kerk en in de mensheid door een leven van voorbede. Met een gastvrij en nederig offer, volgens een echte eucharistische en mariale spiritualiteit, want Maria is de Moeder van onze gemeenschap. Van haar leren we de diepte van het gebed in de Geest om haar houding te leven. Dit is de plaats die God voor mij heeft voorbereid om mijn huwelijk met Hem en de gave van mezelf te beleven.
Het is het pad van pacificatie en eenwording dat ik vandaag nog steeds leef, met de hulp van genade. willen we delen met vele harten die een gebrek aan vrede ervaren vanwege de vervreemding van God.Ze dorsten naar Hem, ze moeten Hem herontdekken, net als in een cardiologische kliniek waar de eerste uitdaging van vrede die van innerlijke vernieuwing is.
Voor mij is vrede deze innerlijke reis van genade om te delen met vele zielen om teruggeleid te worden naar Christus, door Maria, maar het smaakt ook naar eenheid, gemeenschap, dialoog om elke muur van verdeeldheid af te breken volgens het verlangen van Christus' hart, opdat allen één zijn zodat de wereld gelooft! Ik breng deze erfenis van leven naar de gemeenschap die is ingevoegd in ons charisma met het verlangen om deze oecumenische gevoeligheid te ontwikkelen.
Met Gods wil, op verzoek van mijn Algemeen Overste, begon ik mijn studie in het eerste jaar Wijsbegeerte aan de Pauselijke Universiteit van het Heilig Kruis, voordat ik verder ging in de Theologie, met grote dankbaarheid aan de weldoeners van de CARF-stichtingVoor deze gelegenheid tot groei en vorming, die een groot geschenk is voor mij en voor degenen die de Heer op mijn pad zal brengen. Ik sta mezelf toe de horizonten van mijn hart en geest te openen, ik blijf me door Maria laten leiden op het pad van de Vrede en ik gedenk jullie allemaal bij Jezus en Onze Lieve Vrouw.
Gerardo Ferrara
Afgestudeerd in geschiedenis en politieke wetenschappen, gespecialiseerd in het Midden-Oosten.
Verantwoordelijk voor studenten aan de Pauselijke Universiteit van het Heilige Kruis in Rome.
