Jeus Jardin vond zijn roeping in de EucharistieHij verliet zijn carrière als verpleegkundige om Gods uitnodiging om priester te worden te volgen.

Deze Filippijnse priester komt uit een niet-praktiserend gezin en nadat hij zich een tijd lang tegen Gods roep had verzet, geeft hij zijn getuigenis over hoe hij zich uiteindelijk overgaf aan de stem die hem vroeg om zich alleen aan Hem toe te wijden.

God schrijft recht op kromme lijnen en creëert ware kunstwerken. Dit is het geval van pater Jeus Jardin, een Filippijnse priester van het aartsbisdom Davao, die Gods liefde leerde kennen in zijn kindertijd en adolescentie, ondanks het feit dat hij uit een niet-praktiserend gezin kwam, dankzij de belangrijke rol van zijn grootmoeder.

Toen hij al de grote stap had gezet om priester te worden, en ondanks het verzet van zijn ouders, zou hij al snel het seminarie verlaten. Hij studeerde verpleegkunde en ging werken als universitair docent. Maar de letters die God in zijn hart had geprent zouden niet worden uitgewist, totdat hij zich uiteindelijk moest overgeven aan het bewijs van het pad dat hij moest volgen.

Hij had een goed leven en was zelfs gediplomeerd verpleegkundige in de Verenigde Staten, maar hij wist dat hij geroepen was voor een veel hogere missie. Het was dan ook met nederigheid dat hij acht jaar later vroeg om opnieuw naar het seminarie te mogen gaan om uiteindelijk gewijd te worden. priester in 2017. En hij zag dat alles goed was gedaan.

Een oproep aan het hart

"God heeft altijd zijn manier om zijn wil kenbaar te maken via de verlangens van elk hart, en voor mij was het hetzelfde, omdat ik voelde dat de Heer me bleef roepen naar het priesterschap," legt hij uit in dit interview.

Jeus bekent dat zijn hart hem vertelde dat, als hij gelukkig wilde zijn, hij terug moest gaan naar waar hij vandaan kwam, in dit geval naar het seminarie. In werkelijkheid ging het goed met hem, maar noch geld, noch de angst om alles te verliezen wat hij beroepsmatig had bereikt, kon Gods roep overwinnen. "Ik zag dat het geluk daar niet vandaan kwam en mijn hart voelde dat," voegt hij eraan toe.

Toen hij terugkeerde naar het seminarie, besloot zijn bisschop hem te sturen om te studeren in de Bidasoa Internationaal Seminar en de Universiteit van Navarra, dankzij een studiebeurs van de Stichting CARF, waardoor hij zijn priesterroeping kon versterken en bevestigen.

Leren om priester te zijn

"Ik ben zeven jaar in Pamplona geweest, vijf jaar als seminarist in Bidasoa en twee jaar als priester. Pamplona is mijn tweede thuis. Als seminarist had ik vormers die echt mannen van God zijn, die me niet alleen met hun woorden, maar ook met hun eigen leven hebben geleerd wat een priester is", zegt Jeus Jardin vol overtuiging.

Zijn jaren in Pamplona hebben hem niet alleen een solide intellectuele vorming gegeven, maar hij noemt met name Bidasoa, de Universiteit van Navarra en, in zijn tweede periode in Spanje, de residentie Cristo Rey in de Calle Padre Barace in Pamplona, en verzekert dat het in deze plaatsen was "waar ze me hebben geleerd priester, vriend en mens te zijn, en daarom kan ik zeggen dat ze me veel hebben geleerd".

Nu is het Jeus Jardin zelf die deze geest doorgeeft in het seminarie van zijn aartsbisdom, waar hij de jonge mannen de grote uitdagingen laat zien waar priesters vandaag de dag voor staan. Dit zijn volgens hem de beste raadgevingen om ze aan te gaan: "probeer je beperkingen te kennen en ze niet te overschrijden; waardeer de tijden van gebed en geestelijke begeleiding; en leer te rusten bij Onze Moeder en de Heer". Hij benadrukt ook het belang van de Heilige Mis: "de priester vindt zijn fundamentele bestaansrecht in de Heilige Mis". EucharistieDit is de reden voor zijn priesterschap".

Wees niet bang voor stilte

In het licht van de roepingencrisis die de Kerk momenteel lijkt te plagen, is pater Jeus hoopvol en verzekert hij ons dat "de Heer altijd roept, maar om zijn stem te horen moet je kunnen luisteren en niet bang zijn voor stilte, want de Heer roept, maar zijn stem is subtiel".

Jonge mensen die deze oproep al gehoord hebben, nodigt hij uit om niet bang te zijn om te reageren. "In mijn ervaring zie ik hoe ik heel bang was om de dingen die ik had achter te laten: dat ik minder geld zou verdienen, dat ik geen huis of auto zou kunnen hebben. Maar de Heer is een goede betaler. We zijn niet alleen geroepen om materiële goederen te hebben. We zijn geroepen tot een transcendent leven, tot een leven in gemeenschap met God. Daar ligt ons geluk," voegt hij eraan toe.

Als zijn meest gedenkwaardige moment als priester herinnert hij zich een moment waarin hij de Voorzienigheid heel duidelijk ervoer, waar hij alles wat hij eerder had geleerd in praktijk moest brengen. "In het seminarie waar ik nu econoom ben, werden we geconfronteerd met een uitbraak van COVID met ongeveer 75 besmette mensen onder seminaristen en priesters.

Ik testte negatief, maar vanwege de lading die ik had, besloot ik bij al diegenen te zijn die ziek waren. We waren in staat om samen te leven en te overleven en echt Gods voorzienigheid te ervaren. De quarantainedagen met de seminaristen en priesters zijn onvergetelijke dagen voor me geworden," herinnert hij zich.

Tot slot wil deze priester uit de Filippijnen de weldoeners van de Stichting CARF bedanken die hem zoveel goeds hebben gedaan, eerst als seminarist en daarna als priester: "Hartelijk dank allemaal. Uw steun maakt het mogelijk voor seminaristen en priesters zoals ik om de nodige training te krijgen voor de taak van pastor. Moge God u belonen".