Het geluk kwam tot hem via Pater Pio. En nu studeert hij theologie en filosofie aan de Pauselijke Universiteit van het Heilige Kruis (PUSC), samen met twintig broeders uit zijn congregatie, de Dienaressen van het Onbevlekt Hart van Maria, waaronder seminaristen en priesters.
Guilherme is geboren op 26 oktober 2003 in Aracaju, de hoofdstad van de staat Sergipe, in het noordoosten van Braziliƫ, een stad die bekend staat om zijn warme klimaat, lange stranden en vredige sfeer aan de kust van de Atlantische Oceaan. Tegenwoordig woont hij in Rome en zit hij in het tweede jaar van het filosofisch biƫnnium, waarna hij aan zijn driejarige theologische studie aan de PUSC zal beginnen.
Guilherme Silva de Araujo is seminarist in het religieuze instituut "Dienaressen van het Onbevlekt Hart van Maria". Hij komt uit een katholiek gezin, hoewel hij niet elke zondag naar de mis ging en niet vaak de rozenkrans bad. Hij is de jongste thuis; hij heeft een zus die vier jaar ouder is dan hij.
Zijn moeder zorgde er altijd voor dat hij en zijn zus ten minste de eerste sacramenten ontvingen en gaf hen daarna de vrijheid om te kiezen of ze wel of niet verder wilden gaan op de weg van het geloof. Voor Guilherme was dit heel positief, tenminste tot zijn 14e, toen zijn leven op een bijzondere manier begon te veranderen.
Zijn pubertijd en een aantal innerlijke wonden zorgden ervoor dat hij zich afkeerde van God en een misplaatste zoektocht naar geluk.
Op 12-jarige leeftijd en in die periode begon hij bepaalde negatieve ervaringen op te doen die typerend zijn voor de adolescentie, die vooral werden beĆÆnvloed door nietszeggende vriendschappen die hij had, vooral op school. Dit werd nog verergerd door een aantal innerlijke wonden die hij al enige tijd met zich meedroeg, waardoor hij geluk zocht in dingen waarvan hij dacht dat ze goed waren, maar die dat in werkelijkheid niet waren.
Geleidelijk aan begon hij God opzij te zetten. Hij onderhield alleen nog een band met Hem via het pastorale werk in zijn parochie, waar hij als catechisatieassistent werkte. Dat was een van de weinige dingen die hij nog in de kerk deed.
Te midden van dit alles groeide er echter een diepe droefheid in hem en een constante zoektocht naar de zin van zijn leven. Hij voelde de behoefte om een "doel" te vinden waarvoor hij zijn bestaan kon opgeven.
In die tijd begon hij aan de vormselcursus en hij deed dat met goede wil, omdat hij voelde dat het hem naar iets goeds zou leiden. In feite heeft hij in dat jaar (we hebben het over 2018, toen hij 15 werd) veel mooie ervaringen opgedaan. Daarnaast ontmoette hij een vriend die hem vaak uitnodigde voor de zondagsmis.
In zijn parochie was er een jeugdgroep waar hij heel graag bij wilde, maar vanwege enkele moeilijkheden - zoals afstand en tijdschema - was het moeilijk voor hem. Nadat hij zijn vormsel had ontvangen, verhuisde hij echter naar een nieuwe wijk en was hij dichter bij de parochie. Een paar weken later begon hij deel te nemen aan de jeugdgroep.
Dat veranderde zijn leven op een ongelooflijke manier! Hij ontmoette andere jonge mensen die hetzelfde verlangen hadden als hij: hun leven geven voor een zaak die echt de moeite waard is: Jezus. Ze waren met weinigen, maar we hadden een immense dorst naar iets meer.
Guilherme begon te leren over het leven van de heiligen, de catechismus van de katholieke kerk, traditie... Dit alles hielp hem om zijn ondeugden achter zich te laten en op zoek te gaan naar deugden. Hij noemde deze periode in zijn leven zijn bekering, hoewel het niet alleen zijn eigen bekering was, maar ook die van zijn familie.
In feite zagen ze dat hij niet meer dezelfde was: "mijn vriendschappen veranderden, mijn argumenten veranderden, zelfs de manier waarop ik me kleedde. Maar bovenal was er ƩƩn essentiƫle verandering in mijn leven: het gebed.
Het was het gebed dat mijn dagen begon, vulde en afsloot. Het geluk waar ik naar op zoek was, was er!
Guilherme was eenzaam en verlangde naar liefde: iemand om van te houden. Dus begon hij God te vragen of hij een jonge vrouw mocht vinden die naar hetzelfde op zoek was als hij: een heilige zijn. Dit was in 2019.
Enige tijd later keken ze in de jeugdgroep naar een film over het leven van St. Pater Pio. Zijn leven en zijn totale overgave aan God waren als een klap in het diepst van zijn wezen: "Ik was niet meer dezelfde. Hoe hard ik ook probeerde door te gaan met mijn leven alsof er niets veranderd was, ik kon het niet".
Er was een jonge vrouw die hem erg interesseerde, maar na die "ontmoeting" met Pater Pio zag hij geen heil meer in het nastreven van dat idee, of welk ander idee dan ook. Wat in zijn hart brandde was een ander verlangen: "Ik wilde religieus worden".
Guilherme vertrouwde dit verlangen toe aan een vriend die deel uitmaakte van dezelfde jongerengroep en die al op beroepsreis was. "Toen hij mijn openheid van hart verwelkomde, nodigde hij me uit in de communiteit van de Dienaressen van het Onbevlekt Hart van Maria om deel te nemen aan een viering over 13 oktoberter ere van de verschijning van Onze Lieve Vrouw in Fatima.
Daar ging ik biechten en woonde ik de mis bij. Alles wat ik die dag meemaakte, raakte mijn hart diep. Ik ging nog een paar keer terug, maar de gemeenschap was erg ver van mijn huis en door mijn gebrek aan doorzettingsvermogen ging ik er een jaar niet meer heen.
Guilherme's parochieleven werd steeds actiever en om zijn roeping nog meer te onderscheiden en te voeden, ging hij in 2020 in de misdienaarspastoraal. Aan het einde van datzelfde jaar keerde hij terug naar de communiteit, vastbesloten om zijn beroepsreis met de Dienaren te hervatten, en zo geschiedde.
Ondertussen maakte hij zijn school af en werd hij toegelaten tot de federale universiteit in zijn staat. Om een jaar in de gemeenschap te kunnen werken, besloot hij echter zijn langverwachte universitaire plaats op te geven. Van 2021 tot augustus 2023 was hij actief in de gemeenschap als gewijde leek en "geroepen".beroeps".
"Ik heb zoveel mooie ervaringen opgedaan: Mariale missies, ontmoetingen met jongeren en kinderen in het oratorium... Ik heb veel mensen ontmoet die mijn leven hebben verrijkt met hun goede voorbeelden, vooral in de parochies waar ik doorheen ben gegaan".
In augustus 2023 kwam hij aan in Italiƫ, waar hij zijn familie en vrienden aan de zorg van Jezus toevertrouwde, om Hem van dichterbij te volgen en zijn seminarievorming te beginnen. Momenteel zit hij in zijn tweede jaar postulaat en ook in zijn tweede jaar filosofie.
"Elke dag ben ik de Heer meer en meer dankbaar voor de genade dat ik een bepaalde roeping heb ontvangen, maar nog meer dat ik er gehoor aan heb kunnen geven".
Haar beroeps- en bekeringsreis wordt gedreven door de oneindige liefde die ik elke dag van God ontvang en ook door de genezing van zoveel wonden die Hij in mijn leven heeft toegelaten. "Ik offer mijn bestaan dagelijks aan Hem, zodat ik een instrument van genezing en een kanaal van genade kan zijn voor zoveel andere mensen; zodat zij kunnen ontdekken hoeveel liefde hen omringt en wie het is die van hen houdt: Liefde! En die Liefde kan alleen beantwoord worden door lief te hebben".
Guilhemer wil ook zijn oprechte dank betuigen aan de weldoeners van de Stichting CARF, die het voor hem mogelijk maken om zijn opleiding aan zo'n hoogwaardige universiteit voort te zetten. "Ik verzeker hen elke dag van mijn gebeden en vraag hen om mij in hun gebeden te houden, zodat ik standvastig en altijd trouw mag blijven aan Gods heilige plannen.
Gerardo FerraraAfgestudeerd in geschiedenis en politieke wetenschappen, gespecialiseerd in het Midden-Oosten. Hoofd van het studentencorps aan de Universiteit van het Heilig Kruis in Rome.
