Gonçalves is een jonge Angolees die op achtjarige leeftijd zijn roeping ontdekte. "Mijn hart brandde en ik droomde ervan om catechist te worden," herinnert hij zich ontroerd. Vandaag is hij, samen met een metgezel, een van de eerste Angolese seminaristen die studeert aan de Internationaal seminar Bidasoain Pamplona.
Angola is rijk aan natuurlijke hulpbronnen zoals diamanten en olie. Het staat echter nog steeds voor grote uitdagingen. Het gebrek aan een saamhorigheidsgevoel onder de burgers en het feit dat sommige machthebbers geen verantwoording afleggen aan het algemeen welzijn dragen bij aan de aanhoudende armoede.
Gonçalves Cacoma Cahinga is zich volledig bewust van de uitdagingen waar zijn land voor staat. Hoewel zijn priesterroeping gericht is op evangelisatie en het toedienen van de sacramenten, weet hij dat hij door zijn ambt zal kunnen bijdragen aan het welzijn van veel van zijn landgenoten.
"Ondanks de armoede, het tekort aan scholen, het gebrek aan wegeninfrastructuur en de tekortkomingen in de gezondheidszorg, zal iedereen die mijn land bezoekt vooral de vreugde van de mensen ontdekken. Gastvrijheid, nederigheid, het verlangen om te leren en de eenheid tussen verschillende culturen zijn levende tekenen van de Angolese geest en bevoorrechte manieren van evangelisatie. Ik wil ook het diepe geloof van de mensen en hun levendige liturgie benadrukken, die een authentieke ontmoeting met het goddelijke mogelijk maakt, zonder de charmes van onze natuur en de rijkdom van onze gastronomie te vergeten", zegt deze jonge Angolees (1999) enthousiast.
Hij behoort tot het bisdom Luena, het grootste bisdom van Angola met een oppervlakte van 223.000 km². Samen met een metgezel is hij de eerste Angolees die aan het Bidasoa International Seminary studeert. Dit jaar begint hij aan zijn derde jaar theologie. "Ik heb mijn roeping altijd gedefinieerd als een ware goddelijke Voorzienigheid", zegt hij.
Gonçalves kan in Bidasoa worden opgeleid dankzij de steun van de Stichting CARF, die de kosten van zijn priesterlijke voorbereiding dekt. Deze toewijding aan vorming is een van de fundamentele pijlers van de Stichting: roepingen helpen in landen met minder middelen, zodat er geen verloren gaan door gebrek aan financiële middelen.
"Ik kom uit een eenvoudige boerenfamilie van acht leden: vier mannen en drie vrouwen. Ik ben het zevende kind en de enige die nog studeert, want mijn broers en zussen hebben al een eigen gezin gesticht. Mijn ouders zijn weliswaar oud, maar leven nog. Alle mijn familie is christelijkMaar alleen mijn moeder, één broer en drie zussen zijn katholiek; de anderen behoren tot andere christelijke denominaties. Ondanks de economische beperkingen groeiden we op in een omgeving vol menselijke en religieuze waarden die ons leven diep hebben getekend," zegt Gonçalves.
Zijn roeping tot het priesterschap werd geboren toen hij acht jaar oud was. "Ik ging elke zondag met mijn moeder naar de kerk en ik vond het fascinerend om te zien hoe de catechist de lezingen uitlegde. Ik voelde een brandend gevoel in mijn hart en droomde ervan om op een dag catechist te zijn".
Dit verlangen werd versterkt in 2012, toen de religieuze priesters van de Congregatie van de Sacramentaries van Onze-Lieve-Vrouw vanuit Brazilië in zijn gemeente arriveerden. Zij stichtten de parochie van de Heilige Antonius van Lissabon en met hun levensgetuigenis, hun toewijding aan het Woord van God, hun dienstbaarheid in de meest afgelegen dorpen en hun zorg voor ouderen en straatkinderen, veranderden zij zijn visie volledig: "Van catechist te willen zijn, voelde ik een roeping tot het priesterschap", zegt hij.
Maar zijn roeping is niet zonder moeilijkheden en beproevingen geweest, die zijn pad zo diep hebben gemarkeerd dat hij bijna schipbreuk leed.
In 2014 verhuisde hij naar een andere gemeente om zijn studie voort te zetten en in die tijd verhuisde hij weg van de kerk. In 2016 rondde hij de tweede cyclus af, keerde terug naar zijn dorp en kon niet verder studeren wegens gebrek aan financiële middelen.
"In dat jaar had ik andere plannen: een gezin stichten en een baan zoeken. Maar de Heer had andere wegen voor mij. De priesters spraken met mij en mijn ouders en nodigden me uit om deel te nemen aan de beroepsvorming met het oog op toetreding tot het seminarie. In 2018 ben ik dus ingetreden in het Propedeutisch Seminarie St. John Mary Vianney.
Drie jaar later, in 2020, keerden de priesters die zijn studie financierden terug naar zijn land en omdat hij niet verder kon vanwege een gebrek aan middelen, besloot hij het seminarie te verlaten. Maar dankzij de tussenkomst van zijn rector en een gulle dame die aanbood om zijn opleiding te betalen, kon hij naar het grootseminarie voor filosofie St Joseph gaan, waar hij drie jaar studeerde.
Gonçalves volgt momenteel het Bidasoa International Seminar in Pamplona. "Het was een echte verrassing voor mij en ook voor mijn familie. Het is een kans om te groeien in mijn roeping, in mijn zending en om verder te rijpen in mijn vorming," zegt hij dankbaar.
Hij is zich bewust van de pastorale nood in zijn land en voegt eraan toe: "In mijn bisdom zijn er weliswaar veel katholieken, maar weinig priesters en weinig parochies. Daarom ben ik alle weldoeners van de Stichting CARF heel dankbaar voor de kans die ze me geven. Voor mij is het een grote rijkdom om in Bidasoa te zijn, omdat het me in staat stelt de grootsheid van de universele Kerk te ontdekken".
Ze eindigt haar getuigenis met een oprecht woord van dank aan de CARF Foundation, wiens hulp essentieel is geweest voor haar roeping.
Marta Santínjournalist gespecialiseerd in religie.
