Rolvin Romero is 41 jaar oud en priester van het bisdom Virac op de Filippijnen. Hij werd opgeleid aan de Internationale Kerkelijke Hogeschool van Bidasoa en werd in 2006 tot priester gewijd. In opdracht van zijn bisschop is hij teruggekeerd naar de Universiteit van Navarra om te studeren voor Licentiaat in Canoniek Recht.
Hij zegt dat zijn roeping niet erg goed werd ontvangen door zijn vader, hoewel die hem, met de hulp van zijn moeder, de weg kon wijzen. "De Heer boeide me met de aantrekkingskracht van het leven van een priester. Ik was twaalf jaar toen ik naar het seminarie ging. Daar vond ik geluk: ik was waar ik hoorde te zijn en deed wat ik hoorde te doen. Ik had gelegenheden om te weigeren, maar dat deed ik niet".
Hoewel hij toegeeft dat het moeilijk was om weer te gaan studeren, heeft "houden van wat je doet" hem erg geholpen om weer in het ritme te komen. Hij zegt dat terugkomen naar dit land is als terugkomen naar zijn tweede thuis: "De stad is veel veranderd, maar diep van binnen is het nog steeds mijn oude Pamplona".Ā
De 14 jaar die hij als priester op de Filippijnen doorbracht, besteedde hij aan het organiseren van de dorpen in een parochie. "Ik zie die jaren als de beste momenten van mijn leven. Het was vanaf nul beginnen, met niets anders dan het verlangen om mijn best te doen. Ik bevond me te midden van voornamelijk arme vissers en boeren en heb veel geleerd van het eenvoudige en sterke geloof van de mensen. Ik herinner me de eerste weken van mijn verblijf daar: slapen op de grond en water halen voor thuis. s Ochtends werd ik altijd wakker met een verse vis die de vissers voor de deur hadden achtergelaten. Ze zeggen dat de grootste vis altijd voor de priester is. En het is waar, de armen hebben mij veel geƫvangeliseerd! Ik heb geleerd van hun grote geloof, eenvoud, vreugde en vooral hun vrijgevigheid.
"Wij Filippino's hebben veel geƫrfd van de populaire religiositeit van de Spanjaarden. Navarra is een missieland. Ik leer veel en nu begrijp ik veel dingen door de dorpen in te gaan: hun gebruiken, de patroonsfeesten, de processies...", legt hij uit.
Gevraagd naar zijn pastorale werk, zegt hij erg gelukkig te zijn: "Voor mij is het niet iets vreemds. Wij priesters zijn niet voor onszelf gewijd, maar om mensen te helpen en bij hen te zijn. Er zijn dorpen waar maar 5 of 6 mensen naar de mis komen en dan denken we misschien dat we niets doen. Maar we moeten met vreugde zaaien, net zoals we de vrucht zijn van het zaad dat onze voorouders hebben gezaaid. Zo zijn we gegroeid".
Hij is erg dankbaar voor de hulp die hij heeft gekregen van weldoeners om zijn studie te kunnen voortzetten, zonder welke het niet mogelijk zou zijn geweest: "Er zijn veel mensen die ons helpen en hoewel ze het niet zien, doen ze veel goede dingen voor de Kerk. De steun die we van hen krijgen is een deel van Gods verrassingen en de vreugde die we ervaren is ook van hen. Dank u voor uw voortdurende gebeden en voor uw vrijgevigheid. Ik beveel je aan bij onze Moeder de Maagd Maria en zorg ervoor dat je bij elke Heilige Mis aanwezig bent.
