Ricardo Daniel Quevedo Contreras is een seminarist uit het bisdom El Vigía - San Carlos de Zulia in Venezuela. Hij is de jongste van drie broers uit een katholiek gezin.
Ik ben Bachelor of Science, afgestudeerd aan het Liceo Bolivariano Dr. Alberto Adriani de El Vigía, staat Mérida-Venezuela.
Terwijl ik wachtte om me in te schrijven aan de universiteit om rechten te studeren, voelde ik tijdens de Goede Week van 2013 de roep van de Heer.
Het begon allemaal op Palmzondag, die samenviel met de verjaardag van mijn moeder. Na de communie, tijdens de dankzegging, kon ik antwoorden vinden op veel vragen die ik al had sinds ik een kind was. Tijdens alle dagen van de Goede Week ging ik naar de vieringen, maar ik moet de nadruk leggen op de Chrism-mis.
Voordat de mis begon, kwam een dame (die ik nooit meer heb gezien) naar me toe om me te vertellen dat de seminaristen werden opgeroepen om zich klaar te maken voor het begin van de mis. Ik antwoordde dat ik geen seminarist was, maar ze stond erop.
Wat er daarna gebeurde kan meestal in twee zinnen worden samengevat. Die van de profeet Jeremia: "De Heer zei tegen mij: Voordat ik je in de baarmoeder vormde, koos ik je uit, voordat je uit de baarmoeder voortkwam, wijdde ik je in en benoemde ik je tot profeet van de volken. Ik zei: -O mijn Heer, zie, ik kan niet spreken, want ik ben nog maar een kind. De Heer zei tegen mij: "Zeg niet dat je een kind bent; waarheen Ik je ook zend, zul je gaan; wat Ik je ook beveel, zul je spreken. Wees niet bang voor hen, want Ik ben bij je om je te bevrijden. -orakel van de Heer-(Jer 1:4-7) en die van St. Augustinus, bisschop van Hippo: "..." (Jer 1:4-7) en die van St. Augustinus, de heilige bisschop van Hippo: "...".Laat hield ik van je, schoonheid zo oud en zo nieuw, laat hield ik van je! en jij was in mij en ik was buiten, en dus zocht ik je van buiten....".
Het eerste wat ik deed was erover praten met mijn parochiepriester, Don Germán, die heel blij voor me was en me adviseerde om "een tijdje" dienaar van het altaar te zijn, terwijl ik deelnam aan de beroepsretraites.
Mijn verrassing was dat ik amper twee maanden later te horen kreeg dat er in augustus een toelatingscursus voor het seminarie zou zijn en ik had mijn familie daar niets over verteld, maar toen ik het hen vertelde was het een grote vreugde voor iedereen, vooral voor mijn vader die een seminarist-broer (Romulo) had die aan leukemie stierf toen hij nog maar een paar maanden van zijn studie verwijderd was.
Op 29 september 2013 ging ik naar het San Buenaventura Seminarie, de propedeuse die een geweldige gemeenschapservaring was. In dit seminarie heb ik vervolgens het 1e en 2e jaar Filosofie gedaan. Het is merkwaardig dat juist in het jaar dat ik aan mijn vorming begon, mijn bisdom vacant werd en dat D. Germán, mijn pastoor, iets meer dan twee jaar het bisdombestuur overnam. Germán, mijn pastoor, iets meer dan twee jaar de diocesane administratie overnam.
In maart 2015 benoemde de Heilige Vader Franciscus mijn voormalige rector, Juan de Dios, tot bisschop van het bisdom El Vigía - San Carlos del Zulia. Zijn bisschopswijding was op 4 juli 2015 in mijn parochie, de kathedraal van Onze Lieve Vrouw van Altijddurende Bijstand. Aan het einde van de mis vertelde hij me dat hij wilde dat ik een jaar met hem zou blijven werken in de Curie en hem zou helpen in de liturgiecommissie, wat een vreugde voor me was, maar tegelijkertijd een grote verplichting.
Toen het "pastorale jaar" voorbij was, vertelde hij me dat het zijn bedoeling was dat ik het 3e jaar filosofie zou gaan studeren aan het Seminarie van Onze Lieve Vrouw van de Pilar, en zo geschiedde. Een paar maanden later vertelde hij me dat hij maar één jaar aan het seminarie zou studeren, omdat hij van plan was mij naar het seminarie in Madrid te sturen.
Geconfronteerd met dit nieuws begon ik met het papierwerk voor mijn paspoort, dat in Venezuela steeds ingewikkelder wordt. Ik heb het over januari 2018. In juli vertelde hij me dat het niet langer mogelijk was in Madrid en dat ik "tot nader order" op het seminarie moest blijven.
Nog steeds niets over het paspoort, ondanks dat ik twee keer naar het centrale kantoor in Caracas ging en geen antwoord kreeg (het was mogelijk met "contacten" of met agenten die tot 2.000 dollar rekenden, maar ik had geen van beide opties). In november stuurde Monseigneur Juan de Dios me de documenten die ik moest opsturen om toelating tot de Universiteit van Navarra aan te vragen.
Op 17 mei 2019 kwam de map met alle universiteitsdocumenten aan en zat ik zonder paspoort. Ik vertrouwde de situatie toe aan de Zalige Guadalupe Ortiz en wachtte een paar weken. Ik verliet het seminarie om in Caracas de nodige paspoortformaliteiten te vervullen, maar ik kon nergens licht zien.
Toen alles verloren leek, zonder geld en zonder "contact" op het hoofdkantoor van het identificatiebureau, kwam er iemand naar me toe en zei me hem te volgen. We gingen een kamer binnen waar alleen hoge regeringsambtenaren kwamen en plotseling stond ik voor een ambtenaar die me zei: in twee dagen heb je je paspoort, en zo was het. Ik moest de juridische kosten betalen en binnen 48 uur had ik mijn paspoort.
Alles is een zegen geweest. Ik moet bekennen dat ik er al vanaf het begin van mijn vorming (2013) van droomde om naar de Universiteit van Navarra te gaan, maar ik zag dat het nog ver weg was, omdat het in mijn bisdom niet gebruikelijk is om seminaristen naar het buitenland te sturen.
Het afscheid van thuis was een beetje moeilijk, met tranen en veel gemengde gevoelens, maar ik vind nog steeds vrede in de woorden van paus Benedictus XVI op 19 april 2005: ".....Heer, waarom vraagt U dit van mij en wat vraagt U van mij? Het is een zware last die U op mijn schouders legt, maar als U het mij vraagt, zal ik mijn netten laten zakken op Uw woord, in het vertrouwen dat U mij zult leiden, zelfs met al mijn zwakheden.".
En, zoals hij zelf zei tijdens zijn laatste hoorzitting: "De Kerk liefhebben betekent ook de moed hebben om moeilijke en pijnlijke beslissingen te nemen, altijd met het welzijn van de Kerk voor ogen en niet je eigen belangen."(27/II/2013).
Daarom herinner ik me altijd de afscheidswoorden van de pastoor op het vliegveld: "Vergeet Richard niet waar je vandaan komt, zodat je goed opgeleid bent om beter te dienen".
