"Mijn naam is Paweł Piotr Labuda en ik ben een Poolse priester van het aartsbisdom Gdańsk, gewijd in 2015. Ik ben opgegroeid in een katholiek gezin, waar het geloof sterk werd beleden. Mijn vader werkt als automonteur, terwijl mijn moeder godsdienstles geeft op de basisschool. Ik heb ook een jongere broer en zus. Mijn ouders maakten ten tijde van mijn kindertijd en adolescentie deel uit van de kerkelijke beweging voor gezinnen en waren, en zijn nog steeds, zeer betrokken bij het parochieleven. Ik kan zeggen dat ik in hen een groot geschenk van God heb ontvangen, want van daaruit - vanuit het gezin, vanuit het geloof van mijn ouders en grootouders en dankzij hun gebeden - is mijn priesterroeping geboren.

Na mijn eerste heilige communie was ik misdienaar in mijn thuisparochie, de parochie van de Verheffing van het Heilig Kruis in Pruszcz Gdański, in de buurt van Gdańsk, en diende daar ongeveer tien jaar, totdat ik werd toegelaten tot het seminarie. Dit gaf me een verdere kans om mijn geloof te verdiepen, want misdienaar zijn was niet beperkt tot het dienen tijdens de mis, maar strekte zich uit tot andere parochieactiviteiten. Vervolgens kreeg ik als tiener ook de gelegenheid om deel te nemen aan de bijeenkomsten van de jeugdgemeenschap die in de parochie was gevormd. Hierdoor kon ik het leven van de priesters van heel dichtbij observeren. Met dankbaarheid moet ik toegeven dat de priesters die ik in mijn thuisparochie kende, mij altijd een goed voorbeeld gaven van het priesterschap. Hun manier van priester zijn (betrokken bij het parochieleven, dicht bij de mensen, maar vooral met een diep geloof) heeft ook mijn beslissing om het seminarie in te gaan sterk beïnvloed.

Naast "religieuze" activiteiten draaide mijn leven als tiener ook om muziek. Omdat mijn moeder een beetje piano speelde, begon ze deze passie aan mij door te geven toen ik al 6-7 jaar oud was. In de daaropvolgende jaren ontwikkelde mijn interesse zich en op 13-jarige leeftijd besloot ik naar de muziekschool in Gdańsk te gaan, wat een soort avond- of nachtschool was: na het afronden van mijn lessen op de school in mijn geboortestad, ging ik daar gitaar en piano studeren (ik was ook geïnteresseerd in het orgel en dankzij mijn pastoor kreeg ik ook de kans om in de kerk te oefenen). Na korte tijd kwamen de eerste successen, ook op nationaal niveau. Dankzij mijn leraar kon ik deelnemen aan talloze muziekcursussen en wedstrijden, waar ik naast het meedoen ook altijd mensen met dezelfde passie ontmoette. Mijn interesse in muziek ontwikkelde zich zodanig dat ik mijn leven begon te plannen door mijn toekomst juist aan deze activiteit te koppelen. Ik droomde er zelfs van om dirigent te worden. En op dat moment begon God alles te veranderen. ....

Een jaar voordat ik afstudeerde aan de middelbare school, toen ik ongeveer 18 jaar oud was, leek ik de stem van God te horen die me uitnodigde om een roeping tot het priesterschap te ontdekken. In eerste instantie reageerde ik door deze mogelijkheid resoluut af te wijzen met mijn redenering; in feite had ik het allemaal gepland en mijn toekomst, door mijzelf gepland, leek heel opportuun. Maar in plaats van te verdwijnen, werd deze stem zo luid dat het onmogelijk was om te doen alsof ik hem niet hoorde. Ik wist dat naar het seminarie gaan betekende dat ik alles moest opgeven, alles wat ik gepland had. Ik besloot met een priester te praten die, omdat hij jaren eerder ook musicus was geweest, me aanmoedigde om goed naar die stem te luisteren en te onderscheiden waar die vandaan kwam. Zonder hier in detail te treden... uiteindelijk, na een paar maanden, besloot ik om toelating tot het seminarie van Gdańsk aan te vragen.

De tijd van mijn seminarievorming (die toen 6 jaar duurde) was een voortdurende ontdekking van Gods liefde voor mij. Naast mijn filosofische en theologische studies kreeg ik de kans om mezelf beter te leren kennen en mijn relatie met Jezus te ontwikkelen. Ons seminarie bood ons elke dag de mogelijkheid om deel te nemen aan een uur aanbidding van het Heilig Sacrament, wat voor velen van ons heel belangrijk was. Daarnaast namen we deel aan verschillende diocesane en parochiële activiteiten met het oog op toekomstige pastorale dienst (ziekenhuizen, bedevaarten, gehandicaptenzorg, scholen, pastoraal werk in de verschillende gemeenschappen, verpleeghuizen, enz.) Er was echter geen gebrek aan moeilijke en echt moeilijke momenten in het latere priesterleven. Tijdens de vorming moest elke seminarist een activiteit kiezen om aan deel te nemen, en ik maakte deel uit van de groep voor beroepsmuziek. Met een groep seminaristen en onze prefect bezochten we de parochies van ons bisdom, leidden missen voor en vroegen om gebeden voor ons en voor nieuwe roepingen. God zorgde ervoor dat ik kon gebruiken wat ik eerder had geleerd.

Na mijn priesterwijding op 23 mei 2015 stuurde de bisschop me naar de parochie van de Tenhemelopneming van de Heilige Maagd Maria en de heilige Catharina van Alexandrië in Reda, een stad op ongeveer twintig kilometer van de Baltische Zee. Ik heb daar drie jaar gewerkt, met speciale aandacht voor jongeren. De pastorale activiteiten waren echt talrijk, wat veel vermoeidheid met zich meebracht, maar tegelijkertijd ook de vreugde die alles beloonde. Na drie jaar dienst daar, vroeg mijn bisschop mij om naar Rome te gaan om te studeren. Dus begon ik in oktober 2018 met mijn studie aan de Faculteit Canoniek Recht van de Pauselijke Universiteit van het Heilig Kruis. In juni 2021 behaalde ik een Licentiaat in Canoniek Recht en nu zit ik in de doctorale cyclus. Daarnaast ben ik, ook vanaf 2021, begonnen met het volgen van de Studie van het Tribunaal van de Romeinse Rota.

Ik moet toegeven dat de studies niet gemakkelijk zijn. Maar aan de andere kant geeft het me veel vreugde, omdat ik me kan verdiepen in het mysterie van de Kerk, in haar leergezag, met het oog op mijn toekomstige werk na mijn studie. Studeren aan de Universiteit van het Heilig Kruis is een geweldige ervaring, omdat wij studenten ons welkom voelen en dit heeft ongetwijfeld een grote invloed op onze vorming. Onze docenten en al het universiteitspersoneel staan altijd tot onze beschikking. Studeren in Rome opent ook vele andere mogelijkheden: je kunt de Kerk leren kennen in haar verschillende dimensies en in haar universaliteit, je kunt nieuwe relaties aangaan met andere mensen en bovenal kun je, ondanks het feit dat je niet betrokken bent bij pastoraal werk zoals voorheen, altijd je relatie met God verdiepen.

Naast de academische realiteit betekent het voor mij om in Rome te zijn dat ik deelneem aan andere realiteiten. Elke dag heb ik de gelegenheid om de eucharistie te vieren in het huis van de zusters, ik volg ook de Neocatechumenale Gemeenschap in een van de Romeinse parochies en soms, in mijn vrije tijd van de lessen, ga ik helpen in een of andere parochie of doe ik een andere pastorale activiteit. In mijn vrije tijd kan ik ook mijn hobby's beoefenen. Ik ga graag op reis, vooral naar de bergen, en Italië biedt me deze mogelijkheid. Het gebeurt dat we in de zomer met studenten van mijn parochie in Polen (waar ik vroeger werkte) samen gaan klimmen in de Dolomieten. Daarnaast zal mijn interesse in muziek altijd aanwezig blijven. Het is waar dat ik al jaren niet meer heb geoefend en niet meer zoveel kan spelen als vroeger, maar vanuit het perspectief van vandaag beschouw ik die tijd niet als verspilde tijd. Muziek studeren, elke dag een paar uur oefenen, heeft me geholpen om een aantal belangrijke gewoontes te ontwikkelen (bijvoorbeeld op het gebied van doorzettingsvermogen, concentratie, enzovoort) die me tot op de dag van vandaag helpen bij mijn studie. God had dit allemaal voorzien in Zijn plan.

Tot slot wil ik kort iets zeggen over de huidige situatie van de Kerk in mijn land. Het is waar dat, zoals ik hierboven schreef, er nog veel religiositeit en devotie is in Polen, en dat is merkbaar zowel in het leven van gezinnen als in het leven van parochies. Ik geloof dat we nog steeds meer mensen in kerken hebben dan in andere Europese landen. Dit is echter niet de enige bepalende factor voor religiositeit en kan dat ook niet zijn, want religiositeit ondergaat tegenwoordig ook veel veranderingen. Polen is helaas niet meer zo katholiek als vroeger. Hoewel er nu veel mensen en gezinnen zijn die hun kinderen opvoeden in het juiste geloof, is het niet meer hetzelfde als 20-30 jaar geleden. We moeten bidden, want ook hier zijn er minder priesterroepingen. De maatschappij verandert snel (zoals overal) en ook de Poolse Kerk zal de komende jaren meer moeten leren om de dialoog aan te gaan met mensen voor wie religieuze waarde niet altijd zo relevant is.

Ik geloof dat we bij dit streven niet voorbij mogen gaan aan het belang van de onschatbare hulp van al diegenen die bijdragen aan de vorming van priesters, die deze uitdaging in de toekomst het hoofd zullen moeten bieden.".