Mon Carmelo Marcaida is een seminarist uit het bisdom Masbate, Filippijnen. Hij komt uit een katholiek gezin, dat altijd de mis bijwoonde, de rozenkrans bad en elke zondag het woord vierde.
"Ik ging meteen na mijn lagere schooltijd het kleinseminarie in, toen ik 12 jaar oud was.
De waarheid is dat ik eerder geen idee had van een seminarie. Ik wist niet wat een seminarie was tot ik van de pastoor van mijn parochie de mededeling hoorde dat er een examen zou zijn voor wie wilde toetreden tot het kleinseminarie, en dat het bisdom op zoek was naar jonge jongens die priester wilden worden.
Ik begon mijn ouders te vragen of ik het examen voor het seminarie mocht afleggen. Het was een echte verrassing voor mijn ouders, want ze hadden nooit gedacht dat ik naar het seminarie zou gaan.
Ik ging het seminarie binnen zonder de roeping om priester te worden. Ik had het niet erg duidelijk, ik denk dat ik gewoon het leven in het seminarie wilde zien, gewoon uit nieuwsgierigheid.
Terwijl mijn metgezellen heel duidelijk waren: ze wilden priester worden. Ik wist niet wat ik moest doen.
Ik had een moeilijke tijd in het seminarie. Ik was 12 jaar oud, ik wist niet hoe ik mijn kleren moest wassen, mijn kamer schoonmaken of mijn bed opmaken. Ik kijk met vreugde terug op die vier jaar in het kleinseminarie.
Ik leerde er veel dingen en ontdekte er mijn roeping tot het priesterschap. Ik ontdekte dat God me riep om priester te worden.
Ik was 15 jaar oud toen ik de roep van de Heer voelde. Ik was erg jong. Ik was erg bang. Ik wist niet hoe ik moest reageren op deze oproep tot het priesterschap. Dus in mijn gebed zei ik tegen de Heer: "Maak me dit alles duidelijk, Heer, maak me dit alles duidelijk. Ik ben erg jong. Ik weet niet wat ik moet doen. Maar ik voelde uw roep, help me die te beantwoorden".
Na het kleinseminarie besloot ik door te gaan.
Mijn jaren dat ik filosofie studeerde waren enkele van de beste jaren van mijn leven. Mijn roeping tot het priesterschap begon te groeien. Ik begon de roeping van de Heer te begrijpen.
Ik herinner me perfect de dag dat ik "Ja" zei tegen de Heer.
Op een zomer stuurde mijn rector me naar een eiland, heel afgelegen, zonder elektriciteit, zonder iets. Het was erg moeilijk voor mij omdat ik uit een grote stad kom en niet gewend was om zonder elektriciteit te leven. De rector stuurde me erheen om bij de mensen te zijn om te bidden, hen te begeleiden, catechese te geven, catechismuslessen voor jongeren en ouderen en vooral om de mis op te dragen. In het dorp waar ik was, wordt de mis maar eens in de twee maanden opgedragen.
Op dat eiland zei ik "Ja" tegen de Heer. Ik heb de behoefte aan een priester in mijn bisdom gezien. Ik heb de dorst van de mensen naar de sacramenten gezien. En wie ben ik om NEE te zeggen tegen die grote oproep van God om zijn instrument te zijn om de sacramenten naar alle volkeren te brengen.
Na die ervaring was het voor mij duidelijk dat ik priester zou worden. Ik keerde terug naar huis, heel gelukkig".
