Ik leef in voortdurende dankbaarheid jegens God voor de goede vrienden die hij me heeft gegeven.

Naam: Jonathan Daniel Mendoza Martínez.
Leeftijd: 23 jaar oud.
Situatie: Seminarist.
Oorsprong: Granada, Nicaragua.
Onderzoek: Hij studeerde theologie aan de Universiteit van Navarra in Pamplona.

Ik ben vooral getroffen door het moment van de Eucharistische Liturgie

Mijn naam is Jonathan Daniel Mendoza Martínez van het bisdom Granada in Nicaragua.

"Als kind had hij altijd al het verlangen om priester te worden, omdat hij vooral geïnteresseerd was in de eucharistische liturgie. Na die rusteloosheid ging hij in 2016 naar het Klein Seminarie van het bisdom Granada.

In eerste instantie waren mijn ouders het er niet zo mee eens, want ze zeiden dat ik iets anders moest gaan studeren en een beroep met een inkomen moest hebben. Ik dacht er echter anders over en probeerde uit wat een seminarie was.

Na een tijdje bleef ik en ging ik naar het grote seminarie. Terwijl ik daar was, kreeg ik de optie om verder te studeren in het buitenland. Nog een beslissing die mijn moeder niet leuk vond, hoewel ze me wel steunde. Nu geniet ik van deze geweldige ervaring, het samenzijn met mensen uit verschillende culturen is tegelijkertijd schokkend en uitdagend. Dit komt omdat het tussen veel verschillende culturen en achtergronden een oefening in begrip is. Tegelijkertijd is het een verrijking, want wat ik kan bijdragen, dragen zij ook bij aan mij. Daarom is het belangrijk om te waarderen en tegelijkertijd te weten dat elk verhaal iets anders heeft, maar tegelijkertijd ook iets gemeenschappelijks dat een verrijking van ervaringen mogelijk maakt. Vooral omdat dit ons dient, niet alleen op de momenten waarop we gevormd worden, maar voor de rest van ons leven. Het is een ervaring die ons hele leven markeert en die ons confronteert met veel realiteiten die de wereld nodig heeft om te stollen. Daarom brengen degenen van ons die hier zijn een grote uitdaging voor de wereld en uiteindelijk voor de Kerk.

Drie jaar later, in 2019, belden mijn vormingswerkers me op en vertelden me dat er de mogelijkheid was om mijn vormingsstudies af te ronden aan het Seminarie van Bidasoa en aan de Universiteit van Navarra, waarop ik antwoordde dat ik dat graag zou willen.

Vanaf dat moment begon ik aan een nieuwe ervaring, van in het vliegtuig stappen, aangezien ik in mijn land alleen met de bus reisde, tot het leren kennen van een ander land buiten mijn continent en met veel mensen uit alle continenten, het leren kennen van hun leven, hun vreugde, hun moeilijkheden...".