Cleyver Josué Gómez Jiménez is een seminarist uit het bisdom Punto Fijo, Venezuela, een derdejaars student in de Bachelor of Theology aan de Universiteit van Navarra.
"Vanaf mijn 15e ging ik naar de kerk op uitnodiging van enkele nonnen (Missionarissen van de Parochie Actie) die mijn parochie bezochten.
Beetje bij beetje gaf God me onderweg kleine "opdrachten".
Ik was coördinator van de parochiële jeugdgroep, herhaler van de missionaire animatiedienst "Jovenmisión", diocesaan coördinator van het jongerenpastoraat en in die tijd studeerde ik af als sociaal communicator, en werkte enkele jaren in radio- en televisiemedia die religieuze programma's uitzenden.
In mijn hart voelde ik nog steeds een onrust, ik begreep dat God meer van mij vroeg.
Na een proces van onderscheiding besloot ik op 13 mei 2014, het feest van Onze Lieve Vrouw van Fatima, onder de moederlijke bescherming van de Maagd Maria, dit avontuur te aanvaarden waartoe God mij uitnodigde, de weg naar het priesterschap!
Ik ging naar het San Ignacio de Antioquia Seminarie van het Aartsbisdom Coro om mijn reis naar het priesterambt te beginnen. Toen ik mijn studie filosofie had afgerond, verraste God me opnieuw door mijn bisschop, die me meedeelde dat hij me naar Spanje wilde sturen, naar het Internationaal Seminarie van Bidasoa.
Op dat moment had ik een mengeling van gevoelens in me, maar wat me zonder twijfel het meest vervulde was de vreugde van het inzicht dat God me nog steeds leidde op dit pad van dienstbaarheid en toewijding.
Ik moet bekennen dat ik nooit, zelfs niet in mijn stoutste dromen, had gedacht dat ik ooit mijn land zou kunnen verlaten, laat staan op een vliegtuig stappen, omdat mijn familie niet over grote economische middelen beschikt en de situatie in mijn land niet de beste is.
Ondanks alles begon God de weg te openen om deze wens van mijn bisschop, die ook mijn wens was geworden, te vervullen.
Ik was erg opgewonden toen ik op internet video's zag over Bidasoa en wilde weten hoe deze gezegende plaats zou zijn, waar God mij uitnodigde om mij verder te vormen als een pottenbakker.
Op 8 september 2019 ben ik in Bidasoa aangekomen, een beetje verdrietig om mijn familie achter te laten, maar God, die zich niet laat overtreffen in gulheid, heeft mij weer een zeer grote en diverse familie van seminaristen en vormelingen gegeven. Ik heb mijn antwoord op deze roeping die de Heer mij heeft gegeven versterkt dankzij alles wat ik in de vorming in Bidasoa heb mogen ervaren.
Ik zal u een anekdote vertellen over iemand waar ik veel van hou en die ongetwijfeld de hoofdpersoon is geweest in dit proces, mijn kleine moeder in de hemel, de Maagd Maria. In 2012, twee jaar voor mijn intrede in het seminarie, kwam ik in de krant een artikel tegen over een voor mij toen onbekende Mariadevotie, Onze Lieve Vrouw van de Pilaar.
Ik las het met groot enthousiasme en vanaf die dag kwam ik boeken tegen, recensies, afbeeldingen, schilderijen... Alles over de Maagd van de Pilaar; ik herinner me dat ik voor de grap tegen mijn vrienden zei dat de Maagd van de Pilaar me achtervolgde omdat ze overal aan me verscheen.
Op een dag kwam een dame naar de plaats waar ik werkte en gaf me een speldje van de Maagd van Pilar dat ze had gekocht in het Mariaheiligdom in Spanje. Ik bedankte haar en ik herinner me dat ik haar vertelde dat dit speldje het dichtst bij die gezegende plaats kwam en ze antwoordde dat als de Maagd mij zou volgen, ze me de genade zou geven om op een dag die plaats te bezoeken waar ze verscheen aan de apostel Sint-Jacob.
Zeven jaar later vond deze langverwachte ontmoeting met de Moeder Gods plaats in haar heiligdom dankzij een excursie van het Seminarie van Bidasoa. Daar begreep ik dat hier zijn een genade is die God op mijn pad heeft gelegd, ik ben steeds zekerder van mijn roeping en om dat uit te drukken gebruik ik graag de uitdrukking van de heilige Theresia van Lisieux "Mijn roeping is Liefde".
Bedankt om deel uit te maken van mijn verhaal.
