Belvy Delphane Diandaga is geboren in een gezin waar zijn vader katholiek is en zijn moeder protestants, zodat hij de mogelijkheid had te kiezen tussen de twee opvattingen van het christelijk geloof.
Als kind mocht ik deelnemen aan de mis, ook al had ik er geen echte kennis van, maar toch was het voor mij een moment van geluk, want het was een moment van ontmoeting en wederzijds en gemeenschappelijk delen. Juist op vierjarige leeftijd begon ik de wens uit te spreken mijn vader te vergezellen naar de zondagsmis en dit heeft, naarmate ik opgroeide, een grote invloed op mij gehad. Reeds op die leeftijd kon ik de tekenen van mijn neiging tot het katholieke geloof waarnemen, aangezien ik, afkomstig uit een gezin met gemengde religieuze tradities, met een evangelische (protestantse) moeder, de mogelijkheid had de ene of de andere traditie te omhelzen. Maar het was op het katholieke geloof dat ik me richtte toen ik zeven jaar oud was, toen ik me ging inschrijven voor de cursussen van inwijding tot het christelijke leven (catechese) zonder het aan mijn vader te vertellen, die me echter al snel zou opmerken en aanmoedigen.
Tijdens deze inwijdingsperiode had ik het initiatief genomen om me samen met mijn neef aan te sluiten bij de padvindersbeweging, en daarna bij de misdienaarsbeweging, ook al voelde ik toen niet de wens om priester te worden, want mijn droom was om legerofficier of zelfs magistraat te worden, om de onderdrukten te verdedigen en het onrecht in mijn land te bestrijden.
Het was aan het einde van mijn middelbare schooltijd dat ik op de een of andere manier besefte dat de Heer mij riep voor zijn dienst. Dit verlangen werd duidelijker bij de priesterwijding van een priester van de Orde van de Heilige Drie-eenheid. Ik kan niet beschrijven wat er die dag gebeurde, maar ik kan wel in het algemeen zeggen dat deze wonderlijke ontmoeting met Christus mijn hele leven heeft veranderd. Zoals Augustinus zei: "niemand kan Christus ontmoeten en dezelfde blijven".
Belvy is duidelijk: het motto van zijn leven is een woord van de apostel Paulus aan de Korintiërs (1 Kor 15:10): "Door de genade van God ben ik wat ik ben, en de genade die Hij mij gegeven heeft is niet onvruchtbaar geweest".
Nadat ik Gods roeping had gevoeld, haastte ik me om er op een dag met mijn vader over te praten op de terugweg van mijn parochiekoorrepetities, omdat ik daar twee jaar eerder met mijn vader was samengekomen om te zingen en God te loven door middel van liturgische animatie, vooral tijdens de Mis, die voor mij een sterk moment van ontmoeting met Christus was: een moment van extase, waarbij mijn hart vervuld was van vreugde. Later zou ik ongetwijfeld door theologische studies ontdekken dat de eucharistie het sacrament der sacramenten is, het centrum van alle katholieke christelijke spiritualiteit, omdat het het sacrament is waar Christus volledig aanwezig is. En meer en meer werd ik me bewust van de sublimiteit en adel van het priesterschap. Omdat Jezus, die mij roept in zijn mysterie, mij een bedienaar van de Eucharistie wilde maken, en dat is gewoon een genade. Daarom beschrijft mijn levenswoord uit de eerste brief van Paulus aan de Korintiërs (1 Kor 15, 10) juist deze dimensie van genade: "Door de genade van God ben ik wat ik ben, en de genade die hij mij gegeven heeft is niet onvruchtbaar". Daarom dank ik God voortdurend voor de gave van een priesterroeping en tegelijkertijd dank ik al diegenen die het mogelijk hebben gemaakt dat deze genade werkelijkheid is geworden en al diegenen die mij helpen deze roeping waardig te beleven.
Een oproep om te werken voor het bisdom Brazzaville en de Kerk in Congo
Meer dan negentig procent van de bevolking van Congo is christen, en de katholieken maken ongeveer tweeënvijftig procent uit, maar er is een grote opmars van de Evangelische (Protestantse) Kerk. Daarom is het steeds noodzakelijker om goed opgeleide priesters te hebben, in een goede culturele omgeving, om in de katholieke kerk niet alleen te werken aan de vorming van de geestelijkheid en het volk van God, maar ook aan evangelisatie en aan het apostolaat met de armen en de geestelijk en materieel behoeftigen.
Juist daarom had ik, na mijn canonieke vorming in de filosofie en vervolgens in de theologie, besloten om na mijn priesterwijding terug te keren naar de École Normale Supérieure om daar mijn studie filosofie voort te zetten... Wie had kunnen denken dat wij in ons bisdom, dat zo arm is aan middelen, de mogelijkheid zouden hebben om een priester in het buitenland op te leiden? Maar twee jaar later vond mijn bisschop het nodig dat ik naar Rome ging, naar de Pauselijke Universiteit van Santa Croce, omdat het noodzakelijk werd geacht dat een priester gevormd wordt in een academische en multiculturele omgeving die geschikt is voor vorming en integrale ontwikkeling, om daarna weer in het bisdom te gaan werken.
Dus, dankzij een beurs van CARF - Centro Academico Romano Foundation, kwam de droom uit en vandaag sta ik op het punt mijn bachelor in filosofie af te ronden. Ik kan mijn dankbaarheid aan mijn weldoeners bij CARF voor alles wat zij voor mij hebben gedaan niet in woorden uitdrukken: ik kan hen slechts elke dag opdragen, opdat God hen met genade en zegen vervult.
