Als je Rocío Fumanal ontmoet, verdwijnen al je problemen. Ze straalt hoop uit en laat je klachten verdwijnen. Dit 22-jarige meisje weet een nieuw elan in je leven te brengen. Ze is een voorbeeld van kracht. Rocio's lot veranderde compleet nadat ze betrokken raakte bij een auto-ongeluk toen ze op weg was naar haar werk als monitor op een zomerjongerenkamp. Ze zegt dat haar moeder, vanuit de hemel, haar leven redde. "Ik voelde haar omhelzing. Mijn moeder gaf me een tweede kans om te leven en ik weet dat ik nu voor ons allebei leef.
Na acht maanden in het ziekenhuis voor dwarslaesiepatiënten in Toledo is hij naar huis teruggekeerd met zijn vader en zijn drie zussen, zijn belangrijkste supporters. En zijn rolstoel. In het ziekenhuis verspreidde ze optimisme en vitaliteit naar haar collega's. "Er kwam een meisje binnen met mergkanker, we werden als zussen. Voordat ze stierf, werd ze gedoopt, bevestigd en kreeg ze de communie. God plaatste me aan haar zijde," zegt Rocío.
Want voor Rocío Fumanal "is hoop het laatste dat verloren mag gaan. Dat zei ik altijd tegen mijn collega's in het ziekenhuis, mijn andere grote familie. Ik was bang om daar weg te gaan, om het leven onder ogen te zien. Maar ik ben hier voor alles wat God van me verlangt.
In het ziekenhuis getuigde ze van haar geloof en sprak ze met iedereen over de Stichting CARF en het werk dat deze stichting doet voor diocesane priesters en voor seminaristen en roepingen op alle continenten. "Ik heb Stichting CARF leren kennen tijdens de reis die ze naar Rome organiseert - hoe belangrijk het is dat priesters een goede vorming krijgen," zegt Rocío.
Rocío Fumanal is sindsdien een jonge weldoener van de Stichting CARF. Ze is zich ervan bewust dat ze, ondanks het feit dat ze verlamd is aan haar benen, een missie te vervullen heeft. "Als katholieken weten we dat God voor iedereen een verhaal heeft. Hij stuurt ons kuilen zodat we op Hem kunnen vertrouwen en een voorbeeld kunnen zijn".
Hij had het moeilijk, dat ontkent hij niet, hij kwam in opstand, hij schoor zijn haar af.... "Toen het busje kantelde, duurde het een uur voordat ze me eruit hadden. Ik heb veel geleden. Je komt er nooit overheen dat ik vroeger kon lopen en nu niet meer. Maar ik heb mijn enthousiasme en kracht hervonden om mijn studie voorschoolse educatie te hervatten en gebarentaal te leren. Ik heb de stoel nodig voor mijn rug, maar niet voor mijn hoofd," grapt ze. Ze speelt ook tennis, oefent handbike en gaat paddle tennis proberen.
Hoewel ze te horen heeft gekregen dat haar handicap onomkeerbaar is, droomt ze van een wonder. "God gaat me iets groots schenken," lacht ze, want Rocío's doel is om in een goed daglicht gezien te worden. In de zomer liep ze de Camino de Santiago met een groep vrienden van de Orde van Malta. Ze is niet van plan het op te geven. Ze belooft: Rocío Fumanal's woord.
Marta Santín, Journalist gespecialiseerd in religieuze informatie
Oorspronkelijk gepubliceerd in 2019 in de nieuwsbrief van de CARF Foundation.
