Elias Emmanuel Mniko is 22 jaar oud. en een blik die rust en overtuiging uitstraalt. Hij is geboren in de regio van Mwanza, Noord-Tanzaniaaan de oevers van het Victoriameer. Ze groeide op in een huis vol harmonie en geloof, waar haar vader Emmanuel en moeder Miluga hun vier kinderen liefdevol opvoedden.
Sinds de middelbare school voelde hij een diep verlangen: priester worden. Hij kon het niet helemaal uitleggen, maar iets in hem laaide op telkens als hij de priesters op school zag: toegewijd, sereen en dichtbij. Hij was gefascineerd door de seminaristen in hun witte soutane, elegant en discreet. "Het was een verlangen dat de Heer in mijn hart legde," zegt hij nu in alle eenvoud.
Hoewel hij niet werd toegelaten tot het kleinseminarie, liet Elias zich niet ontmoedigen. Hij bracht een vormingsjaar door in het roepingenhuis. Sint Johannes Paulus IIin zijn eigen bisdom. Daar, in de stilte van het gebed en de vreugde van het dienen, rijpte zijn roeping. Hij begreep dat priester zijn in Tanzania niet zomaar een levenskeuze is: het is een dringende noodzaak..
Het bisdom Mwanza, waartoe Elias behoort, staat voor grote uitdagingen. Hoewel katholieken ongeveer 30 % van de bevolking uitmaken - zo'n 1,2 miljoen mensen - is er een tekort aan priesters en groeien de gemeenschappen snel. In veel dorpen wordt de mis maar Ć©Ć©n keer per maand opgedragen en sommige gelovigen lopen meer dan 10 kilometer om de mis bij te wonen. Priesterroepingen zijn een zegen waarnaar alle mensen met hoop en geloof verlangen.
Ondanks alles leeft de kerk in Mwanza. De gelovigen zijn enthousiast, de jongeren zijn trots op hun geloof en het bisdom werkt hard aan onderwijs- en gezondheidsprojecten. Veel scholen en ziekenhuizen worden gerund door de kerk. Daar, te midden van eenvoud en soms onzekerheid, wordt elke dag hoop gezaaid.
Elias woont momenteel in de Internationaal seminar Bidasoain Pamplona. Hij heeft zijn eerste jaar Filosofie en zijn gezicht straalt verbazing en dankbaarheid uit. "Ik beleef een prachtige en broederlijke ervaring," zegt hij. Hij is enthousiast om het dagelijkse leven te delen met seminaristen van alle continenten, om te leren van de vormelingen en om andere culturen te leren kennen.
Europa leert me veel dingen," zegt hij. Europeanen zijn erg liefdevol. Maar ik denk ook dat jullie Europeanen van ons Afrikanen kunnen leren over het belang van een gezinsleven.
Elia spreekt rustig, maar elk woord is geladen met innerlijk vuur. Hij weet dat het priesterleven offers vraagt. Hij weet dat hem, wanneer hij terugkeert naar Tanzania, een veeleisende missie wacht: zorgen voor vele zielen, verstrooide gemeenschappen begeleiden, de lijdenden troosten en de levende aanwezigheid van de Heer zijn. Christ in het midden van zijn volk.
Soms denkt hij aan zijn familie, zijn land, de vreugdevolle liederen tijdens de mis en het gemalen graan dat bijna elke maaltijd vergezelt. Hij denkt ook aan zijn vrienden, de catechisten in zijn parochie en de bisschop die hem aanmoedigde om niet bang te zijn om ja te zeggen tegen God.
Het leven op het Bidasoa International Seminary lijkt voor hem een geschenk. Er zijn momenten van gebed, studie, sport, dienstbaarheid en ook feest. "Hier leren we broeders te zijn", legt hij uit. Hoewel het in het begin moeilijk voor hem was om zich aan te passen - de kou van Navarra, de taal, het eten - voelt hij zich nu thuis. Zijn Spaans wordt met de dag beter en als hij lacht, is dat met die Afrikaanse warmte.
Elias is niet naĆÆef. Hij kent de problemen van de kerk, zowel in Europa als in Afrika. In zijn land zijn er naast het tekort aan priesters ook sociale uitdagingen: armoede, gebrek aan toegang tot onderwijs op het platteland en het risico van religieus syncretisme. Maar hij weet ook dat er een vuur is dat niet zal doven. "Jonge mensen in Tanzania hebben veel hoop. Ze weten dat ze de toekomst van de kerk. Daarom willen ze goed getraind zijn, met vreugde dienen en hun leven geven als dat nodig is.
In Mwanza, zijn bisdom, zijn roepingen als de zijne geboren. Het plaatselijke grote seminarie kan niet alle kandidaten opleiden, dus stuurt het bisdom sommigen, zoals Elias, naar opleidingscentra buiten het land. Het is een moedige investering, in de hoop dat deze jonge mannen opnieuw vrucht zullen dragen.
Elias kijkt zonder angst naar de toekomst. "Ik wil terug naar mijn land en mijn volk dienen. Ik wil een goede herder zijn, zoals Jezus. En als ik kan, wil ik ook andere jongeren helpen om de stem van God te horen. Hij zegt dit met een vrede die raakt, want er is niets sterker dan een hart dat zichzelf geeft.
Zijn verhaal, zoals dat van veel Afrikaanse seminaristen, is een lied van hoop voor de hele Kerk. In een wereld waar het geloof soms lijkt te vervagen, herinneren stemmen als de zijne ons eraan dat het evangelie voortleeft, zaait in vruchtbare landen zoals Tanzania.
Marta SantĆnJournalist gespecialiseerd in religieuze informatie.
