Hij vergezelde familieleden op dit bezoek, maar zijn roeping tot het priesterschap werd ook gesmeed op de universiteit. Daar besefte hij dat God hem riep om zich volledig aan Hem te geven en Hem te dienen als priester.
Deze jonge Venezolaan studeerde enkele jaren in Rome aan het Internationale Kerkelijke College Sedes Sapientiae, waar hij een academische, menselijke en spirituele vorming kreeg die hem hielp om les te geven in het seminarie van zijn bisdom. In dit interview met de Stichting CARF vertelt hij over het leven in Venezuela en de gebeurtenissen die hem ertoe brachten om priester te worden, een roeping waarin hij vervulling heeft gevonden, om God te dienen en mensen die antwoorden nodig hebben in een wereld die de gemakkelijkste weg biedt, maar hun verlangen naar geluk niet vervult.
Pater Edicson Acosta is zich als Venezolaan terdege bewust van de ingewikkelde sociale situatie in zijn land. "Maar ook al is de sociale situatie in Venezuela ingewikkeld, de gezondheid van de Kerk en van de katholieken is heel goed. Het geloof van de mensen is altijd sterk. Temidden van de moeilijkheden in het land hebben de mensen zich veel tot God gewend. Hoewel het waar is dat er een sterk moment was, vinden de mensen troost en kracht in God. Er is veel deelname aan de mis en aan de verschillende apostolische groepen. De leken zijn een grote steun voor de pastoors.
En hoe zag Edicson Acosta's leven eruit voordat hij priester werd? Nou, een normaal leven. Voordat hij priester werd, studeerde hij aan de universiteit en behaalde een diploma in onderwijs met een specialisatie in biologie en scheikunde. Hij had echter altijd een heel hecht leven in de parochie, waar hij werkte als catechist en ook als lid van het koor.
In 2004 wist hij dat God hem tot het priesterschap riep. Van jongs af aan was hij altijd betrokken bij het parochieleven en hij herinnert zich dat "ik eens met mijn zus op bezoek ging bij een bevriende beginnende seminarist. We woonden de mis bij en Toen ik alle seminaristen zag, kwam er een vraag bij me op: "Hoe zou het zijn om daar te zijn?
Maar dat maakte op dat moment niet veel uit. Later begon hij aan de universiteit. Eerst ging hij werktuigbouwkunde studeren, wat hij later opgaf om biologie te gaan studeren.
De universiteitsparochie Divino Maestro bevond zich op het universiteitsterrein en hij werd er deel van. "Daar had ik de gelegenheid om mijn eerste spirituele retraites te doen, waar die oude vraag weer opdook en luider begon te klinken. Vanaf dat moment kon ik hem niet meer het zwijgen opleggen, hoewel ik het vaak probeerde. Ik herinner me de opstanden van Jona en Jesaja en ik ervoer hetzelfde", herinnert Edicson Acosta zich met liefde.
Maar laten we eens kijken welke situatie hem definitief ja deed zeggen tegen de Heer. Het beslissende moment vond plaats op het terrein van het seminarie, waar hij was uitgenodigd als jurylid voor het jaarlijkse beroepszangfestival.
Aan het begin lieten ze een beroepsvideo zien waarin hij zijn beroepservaring duidelijk terugzag, ook met de bezoeken aan het Heilig Sacrament waarin God werd gevraagd wat Hij van hem wilde. "Terwijl ik naar de video keek, begonnen de tranen te stromen en mijn hart bonkte. Op dat moment kreeg ik een sms van mijn tweelingbroer, die aanwezig was, die tegen me zei: 'Ik weet wat je voelt'. Die dag zei ik tegen de Heer: "Oké, ik weet dat je me roept, ik ga antwoorden en priester zijn".
Eerder was hij begonnen met geestelijke begeleiding bij een priester en hij was degene die hem hielp om de beslissing te nemen. Op 22 september 2013 ging hij naar het seminarie en later, op 27 augustus 2014, begon hij zijn Romeinse ervaring.
Laten we nu naar Rome gaan om meer te weten te komen over zijn ervaring als seminarist bij Sedes Sapientiae. Voor Edicson was de ervaring die de meeste indruk op hem maakte het voelen van de universaliteit van de kerk toen ze allemaal samenkwamen in de kapel van de Sedes Sapientiae Internationale School.
Edicson Acosta herinnert zich dat "we uit vele landen kwamen en allemaal geroepen waren om priester te worden vanuit verschillende realiteiten en culturen. Maar de roeping tot het priesterschap was dezelfde. Aan de andere kant is de ervaring die ik nog steeds heb, dat ik geweldige vriendschappen heb opgebouwd met metgezellen met wie ik nog steeds communiceer. En mijn hart is verruimd, want als ik denk aan China, Zwitserland, Tanzania, El Salvador, Argentinië, Sri Lanka of Ecuador, verschijnt er een gezicht, een vriend. Het is buitengewoon.
Vorming helpt altijd. En zijn drie jaren van vorming in Rome, kan hij met grote overtuiging zeggen, bijna zes jaar na zijn terugkeer naar Venezuela, stonden in hem gegrift, vooral in alles wat te maken had met de ervaring van het doopsel, de deugden, broederschap en geestelijke begeleiding. Maar vooral zijn liefde voor de Kerk, voor de Paus, voor zijn bisschop, met andere woorden, "trouw aan de Kerk".
Vandaag dankt hij God voor de WerkHet was een grote steun voor hem tijdens zijn eerste jaren als priester, die hij ook in Madrid doorbracht, omdat het hem in staat stelde "andere priesters te ontmoeten, geestelijke begeleiding te houden en vaak te biechten".
De intellectuele training in Rome stelde hem in staat om zijn wereldbeeld te verbreden, evenals zijn training om het lesgeven in de seminarie in het bisdom San Cristóbalin Venezuela.
In zijn korte tijd als priester is een van de meest memorabele momenten voor hem belijdenis, getuige kunnen zijn van Gods barmhartigheid als iemand je bijvoorbeeld komt vertellen dat hij al meer dan 20 jaar niet gebiecht heeft en om te zien hoe hij Jezus ontmoet die hem vergeeft.
Vanuit zijn jonge ervaring is wat een priester nodig heeft om de vele uitdagingen waarmee hij wordt geconfronteerd het hoofd te bieden: "gebed, vriendschap en broederschap, maar ook regelmatige geestelijke begeleiding en biecht", is Edicson Acosta heel duidelijk.
Wil je iets zeggen tegen de weldoeners van de CARF Foundation?
Tot slot herinnerde hij aan de weldoeners van de Stichting CARF die geweldig werk verrichten. En hij voegt er krachtig aan toe: "Ik vraag u om zoveel seminaristen en priesters te blijven steunen, want de Heer zal hen honderdvoudig vermenigvuldigen. Ik dank u hartelijk voor uw bijdrage aan mijn vorming. God zegene u.
