Gustavo Zamudio behoort tot de nieuwe lichting jonge Peruaanse priesters die belangrijke verantwoordelijkheden op zich nemen in hun bisdommen. Op 32-jarige leeftijd is hij al pastoor van de parochie van de Onbevlekte Ontvangenis, in de stad van LimaHij werkt onvermoeibaar om het evangelie naar alle uithoeken van een samenleving te brengen die ook een snelle secularisatie doormaakt.
Zijn verhaal - zo vertelt hij zelf aan Stichting CARF - leek erg op dat van veel andere kinderen in de wijk La Victoria, een dichtbevolkte wijk van Lima. Maar op een dag raakte God zijn hart diep en op 17-jarige leeftijd ging hij naar het Santo Toribio de Lima seminarie. "Ik wijdde mezelf aan studeren, maar bovenal bracht ik veel tijd door met voetballen met mijn vrienden," zegt hij over zijn jeugd.
Zijn familie was katholiek en had een grote devotie voor de Señor de los Milagros.Ik wilde hem als kind al op mijn schouders dragen, maar ik ging niet regelmatig naar de kerk. Toch, voegt hij eraan toe, "heb ik het bestaan van God nooit in twijfel getrokken, hoewel ik later meer moest leren over wat het betekende om in Jezus Christus te geloven".
Het was precies in zijn adolescentie, toen hij nog maar 13 jaar oud was, dat hij zijn beroepsproces begon. "Een non van de Dochters van de Heilige Maria van het Hart van Jezus, die mijn godsdienstlerares was Op school nodigde hij me uit om lid te worden van een groep jongens die elkaar op zaterdagochtend in de parochie ontmoetten. Wat ik me het best herinner is dat hij me vertelde dat er ontbijt en voetbal was. Meer hoefde ik niet te weten...", herinnert hij zich lachend.
Hij woonde die bijeenkomst voor het eerst bij en ontdekte dat het een groep acolieten was. Hoewel dit nieuw voor hem was, besloot hij zich bij de groep aan te sluiten. Gustavo Zamudio zegt dat het een kans was om "voor het eerst persoonlijk een diocesane priester te ontmoeten, pater Henry, wiens getuigenis van priesterlijk leven heel belangrijk was in mijn onderscheidingsproces".
Een andere factor die opviel in dit proces was het gebed van de parochiegemeenschap voor roepingen tot het priesterschap. "Ik had het gevoel dat mijn roeping in zekere zin Gods antwoord op hun gebeden was. Deze context waarin hij zijn geloof begon te beleven was een fundamentele hulp voor Gustavo Zamudio, want hij wijst erop dat het eerste wat hij leerde was "om mijn christelijke leven serieus te nemen door zorg te dragen voor mijn leven van vroomheid".
De nu priester zegt dat hij pas op deze manier ontdekte dat "zonder Christus het leven geen leven was. Dit was nogal een radicale stap, want door de sociale sfeer waarin ik van kinds af aan had geleefd, betekende het een echte verandering van levensidealen".
Beetje bij beetje, en op een natuurlijke en geleidelijke manier, zegt hij dat hij zich bewust werd "van een innerlijke kracht die me aanspoorde om de weg van het priesterleven te volgen". Gustavo sprak met zijn ouders en vertelde hen over zijn verlangen om priester te worden. Hoewel zijn familie andere plannen met hem had, maakte hij geen bezwaar en na de middelbare school kon hij naar het seminarie.
Vlak na zijn priesterwijding en dankzij een help De CARF Foundation stelde hem in staat om te studeren voor een graad in de filosofie aan de Pauselijke Universiteit van het Heilig Kruis in Rome. "Gezien de economische situatie van mijn familie had ik nooit gedacht dat ik naar de eeuwige stad zou reizen. Voor iemand als ik die nog maar een paar dagen buiten Peru was geweest, was het echt een internationale ervaring," voegt hij eraan toe.
Hoewel hij geografisch gezien in Italië was, bevestigt Don Gustavo Zamudio dat hij zich "existentieel" een beetje in de hele wereld voelde dankzij de katholiciteit van de Kerk. Hij voegt eraan toe: "Het lijkt mij dat er geen betere ervaring is van de universaliteit van de Kerk, van die gezegende eenheid in pluraliteit - ook op intellectueel niveau - dan studeren aan een pontificale universiteit en in Rome".
Een ander aspect dat Wat hem opviel tijdens zijn verblijf in Rome was "de vitaliteit van de katholieke intellectuele wereld", Want in zijn eigen ervaring was het een "levende en dynamische intellectuele traditie, belichaamd in leraren, meestal priesters, en in universitaire klaslokalen".
Als er één ding duidelijk is voor deze priester, dan is het wel dat alle training die hij kreeg tijdens zijn tijd aan de Pauselijke Universiteit van het Heilige Kruis hem nu goed van pas komt in zijn dagelijkse pastorale werk. En over zijn studie van Filosofie op Roma verzekert: "Het helpt mij persoonlijk om een authentiek volwassen geloof te bereiken dat niet wordt meegesleept door de modewinden, van wat snel voorbij zal gaan".
Maar daar laat hij het niet bij. Don Gustavo voegt eraan toe dat "mijn filosofische studies in Rome me helpen om een dialoog aan te gaan met de hedendaagse wereld, in een poging om me de legitieme zorgen van de mensen van mijn tijd eigen te maken en in een poging om de redenen voor mijn hoop aan te bieden aan degenen die erom vragen".
Op een meer pastoraal niveau is de pastoor van mening dat deze achtergrond hem heeft geleerd om "met respect en een kritische geest naar uiteenlopende ideeën te luisteren en deze te analyseren". In feite erkent hij dat zowel in Zowel in de parochie als op de universiteit waar hij doceert, stellen jongeren hem openlijk vragen en hebben ze bezwaren tegen het geloof.
"Ik geloof dat er nog veel te doen is in deze eerste lijn van evangelisatie, met een proactieve stijl die de waarheid de voorkeur geeft om zichzelf op te dringen met haar eigen kracht", geeft deze jonge priester toe.
Voor deze baan als docent aan Unife, een privéuniversiteit in Lima, beweert hij dat hij tijdens zijn tijd bij Roma het getuigenis van drie heiligen die zijn ambt als pastoor verlichten en die fundamenteel zijn voor zijn priesterlijke zending: de heilige Thomas van Aquino, de heilige Josemaría Escrivá en de heilige Filippus Neri.
Gustavo Zamudio heeft al veel verantwoordelijkheden als pastoor en leraar, maar de uitdagingen als jonge priester zijn niet minder. Daarom gelooft hij dat het is fundamenteel "om een stevig innerlijk leven te hebben om niet op te houden mensen van God te zijn".
Hieraan voegt hij de noodzaak toe van een "samenhangende theologische en culturele vorming om het woord van God vandaag betekenis te geven". En tenslotte benadrukt de pastoor ook het belang van "priesterlijke broederschap en vriendschap met het oog op een gezond beheer van iemands affectiviteit".
Tot slot wil pastoor en parochiepriester Gustavo Zamudio de Stichting CARF en al haar weldoeners bedanken, dankzij wie hij en veel van zijn kennissen in Rome hun studie konden voortzetten.
"Geef de goede vorming van priesters niet op. De Kerk heeft herders nodig naar het hart van Christus: herders met een wijs hart die in staat zijn hun broeders geestelijk en leerstellig te begeleiden. Ik vertrouw hen toe in elke eucharistieviering, zodat zij zich altijd medeverantwoordelijk voelen voor de vorming van hen die geroepen zijn tot het priesterschap en steeds opnieuw de vreugde van het geven herontdekken", besluit hij.
