Want de Filippijnen, altijd het land met het grootste aantal katholieken in Azië, maakt een moeilijke tijd door: "Vandaag de dag is de dramatische toename van het aantal volgelingen van sekten, waaronder de vrijmetselarij, opmerkelijk," zegt hij met een vleugje droefheid.
Carlo Emmanuel, de oudste van drie broers en zussen (een meisje en een jongen) herinnert zich dat evangelisatie op de Filippijnen nooit gemakkelijk is geweest sinds de begindagen van het christendom. De eerste Filippijnse christenen werden vervolgd en offerden hun leven op voor hun geloof. Maar, ondanks de uitdagingen en moeilijkheden van evangelisatie, "schijnt er subtiel een sprankje hoop door het stille werk van toegewijde pastors in elke parochie, tenminste in mijn bisdom"Hij drukt uit met emotie.
Voor deze jonge seminarist is het mogelijk om te getuigen van het geloof en te evangeliseren door een goed voorbeeld te geven in het uitoefenen en belijden van ons geloof. "De Heer stelt ons in staat om goed te doen en met Hem samen te werken door anderen goed te doen. Hij geeft ons de genade om op te staan uit elke val die door de zonde wordt veroorzaakt. Het is tijd om een inclusieve Kerk te zijn, want de Heer heeft de hele mensheid gered".
En een goed voorbeeld en getuigenis is waar de jongeren van de 21e eeuw, en in het bijzonder die van de Filippijnen, naar op zoek zijn. Carlo: "Filippijnse jongeren zijn altijd op zoek naar integriteit. Ze hunkeren naar goede voorbeelden van onwankelbaar geloof. Ze worden overtuigd door mooie woorden die zich in daden manifesteren. Als volwassenen deze integriteit verliezen en alleen vertrouwen op lege woorden of woorden met een suikerlaagje, zullen jongeren niet geloven. Bovendien hebben ze gezelschap nodig. Jongeren begeleiden is altijd de juiste manier geweest om ze echt te begrijpen.
Carlo Emmanuel kent de jeugd van de Filippijnen goed. En daarom geeft hij een aantal hele mooie sleutels om jongeren dichter bij God te brengen die voor iedereen gelden:
"Ik spreek als deel van de jeugd, omdat ik getuige ben geweest van veel wonden die jongeren met zich meedragen door familieproblemen, door school of door onbegrip van hun vrienden. Dit probleem is niet alleen uniek voor de Filipijnse jeugd, maar treft de jeugd in het algemeen over de hele wereld.
Vanuit zijn ervaring zegt Carlo dat zijn priesterroeping volwassen werd dankzij een goede herder die hem begeleidde op zijn reis. "Voor mij is het een geschenk van God. Elke dag is een kans om dingen goed te doen, om trouw te zijn in gebed, studie en in het leven met anderen.
Maar in zijn jonge jaren had hij zich deze optie nooit in zijn leven kunnen voorstellen. Hoewel hij zijn familie als religieus beschouwde, was elke zondag naar de kerk gaan een wekelijkse strijd voor hem. Zijn kinderdroom was om leraar te worden, omdat hij altijd tegen zijn leraren opkeek sinds zijn tijd in de kleuterschool. "Ze hadden iets speciaals dat leren interessant maakte, een soort kunst die ons aantrok om te luisteren. Voor mij is onderwijs het edelste beroep van allemaal.
In de zomer van 2014 nodigde zijn beste vriend van de middelbare school hem uit om bij de misdienaarsgroep te komen. "Een jaar als misdienaar was een interessante ervaring. Ik heb veel geleerd over liturgie, discipline, toewijding, vriendschap, nederigheid en gehoorzaamheid".
Later dat jaar zag hij een Facebookbericht van het diocesane seminarie waarin een zoekprogramma werd aangekondigd voor jonge mensen om het seminarieleven te zien en te ervaren. Hij negeerde het, maar er ging een lichtje branden bij zijn pastor. "Hij vroeg me of ik geïnteresseerd was in deelname aan het programma. Ik zei nee. Maar hij herhaalde en moedigde me aan door te zeggen dat ik niet alleen zou zijn omdat vier andere medeparochianen ook mee zouden doen. De andere drie waren mijn collega's in de bediening. Dus hij overtuigde me en ik begon met het programma".
Dat jaar zat hij in de tiende klas en zijn ouders vroegen hem naar een universitaire studie. Maar zijn gedachten waren al bij het seminarie. Toen het tijd was om naar de universiteit te gaan, vertelde hij zijn ouders dat hij naar het seminarie wilde gaan.
"Ze weigerden mijn wens. Dus vertelde ik mijn strijd aan mijn pastoor. Hij zei dat ik moest bidden en me geen zorgen moest maken. Uiteindelijk mocht ik voor een jaar naar het seminarie. We hadden een overeenkomst. Na een jaar in het seminarie moest ik vertrekken en een andere studie volgen.. Maar mijn eerste jaar in het seminarie was de gelukkigste dag van mijn leven.. Dit was in 2016, ik was 16 jaar oud," herinnert hij zich.
Uiteindelijk aanvaardden zijn ouders de roeping waartoe hij geroepen was. Nu zegt hij gelukkig dat zijn priesterroeping de roeping van zijn ouders tot het huwelijksleven zuivert en dat het gezin veel hechter is geworden.
"Beetje bij beetje merkte ik de bekering van de familie. Elke keer als ik naar huis ging voor het familieweekend, baden we na het eten de rozenkrans. Ik geloof dat de genade van God door goede werken in elke roeping helpt om de persoon te verbeteren en elke wond uit het verleden te helen".
De bekering van zijn familie samen met de rijping van hun roeping, doen ze niet mogelijk zou zijn geweest zonder gebed en begeleiding.
Carlo Emmanuel dy Cabristante wil zijn getuigenis afsluiten met een verzoek: bid voor wereldvrede. "We leven in een hedendaagse wereld waar geloof vaak zinloos lijkt; daden van opoffering lijken zinloos. Maar met Gods hulp, door Zijn oneindige barmhartigheid en genade, gaan we door gebeden en daden van naastenliefde zij aan zij met hen die veel lijden door oorlog. We kunnen ons in hun situatie bevinden, maar alleen door het geloof in Jezus Christus kunnen we elke omstandigheid doorstaan en door Hem gered worden".
Marta SantínJournalist gespecialiseerd in religieuze informatie.
