Hoewel de Cortes de Aragón haar in 1678 tot beschermheilige van het koninkrijk verklaarden, heeft Zaragoza de meeste herinneringen en verwijzingen naar deze heilige, die rond 1270 in het Aljafería-paleis werd geboren. In tegenstelling tot andere Aragonese heiligen heeft ze geen kapel die aan haar is gewijd in El Pilar of La Seo, maar de monumentale barokkerk op het Plaza del Justicia is aan haar gewijd. Ook een van de straten die vanaf dit plein uitkomt op een van de drukste verkeersaders van Zaragoza is naar hem vernoemd: Calle Alfonso.

Sint Elizabeth

De iconografie van de Infanta van Aragon en koningin van Portugal richt zich vooral op haar heldhaftige liefdadigheid, voornamelijk gericht op de armen en zieken. De afbeelding van Sint Charles stelt haar voor met een koninklijke kroon en een paarse mantel, een mantel in beide handen gehouden en gevuld met rozen.

Het gezicht, met zijn gebroken witte tot roze tint, is een voorbeeld van barokke expressiviteit, een harmonieuze combinatie van het sublieme en het eenvoudige. "Delicaatheid' is de term die het beeld het beste omschrijft. De beschouwing ervan zal bij sommigen leiden tot bespiegelingen over waar de geschiedenis begint en de legende eindigt, want het hagiografische repertoire is rijk aan voorbeelden van liefdadige koninginnen en prinsessen die, door hun ouders of echtgenoten ondervraagd over de inhoud van de plooien van hun mantels, rozen lieten zien in plaats van munten of voedsel bestemd voor de armen.

Hiertegen moet worden ingebracht dat geen enkele legende de getuigenissen van Elizabeths naastenliefde in twijfel kan trekken, een uiting van haar geloof in de identificatie van hen die hulp nodig hebben. patiënten met Christus. Een heilige die, net als anderen, een echte moeder van barmhartigheid was.

Doornen en rozen

Zo'n vijftig jaar voor Christus werd in het boek Wijsheid (1, 8) een portret geschetst van een tijd waarin geluk betekende dat je gekroond werd met rozen voordat ze verwelkten. Maar rozen hebben altijd doornen en dat geldt natuurlijk ook voor het leven zelf.

Die doornen bleven de lieve, aardige en intelligente koningin Elizabeth niet bespaard. Haar uitgevouwen mantel van rozen is een beeld van haar eigen leven. De mantel toont echter de rozen, niet de doornen.

En het is dat de Christian verbergt de realiteit van het leven niet, maar geeft het een nieuwe stemming: de bovennatuurlijke, want de authentieke Christelijk leven is die van de identificatie met Christus.

De toewijding aan de heiligen wordt verlicht door de overweging dat zij andere christussen zijn. Zonder heiligen, de Christendom wordt ontoegankelijker. Neem de heiligen en de profeten weg, en we houden de toeschouwer en de onbeweeglijke God van de filosofen over.

Sint Elizabeth: licht van een vriendelijke heiligheid

Een heilige uit Aragon, de heilige Josemaría Escrivá, verwees ooit naar de heilige koningin in deze termen: "Die vriendelijke heiligheid van een infanta van Aragon, koningin Isabella van Portugal, wier doortocht door de wereld was als een lichtend zaaien van vrede tussen mensen en volkeren".

Er is geen groter wonder van synthese in deze lovende woorden. In tegenstelling tot een rigoristische en onsympathieke "heiligheid" hebben we hier een voorbeeld van natuurlijkheid, een demonstratie dat heiligheid ook paleizen kan bewonen en zich met gemak kan bewegen tijdens banketten, audiënties en bezoeken.

In de kermis van intriges en kleinzieligheid is heiligheid mogelijk als het beweegt op het ritme van Gods aanwezigheid.

Deze aanwezigheid werd gevoed in Elizabeths vroomheid, in het reciteren van de psalmen en in de dagelijkse mis. Hieruit kwam de kracht van iemand die, net als de Bijbelse Esther, had kunnen zeggen: "Mijn Heer en God, ik heb geen andere verdediger dan U" (Est 4:17).

Haar man, koning Don Dionis, leek vaak meer geïnteresseerd in de galanterie van troubadours dan in de regeringszaken. Zijn voortdurende ontrouw was algemeen bekend, maar Isabella zweeg en veranderde vaak het gesprek of trok zich terug in de paleiskapel als de ontketende tongen van de hovelingen haar wilden kwellen met het laatste nieuws over het "galante leven" van haar man.

De koningin leed ook onder de opgekropte haat van haar zoon Alfonso tegen zijn vader, die de voorkeur gaf aan zijn bastaardbroers.

De koningin ging naar een vlakte in de buurt van Lissabon om een botsing tussen de legers van haar man en haar zoon te voorkomen, en hoewel ze erin slaagde om dit te voorkomen, werd ze op koninklijk bevel gevangen gezet achter de muren van het fort van Alenquer, op de onterechte verdenking dat ze zelf had aangezet tot de opstand van Alfonso. Ze zou echter het fort verlaten om Don Dionís bij te staan op zijn sterfbed in 1325.

Het was toen dat de koning zelf Alfonso eraan herinnerde dat de koningin twee keer zijn moeder was, want ze had hem haar leven gegeven in tranen en gebeden. Isabella zou God ontmoeten in 1336 in Estremoz, in de hitte en het zwoegen van de hete zomer van de Alentejo, op weg om tussen de strijdende legers van twee Alfonso's te komen: haar zoon Alfonso IV van Portugal en haar kleinzoon Alfonso XI van Castilië.

Sint Elizabeth: Koningin der Liefde

Ze was ook de vredestichter, want de zaligsprekingen tonen ons het portret van de navolgers van Christus en noemen vredestichters kinderen van God (Mt 5,9).

Alleen zij die vervuld zijn van God hebben vrede en kunnen die doorgeven. Vrede komt vaak ook voort uit die vriendelijke, maar vaak verkeerd begrepen, heiligheid die in anderen andere kinderen van God ziet.