De roeping en het getuigenis van Giovanni, die op 29 juli 1992 in Reggio Emilia (Italië) werd geboren, laten zien hoe God concreet handelt, tekenen zaait, vragen oproept en wegen opent.
Deze jongeman rondt zijn bachelor theologie af in Rome, dankzij een steun van de CARF-stichtingDe missionaire priesters van de Broederschap van Sint Charles Borromeus, een gemeenschap van missionaire priesters geboren in het hart van de communie- en bevrijdingsbeweging.
Een paar dagen voor zijn wijding tot diaken, die plaatsvond op 21 juni, deelt hij zijn levensreis met ons.
"Mijn naam is Giovanni Ferrari, ik ben geboren op 29 juli 1992 in Reggio Emilia, een kleine stad tussen Milaan en Bologna. Het is een land van boeren, eenvoudige en hardwerkende mensen, maar ook gastvrij en rijk aan waarden.
Ik ben geboren in een katholiek gezin, waar het geloof via osmose aan mij werd overgedragen door de vele vrienden die altijd bij ons thuis langskwamen. Naast een oudere zus kregen we het geschenk van een pleegzus uit Nigeria, die de horizon van ons gezin verrijkte en verbreedde.
Als kind hield ik van voetballen, maar ik moest al snel accepteren dat ik nooit profvoetballer zou worden. Aan de andere kant deed ik het goed op school, en tijdens mijn middelbare schooltijd ontstond het verlangen om ooit rechter te worden. Ik werd aangetrokken door het idee om mijn leven te geven voor een ideaal van rechtvaardigheid, een ideaal dat vaak werd gefrustreerd door de realiteit. De vele situaties van onrechtvaardigheid raakten me diep en het beroep van rechter leek me een concrete manier om daarop te reageren.
Tijdens de middelbare school maakten we onze eerste belangrijke vriendschappen, eerst in de parochie en daarna in een organisatie die geld inzamelde voor missies in Latijns-Amerika, waar we in onze vrije tijd handenarbeid deden.
Gaandeweg realiseerde ik me dat de vriendschappen die het waard waren om te onderhouden, diegene waren met wie ik een ideaal deelde dat het waard was om mezelf aan te geven. In die jaren besloot ik het voetbal op te geven om me meer te wijden aan vrijwilligerswerk.
Het voorbeeld van de vader Daniele BadialiBadiali, een Italiaanse missiepriester die in 1997 in Peru werd vermoord nadat hij zichzelf als gijzelaar had aangeboden in plaats van een missionaris. Pater Badiali diende met eenvoud en toewijding onder de armen in het bisdom Huari. Hij wordt beschouwd als martelaar voor zijn getuigenis van geloof en radicale liefde..
"Als tiener leerde ik haar verhaal kennen. Hoe meer ik zijn brieven las, hoe meer ik een intens en totaal toegewijd leven wilde leiden zoals hij. In plaats van een kortgeknipt leven, leek het me een vervuld leven.
Het leven nam zijn loop en ik besloot rechten te gaan studeren om mijn droom, rechter worden, te verwezenlijken. In de eerste jaren van de universiteit kwam ik in aanraking met het verhaal van een andere priester die me diep geraakt had: Fr. Anton Lulieen Albanese jezuïet die een groot deel van zijn leven in de gevangenis en dwangarbeid doorbracht onder het communistische regime.
Hij eindigde zijn getuigenis door te zeggen dat het meest waardevolle in zijn leven zijn trouw aan Christus was geweest. Ik, die alles had, kon niet zo vrij en gelukkig zijn als deze man die alles had verloren voor de liefde van één persoon.
"Het was toen dat ik besloot om vier maanden in Brazilië door te brengen, op een diocesane missie, om te zien of de mogelijkheid om mezelf op deze manier te geven iets voor mij was of niet. Tijdens die maanden, tijdens een pelgrimstocht naar een Mariaheiligdom, voelde ik een sterke intuïtie om alles achter te laten en bij de jezuïeten te gaan, maar die overtuiging duurde maar drie dagen. Toen ik terugkwam uit Brazilië, ging ik terug naar de universiteit alsof er niets gebeurd was.
Kort daarna ontmoette ik enkele nieuwe priesters die net in mijn stad waren aangekomen. Ze waren jong, ze woonden samen, ze waren vriendelijk en intelligent, en ze waren een plezier om mee om te gaan. Ze behoorden tot de Sint Charles Broederschapeen gemeenschap van missionaire priesters gekoppeld aan het charisma van Communie en Bevrijding, de beweging opgericht door don Luigi Giussani.
Dankzij de uitnodiging van een vriend voor een aperitief met deze priesters ontstond er een vriendschap die beetje bij beetje allesomvattend werd. Ik ging naar hun huis om te eten, te studeren, te spelen, films te kijken... mijn leven draaide, zoals dat van veel vrienden, rond dat huis van priesters.
Ik voelde dat de Heer door deze ontmoeting inging op alle verlangens om mezelf aan Hem te geven die ik jaren eerder had ervaren. "Waarom voel ik me zo thuis bij hen?" was de vraag die ik in me had, maar die ik nog niet durfde te stellen.
"Het keerpunt kwam toen een dierbare vriend van mij op 24-jarige leeftijd stierf, na anderhalf jaar ziek te zijn geweest. Zijn naam was Cristian en hij leefde zijn ziekte met heiligheid.
Een van deze priesters zei kort voor zijn dood in een preek dat God door het leven van Cristian aan iedereen vroeg: "Wil je je leven aan mij geven? Wil je het aan mij geven voor de hele wereld? Ieder moet in zijn hart zijn antwoord voorbereiden". Ik wist al wat mijn antwoord was, maar ik had nog tijd nodig".
"Na mijn afstuderen werkte ik een paar jaar bij een advocatenkantoor in Milaan en deed ik de specialisatieopleiding voor juridische beroepen, waardoor ik gekwalificeerd was voor de competitie voor de magistratuur.
Maar toen ik helemaal klaar was om me aan te melden, besefte ik dat de tijd gekomen was om een belangrijke stap te zetten: het seminarie binnengaan. Ik begreep het verlangen om de droom van een carrière en een gezin op te geven voor de hoop op een vol leven in de deugden van kuisheid, priesterschap, gemeenschappelijk leven en zending.
Zoals Von Balthasar schreef, was de intuïtie te sterk dat ".alles op te geven, zou hij uiteindelijk alles winnen"".
"Dat is hoe ik besloot om de Seminarie van de Broederschap van Sint Charles Borromeo in 2018. Ik ben op 21 juni tot diaken gewijd en vertrek binnenkort op missie.
Vandaag kan ik alleen maar zeggen dat God me veel meer heeft gegeven dan ik me ooit had kunnen voorstellen, in de eerste plaats een volheid van betekenis in mijn leven.
Ik wil de Stichting CARF en al haar weldoeners bedanken voor de waardevolle hulp tijdens deze studiejaren en voor de gebeden.
Deze jaren in de Pauselijke Universiteit van het Heilige Kruis zijn zeer vormend geweest. Ik heb de universaliteit van de Kerk kunnen waarderen door jonge mensen van over de hele wereld te ontmoeten en heb een uitstekende theologische vorming gekregen.
Voor dit alles ben ik u zeer dankbaar voor uw hulp en voor de prachtige dienst die u aan de hele kerk verleent.
Gerardo FerraraAfgestudeerd in geschiedenis en politieke wetenschappen, gespecialiseerd in het Midden-Oosten. Hoofd van het studentencorps aan de Pauselijke Universiteit van het Heilig Kruis in Rome.
