Elk jaar worden de Donderdag na Pinksterenviert de Kerk een bijzonder liturgisch feest: het fiesta de Jesucristo, Sumo y Eterno Sacerdote. Het is niet zomaar een liturgische herdenking, maar een diepgaande uitnodiging om het hart van het christelijke mysterie te overdenken: Christus die zichzelf aanbiedt aan de Vader voor de redding van de werelden die de priesters van de Kerk met dit offer associeert.
Dit feest heeft als middelpunt Christus in zijn priesterlijke dimensied.w.z. als bemiddelaar tussen God en mens (vgl. 1 Tim 2:5). Hij viert niet een bepaald moment in zijn leven (zoals Kerstmis of Pasen), maar zijn eeuwig priesterlijk wezenvolgens de orde van Melchizedek (vgl. Heb 5,6).
Jezus was geen priester zoals die in de Joodse tempel. Hij is de perfecte priester omdat het geen dierlijke offers, maar zijn eigen lichaam en bloed. in gehoorzaamheid en liefde tot de Vader. Zoals de Brief aan de Hebreeƫn zegt: "Christus is gekomen als Hogepriester van het goede dat komen gaat... niet door het bloed van bokken en kalveren, maar door zijn eigen bloed is hij voorgoed het heiligdom binnengegaan en heeft hij eeuwige verlossing verkregen" (Heb 9:11-12).
Dit feest werd in de 20e eeuw door sommige bisschoppen - vooral in Spanje en Latijns-Amerika - in de liturgische kalender opgenomen en werd in 1987 goedgekeurd door de Congregatie voor Goddelijke Eredienst. Sindsdien is het door veel bisdommen over de hele wereld overgenomen.
De Kerk leert dat Christus priester, slachtoffer en altaar tegelijkertijd. Hij is niet alleen degene die aanbiedt, maar ook degene die degene die zich overgeeftChristus, de eeuwige priester, heeft door de offergave van zijn lichaam, eens voor altijd, het werk van de menselijke verlossing voltooid" (Voorwoord bij de mis van dit feest).
Tijdens het Laatste Avondmaal anticipeerde Hij op sacramentele wijze op het offer dat Hij aan het kruis zou voltooien. Sindsdien, elke mis is een werkelijke en sacramentele actualisatie van dat ene offer. Het wordt niet herhaald, maar aanwezig gemaakt, door de kracht van de Heilige Geest.
Daarom, als priesters de Eucharistie vieren, handelen "in persona Christi Capitis". (in de persoon van Christus het Hoofd), niet als louter afgevaardigden of vertegenwoordigers. Het is Christus zelf die door hen handelt.
Dit festival is ook een bevoorrechte gelegenheid om bidden voor priesters. Zij zijn met Christus de Priester geconfigureerd om zijn zending voort te zetten. In de woorden van Johannes Paulus II: "Het priesterambt deelt in het ene priesterschap van Christus en heeft de taak om in elke tijd het offer van de verlossing te brengen" (Brief aan de Priesters, Witte Donderdag 1986).
Vandaag de dag hebben priesters meer dan ooit onze nabijheid, genegenheid en gebeden nodig. Hun missie is mooi, maar ook veeleisend. Ze zijn instrumenten van de liefde van Christus, maar ze zijn niet vrij van moeilijkheden, vermoeidheid en verleidingen.
Dit festival is daarom ook een oproep tot hernieuwde liefde en steun voor onze pastors. Het is ook een dag voor oproep voor nieuwe priesterroepingen. De kerk heeft mannen nodig die, in liefde voor Christus, bereid zijn hun leven in dienst van het evangelie te stellen.
Christus aanschouwen als Hoge en Eeuwige Priester is zijn Hart aanschouwen, zijn zelfgave, zijn gehoorzaamheid aan de Vader en zijn mededogen voor de mensheid. Hij werd priester om doe voorbede voor ons zonder ophoudenZoals Hebreeƫn zegt: "Hij is in staat om hen te redden die door hem tot God komen, omdat hij altijd leeft om voor hen te bemiddelen" (Heb 7:25).
In een wereld die gekenmerkt wordt door zelfgenoegzaamheid, haast en oppervlakkigheid, is kijken naar Christus de Priester een oproep om te leven een spiritualiteit van zelfgave, voorbede en stille dienstbaarheid. Christus dringt zichzelf niet op: Hij biedt zichzelf aan. Hij eist niet: hij geeft zichzelf. Hij pronkt niet: Hij geeft zichzelf tot het uiterste.
Voor de lekengelovigen herinnert dit feest ons er ook aan dat alle gedoopten delen in het priesterschap van Christus. Petrus zegt het duidelijk: "Jullie zijn een uitverkoren geslacht, een koninklijk priesterschap, een heilige natie, Gods eigen volk" (1 Petrus 2:9).
Deze gemeenschappelijk priesterschap van de gelovigen wordt geleefd in het dagelijkse offer, in gebed, in naastenliefde, in het getuigenis van het leven. Elke christen is geroepen om zijn of haar leven op te offeren als een geestelijk offer dat God welgevallig is (vgl. Rom 12,1).
Het feest van Jezus Christus, Hoge en Eeuwige Priester, nodigt ons uit om kijk naar het altaar met hernieuwd geloofen te erkennen dat Christus daar zelf aan het werk is. Hij herinnert ons eraan dat verlossing komt niet van onze werken, maar van het offer van Christus.. En dat dit offer eeuwig is, altijd levend, altijd effectief.
Het is een diep eucharistisch, diep priesterlijk en diep kerkelijk feest. Het is een gelegenheid om Christus te danken voor zijn zelfgave, om te bidden voor hen die geroepen zijn om hem sacramenteel te vertegenwoordigen en om onszelf samen met hem aan te bieden aan de Vader, voor het welzijn van de wereld.
1. ĀæCuĆ”l es la identidad del sacerdote? La de Cristo. Todos los cristianos podemos y debemos ser no ya alter Christus sino ipse Christus, otros Cristos, Ā”el mismo Cristo! Pero en el sacerdote esto se da inmediatamente, de forma sacramental (Amar a la Iglesia, 38).
2. A los sacerdotes se nos pide la humildad de aprender a no estar de moda, de ser realmente siervos de los siervos de Dios (...), para que los cristianos corrientes, los laicos, hagan presente, en todos los ambientes de la sociedad, a Cristo (Conversaciones, 59).
Een priester die de Heilige Mis op deze wijze beleeft - aanbiddend, verzoenend, opwekkend, dankend, zich identificerend met Christus - en die anderen leert om het Offer van het Altaar tot het centrum en de wortel van het leven van de christen te maken, zal werkelijk blijk geven van de onvergelijkbare grootheid van zijn roeping, van dat karakter waarmee hij verzegeld is en dat hij in alle eeuwigheid niet zal verliezen (Loving the Church, 49). (Amar a la Iglesia, 49).
4. He concebido siempre mi labor de sacerdote y de pastor de almas como una tarea encaminada a situar a cada uno frente a las exigencias completas de su vida, ayudĆ”ndole a descubrir lo que Dios, en concreto, le pide, sin poner limitaciĆ³n alguna a esa independencia santa y a esa bendita responsabilidad individual, que son caracterĆsticas de una conciencia cristiana (Es Cristo que pasa, 99).
5. Ā”Valor de la piedad en la Santa Liturgia!
Nada me extraĆ±Ć³ lo que, hace unos dĆas, me comentaba una persona hablando de un sacerdote ejemplar, fallecido recientemente: Ā”quĆ© santo era!
āĀæLe tratĆ³ Vd. mucho?, le preguntĆ©.
āNo āme contestĆ³ā, pero le vi una vez celebrar la Santa Misa (Forja, 645).
6. No quiero āpor sabidoā dejar de recordarte otra vez que el Sacerdote es "otro Cristo". āY que el EspĆritu Santo ha dicho: "nolite tangere Christos meos" āno querĆ”is tocar a "mis Cristos" (Camino, 67).
7. El trabajo āpor decirlo asĆā profesional de los sacerdotes es un ministerio divino y pĆŗblico, que abraza exigentemente toda la actividad hasta tal punto que, en general, si a un sacerdote le sobra tiempo para otra labor que no sea propiamente sacerdotal, puede estar seguro de que no cumple el deber de su ministerio (Amigos de Dios, 265).
8. Cristo, que subiĆ³ a la Cruz con los brazos abiertos de par en par, con gesto de Sacerdote Eterno, quiere contar con nosotros āĀ”que no somos nada!ā, para llevar a "todos" los hombres los frutos de su RedenciĆ³n (Forja, 4).
9. Ni a la derecha ni a la izquierda, ni al centro. Yo, como sacerdote, procuro estar con Cristo, que sobre la Cruz abriĆ³ los dos brazos y no sĆ³lo uno de ellos: tomo con libertad, de cada grupo, aquello que me convence, y que me hace tener el corazĆ³n y los brazos acogedores, para toda la humanidad (Conversaciones, 44).
10. Aquel sacerdote amigo trabajaba pensando en Dios, asido a su mano paterna, y ayudando a que los demĆ”s asimilaran estas ideas madres. Por eso, se decĆa: cuando tĆŗ mueras, todo seguirĆ” bien, porque continuarĆ” ocupĆ”ndose Ćl(Surco, 884).
11. Me convenciĆ³ aquel sacerdote amigo nuestro. Me hablaba de su labor apostĆ³lica, y me aseguraba que no hay ocupaciones poco importantes. Debajo de este campo cuajado de rosas ādecĆaā, se esconde el esfuerzo silencioso de tantas almas que, con su trabajo y oraciĆ³n, con su oraciĆ³n y trabajo, han conseguido del Cielo un raudal de lluvias de la gracia, que todo lo fecunda (Surco, 530).
12. Ā”Vive la Santa Misa!
āTe ayudarĆ” aquella consideraciĆ³n que se hacĆa un sacerdote enamorado: Āæes posible, Dios mĆo, participar en la Santa Misa y no ser santo?
āY continuaba: Ā”me quedarĆ© metido cada dĆa, cumpliendo un propĆ³sito antiguo, en la Llaga del Costado de mi SeƱor!
āĀ”AnĆmate! (Forja, 934).
Christen zijn - en op een bijzondere manier priester zijn, als je bedenkt dat alle gedoopten delen in het koninklijk priesterschap - is voortdurend bij het kruis zijn. (Forja, 882).
14. No nos acostumbremos a los milagros que se operan ante nosotros: a este admirable portento de que el SeƱor baje cada dĆa a las manos del sacerdote. JesĆŗs nos quiere despiertos, para que nos convenzamos de la grandeza de su poder, y para que oigamos nuevamente su promesa: venite post me, et faciam vos fieri piscatores hominum, si me seguĆs, os harĆ© pescadores de hombres; serĆ©is eficaces, y atraerĆ©is las almas hacia Dios. Debemos confiar, por tanto, en esas palabras del SeƱor: meterse en la barca, empuƱar los remos, izar las velas, y lanzarse a ese mar del mundo que Cristo nos entrega como heredad (Es Cristo que pasa, 159).
Si es verdad que arrastramos miserias personales, tambiƩn lo es que el SeƱor cuenta con nuestros errores. No escapa a su mirada misericordiosa que los hombres somos criaturas con limitaciones, con flaquezas, con imperfecciones, inclinadas al pecado. Pero nos manda que luchemos, que reconozcamos nuestros defectos; no para acobardarnos, sino para arrepentirnos y fomentar el deseo de ser mejores (Es Cristo que pasa, 159).
15. Sacerdote, hermano mĆo, habla siempre de Dios, que, si eres suyo, no habrĆ” monotonĆa en tus coloquios (Forja, 965).
16. La guarda del corazĆ³n. āAsĆ rezaba aquel sacerdote: "JesĆŗs, que mi pobre corazĆ³n sea huerto sellado; que mi pobre corazĆ³n sea un paraĆso, donde vivas TĆŗ; que el Ćngel de mi Guarda lo custodie, con espada de fuego, con la que purifique todos los afectos antes de que entren en mĆ; JesĆŗs, con el divino sello de tu Cruz, sella mi pobre corazĆ³n" (Forja, 412).
17. Cuando daba la Sagrada ComuniĆ³n, aquel sacerdote sentĆa ganas de gritar: Ā”ahĆ te entrego la Felicidad! (Forja, 267)
18. Para no escandalizar, para no producir ni la sombra de la sospecha de que los hijos de Dios son flojos o no sirven, para no ser causa de desedificaciĆ³n..., vosotros habĆ©is de esforzaros en ofrecer con vuestra conducta la medida justa, el buen talante de un hombre responsable (Amigos de Dios, 70).
