- Het is een genoegen u te begroeten, beste pater Marwan, vooral in deze dagen waarin we weer op TV kijken en in de kranten lezen over de conflicten die Jeruzalem en het Heilige Land teisteren. Praten met iemand die zich inzet voor de institutionele communicatie en de christenen in het Heilige Land helpt ons te begrijpen hoe groot de complexiteit van dat deel van de wereld is. En u bent een voorbeeld van deze complexiteit.
Ja, ik ben in 1974 in Jeruzalem geboren in een oecumenisch gezin. Mijn vader was van de Orthodoxe Kerk en mijn moeder van de Latijnse Kerk. Zoals u al verwachtte, ben ik gedoopt door de Melkieten, omdat de oom van mijn moeder een Melkitische priester was. Toen ik geboren werd, vroeg hij mijn ouders mij zelf te dopen, en hij deed dat volgens zijn ritus. Daarna wilden mijn ouders dat ik naar een van de beste scholen in Jeruzalem zou gaan. Dus schreven ze me in op de Anglicaanse school. En uiteindelijk, met een orthodoxe vader, een Latijnse moeder, gedoopt door de Melkieten en opgeleid door de Anglicanen, ging ik uiteindelijk naar het klooster van de Franciscanen in het Heilige Land.
- Nou, iets heel fascinerends maar niet erg makkelijk te begrijpen voor degenen die niet in het Oosten wonen en niet bekend zijn met deze complexiteit?
En let wel, mijn eerste contact met het geloof was in feite in de Anglicaanse kerk. Op school gingen we naar de kerk om te bidden, uiteraard volgens de Anglicaanse ritus. Tegelijkertijd stuurden mijn ouders me naar het oratorium in de parochiekerk, een Latijnse parochie. Ik ging één keer per week en zo vaak als ik kon. In die tijd ontmoette ik enkele jonge vrienden, niet van school maar uit de buurt, die deel uitmaakten van de Franciscaanse Jeugd van de Oude Stad van Jeruzalem. Ik sloot me bij hen aan omdat ik hield van de manier waarop ze samenkwamen om te bidden en te mediteren over het woord van God. Beetje bij beetje leerde ik de franciscaanse broeders beter kennen en ik begon Gods roeping te voelen om deel uit te maken van deze franciscaanse broederschap.
Aan het eind van mijn laatste jaar middelbare school had ik al besloten om in het klooster in te treden voor een proef met het franciscaanse leven bij de broeders van het Heilig Land. Mijn ouders waren sterk tegen. Maar na veel aandringen van mijn kant, lieten ze me toe in het klooster.
- Een Israëlisch staatsburger, van Arabisch-Palestijnse etniciteit, van christelijk geloof en bovendien opgegroeid tussen verschillende confessies en riten. Hoe beleeft u deze complexe identiteit?
Zeker, als Palestijnse inwoner van Jeruzalem, dat in feite in Israël ligt, een land met zoveel etniciteiten, met een werkelijk diverse kerkelijke achtergrond, was en is het niet gemakkelijk... Welnu, merk op dat in Jeruzalem iedereen graag een plaatsje wil hebben.
En het is niet gemakkelijk geweest, allereerst omdat in Heilig Land moet een mens zich aanpassen aan zoveel mentaliteiten en zoveel manieren van bestaan. En dan heb ik het niet alleen over Arabische Israëlische burgers, maar ook over de vele verschillende mentaliteiten van de vele pelgrims die het Heilige Land voortdurend bezoeken, en vaak ook van de vele buitenlanders die er wonen. Enerzijds kan hun aanwezigheid een uitdaging zijn; anderzijds is het ook een rijkdom. Een uitdaging omdat er zowel een oecumenische geest als een interreligieuze openheid nodig is. De rijkdom ligt in het vermogen om de beste boodschappen van al deze culturen te begrijpen en te waarderen.
- Hoeveel christenen zijn er in het Heilige Land, van welk geloof en wat zijn hun specifieke behoeften?
De christenen in het Heilige Land komen uit vele verschillende kerken. Er is de katholieke kerk, de anglicaanse kerk, de protestantse kerk en de orthodoxe kerken. Wij christenen leven echter samen in grote harmonie van geloof, omdat we in dezelfde God en redder Jezus Christus geloven. Het is absoluut noodzakelijk dat wij ons bestaan en onze aanwezigheid als een verenigd lichaam bevestigen, omdat wij minder dan 2 % van de bevolking van het Heilige Land uitmaken (de staat Israël alleen al heeft bijna 9,5 miljoen inwoners). We zijn dus echt een minderheid.
Het is normaal dat er die behoefte is aan zelfbevestiging en om te zeggen dat we echt aanwezig zijn. In feite zijn we aanwezig vanuit wetenschappelijk en educatief oogpunt, vanuit bestuurlijk oogpunt, in de wereld van werk en bedrijfsleven, en ook vanuit het oogpunt van het geloof.
- En dit aspect van geloof en dialoog is heel belangrijk, want we weten dat christenen een bijzondere rol spelen bij vredesbesprekingen omdat zij de beste scholen van het land hebben. Statistisch gezien zijn zij het meest succesvol in hun studies, vooral op gebieden zoals geneeskunde. En ze zijn een echte factor van nationale eenheid, ook al zitten ze ingeklemd tussen de twee grote meerderheidsgroepen: het jodendom en de islam.
Dat zijn wij inderdaad. Wij zijn een van de onderdelen van de samenleving in het Heilige Land, tussen christenen, moslims, joden, Druzen en anderen. Wat er op sociaal-politiek niveau in de hele samenleving gebeurt, gebeurt ook met ons. En wat anderen ervaren, ervaren wij ook. Maar in de minderheid zijn betekent dat we sterk zijn. We zijn in feite op veel gebieden aanwezig, zoals u zei. We hebben ook invloed dankzij de steun van de Kerk.
- U studeert momenteel Institutionele Communicatie aan de Pauselijke Universiteit van het Heilige Kruis. Wat zijn na uw studie uw apostolische doelen? We zouden ook graag horen over uw carrière voordat u naar Rome kwam.
Ik ben zeer betrokken geweest bij het apostolaat en de pedagogische vorming. Ik was 15 jaar lang hoofd van een school en was ook pastoor in zowel de stad Bethlehem als in de parochie van de stad Nazareth. Daarnaast werkte ik op verschillende educatieve en pastorale terreinen, zoals in het "Casa del Fanciullo", een centrum voor kinderen met bijzondere fysieke en sociale stoornissen. Nu verandert mijn richting, in de zin van de methode van mijn werk. Maar het doel blijft en zal altijd blijven om het woord van God te dienen, zijn boodschap van verlossing te bevorderen en te verkondigen. Evangelisatie is het sleutelwoord van mijn studie.
Daarom volg ik momenteel een opleiding om terug te keren en te werken in de Christelijk Mediacentrum in Jeruzalemwaar ik zal kunnen evangeliseren via de media in mijn land. Ik wil de stem van de christenen in het Heilige Land nationaal en internationaal uitdragen, omdat onze stem duidelijk maakt dat wij de levende stenen zijn van het Land van Jezus, en ons leven is een missie, een roeping om te volharden in het geloof. De ware identiteit van de christenen in het Heilige Land vertegenwoordigen is een plicht, en als ik dat echt wil doen, moet ik weten hoe ik dat moet doen, daarom heb ik ervoor gekozen Sociale en Institutionele Communicatie te studeren aan de Pauselijke Universiteit van het Heilige Kruis in Rome.
- En in die zin is het ook belangrijk de bijdrage van onze weldoeners, die u en andere studenten van over de hele wereld helpen om goed opgeleid te worden om ieder in zijn specifieke realiteit te kunnen dienen...
Natuurlijk! In het Arabisch wordt gezegd dat het woord "ja" een door de Heer gezegend woord is, omdat het getuigt van naleving van zijn plan, en naleving getuigt op zijn beurt van geloof. U, beste weldoeners van de CARF-stichting, hebt een getuigenis van geloof afgelegd door in te gaan op het verzoek om hulp van onze Pauselijke Universiteit van het Heilig Kruis, die mensen opleidt die dankzij deze voorbereiding beter kunnen werken op het terrein van de Heer. Het zal u al zijn zegeningen brengen, omdat u indirect hebt deelgenomen aan de verspreiding van het woord van God in de boodschap van het heil. U bent onze partners in de evangelisatie. Daarvoor dank ik u en bid ik voor u; de Heer zal u belonen voor uw edelmoedigheid.
- Hartelijk dank, beste pater Marwan... En zoals ze in het Heilige Land zeggen... Shalom, Salam!
Gerardo Ferrara
Afgestudeerd in geschiedenis en politieke wetenschappen, gespecialiseerd in het Midden-Oosten.
Verantwoordelijk voor studenten aan de Pauselijke Universiteit van het Heilige Kruis in Rome.
