De priester Miguel Mullen woont in het Argentijnse aartsbisdom Mendoza, een van de grootste van het land en gelegen in de vlaktes ten oosten van de Andes, in het meest westelijke deel van het Zuid-Amerikaanse land. Met zijn 49 jaar is deze religieus, lid van de Opus Dei Prelatuur, wat vandaag de dag een late roeping wordt genoemd, priester gewijd in 2020, midden in de pandemie van het coronavirus.

De weg die hem naar het priesterschap leidde was echter lang, want hij voelde al lang een beroepsrust die uiteindelijk resulteerde in deze roeping om priester te worden, waarvan hij de droom kon vervullen op de dag dat hij in Rome werd gewijd.

Hij woont in Argentinië, zijn geboorteland, een land dat al lange tijd gebukt gaat onder een gecompliceerde situatie, zowel politiek en economisch als sociaal en religieus. "Argentinië maakt een vertrouwenscrisis door in zijn munt, met een hoge inflatie. Dit leidt tot een situatie waarin werkenden gedurende het jaar de koopkracht van hun inkomen verliezen, totdat hun salaris wordt aangepast. De situatie is zeer ongunstig voor de lagere en middenklasse", verklaart hij in een interview met de Stichting CARF.

Wat de religieuze situatie betreft, meent Miguel Mullen dat het moeilijk is te generaliseren. Hij zegt dat "aan de ene kant, in Mendoza, waar ik woon, merk ik dat weinig gezinnen van de school waar ik werk de zondagsmis bijwonen. Kinderen die bijvoorbeeld hun eerste communie al hebben gedaan, willen graag gaan, maar hun ouders nemen hen niet mee". Maar hij legt ook uit dat toen hij op zondag pastoors moest vervangen, hij "betrokken gemeenschappen en een goede opkomst bij de mis" heeft aangetroffen.

In dit interview met de Stichting CARF vertelt over zijn roeping, zijn leven als priester en zijn studie-ervaringen in Pamplona en Rome.

Hoe heb je het geloof ontvangen? Don Tino (Constantino Gargallo) doopte me een week na mijn geboorte. Deze zelfde Spaanse priester, lid van Opus Dei, trouwde mijn ouders. Mijn moeder, Nancy Taylor, was niet katholiek, maar protestant. Ze ontmoette een Opus Dei-centrum in Buenos Aires. Daar besloot ze haar belijdenis van het katholieke geloof af te leggen. Het was een zeer diepe en moedige bekering. Mijn vader, Miguel Mullen, werd opgevoed in een katholiek gezin. Het contact met tegenslagen maakte hem volwassen en hij was een goede man die warmte en vreugde uitstraalde. In mijn familie was er altijd een christelijke sfeer, vol natuurlijkheid.

En hoe kwam uw roeping tot het priesterschap tot stand? Tijdens een Witte Donderdag in de stad La Plata begon ik de roeping tot het priesterschap te bespeuren. Tijdens de voetwassing kwam er zoiets als een voorstel van de Heer om de voeten van anderen te wassen door middel van het sacrament van de biecht. Deze rusteloosheid hield vele jaren aan. Ik heb het in verschillende brieven kenbaar gemaakt aan de prelaat van Opus Dei en ook aan de regionale vicaris. Rond 2015 drong ik opnieuw aan; het was me duidelijk dat mijn roeping als numeraris niet onvolledig was omdat ik geen priester was. Maar men probeert trouw te zijn aan de suggesties die tot ons komen van boven....

Ik heb ongeveer 20 jaar moeten wachten vanaf die Heilige Donderdag tot de wijding. Ik heb niet het minste verwijt voor deze vertraging, want de roeping tot het Werk bracht me niets dan vreugde.

Je studeerde zowel in Pamplona als in RomaHoe was je ervaring daar? Vanwege mijn leeftijd en mijn opdrachten in Argentinië heb ik een graad in Morele en Spirituele Theologie behaald aan de Universiteit van Navarra. Met een uitzonderlijk plan reisde ik alleen tijdens tentamenperiodes om te studeren en mijn tentamens te maken. Ik hield van de campus en de sfeer van de theologische faculteit.

Het leven van Miguel Mullen uit Argentinië in Pamplona

Hij woonde in het Colegio Mayor Aralar. Na de examens maakte ik gebruik van de sportfaciliteiten om te voetballen en te tennissen. Op donderdag moest ik uit voor pinchos en genieten van de prachtige stad Pamplona.

Na mijn afstuderen volgde ik een doctoraat in Moraaltheologie in Rome, aan de Pauselijke Universiteit van het Heilig Kruis. Daar genoot ik van een aantal lessen, die nodig waren om studiepunten voor het doctoraat te verdienen. Ik waardeerde vooral de aanwezigheid en het delen van lessen in een kosmopolitische omgeving. Ondanks mijn rudimentaire Italiaans kon ik enkele lessen over deugdethiek bijwonen, gegeven door Don Ángel Rodríguez Luño. Een geweldige leraar. Ik had het geluk een geweldige rapporteur te vinden voor mijn scriptie, de Uruguayaanse priester Arturo Bellocq. Naast zijn menselijke kwaliteiten ervoer ik een solide academische competentie.

Zijn er opvallende situaties die u zich herinnert uit deze jaren? In mijn geval was de pandemie in sommige opzichten in mijn voordeel. Ik kon me concentreren op mijn doctoraat en mijn onmiddellijke voorbereiding op het priesterschap. Aan de andere kant was mijn priesterwijding in september 2020. De pastorie van de St. Eugene kerk (Rome) zat vol met priesters met maskers op, op veilige afstand. Zelfs kardinaal Pietro Parolin, die ons wijdde, en zelfs onze prelaat, Don Fernando Ocáriz.

Vluchten vanuit Amerika werden in hun geheel geannuleerd. Daarom moesten wij diakenen uit Amerika de afwezigheid van onze familieleden aan de Heer aanbieden. Het was een toon van verdriet in een hemelse context.

Wat zijn de meest memorabele momenten geweest in uw tijd als priester? Mijn eerste maanden als priester bracht ik door in Madrid. De belangrijkste pastorale taak die mij was toegewezen, was het vervangen van Don Felipe, een priester die verbonden was aan de pastorie van de Opus DeiHij lag in het ziekenhuis vanwege een infectie. Drie keer per week hielp hij in de parochie van de heilige Josemaría in Alcorcón. Daar vierde hij een van de zondagsmissen en bracht hij vele uren door in de biechtstoel.

Kort na mijn aankomst hoorde ik via de media dat Don Javier Contreras, de pastoor van de parochie, het slachtoffer was geworden van een moordaanslag. Een man van ongeveer 25 jaar, buiten zinnen, verraste hem in de vroege ochtenduren met een mes in zijn hand. Hij vertelde hem dat hij hem ging vermoorden en ongeveer vijf minuten lang hadden ze een gevecht van man tegen man.

Dankzij God en de menselijke en spirituele kracht van Don Javier had hij slechts drie steekwonden. Ik was geschokt omdat die middag, nadat hij was ontslagen, de pastoor de Heilige Mis opdroeg. Hij was geen dertiger maar een zeventiger. In zijn homilie vertelde hij zijn parochianen dat hij zijn aanvaller van harte had vergeven. Hij stond naast de hoofdpersoon uit de film The Great 2 Torino.

Een ander opmerkelijk moment was toen ik diende voor middelbare scholieren op de Fuenllana School. Ik herinner me hoe blij ik was om zowel het vertrouwen van de meisjes in de priester te zien als mijn eigen vreugde bij het toedienen van het sacrament van verzoening. In feite waren de grijsste dagen voor mij wanneer niemand kwam biechten en de uren zich voortsleepten.

- Wat heeft de priester volgens u nodig om de vele uitdagingen en gevaren waarmee hij wordt geconfronteerd het hoofd te bieden? Ik ben nog maar een paar jaar gewijd, maar ik denk dat een priester de vriendschap met Christus moet cultiveren door te bidden. Hij moet ook vertrouwen op de Eucharistie; kracht en troost zoeken in moeilijke momenten.

We hebben dezelfde zwakheden als ieder ander mens. Ik geloof dat het heel verstandig is om te kiezen voor geestelijke begeleiding, omdat wij priesters ook een luisterend oor, begrip en aanmoediging nodig hebben.

Ik vind het ook nuttig om te investeren in leerstellige en morele vorming. Van een goed boek tot een lezing over een actueel theologisch onderwerp. Ik wil er ook aan toevoegen dat ik erg geniet van ontmoetingen met andere priesters. In Mendoza organiseert het bisdom algemene bijeenkomsten van de clerus, waar men priesterbroederschap cultiveert. Iets dergelijks doen we ook in het dekenaat Guaymallén, eens per maand. Men verwondert zich over het goede leven van veel priesters.

- Wilt u iets zeggen tegen de weldoeners van de Stichting CARF? Je helpt bij het smeden van de priesters van Jezus Christus. Dat is onbetaalbaar. God zal het onthouden en je zult er nooit spijt van krijgen.