Ik dank God dat ik christen ben en voor het geloof dat mijn familie mij op eenvoudige wijze heeft doorgegeven. Ik heb inheemse wortels. Mijn ouders zijn van Quechua-afkomst. Mijn moeder komt uit de provincie tussen Potosí en Chuquisaca en mijn vader uit Sucre. Vanwege de gezinssituatie moesten mijn ouders van het platteland naar de stad verhuizen en daar ontmoetten ze elkaar.
Ze namen een eenvoudig vak omdat ze niet naar school konden. Mijn vader leerde het kleermakersvak en mijn moeder werkte als schoonmaakster.
De economische situatie is niet gemakkelijk geweest voor mijn ouders en mijn vier broers en zussen. Ik ben de jongste. Tot op heden heeft mijn familie geen eigen huis, hoewel mijn oudere broers en zussen hebben gestudeerd en een eigen gezin hebben kunnen stichten. Dit ziet mijn vader vanuit de hemel, want hij is twee jaar geleden overleden.
Toen ik 13 werd, nam ik het initiatief om mijn eerste communie voor te bereiden. De catechismus hielp me de Heer meer te ontdekken en zo kwam ik dichter bij de parochie waar we naar de mis gingen in het centrum van de stad. In mijn vrije tijd werkte ik samen met de priesters in een ruimte die het oratorium werd genoemd.
Na twee jaar gaf ik deze parochieactiviteit op vanwege de eisen thuis, maar Ik voelde een grote leegte. Ik moest dicht bij het gemeenschapsleven van de kerk zijn. Dus organiseerde ik me en begon naar de parochie in de buurt te gaan. De priester maakte me meteen catechist voor de eerste communiekinderen en misdienaar.
Deze jeugdige fase was erg leuk voor mij, ook al moest ik mijn vrije tijd goed indelen, met de klusjes thuis. Daarna liet ik deze parochietaken varen voor mijn taken op de middelbare school en de pre-militaire dienst.
"Toen ik 13 werd, nam ik het initiatief om me voor te bereiden op mijn eerste communie. Catechisatie hielp me om de Heer meer te ontdekken en zo kwam ik dichter bij de parochie".
Iván Bravo Calvimontes is een diocesane priester uit La Paz, Bolivia. Hij werd op 12 mei 2011 tot priester gewijd. Hij is 37 jaar oud en komt uit een familie met inheemse wortels. Hij is al tien jaar pastoor in een parochie van Aymara en perifere inheemse volkeren.
Toen ik klaar was met school dacht ik na over verschillende universitaire carrières op sociaal gebied om de mensheid en de maatschappij van dienst te kunnen zijn. Mijn ouders moedigden me ook aan om een professional op dit gebied te worden, omdat ze mijn capaciteiten en kwaliteiten in mij zagen en zo kon ik uit de armoede komen.
Maar er was iets anders in mij, want ik was geïnteresseerd in het leven in een vormingshuis om priester te worden. Dus vroeg ik wat rond en zij brachten me op het spoor van het roepingenpastoraat van mijn parochie.
Toen ik iedereen thuis over mijn roeping vertelde, waren ze sprakeloos. Zij verwachtten niet dat ik naar een seminarie zou gaan. Maar mijn beslissing was vrij en bewust, hoewel ik niet kan ontkennen dat ik het jammer vond om mijn familie en mijn persoonlijke plannen achter te laten.
Maar iets dat groter was dan mijn kracht gaf me de moed om het te doen. De dag dat ik het huis verliet, wisten ze dat het een zeer volwassen stap van mijn kant was. dat wij kinderen gelukkig moeten zijn in beroepskeuze voor het leven.
Tijdens mijn priesteropleiding ontmoette ik priesters van Opus Dei, die mij de biecht afnamen, mij bemoedigden en mij begeleidden. Nadat ik tot diaken was gewijd, werd ik uitgenodigd in kringen voor priesters waar ik me heel goed voelde en zo ontmoette ik de heilige Josemaría, aan wie ik me in verschillende levensomstandigheden heb toevertrouwd.
"Toen ik thuis over mijn roeping sprak, was iedereen sprakeloos. Maar iets dat groter was dan mijn kracht gaf me de moed om het te doen. De dag dat ik thuis wegging, wisten ze dat het een zeer volwassen stap was van mijn kant, een beslissing die ze accepteerden omdat ze beseften dat wij zonen ons leven lang gelukkig moeten maken met de beroepskeuze".
"Mijn bisdom maakt al lang voor de pandemie moeilijke tijden door. Daarom hebben veel priesters in het rechtsgebied niet de mogelijkheid gehad om hoger onderwijs te volgen, niet alleen vanwege de wisselkoers van de nationale munt met buitenlandse valuta, maar ook vanwege de sociaal-politieke situatie in Bolivia, waar de kerk nog steeds wordt vervolgd en het aantal roepingen afneemt.
De nieuwe aartsbisschop geeft echter niet op en zet zich in voor de kwalificatie van de geestelijkheid. Zo hebben wij de mogelijkheid aanvaard om te studeren aan de Pauselijke Universiteit van het Heilig Kruis in Rome, ondanks de complexe situatie waarin onze plaatselijke kerk verkeert", aldus D. Iván.
Op 12 mei 2011 werd ik tot priester gewijd. In 2017 werd ik aangesteld als pastoor in een parochie van inheemse Aymara mensen en perifere.
Ik bleef deelnemen aan de retraites voor diocesane priesters die door het Werk werden aangeboden en zo kwam het dat in 2021, na tien jaar dienst in de parochie, mijn bisschop mij de noodzaak van een hogere studie deed inzien.
Vanaf het moment dat deze mogelijkheid zich voordeed, heb ik alles onder Gods wil geplaatst. De financiële kosten waren hoog, omdat mijn bisdom al lang voor de pandemie moeilijke tijden doormaakte.
Daarom hebben veel priesters in het rechtsgebied deze mogelijkheid niet gehad, niet alleen omdat de nationale munt varieert met vreemde valuta, maar ook door de situatie De Kerk wordt nog steeds geconfronteerd met vervolging en een daling van het aantal roepingen.
De nieuwe aartsbisschop geeft echter niet op en zet zich in voor de kwalificatie van de geestelijkheid. Zo accepteerden wij de mogelijkheid om te studeren aan de Pauselijke Universiteit van het Heilig Kruis, ondanks de complexe situatie van onze lokale kerk.
Ik had mijn land nog nooit verlaten en ik moest alles vanaf nul doen om toegang te krijgen tot deze studies. Het is geweldig omdat alles nieuw voor me is. Daarom ben ik de Heer zeer dankbaar voor het geschenk van de studie aan de Pauselijke Universiteit van het Heilig Kruis in Rome.
Ik weet alleen dat pater Josemaría me heeft toegestaan daar te zijn. hier. Ik geef het beste van mezelf in het licht van wat komen gaat in deze mooie ervaring van geloof en leven. Op de universiteit beseffen we dat de Heer in ons midden is, omdat de katholiciteit voelbaar wordt.Priesters uit Amerika, Europa, India, Australië, Afrika.
Wij spreken over God, leven voor Hem en vieren in gemeenschap, waarbij wij ons configureren met Jezus in de Goede Herder, om het dagelijkse leven te heiligen. Dank aan God en aan hen die het ons mogelijk maken gevormd te worden en met de vreugde van het evangelie terug te keren naar onze landen, gezonden als leerlingen en missionarissen.
Met dankbaarheid een dienaar in Christus en Maria.
