De droom van zijn roeping heeft hem naar Rome gebracht om opgeleid te worden tot priester aan de Pauselijke Universiteit van het Heilige Kruis en zit in het eerste jaar van de eerste theologiecyclus.
Benedikt Aicher werd geboren op 26 april 1999 in Rosenheim, Beieren, Duitsland, ongeveer 90 kilometer van Marktl am Inn, waar Josef Ratzinger, de latere paus Benedictus (Benedikt in het Duits) XVI, werd geboren.
Deze jonge Duitser woont in Rome en maakt deel uit van het instituut Werk van Jezus de HogepriesterDe katholieke gemeenschap die zich voornamelijk wijdt aan de heiliging van priesters en de bevordering van een leven van dienstbaarheid, gebed en apostolaat. Haar charisma is gericht op de toewijding aan het Onbevlekt Hart van Maria en het streven naar christelijke volmaaktheid door middel van de evangelische raden van armoede, kuisheid en gehoorzaamheid.
Benedikt Aicher groeide met zijn twee broers op in een klein dorp in de Beierse Alpen, waar gezinswerk, gebed en christelijke waarden fundamenteel waren. Als kind leerden zijn ouders hem het belang van opoffering en toewijding aan anderen, waarmee ze de basis legden voor een roeping die er later toe zou leiden dat hij priester wilde worden.
"Onze ouders leerden ons vooral één ding: offers brengen uit liefde voor anderen. Er was altijd veel werk, dus we moesten al snel meehelpen. Omdat we geen zussen hadden, was huishoudelijk werk ook vanzelfsprekend voor ons," vertelt ze.
Benedikt's katholieke erfenis gaat terug tot zijn grootvader, die studeerde aan de zijde van de opvolger van Johannes Paulus II, paus Benedictus XVI. Dit familie-erfgoed, samen met de tradities van de kerk, creëerde een omgeving die Benedikt stimuleerde om zijn geloof van jongs af aan te cultiveren.
"Mijn ouders kregen een diepgaande katholieke invloed van hun eigen ouders en van de Kerk. Mijn vader bracht vele jaren door in een klein seminarie. Mijn grootvader ging ook naar het seminarie, samen met Joseph Ratzinger, met de oprechte wens om priester te worden, maar de Tweede Wereldoorlog onderbrak zijn opleiding. Toen hij terugkeerde uit de gevangenis in Frankrijk, wilde hij zijn studie voortzetten, maar door wat hij had meegemaakt, kon hij niet langer de rust vinden die hij nodig had om te studeren," vertelt Benedikt.
Van jongs af aan woonden hij en zijn broers en zussen elke zondag de mis bij en maakten hun ouders kennis met katholieke tradities. Op deze manier werd er thuis een omgeving gecreëerd waarin God zijn werk kon doen.
Na mijn eerste heilige communie zei ik tegen mijn moeder: "Nu ga ik misdienaar worden en daarna ga ik het klooster in", zegt hij met een glimlach.
Hoewel Benedikt ervan droomde timmerman te worden, werd zijn hart gewonnen door Gods roeping tot het priesterschap. Tijdens zijn jeugd speelde de Maagd Maria een centrale rol in het leiden van hem naar een leven van gebed en toewijding. Op vijftienjarige leeftijd aanvaardde hij, na enige weerstand, uiteindelijk zijn roeping en zette hij concrete stappen om naar het seminarie te gaan.
"Mijn roeping tot het priesterschap kwam als kind, maar ik droomde er ook van om timmerman te worden. Mijn oom, die nu helaas in de hemel is, was een Benedictijner broeder en werkte als timmerman in het klooster. Als kind wilde ik daar met hem een opleiding volgen, maar met de tijd verdween dat verlangen.
Op school was hij een erg verlegen jongen. Thuis daarentegen maakte hij veel drukte. De middelbare school bracht hem uit het dorp en naar de stad. "Mijn school had nog steeds christelijke waarden. Dat, samen met de bescherming van de Maagd Maria, heeft me voor veel dingen behoed. In feite gingen we nooit van huis zonder met onze moeder voor het Mariabeeld te bidden en met wijwater het kruisteken te maken.
Hoewel timmeren iets was dat Benedikt aansprak, was er nog een andere weg voor hem. "Ik vond het altijd leuk om deel te nemen aan de misdienaarsgroep. Dat heeft tot het einde toe mijn voorkeur gehad. Na een paar jaar werden mijn broers en ik senior misdienaars en leidden we de groep naargelang onze capaciteiten. We hielpen ook bij andere parochieactiviteiten, zoals de vormselvoorbereiding. Jarenlang speelde ik tenor in de fanfare. Halfinger Bläserkreis".
De Maagd Maria wilde Jezus altijd bij hem brengen. "Op twaalfjarige leeftijd begonnen we maandelijks conferenties van de Legionairs van Christus bij te wonen, waar we geestelijke voeding vonden. Op veertienjarige leeftijd begonnen mijn broers en ik elke twee maanden deel te nemen aan een jeugdkamp, ook spiritueel begeleid door de Legionairs van Christus. Uiteindelijk werd ik deel van het organisatieteam, waar ik samen met mijn oudere broer vooral de financiële taken op me nam.
Deze periode had een grote invloed op zijn geloofsleven, want hij werd geleid tot de eucharistie en de biecht. Op vijftienjarige leeftijd voelde hij opnieuw de roeping tot het priesterschap. "Het was kort en ik wees het resoluut af. In de jaren daarna werden de tussenpozen waarin ik deze roeping voelde steeds korter en intenser".
De gebedsgroepen die hij bezocht, zeiden dat hij moest bidden voor zijn toekomstige vrouw. Benedikt had zijn roeping nog niet aanvaard, maar hij kon niet bidden zonder eraan toe te voegen: "En als U een andere weg voor me hebt, schenk dan iemand anders een goede vrouw," zegt hij blij.
Jezus won zijn hart en Benedikt omarmde geleidelijk die roeping tot het priesterschap.
Benedikt is nu seminarist en studeert theologie aan de Pauselijke Universiteit van het Heilig Kruis dankzij de steun van de Stichting CARF. Met de hulp van de weldoeners heeft Benedikt niet alleen een kwaliteitsopleiding kunnen volgen, maar heeft hij ook de spirituele en materiële steun gevoeld die nodig is om zijn missie in dienst van de kerk voort te zetten.
Het verhaal van Benedikt Aicher is een levend voorbeeld van hoe het geloof, het werk en de vrijgevigheid van de weldoeners van de CARF-stichting levens kunnen veranderen en de Kerk kunnen versterken.
Gerardo Ferrara
Afgestudeerd in geschiedenis en politieke wetenschappen, gespecialiseerd in het Midden-Oosten.
Verantwoordelijk voor studenten aan de Pauselijke Universiteit van het Heilige Kruis in Rome.
