NU DONEREN

Stichting CARF

8 januari, 21

Getuigenis van een vader aan zijn zoon

Dit is de brief die Braňo Borovský schreef aan zijn zoon Braňo op de dag van diens wijding tot het diaconaat, de laatste stap voor het priesterschap, in november 2020. Door de gezondheidsbeperkingen van de coronavirus pandemie kon hij niet aan de zijde van zijn zoon staan op de dag van diens wijding, maar zijn getuigenis en zijn ervaringen in communistisch Tsjecho-Slowakije in de jaren tachtig begeleidden zijn zoon op die dag.

Braňo Borovský (zoon), studeerde Theologie aan de Kerkelijke Faculteiten van de Universiteit van Navarra met steun van de weldoeners van CARF.

Vandaag deelt hij met ons en ons publiek deze brief die zijn vader hem schreef om hem te vergezellen op de dag van zijn priesterwijding tot diaken.

Zijn wijding tot diaken vond plaats midden in de golf van het coronavirus en Braňo Borovský kon zijn zoon niet persoonlijk begeleiden. Braňo weet dat het getuigenis van zijn vader in communistisch Tsjecho-Slowakije een verrijking is voor degenen die hem kennen en dat zijn woorden vele nieuwe jonge mensen kunnen helpen die de roeping van God voelen.

Brief van een vader aan zijn zoon

Mijn lieve zoon Branislav:

Op 12 december 2020 is het 37 jaar geleden dat ik gevangen werd gezet in de Poolse stad Nowy Sacz. In die tijd was ik een 20-jarige universiteitsstudent. Ik zat gevangen voor het smokkelen van religieuze literatuur met twee andere vrienden.. We smokkelden van Polen naar Tsjecho-Slowakije. Dat waren de jaren van het communistische regime toen het verboden was om dit soort literatuur in boekwinkels te kopen.

Mijn gevangenschap in Polen viel samen met de staat van beleg. Daarom werden mijn collega's en ik bedreigd met een gevangenisstraf van 15 tot 20 jaar. Tijdens het onderzoek hebben de militaire onderzoekers ons op allerlei manieren geslagen, bedreigd en vernederd. Ik bracht drie maanden alleen door in een cel van 2 bij 3 vierkante meter. Overdag en 's nachts brandde er altijd licht in de cel. Ik mocht niet slapen of rusten. Ik mocht niet hardop spreken. Ik moest altijd zwijgen. De temperatuur in de cel was soms extreem koud en soms ondraaglijk warm. Eens, tijdens de nacht, richtte een dronken soldaat zijn pistool op mij: hij was de gevangenisbewaarder en wilde mij doden. Hij wilde wraak op mij nemen, omdat hij beweerde dat hij niet op vakantie kon gaan omdat hij op mij moest passen.

Na een paar maanden werd ik gedeporteerd naar de grootste gevangenis van Polen, die zich in de stad Tarnov bevond. De vernederingen en mishandelingen gingen door. Ik zat in de gevangenis met een geestelijk gestoorde gevangene, een vechter van beroep, die samenwerkte met de communistische politie: hij viel ons gevangenen zonder reden aan, sloeg ons en terroriseerde ons.

Ik was psychisch zo kapot dat ik me begon af te vragen of mijn leven nog zin had. Ik heb zelfs overwogen dat ik, als ik de kans kreeg, een einde aan mijn leven zou maken. ....

 

getuigenis van communistisch slowakije

"Stopy v snehu" is de beroemdste. Toen zij gevangen zaten, circuleerde deze foto clandestien in kerken in Tsjecho-Slowakije. Christenen baden voor de vrijlating van de drie.

familiefoto van Branislav Borovsky

Borovski op een familiefoto met zijn vrouw en 8 kinderen. Toen hij 19 jaar oud was, gevangen door de communisten, had hij zich deze toekomst niet kunnen voorstellen,

Gods plannen begrijpen

...Het was alsof een dik touw, bestaande uit vele fijne draden, langzaam begon te rafelen. totdat er nog maar één draad was die mijn leven bij elkaar hield. Die laatste draad was het geloof in God. Ik had de hoop opgegeven dat mijn situatie zou veranderen. En toch, God wist dat hij alles in handen had. Hoewel ik deze realiteit - dat God in al deze gebeurtenissen zit - pas na vele jaren begreep... Op dat moment voelde ik een grote verlatenheid, Ik dacht dat God zich ergens had verstopt.. Maar, nogmaals, na vele jaren begreep ik dat het tegenovergestelde waar was in die tijd: Ik ben nog nooit zo dicht bij God geweest als toen.

Voor mijn gevangenschap had ik serieus nagedacht over de mogelijkheid om... priesterroeping. Maar de communisten rukten deze roeping uit mijn hart. Ik dacht dat het priesterschap ook in mijn leven voorbij was. Maar - met het verstrijken der jaren - zie ik het in een ander licht.

Het lag in Gods plan dat ik de val van het communistische regime en het herstel van de burgerlijke en religieuze vrijheden zou meemaken.

Het was Gods plan dat ik met je moeder zou trouwen en dat God ons zou zegenen met acht kinderen.

Jouw roeping stond ook in Gods plannen. Aanstaande zaterdag 21 november 2020 ontvang je het diaconaat samen met andere vrienden op weg naar het priesterschap.

Ook al kunnen we door de pandemische situatie veroorzaakt door het coronavirus niet fysiek samen deelnemen aan dit belangrijke moment voor jou en onze hele familie, Ik besef dat God in zijn voorzienigheid alles stevig in handen heeft.

Ik wil u verzekeren dat op de dag dat u de genade van het diaconaat ontvangt, wij u allen nog meer speciaal en danken wij God voor uw roeping.

Ik eindig met mijn favoriete Latijnse zin: Gutta cavat lapidem non vi sed seape cadendo. De druppel maakt het gat in de rots niet door zijn kracht, maar door zijn standvastigheid.

In Bratislava, 17 november 2020, verjaardag van de Fluwelen Revolutie.

De documentaire "Las huellas en la nieve" is te zien met Spaanse ondertiteling. Het vertelt het verhaal van de protagonisten en hun politieke context.

excursies in het Tatragebergte, voordat ze gevangen werden genomen.

Braňo Borovský en zijn vrienden werden ook gearresteerd omdat ze bijbels in hun rugzakken door de bergen droegen. De groep bracht op die manier 7 ton boeken Slowakije binnen.

U kunt ook meer lezen van de getuigenissen van Braňo Borovský en anderen zoals hij, verzameld door het tijdschrift Religión en Libertad in 2011 in het artikel "Bereid jezelf en je kinderen voor op een communistisch regime: leer van deze documentaire."

EEN VOCATIE 
DAT ZIJN SPOREN ACHTERLAAT

Help zaaien
de wereld van priesters
NU DONEREN