Benjamin King is een frater die dankzij een CARF-beurs een priesteropleiding volgt aan de Pauselijke Universiteit van het Heilig Kruis (Rome). Hij is geboren in Texas (VS) en behoort tot het religieuze instituut Miles Christi. Hij schreef een brief aan de weldoeners waarin hij vertelt hoe hij van de Texaanse ranch overging op het geven van zichzelf aan God.
"Mijn naam is Benjamin King en ik ben een broeder in priesteropleiding in het Religieus Instituut... Miles Christi. Ik ben geboren in Texas (USA) maar opgegroeid in de staat Virginia. Ik heb drie oudere broers en zussen: twee zussen en een broer. Mijn roeping is een reis van het hebben van wat een jonge man zou kunnen verlangen, naar pensionering op de ranch van mijn ouders in Texas, naar uiteindelijk het geven van mezelf aan God.
God zij dank is mijn familie katholiek en praktiserend en ze gaven me een goede christelijke vorming en ik ging zelfs naar de parochieschool tot aan de middelbare school. Deze katholieke omgeving, het geloof dat in het gezin werd beleefd en de activiteiten in de parochie, gaven me principes die ik, dankzij God, nooit ben kwijtgeraakt, hoewel ik soms van het rechte pad afdwaalde.
Toen ik aan de middelbare school begon, "middelbare school", Ik brak de traditie van mijn broers en zussen en ging naar een openbare school, omdat ik enkele vrienden had die daar ook naartoe gingen. Omdat ik de eerste van mijn broers en zussen was die naar een openbare school ging, zei mijn moeder dat ik moest deelnemen aan de jeugdgroep van de parochie en aan enkele jeugdretraites.
Het was precies een van deze opnames waar ik de eerste, laten we zeggen opmerkelijke, genade ontving die me deed nadenken over roeping. Helaas maakten het enthousiasme en de vurigheid van het moment plaats voor de afleiding van sport, vrienden, feestjes, en ik wilde niets opgeven.
Het was toen begon mijn vlucht voor GodMijn leven werd een soort achtbaan van ups en downs, van pogingen om Gods roeping, mijn roeping, te verzoenen met de beloften en verlangens van de wereld. Een verzoening die nooit geluk opleverde.
Mijn leven ging zo: aan de ene kant probeerde ik te negeren wat ik in die retraites had gezien en gevoeld, en tegelijkertijd wilde ik mezelf ervan overtuigen dat mijn geluk in dingen, genoegens, enz. lag. Ik wilde mezelf en God laten zien dat ik er niet was voor wat Hij in mijn hart had gelegd.
Dus richtte ik al mijn aandacht op plezier maken, op het hebben van een goede tijd, altijd denkend dat ik mezelf in het midden kon houden, dat wil zeggen, een min of meer katholiek leven leiden, laten we zeggen, maar zonder de weg te volgen die God zelf voor mij had gepland.
Ik ging naar de Universiteit van Virginia TechIk studeerde landbouw en economie, en behaalde mijn diploma na 4 jaar feesten en een zeer mondain leven. Op dat moment was ik klaar met de universiteit, stond voor een nieuw begin en moest een beslissing nemen voor de toekomst. Ik wist dat God me ergens toe riep, maar ik was niet klaar om het te zien.
Na de universiteit ging ik werken in een andere staat, South Carolina, in investeringen en verzekeringen. In die tijd had ik alles wat een jongeman zich kan wensen: geld, een sportwagen, vrienden, reizen, we gingen elke avond uit, ik speelde golf. .... Alles wat de wereld zegt zal je gelukkig maken en je vervullen.
Maar toen het feest eenmaal voorbij was, kwamen er donkere momenten waarin ik me de tegenstrijdigheid die ik ervoer en het verdriet realiseerde: ik was niet gelukkig. Ook al had de Heer me met alles gezegend, ik was niet gelukkig.
Ik wist dat God een plan voor me had, dat Hij me riep, maar ik was bang en wilde me niet aan Hem overgeven. Eindelijk had ik mijn zaakjes op orde en herinnerde me iets uit mijn katholieke vorming, ik dacht aan de Geestelijke Oefeningen van Sint Ignatius, een manier om te zien wat God voor mij in gedachten had.
"Na het feest had ik donkere momenten waarop ik me realiseerde hoe tegenstrijdig ik leefde en hoe verdrietig ik was: ik was niet gelukkig."
Benjamin King is een broeder in opleiding voor het priesterschap aan de Pauselijke Universiteit van het Heilig Kruis (Rome) dankzij een CARF-beurs. Hij is geboren in Texas (VS) en behoort tot het Religieus Instituut van het Heilig Kruis in Rome. Miles Christi. Hij had alles: een goede baan, geld, plezier, feestjes. Maar het was niet bevredigend. Hij ging op een geestelijke retraite en zag dat God iets van hem vroeg. Hij besloot echter die beslissing uit te stellen en sloot, zonder iemand iets te zeggen, een overeenkomst met zijn vader: hij zou met de paarden op de Texaanse ranch werken, een van zijn paarden trainen en africhten en helpen met het werk op de boerderij bij zijn ouders. Dat was het begin van zijn onderscheidingsvermogen.
Het leek gek om alles voor een maand achter te laten om op retraite te gaan, maar mijn besluit stond vast. Maar voordat ik op deze retraite ging, begon ik te bidden, de dagelijkse mis bij te wonen en toevallig vond ik op een online katholiek forum een weekendretraite volgens de methode van de oefeningen van St. Ignatius met de congregatie van Miles Christi. Ik zocht informatie en ze organiseerden een retraite in Virginia, heel dicht bij het huis van mijn ouders. Alles was perfect.
Ik eindigde de retraite in de overtuiging dat, misschienIk had een roeping. Dus nam ik me voor om mijn baan op te zeggen en terug te gaan naar mijn ouderlijk huis op het platteland, zodat ik mijn roeping kon ontdekken, weg van alles en ook vrijer om te volgen wat God van me vroeg.
Maar iets zei me dat ik de beslissing tot later moest uitstellen en, zonder iemand iets te zeggen, maakte ik een afspraak met mijn vader: dat ik met de paarden zou werken, sommige van de onze zou trainen en berijden, en ik zou helpen met de dingen in de wei bij mijn ouders thuis.
Een jaar of zo ging voorbij. Ik probeerde mezelf ervan te overtuigen dat wat ik op de retraite had gezien niets voorstelde. In de tussentijd hield de priester die deze oefeningen had gepredikt contact met mij en stuurde mij zelfs een boek om te lezen, wat mij erg hielp.
"Ik gaf het uiteindelijk op. Ik ging naar het trainingshuis van Miles Christi in Michigan, en daar zag ik het allemaal duidelijk".
Een van de opdrachten van het Religieus Instituut is de heiliging van de leken, in het bijzonder de jongeren. Benjamin zegt dat hij nu de kans heeft om vele zielen, vele jonge mensen naar het ware geluk te begeleiden en te helpen. Hij werd onderdeel van Miles Christi in 2013 en begon zijn vorming in de Michigan gemeenschap. Omdat de congregatie haar moederhuis in Argentinië heeft, kreeg hij in 2016 ook vorming in de stad Luján, provincie Buenos Aires. Hij studeert nu in Rome aan de Pauselijke Universiteit van het Heilige Kruis. "Het is een enorme genade om in de Eeuwige Stad te kunnen studeren, iets wat onmogelijk zou zijn zonder de vrijgevigheid en liefdadigheid van de weldoeners," zegt hij.
Ik heb het uiteindelijk opgegeven. Ik ging naar het trainingshuis van Miles Christi in Michigan, en daar zag ik het allemaal duidelijk. Binnen een paar dagen voelde ik duidelijk de verzaking die de Heer van mij vroeg, en het was echt als een ruil: ik moest alles opgeven om ALLES te ontvangen.
Ik zag zonder enige twijfel dat God me daar wilde hebben en dat, zoals ik Hem had genegeerd, nu in Miles Christiwaar we als missie hebben de heiliging van de leken, vooral jonge mensen, zou ik de kans krijgen om vele zielen, vele jonge mensen naar het ware geluk te begeleiden en te helpen.
Ik kwam bij Miles Christi in 2013 en begon mijn vorming in de gemeenschap van Michigan, maar omdat onze congregatie haar moederhuis in Argentinië heeft, kreeg ik in 2016 ook vorming in de stad Luján, provincie Buenos Aires, het hart van de congregatie.
Ik studeer nu in Rome aan de Pauselijke Universiteit van het Heilige Kruis. Het is een enorme genade om in de Eeuwige Stad te kunnen studeren, iets wat onmogelijk zou zijn zonder de vrijgevigheid en liefdadigheid van de bevolking van Rome. weldoeners.
Ik zie het als toen ik aankwam in het moederhuis van mijn congregatie in Argentinië, maar dan van de Universele Kerk. Wij komen naar Rome om een integrale, katholieke vorming te kunnen ontvangen, in al zijn schoonheid en rijkdom, cultureel, artistiek en historisch, alles... het is veel meer dan boeken. Het lijdt geen twijfel dat ik dankzij onze weldoeners een vollediger religieus kan zijn, als ik het zo mag zeggen, meer katholiek.
