Al op jonge leeftijd voelde David, afkomstig uit het bisdom Escuintla (Guatemala), een speciale roeping van de Heer, zonder echt te weten wat die roeping was. Zijn roeping begon vorm te krijgen in zijn familie. Zijn grootmoeder leerde hem de rozenkrans bidden met een oom die priester was en tegen wie hij veel opkeek. Hij leerde mijn momenten van gesprek met God te hebben. "Ze zei altijd dat ik priester zou worden. Grootouders zijn een groot boek waarin je veel kunt leren en je kunt veel van hen leren. zijn de fundamentele basis van een gezin: zonder hen zouden gewoonten en tradities verdwijnen.".
Toen hij nog maar vijf jaar oud was, zat hij op een dag in de parochie van zijn oom naar het kruisbeeld op het altaar te staren. "Ik voelde dat de Heer naar me keek, dus ik begon tegen Hem te praten en weet je wat het mooiste was? Hij antwoordde me. Het klinkt misschien als iets wat ik me inbeeld, maar voor mij is het echt. Het enige wat Hij tegen me zei was: 'Het doet pijn, het doet pijn,' en ik vroeg Hem wat er pijn deed en Hij zei gewoon: 'Volg mij en je zult het zien.
David is de jongste van vijf broers en zussen, een groot gezin, dat tegenwoordig als gek wordt gezien. "Mijn ouders hebben altijd hard gewerkt om ons een opleiding te geven. We leefden van dag tot dag, maar Godzijdank ontbrak het ons nooit aan iets. Mijn vader zit in het leger en mijn moeder zocht altijd naar manieren om geld in het laatje te brengen, of dat nu was door ijs te verkopen of door een schoonheidssalon te runnen. Mijn moeder heeft altijd gewerkt en doet dat nog steeds. Ze is een uitzonderlijke vrouw. Ze is mijn rolmodel".
Voor haar huwelijk was haar moeder mormoon. Ze bekeerde zich kort nadat ze zijn vader had ontmoet en beleefde het geloof op een zeer vrome manier. Ze leerde David boven alles van God te houden en een grote devotie voor de Maagd Maria te hebben. "In haar eenvoud en nederigheid wilde ik de Heer volgen". Naast haar invloed op de roeping van haar zoon, hielp zijn moeder hem begrijpen en accepteren toen een van zijn zussen Adventist werd.
Davids familie heeft ook kruismomenten meegemaakt, die ze met veel vertrouwen hebben aanvaard. De tweede van de broers en zussen stierf toen ze amper drie maanden oud was aan een ziekte die op dat moment niet genezen kon worden. Elk jaar als ze jarig is, gedenken ze haar met speciale genegenheid en ontroering. "Mijn moeder rouwt nog steeds, maar ze gelooft er heilig in dat ze onze beschermengel is en dat ze over ons waakt en een plaats voor ons heeft in de hemel.
David ging op 17-jarige leeftijd naar de propedeuse (seminarie discernment cursus) in Guatemala. Daarna besloot hij om persoonlijke redenen het seminarie te verlaten en rechten en sociale wetenschappen te gaan studeren aan de universiteit, spiritueel begeleid door een priester.
"Toen de Heer me weer riep met meer kracht, liet ik alles achter en begon ik filosofie te studeren aan de Pauselijke Universiteit van het Heilige Kruis in Rome. Daarna keerde ik terug naar Guatemala en werkte ik bij het Kerkelijk Tribunaal. Toen besloot mijn bisschop dat ik mijn theologische studies moest voortzetten en in 2021 kwam ik aan in Spanje, in Pamplona. De Heer is degene die mijn pad leidt en Hij beslist hoe het wordt uitgevoerd en hoe het zal eindigen. Ik ben in Zijn handen.
Tegenover een geseculariseerde wereld en een tekort aan roepingen, gelooft David dat de priester een goed voorbereid persoon moet zijn, die theologie kent en begrijpt. Hij moet een man van geloof, hoop en naastenliefde zijn. Hij moet voor honderd procent priester zijn, dat wil zeggen er altijd voor anderen zijn, niet afwezig. Een priester die niet marginaliseert of onderscheid maakt. Die weet hoe je een herder in hoofdletters moet zijn en dat het, zoals paus Franciscus zegt, uiteindelijk naar schapen ruikt. Moge het Christus voor de mensen zijn.
Marta SantínJournalist gespecialiseerd in religieuze informatie.
