Franklin Cavalcante is een seminarist uit het aartsbisdom San Sebastian in Rio de Janeiro. Hij is 31 jaar oud en studeert al meer dan een jaar aan het Internationaal Seminarie van Bidasoa en aan de Kerkelijke Faculteiten van de Universiteit van Navarra, dankzij een beurs van de Stichting CARF. Hij studeerde filosofie aan de Pauselijke Universiteit van Rio de Janeiro.
Hij is de enige zoon van Joselina Severino de Lima en Vicente Cavalcante Inacio. Zijn moeder was religieuzer dan zijn vader en van haar leerde hij het geloof van jongs af aan. Seminarist Franklin vertelt ons over zijn roeping.
In mijn jeugd wilde ik voetballer worden omdat ik de ware weg naar geluk wilde vinden. Helaas, na het ontvangen van mijn eerste communie, week ik af van de kerk en bezocht ik zelden de mis.
Maar toen ik 18 was, tijdens een van de weinige missen die ik bijwoonde, hoorde ik God tot mij spreken.. Vanaf dat moment begon ik het christelijk leven serieus te nemen en deed ik mee aan een krisiscursus. Ik ontving het sacrament van het vormsel en begon te helpen in het pastorale werk van mijn parochie als catechist en predikant in de gebedsgroep.
Beetje bij beetje ontdekte ik dat Jezus Christus, de volheid van mijn leven, mij echt gelukkig maakte. Tot dan toe had ik er nooit aan gedacht priester te worden, maar het pastorale werk in mijn parochie deed me beseffen dat de mensen pastoors nodig hadden.
Daarom had ik een diepgaand gesprek met mijn pastoor en begon mijn beroepsreis. Na twee jaar deelname aan beroepsbijeenkomsten kwam ik tot de ontdekking dat het priesterschap mijn roeping was en mijn weg naar geluk. Jezus Christus bekend maken en mensen tot vrienden van God maken is de missie die ik mijn leven lang hoop uit te voeren.
Ik ben ervan overtuigd dat de vorming die ik krijg mij zal helpen om een priester van de 21e eeuw te worden, die naar mijn mening vooral een vriend van Christus moet zijn die door zijn leven getuigt van liefde voor de Kerk en voor de zielen.
Ik geloof oprecht dat het Bidasoa International Seminar is een zegen voor onze priesterlijke vorming. Hier krijgen we een zeer goede vorming om te groeien in vriendschap met Christus en daardoor te rijpen in de priesterroeping. Het ervaren van de rijkdom van de Universele Kerk, met zoveel broeders uit verschillende landen, is als het beleven van een "Pinksteren".
Onder de vele positieve aspecten van ons seminarie wil ik de nadruk leggen op de geestelijke bijstand. We wonen dagelijks de Heilige Mis bij, hebben tijd voor persoonlijk gebed en frequenteren het sacrament van de boete. We krijgen ook veel steun bij de studie, die wordt aangevuld door de drie bibliotheken die goede studieruimte, literatuur, filosofie en theologieboeken bieden.
Ik ben ook dankbaar voor het geduld van de professoren van de Universiteit van Navarra om ons te steunen en begrip te hebben voor de moeilijkheid van de taal (daarom spreken ze langzaam).
In deze tijd waarin we leven, een "verandering van tijdperk" zoals paus Franciscus zegt, waarin veel jongeren ver van God af staan, denk ik dat om priesterroepingen aan te moedigen vooral het gebed van het christelijke volk belangrijk is dat de Heer van de oogst arbeiders zal uitzenden. Bovendien is het onontbeerlijk dat priesters door een evenwichtig en volwassen leven getuigen van de schoonheid van de priesterroeping.
De secularisatie en het binnendringen van het protestantisme in Brazilië tasten de katholieke godsdienst aan. Daarom heeft de Kerk vandaag meer dan ooit de opdracht het goede nieuws van Jezus Christus te verkondigen. Het is zeer belangrijk de ontmoeting van jongeren met de persoon van Jezus te bevorderen, zodat zij in Hem de zekere weg naar het geluk ontdekken. Tegenover de secularisatie moeten wij het geloof beleven als getuigen van de Verrezene en tegenover het protestantisme moeten wij de waarheid van het geloof verkondigen.
In deze lijn geloof ik dat de belangrijkste apostolische behoeften van Rio de Janeiro zijn: de persoonlijke bekering van elke christen en, van daaruit, het bevorderen van een evangelisatie die alle rijkdom en waarheid presenteert die Jezus Christus aan de Katholieke Kerk heeft toevertrouwd.
Tot slot wil ik de Stichting CARF en aan alle weldoeners voor hun gulle hulp, want dankzij hen kan ik in Bidasoa en aan de Universiteit van Navarra een integrale opleiding volgen. Moge God u zegenen en moge de Maagd Maria u beschermen. Ik bid voor u.
Je bent misschien geïnteresseerd in: Simon, Tanzaniaanse seminarist: van ingenieur tot priester
