"We zijn met zijn vieren in mijn gezin: mijn vader, mijn moeder, mijn jongere zus en ik. Mijn ouders zijn mensen met diepe christelijke waarden en ze hebben ons altijd liefde bijgebracht voor Christus, Onze Lieve Vrouw en de Kerk. Dankzij God en het harde werk van mijn ouders hebben we kunnen leven van de eerste levensbehoeften. We zijn heel hecht gebleven met de rest van de familie (grootouders, tantes, ooms en neven en nichten).

Dankzij een beurs kon ik studeren aan de Katholieke Universiteit Redemptoris Mater (UNICA), de graad in Internationale Betrekkingen en Internationale Handel en ik studeerde af in 2019. Een lokale krant interviewde mij vanwege mijn goede academische resultaten.

Ik geloof dat de roeping tot het priesterambt altijd als een klein zaadje is geweest dat beetje bij beetje groeide. Als kind ging ik elke zondag naar de mis en op donderdag vergezelde ik mijn grootmoeder van vaderskant - die een buitengewoon bedienaar van de communie was - naar het Heilig Uur met het Heilig Sacrament.

Daarna werd ik misdienaar en op mijn 17e ging ik weg. Op 12-jarige leeftijd deed ik mijn evangelisatieretraite (volgens de methode van het Integrale Systeem van Nieuwe Evangelisatie van CELAM) en op 13-jarige leeftijd kwam ik in het jeugdpastoraat, waar ik mijn roeping kon laten rijpen.

Ik raakte zeer betrokken bij de missie van het jongerenpastoraat in mijn parochie, bisdom en in mijn land zonder mijn studie te verlaten. In deze bediening kon ik goed onderscheiden en kwam ik tot het inzicht dat God me tot iets meer riep.

Het keerpunt, waar ik van mening ben dat God mijn roeping heeft bevestigd, was in 2019 tijdens het XI Internationaal Jeugdforum - georganiseerd door het Dicasterium voor de Leken, het Gezin en het Leven.

De deelnemers aan deze bijeenkomst hadden de gelegenheid om naar de Heilige Vader te luisteren en in zijn woorden vroeg de Paus ons om moedig te zijn en zonder angst onszelf in dienst van de Heer te stellen. Deze woorden waren de laatste impuls die mij motiveerde om de definitieve stap te zetten om naar het seminarie te gaan.

Toen ik dat jaar afstudeerde aan de universiteit, besloot ik mijn baan op te zeggen (ik werkte al meer dan een jaar voor een verzekeringsmaatschappij) en mijn verantwoordelijkheden bij het jongerenpastoraat in de Bisschoppenconferentie op te geven.

Ik sprak met mijn bisschop, die op dat moment voorzitter was van de jeugdafdeling van de CEN, en bood hem mijn ontslag aan; ik legde uit dat ik ontslag nam omdat ik me geroepen voelde om naar het seminarie te gaan en hij accepteerde dat graag. Het jaar daarop ging ik naar het seminarie en mijn bisschop besloot me naar Pamplona te sturen om te studeren.

"In Bidasoa is het een prachtige ervaring. In staat zijn om te delen met seminaristen uit verschillende landen heeft me gevuld met verrijkende ervaringen voor mijn spirituele, intellectuele en culturele vorming," zegt hij.

De vorming die ons in het seminarie wordt aangeboden is fenomenaal; dankzij deze vorming heb ik het grote belang van geestelijke begeleiding in het leven van een seminarist en priester kunnen begrijpen.

Het is voor ons een grote hulp om mensen te hebben die toegewijd zijn aan je roeping en die je helpen om de moeilijkheden die zich onderweg kunnen voordoen te overwinnen. Geestelijke begeleiding, biecht en een goed geleefde mis maken van Bidasoa een plaats waar de ontmoeting met Jezus Christus het belangrijkste is.

Natuurlijk zijn er naast dit alles nog andere vormen van vorming, zoals bijeenkomsten, sportevenementen, etc. In Bidasoa wordt veel aandacht besteed aan de vrijheid van de seminaristen en dit helpt om de roeping te consolideren.

In Nicaragua is er behoefte aan priesters die zich vastberaden inzetten voor de evangelisatiemissie van de Kerk. Herders die met moed en liefde de schapen verdedigen tegen de wolven; herders die de heilsboodschap van Christus verkondigen en die in waarheid opkomen voor wat juist is tegenover onrecht.

In navolging van het voorbeeld dat de bisschoppen ons hebben gegeven, moet de hele Nicaraguaanse Kerk zich ten dienste stellen van de noden van de mensen, weten hoe ze met de mensen moeten lijden en hen begeleiden in belangrijke en moeilijke momenten.

Armoede, ongelijkheid en het gebrek aan individuele en collectieve vrijheden zijn enkele van de grootste sociale uitdagingen van het land.

"Ik wil de weldoeners bedanken voor de geweldige steun die ze ons geven. Wees ervan verzekerd dat jullie altijd in onze gebeden zijn en dat alles wat jullie doen goed gebruikt zal worden voor de evangelisatiemissie van de kerk".

Bidasoa is als een kleine schat waar we gevormd kunnen worden in de goede en gezonde leer van de Kerk (hiermee herhaal ik alleen de woorden die mijn bisschop tegen me zei voordat ik hierheen vertrok. Gedurende deze twee jaar heb ik deze woorden van mijn bisschop kunnen bevestigen) Dank u voor uw inzet voor deze zaak!