Francesco Albertini is een jonge seminarist van 28 jaar, geboren in Rome. Hij is de eerste in zijn congregatie, de Missionarissen van het Kostbaar Bloedom te studeren aan de Pauselijke Universiteit van het Heilig Kruis, dankzij een gedeeltelijke beurs van de Centro Academico Romano Foundation. CARF is zeer actief in het helpen, naast seminaristen en diocesane priesters uit de hele wereld, van religieuze mannen en vrouwen die behoren tot oude en moderne congregaties om een solide en adequate vorming voor hun respectieve charisma's te krijgen.
Francesco's verhaal is een beetje als St. Augustinus, is het niet?
Ja, ik besef nu dat de Heer het allemaal al wist en ik deed een beetje alsof ik het begreep, om de basis te leggen voor een vooraf bepaald leven, volgens het anti-risicoprotocol. Mijn hart was altijd vol vragen: "Wat wil je met je leven, wat zoek je? Rond deze vragen wist ik vele rollen te naaien die op het eerste gezicht perfect waren: de "modelstudent", de "excentrieke erudiete kunstenaar", de "entertainer die alle risico's beoordeelt", de "filosoof", de "dichter", de "intellectueel", het "ideale kind" ....
Maar in mij was dat ongelooflijke verlangen om me niet voor te doen als iets dat niet bij mij hoorde. God wist het, Hij wist dat ik gered moest worden! En misschien wist ik het ook....
Weet je het vandaag?
Wel, vandaag hoor ik de stem van God. Want hoezeer ik ook probeerde mijn bestaan vorm te geven, hoezeer ik ook zocht naar een rol, een manier van zijn in de wereld, niets kon het feit tenietdoen dat God tot mijn hart had gesproken, het had verleid en een intieme zekerheid in mijn hart had gelegd: ik wilde mijn broeders dienen, een oudere broer zijn, schoonheid vinden!
Wil je ons vertellen hoe het allemaal begon?
Mijn roeping werd geboren in de parochie, om precies te zijn in de kerk van San Benedetto Abate, in Pomezia, niet ver van Rome, binnen enkele jeugdgroepen die ontstonden door de inspiratie van enkele priesters van de Oblaten van Sint Franciscus de Sales. Het eerste voorbeeld van wat een priester het kwam naar me toe van hen. Ik wilde tenminste zo zijn...
Hoe?
Altijd aan de zijde van jonge mensen, hen helpen in een volledige en voortdurende vorming, stap voor stap, ondanks alle tegenstrijdigheden die ze kunnen hebben, de zwakheden en zwakheden, zoals het voor mij was.
Het is goed dat de Kerk, zelfs in een land dat elk jaar meer en meer geseculariseerd raakt, een fundamentele rol blijft spelen voor jongeren...
Natuurlijk! En ook in realiteiten als de mijne, een industriestad vlakbij de hoofdstad van Italië. De straat waar de parochie gevestigd is, was een wereld vol prachtige vriendschappen, waar we het enthousiasme van vandaag beleefden en droomden van de beloften van morgen. Het was een wereld vol lawaai maar waar we rustiger spraken terwijl we de angst, de teleurstellingen en de mislukkingen deelden die vaak op ons pad kwamen.
En u vertelde me dat deze reis naar het gezicht van Christus voor u begon toen u veertien was?
Ja, op de middelbare school, een kunstschool die een soort beroepservaring was omdat ik me aangetrokken voelde tot alles wat kunst is, creativiteit, door experimenteren gerealiseerde fantasie. Ik heb dat alles altijd metaforisch geïnterpreteerd als de "pedagogie" die de Heer bij mij gebruikt, om mij te "bewerken", te "kneden" om mijn leven als zijn kunstwerk te maken.
Maar je wist niet dat je op zoek was naar
Nee, dat deed ik niet. Ik voelde een intieme stem in mij groeien die iets radicaals fluisterde, een radicale liefde. Of het een roeping heette wist ik nog niet en eerlijk gezegd wilde ik er ook niet te veel van weten, want ik vond het prima, ik hield van mijn leven en daarom droomde ik na de middelbare school al van een carrière als filosoof of kunstenaar, of allebei.
Dus het is je gelukt om deze stem het zwijgen op te leggen
Niet helemaal, natuurlijk. Ik vroeg me zelfs af of ik naar het seminarie zou gaan, maar ik dacht niet eens na over hoe en waar, dus in plaats van iemand te vragen me te helpen de stem die ik voelde te "onderscheiden", deed ik alsof ik die stem vergat, om te zoeken naar andere dingen die me reëler leken: bevestiging, blijken van waardering, applaus, enz.
Zoals Sint Augustinus: nog niet; nog niet....
Ja, en ook de universitaire jaren waren nogal moeilijk: ik schreef me in, zoals ik wilde, in de faculteit Filosofie, maar hoe meer ik probeerde resultaten te behalen en die bleven uit, hoe meer ik de zin verloor van wat ik deed. Mijn leven verloor zijn betekenis, zijn kracht, zijn schoonheid. Elke dag werd ik wakker en probeerde met al mijn kracht opnieuw te beginnen, maar het leek erop dat hoe meer ik probeerde, hoe meer ik zonk. Ik voelde me als een schipbreukeling die niet kon zwemmen.
"Mijn leven verloor zijn betekenis, zijn kracht, zijn schoonheid. Ik voelde me als een schipbreukeling die niet kon zwemmen".
Francesco Albertini is een jonge seminarist van 28. Hij is de eerste van zijn congregatie, de Missionarissen van het Kostbaar Bloed, die studeert aan de Pauselijke Universiteit van het Heilig Kruis. Sommige van zijn missies bestaan uit het bezoeken van plaatsen waar jongeren gewoonlijk wonen en hun tijd doorbrengen.
"Dus gaan we naar de pleinen, naar de scholen, naar het busstation, naar het strand... We ontmoeten ze op de pleinen, in de bars, in de kringen, waar ze ook zijn... Er is trouwens muziek, dans, video's, theatervoorstellingen en activiteiten die tot doel hebben hen "aan te trekken" naar de parochie en naar de Kerk in het algemeen, hen te betrekken bij dienstbaarheid en spirituele groei," legt hij uit.
Toch heeft de Heer u niet verlaten
God zij dank is Hij niet alleen nooit van mijn zijde geweken, maar heeft Hij iets kostbaars in mijn hart gelegd, vooral tijdens een zomerkamp voordat ik me aan de universiteit inschreef. Ik ervoer, tijdens een moment van zeer intens gebed, een zeer sterke liefde dat alle zintuigen "overspoelde": iets wat moeilijk uit te leggen is. De vreugde van dat precieze moment, van mijn verleden, bleef me niet alleen bij als een dierbare herinnering, maar consolideerde verder alles wat ik geproefd had toen ik jonger was.
Dat is heel mooi, want als we naar onze jongeren kijken, voelen we ons vaak erg ontmoedigd als ze zich van het geloof afkeren.
Maar God keert zich niet van hen af! En met mij handelde de Heer in zijn oneindige welwillendheid, terwijl ik verward was.
Wat is er gebeurd?
Ik hoorde dat een jongen uit mijn parochie, die een proces van beroepskeuze doormaakte en had besloten een tijdje de Camino de Santiago te lopen, onderweg enkele seminaristen van de Missionarissen van het Kostbaar Bloed had ontmoet. Nadat hij een lange tijd met hen had doorgebracht, wilde hij het seminarie binnengaan om de weg van de vorming in de congregatie te beginnen.
...en je werd nieuwsgierig
Ja, het was iets dat me erg intrigeerde, vooral omdat ik me in een vergelijkbare situatie voelde. Dus besloot ik "eens rond te kijken", met veel "voorzichtigheid" en verlegenheid: ik benaderde hem, leerde de mensen een beetje kennen, en uiteindelijk ontmoette ik hem die later mijn directeur zou worden, die toen verantwoordelijk was voor het jeugd- en roepingenpastoraat. Nadat we elkaar een paar keer hadden ontmoet en veel hadden gedeeld, begonnen we te praten over mijn toekomst, over een mogelijke intrede in de congregatie, maar ik was niet helemaal overtuigd... Nou ja, eigenlijk was ik heel bang!
Ik probeerde me te verzetten, ik stelde alles in vraag, probeerde steeds die gezonde rusteloosheid te vermijden die de Heer in zijn oneindige welwillendheid in mijn hart had gelegd, maar de missionarissen waren er ....
"In mijn gemeente wachten we niet op de jongeren, we gaan naar de plaatsen waar ze gewoonlijk wonen en hun tijd doorbrengen: de pleinen, de bars en de stranden".
Francesco kwam in oktober 2015 in de congregatie en heeft sindsdien veel avonturen, vreugden en ook lijden meegemaakt, maar "vooral zoveel groei! Groei met God, die van jou niet maakt wat je wilt maar wat je al bent".
De Missionarissen van het Kostbaar Bloed voeren "missies" uit in parochies die daarom vragen. Zij animeren gedurende een week de realiteit van de parochie. Deze "missie" houdt een intense en voortdurende prediking in, niet alleen door de missionarissen, maar ook door leken en gezinnen die hun ervaring van groei met de Heer delen.
Ik weet dat de Missionarissen van het Kostbaar Bloed, een realiteit opgericht in 1815...
Inderdaad, "missies" zijn een typisch initiatief van de Missionarissen van het Kostbaar Bloed en bestaan erin gedurende een week de parochierealiteit te animeren die om deze dienst vraagt. Deze "missie" houdt een intense en voortdurende prediking in, niet alleen door de missionarissen, maar ook door leken en gezinnen die hun ervaring van groei met de Heer delen.
En je gaat op zoek naar jongeren, waar ze ook zijn!
Natuurlijk! We wachten niet tot ze komen, we gaan naar de plaatsen waar ze gewoonlijk wonen en hun tijd doorbrengen. We gaan dus naar de pleinen, naar de scholen, naar het busstation, naar het strand... We ontmoeten hen op de pleinen, in de bars, in de kringen, waar ze ook zijn... Er is trouwens muziek, dans, video, theater en activiteiten die erop gericht zijn hen "aan te trekken" naar de parochie en naar de Kerk in het algemeen, hen te betrekken bij dienstbaarheid en geestelijke groei.
En in een van deze missies werd je verliefd op overgave aan God.
Nou, ja... In feite vertrok ik naar Sicilië en van die reis kan ik zeggen dat ik nooit meer ben teruggekeerd, omdat ik besefte dat wat God in mijn hart had gelegd niet "iets anders" was dan wat ik wilde... Bovendien ontdekte ik na vele jaren dat succes en erkenning geen doel konden zijn, omdat ze er even zijn maar daarna verdwijnen, terwijl je wel geluk en eeuwig leven vindt in God, die eeuwig blijft. Met andere woorden, God presenteerde zich opnieuw aan mij als een waardiger project.
Daar heb je je beslissing genomen
Ja, ik heb mijn beroepsreis voortgezet en ben in oktober 2015 in de congregatie ingetreden. Sindsdien heb ik veel avonturen meegemaakt, zoveel vreugden, zoveel leed, maar vooral zoveel groei! Groei met God, die van jou niet maakt wat je wilt maar wat je al bent, omdat je weet en hoopt dat dag na dag alles voorbijgaat maar alleen Hij, de Heer, met zijn oneindige barmhartigheid, blijft.
En nu bent u de eerste van uw congregatie die theologie studeert aan de Pauselijke Universiteit van het Heilige Kruis.
En ik ben niet alleen de eerste, maar ik heb dezelfde naam als de stichter: Francesco Albertini! die de geestelijke vader was van de heilige Gaspar del Bufalo. De twee stichtten de Congregatie van het Kostbaar Bloed. Een merkwaardige en zeer amusante zaak. Maar ik vertel het altijd aan mensen die me vragen of ik zeker ben van mijn roeping. En uiteindelijk vertel ik ze ook dat als je Gods wil doet, je er nooit spijt van zult hebben.
............
Door mijn werk als CARF-vertegenwoordiger aan de Pauselijke Universiteit van het Heilig Kruis ervaar ik elke dag de vreugde en het leven van de Kerk en zie ik God aan het werk ondanks zoveel kwaad in de wereld, zoveel moeilijkheden, zoveel lijden en het materialisme dat ons omringt. Het getuigenis dat tientallen jongeren ons geven, de moed om hun leven te geven aan God en aan anderen, zelfs te midden van vele valse lichten die feller lijken te schijnen dan het licht van het geloof, kan op geen enkele andere manier worden uitgelegd.
Gerardo Ferrara
Afgestudeerd in geschiedenis en politieke wetenschappen, gespecialiseerd in het Midden-Oosten.
Verantwoordelijk voor het studentencorps
Universiteit van het Heilige Kruis in Rome
