Francesco, ιεραπόστολος του Ευαγγελισμού του Αίματος και το έργο του για την εμψύχωση των νέων στις ενορίες

Ο Francesco Albertini είναι ένας νεαρός ιεροσπουδαστής 28 ετών που γεννήθηκε στη Ρώμη. Είναι ο πρώτος στην ενορία του, το Ιεραπόστολοι του Πολύτιμου Αίματοςγια να σπουδάσει στο Ποντιφικό Πανεπιστήμιο του Τιμίου Σταυρού, χάρη σε μια μερική υποτροφία από το Ίδρυμα Centro Academico Romano. Το CARF δραστηριοποιείται πολύ ενεργά βοηθώντας, εκτός από τους σεμινάρους και τους επισκοπικούς ιερείς από όλο τον κόσμο, τους θρησκευόμενους άνδρες και γυναίκες που ανήκουν σε αρχαίες και σύγχρονες κοινότητες να έχουν μια σταθερή και επαρκή εκπαίδευση για τα αντίστοιχα χαρίσματά τους.

Όπως ο Άγιος Αυγουστίνος

Η ιστορία του Φραντσέσκο μοιάζει λίγο με τον Άγιο Αυγουστίνο, έτσι δεν είναι;
Ναι, συνειδητοποιώ τώρα ότι ο Κύριος τα ήξερε ήδη όλα και εγώ προσποιούμουν ότι τα καταλάβαινα, για να θέσω τα θεμέλια μιας προκαθορισμένης ζωής, ακολουθώντας το πρωτόκολλο κατά του κινδύνου. Η καρδιά μου ήταν πάντα γεμάτη από ερωτήσεις: "Τι θέλεις για τη ζωή σου, τι αναζητάς; Γύρω από αυτές τις ερωτήσεις κατάφερα να ράψω πολλούς ρόλους που, εκ πρώτης όψεως, ήταν τέλειοι: το "πρότυπο φοιτητή", ο "εκκεντρικός πολυμαθής καλλιτέχνης", ο "διασκεδαστής που αξιολογεί όλα τα ρίσκα", ο "φιλόσοφος", ο "ποιητής", ο "διανοούμενος", το "ιδανικό παιδί"....

Αλλά μέσα μου υπήρχε αυτή η απίστευτη επιθυμία να μην προσποιούμαι ότι είμαι κάτι που δεν μου ανήκε. Ο Θεός ήξερε, ήξερε την ανάγκη να με σώσει! Και ίσως το ήξερα κι εγώ.....

"Ο Θεός αποπλάνησε την καρδιά μου".

Ξέρετε σήμερα;
Λοιπόν, σήμερα ακούω τη φωνή του Θεού. Γιατί όσο κι αν προσπάθησα να διαμορφώσω την ύπαρξή μου, όσο κι αν αναζήτησα έναν ρόλο, έναν τρόπο ύπαρξης στον κόσμο, τίποτα δεν μπορούσε να παρακάμψει το γεγονός ότι ο Θεός είχε μιλήσει στην καρδιά μου, την είχε σαγηνεύσει και είχε τοποθετήσει μια οικεία βεβαιότητα στην καρδιά μου: Ήθελα να υπηρετήσω τους αδελφούς μου, να γίνω μεγαλύτερος αδελφός, να βρω την ομορφιά!

Θέλετε να μας πείτε πώς ξεκίνησαν όλα;
Η κλίση μου γεννήθηκε στην ενορία, συγκεκριμένα στην εκκλησία του San Benedetto Abate, στην Pomezia, όχι μακριά από τη Ρώμη, μέσα σε κάποιες ομάδες νέων που δημιουργήθηκαν με την έμπνευση κάποιων ιερέων των Οβλάτων του Αγίου Φραγκίσκου de Sales. Το πρώτο παράδειγμα του τι είναι ένα ιερέας μου ήρθε από αυτούς. Τουλάχιστον ήθελα να είμαι έτσι...

Πάντα στο πλευρό των νέων 

Πώς;
Πάντα στο πλευρό των νέων ανθρώπων, βοηθώντας τους σε μια πλήρη και συνεχή διαμόρφωση, βήμα προς βήμα, παρά τις αντιφάσεις που μπορεί να έχουν, τις αδυναμίες και τις αδυναμίες, όπως συνέβη και με μένα.

Είναι καλό που η Εκκλησία, ακόμη και σε μια χώρα που εκκοσμικεύεται κάθε χρόνο όλο και περισσότερο, συνεχίζει να παίζει θεμελιώδη ρόλο για τους νέους...
Φυσικά! Και επίσης σε πραγματικότητες όπως η δική μου, μια βιομηχανική πόλη πολύ κοντά στην πρωτεύουσα της Ιταλίας. Ο δρόμος όπου βρίσκεται η ενορία ήταν ένας κόσμος γεμάτος υπέροχες φιλίες, όπου ζούσαμε τον ενθουσιασμό του σήμερα και ονειρευόμασταν τις υποσχέσεις του αύριο. Ήταν ένας κόσμος γεμάτος θόρυβο αλλά όπου μιλούσαμε πιο ήσυχα καθώς μοιραζόμασταν την αγωνία, τις απογοητεύσεις και τις αποτυχίες που συχνά έρχονταν στο δρόμο μας.

Η αναζήτηση του προσώπου του Χριστού 

Και μου είπατε ότι στην ηλικία των δεκατεσσάρων ετών ξεκίνησε για εσάς αυτό το ταξίδι αναζήτησης του προσώπου του Χριστού;
Ναι, στο λύκειο, σε μια σχολή καλών τεχνών που ήταν ένα είδος επαγγελματικής εμπειρίας, επειδή με έλκυε ό,τι είναι τέχνη, δημιουργικότητα, φαντασία που υλοποιείται μέσω του πειραματισμού. Πάντα ερμήνευα μεταφορικά όλα αυτά ως την "παιδαγωγική" που χρησιμοποιεί ο Κύριος μαζί μου, "δουλεύοντάς με", "πλάθοντας με" για να κάνει τη ζωή μου σαν το έργο τέχνης του.

Αλλά δεν ήξερες ότι έψαχνες για
Όχι, δεν το έκανα. Ένιωσα μια οικεία φωνή να μεγαλώνει μέσα μου ψιθυρίζοντας κάτι ριζοσπαστικό, μια ριζοσπαστική αγάπη. Αν αυτό ονομαζόταν έφεση δεν ήξερα ακόμα και, ειλικρινά, δεν ήθελα καν να ξέρω πάρα πολλά, γιατί ήμουν καλά, μου άρεσε η ζωή μου και, επομένως, μετά το λύκειο ονειρευόμουν ήδη μια καριέρα φιλοσόφου ή καλλιτέχνη ή και τα δύο.

Σιωπήστε αυτή τη φωνή 

Έτσι, καταφέρατε να "σιωπήσετε" αυτή τη φωνή
Όχι εντελώς, προφανώς. Αναρωτήθηκα ακόμη και αν θα έπρεπε να μπω στη σχολή, αλλά δεν σκέφτηκα καν το πώς και το πού, οπότε αντί να ζητήσω από κάποιον να με βοηθήσει να "διακρίνω" τη φωνή που ένιωθα, έκανα ότι το ξέχασα, για να αναζητήσω άλλα πράγματα που μου φαίνονταν πιο αληθινά: επιβεβαίωση, εκφράσεις εκτίμησης, χειροκροτήματα κ.λπ.

Όπως ο Άγιος Αυγουστίνος: όχι ακόμα, όχι ακόμα....
Ναι, και επίσης τα πανεπιστημιακά χρόνια ήταν μάλλον δύσκολα: γράφτηκα, όπως ήθελα, στη Φιλοσοφική Σχολή, αλλά όσο περισσότερο προσπαθούσα να έχω αποτελέσματα και αυτά δεν έρχονταν, σιγά-σιγά έχανα την αίσθηση του τι έκανα. Η ζωή μου έχανε το νόημά της, τη δύναμή της, την ομορφιά της. Κάθε μέρα ξυπνούσα και προσπαθούσα, με όλη μου τη δύναμη, να ξαναρχίσω, αλλά φαινόταν ότι όσο περισσότερο προσπαθούσα, τόσο περισσότερο βυθιζόμουν. Ένιωθα σαν ναυαγός που δεν μπορούσε να κολυμπήσει.

"Ο Κύριος δεν έφυγε ποτέ από το πλευρό μου".

Αλλά ο Κύριος δεν σας εγκατέλειψε
Δόξα τω Θεώ, όχι μόνο δεν έφυγε ποτέ από το πλευρό μου, αλλά τοποθέτησε κάτι πολύτιμο στην καρδιά μου, ειδικά κατά τη διάρκεια μιας καλοκαιρινής κατασκήνωσης πριν εγγραφώ στο Πανεπιστήμιο. Έζησα, κατά τη διάρκεια μιας στιγμής πολύ έντονης προσευχής, μια πολύ δυνατή αγάπη που "πλημμύρισε" όλες τις αισθήσεις: κάτι που είναι δύσκολο να εξηγηθεί. Τότε, η χαρά εκείνης ακριβώς της στιγμής, του παρελθόντος μου, όχι μόνο έμεινε μαζί μου ως πολύτιμη ανάμνηση, αλλά εδραίωσε περαιτέρω όλα όσα είχα γευτεί όταν ήμουν νεότερος.

Αυτό είναι πολύ ωραίο, γιατί πολλές φορές, βλέποντας τους νέους μας, νιώθουμε μεγάλη απογοήτευση όταν απομακρύνονται από την πίστη.
Αλλά ο Θεός δεν απομακρύνεται από αυτούς! Και μαζί μου ο Κύριος ενήργησε με την άπειρη καλοσύνη του, ενώ εγώ ήμουν σε σύγχυση.

"Φοβήθηκα πολύ".

Τι συνέβη;
Άκουσα ότι ένα αγόρι από την ενορία μου, το οποίο περνούσε από μια διαδικασία επαγγελματικής διάκρισης και είχε αποφασίσει να αφιερώσει λίγο χρόνο για να περπατήσει το Camino de Santiago, συνάντησε μερικούς σεμινάρους των Ιεραποστόλων του Πολύτιμου Αίματος στη διαδρομή. Αφού πέρασε αρκετό χρόνο μαζί τους, θέλησε να εισέλθει στο ιεροδιδασκαλείο για να ξεκινήσει την πορεία της εκπαίδευσης στη Σύνοδο.

...Και έγινες περίεργος 
Ναι, ήταν κάτι που μου κίνησε πολύ την περιέργεια, ειδικά επειδή ένιωθα ότι βρισκόμουν σε μια πολύ παρόμοια κατάσταση. Αποφάσισα λοιπόν να "ρίξω μια ματιά", με πολλή "σύνεση" και ντροπαλότητα: πήγα εκεί, γνώρισα λίγο τους ανθρώπους και στο τέλος γνώρισα τον άνθρωπο που αργότερα θα γινόταν ο διευθυντής μου, ο οποίος ήταν τότε υπεύθυνος για τη διακονία της νεολαίας και των κλίσεων. Αφού τον συνάντησα αρκετές φορές και μοιραστήκαμε πολλά, αρχίσαμε να συζητάμε για το μέλλον μου, για μια πιθανή είσοδο στη Σύνοδο, αλλά δεν ήμουν απόλυτα πεπεισμένη... Λοιπόν, για την ακρίβεια, φοβόμουν πολύ!

Προσπάθησα να αντισταθώ, αμφισβήτησα τα πάντα, προσπαθώντας πάντα να αποφύγω αυτή την υγιή ανησυχία που ο Κύριος, με την άπειρη καλοσύνη του, είχε βάλει στην καρδιά μου, αλλά οι ιεραπόστολοι ήταν εκεί.....

Με τους νέους στα μπαρ και στις παραλίες

Γνωρίζω ότι οι Ιεραπόστολοι του Πολύτιμου Αίματος, μια πραγματικότητα που ιδρύθηκε το 1815, είναι πολύ αφοσιωμένοι στους νέους...
Στην πραγματικότητα, οι "αποστολές" είναι μια τυπική πρωτοβουλία των Ιεραποστόλων του Πολύτιμου Αίματος και συνίστανται στην εμψύχωση, για μια εβδομάδα, της ενοριακής πραγματικότητας που ζητά αυτή την υπηρεσία. Αυτή η "αποστολή" περιλαμβάνει έντονο και συνεχές κήρυγμα, όχι μόνο από τους Ιεραποστόλους, αλλά και από λαϊκούς και οικογένειες που μοιράζονται την εμπειρία της ανάπτυξής τους με τον Κύριο.

Και ψάχνετε για νέους ανθρώπους όπου κι αν βρίσκονται!
Φυσικά! Δεν περιμένουμε να έρθουν, πηγαίνουμε στα μέρη όπου συνήθως ζουν και περνούν το χρόνο τους. Πηγαίνουμε λοιπόν στις πλατείες, στα σχολεία, στο σταθμό των λεωφορείων, στην παραλία... Τους συναντάμε στις πλατείες, στα μπαρ, στους κύκλους, όπου κι αν βρίσκονται... Παρεμπιπτόντως, υπάρχει μουσική, χοροί, βίντεο, θεατρικές παραστάσεις και δραστηριότητες που έχουν στόχο να τους "προσελκύσουν" στην ενορία και στην Εκκλησία γενικότερα, εμπλέκοντάς τους στην υπηρεσία και την πνευματική ανάπτυξη.

Η επιτυχία δεν είναι ο στόχος

Και σε μία από αυτές τις αποστολές ερωτευτήκατε την παράδοση στον Θεό.
Λοιπόν, ναι... Στην πραγματικότητα, έφυγα για τη Σικελία και από εκεί, από εκείνο το ταξίδι, μπορώ να πω ότι δεν επέστρεψα ποτέ, γιατί συνειδητοποίησα ότι αυτό που ο Θεός είχε βάλει στην καρδιά μου δεν ήταν "κάτι άλλο" σε σχέση με αυτό που ήθελα... Επιπλέον, μετά από πολλά χρόνια ανακάλυψα ότι η επιτυχία και η αναγνώριση δεν μπορούν να είναι στόχος, γιατί υπάρχουν για μια στιγμή αλλά μετά εξαφανίζονται, ενώ βρίσκεις την ευτυχία και την αιώνια ζωή στον Θεό, ο οποίος παραμένει για πάντα. Με άλλα λόγια, ο Θεός μου παρουσιάστηκε και πάλι ως ένα πιο αξιόλογο έργο.

Εκεί πήρατε την απόφασή σας
Ναι, συνέχισα το επαγγελματικό μου ταξίδι και εισήλθα στη Σύνοδο τον Οκτώβριο του 2015. Από τότε έχω ζήσει πολλές περιπέτειες, τόσες χαρές, τόσα βάσανα, αλλά πάνω απ' όλα τόση ανάπτυξη! Ανάπτυξη με τον Θεό, ο οποίος δεν σε κάνει αυτό που θέλεις, αλλά αυτό που ήδη είσαι, γιατί ξέρεις και ελπίζεις ότι, μέρα με τη μέρα, όλα περνούν, αλλά μόνο Αυτός, ο Κύριος, με το άπειρο έλεός Του, παραμένει.

Ο πρώτος της Συνόδου

Και τώρα είστε ο πρώτος από τη Σύνοδό σας που σπουδάζει θεολογία στο Ποντιφικό Πανεπιστήμιο του Τιμίου Σταυρού.
Και όχι μόνο είμαι ο πρώτος, αλλά έχω και το ίδιο όνομα με τον ιδρυτή: Francesco Albertini! ο οποίος ήταν ο πνευματικός πατέρας του Αγίου Gaspar del Bufalo. Οι δυο τους ίδρυσαν τη Σύνοδο του Ευαγγελίου του Ευαγγελικού Αίματος. Ένα περίεργο και πολύ διασκεδαστικό πράγμα. Αλλά το λέω πάντα στους ανθρώπους που με ρωτούν αν είμαι σίγουρος για το κλίση. Και στο τέλος, τους λέω επίσης ότι αν κάνετε το θέλημα του Θεού, δεν θα το μετανιώσετε ποτέ.

............

Η εργασία μου ως εκπρόσωπος της CARF στο Ποντιφικό Πανεπιστήμιο του Τιμίου Σταυρού μου επιτρέπει καθημερινά να βιώνω τη χαρά και τη ζωή της Εκκλησίας και να βλέπω τον Θεό να εργάζεται παρά το τόσο κακό στον κόσμο, τις τόσες δυσκολίες, τον τόσο μεγάλο πόνο και τον υλισμό που μας περιβάλλει. Η μαρτυρία που μας δίνουν δεκάδες νέοι άνθρωποι, το θάρρος να δίνουν τη ζωή τους στον Θεό και στους άλλους ακόμη και εν μέσω πολλών ψεύτικων φώτων που φαίνεται να λάμπουν πιο έντονα από το φως της πίστης, δεν μπορεί να εξηγηθεί με κανέναν άλλο τρόπο.