Το Μεγάλη Παρασκευή είναι μια ημέρα θλίψης, σιωπής, περισυλλογής και βαθιάς ευλάβειας. Είναι η ημέρα κατά την οποία η Εκκλησία μνημονεύει τα Πάθη και την θάνατος του ΚυρίουΤο γεγονός αυτό μεταμόρφωσε για πάντα την ιστορία της ανθρωπότητας.
Για τους χριστιανούς, η ημέρα αυτή δεν είναι μόνο ημέρα μνήμης, αλλά μια ζωντανή πρόσκληση να κοιτάξουμε τον ιερό σταυρό με τα μάτια της πίστης, όπως έκανε Άγιος Ιωσήμαριος Escriváανακαλύπτοντας σε αυτήν το μεγαλείο της αγάπης του Θεού και τον δρόμο προς την αγιότητα. "Όταν βλέπεις έναν φτωχό ξύλινο Σταυρό, μόνο, κατάπτυστο και άχρηστο... και χωρίς Σταυρό, μην ξεχνάς ότι αυτός ο Σταυρός είναι ο Σταυρός σου: ο Σταυρός της καθημερινότητας, ο κρυμμένος Σταυρός, ανιαρός και χωρίς παρηγοριά..., που περιμένει τον Σταυρό που του λείπει: και αυτός ο Σταυρός πρέπει να είσαι εσύ" (Ο Δρόμος, 178).
Το θάνατος του Κυρίου στο Σταυρό δεν είναι μια ανούσια τραγωδία, αλλά η ύψιστη πράξη της αγάπης του Θεού για την ανθρωπότητα. Ο Ιησούς δίνει τη ζωή του δωρεάν για τον καθένα από εμάς, σηκώνοντας στους ώμους του το βάρος της αμαρτίας του κόσμου. Το Πάθος Του δεν είναι απλώς ένα ιστορικό γεγονός, αλλά ένα Μυστήριο που πραγματώνεται σε κάθε Ευχαριστία και που προκαλεί βαθιά την καρδιά του κάθε ανθρώπου.
Για το Άγιος Ιωσήμαριος EscriváΟ Σταυρός του Χριστού είναι η σαφέστερη έκφραση αυτής της θεϊκής αγάπης που δεν σταματά μπροστά στον πόνο. Είπε: "Ο Σταυρός είναι το σχολείο της αγάπης".
Σκεφτείτε το θάνατος του Κυρίου δεν πρέπει να μας οδηγεί στην αποθάρρυνση, αλλά στην ελπίδα. Εκείνη τη στιγμή της θλίψης, μας ανοίγεται ο δρόμος προς την αιώνια ζωή. Η σιωπή του Γολγοθά δεν είναι κενή: είναι γεμάτη νόημα, αυτοπροσφορά, λύτρωση.
Ο Άγιος Ζοζεμαρία επέμενε ότι οι Χριστιανοί καλούνται να ενώσουν τα μικρά μας βάσανα με εκείνα του Χριστού. Με αυτόν τον τρόπο, οι δικοί μας "θάνατοι" - οι απαρνήσεις, οι ασθένειες, οι θυσίες για την αγάπη - γίνονται επίσης καρποφόροι. Με τα λόγια του ιδρυτή του Opus Dei: "Κάθε μέρα πρέπει να πεθαίνεις λίγο, αν θέλεις πραγματικά να ζήσεις: να πεθαίνεις στον εγωισμό, στην άνεση, στην υπερηφάνεια... Αυτός είναι ο θάνατος που δίνει ζωή".
Το θάνατος του ΚυρίουΈτσι, δεν είναι το τέλος: είναι η αρχή μιας νέας ύπαρξης, συμφιλιωμένης με τον Θεό. Είναι η πόρτα που ανοίγει την Ανάσταση. Και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Μεγάλη ΠαρασκευήΑν και χαρακτηρίζεται από επισημότητα, περιέχει επίσης μέσα της το φως της νίκης.
Άγιος Ιωσήμαριος Escrivá προσέφερε μια βαθιά προοπτική για το νόημα του σταυρού. Γι' αυτόν, ο Σταυρός δεν ήταν μόνο ένα σύμβολο πόνου, αλλά μια εκδήλωση της λυτρωτικής αγάπης του Θεού και μια πρόσκληση για αγιότητα στην καθημερινή ζωή. Στις διδασκαλίες του, τόνισε ότι κάθε χριστιανός καλείται να αγκαλιάσει τον δικό του καθημερινό σταυρό με αγάπη και αφοσίωση, βλέποντας σε αυτόν έναν δρόμο προς την ένωση με τον Χριστό.
"Ο Σταυρός έπαψε να είναι σύμβολο τιμωρίας και έγινε σημάδι νίκης. Ο Σταυρός είναι το έμβλημα του Λυτρωτή: in quo est salus, vita et resurrectio nostraΕκεί βρίσκεται η υγεία μας, η ζωή μας και η ανάστασή μας" (Via Crucis, Σταθμός II). Αυτά τα λόγια του Άγιος Ιωσήμαριος συνοψίζει τη χριστιανική ελπίδα: ο πόνος δεν είναι αποστειρωμένος αν είναι ενωμένη με τη θυσία του Χριστού.
Το Μεγάλη ΠαρασκευήΩς εκ τούτου, όχι μόνο υπενθυμίζει τη θυσία του Ιησού, αλλά και εμπνέει τους χριστιανούς να ζουν με ελπίδα και δέσμευση.
Η καθημερινή αποδοχή των σταυρών - μικρών ή μεγάλων - με πίστη είναι μια πράξη αγάπης και εμπιστοσύνης στον Θεό και ένας συγκεκριμένος τρόπος μίμησης του Χριστού.
Το θάνατος του Κυρίου δεν ήταν το τέλος, αλλά η αρχή μιας νέας ζωής για όλους. Έτσι το αντιλαμβανόταν Άγιος ΙωσήμαριοςΔίδαξε να βλέπουμε τον Χριστό και στον πόνο και να μετατρέπουμε την καθημερινή ζωή -ακόμη και τις δυσκολίες- σε ιερή προσφορά.
"Η χριστιανική διδασκαλία για τον πόνο δεν είναι ένα πρόγραμμα εύκολων παρηγοριών. Είναι, πρώτα απ' όλα, μια διδασκαλία αποδοχής αυτού του πόνου που στην πραγματικότητα είναι αναπόσπαστος από κάθε ανθρώπινη ζωή. Δεν μπορώ να σας κρύψω - με χαρά, γιατί πάντα κήρυττα και προσπαθούσα να ζω ότι, όπου υπάρχει ο Σταυρός, υπάρχει ο Χριστός, η Αγάπη - ότι ο πόνος έχει εμφανιστεί συχνά στη ζωή μου- και περισσότερες από μία φορές ένιωσα ότι ήθελα να κλάψω. Άλλες φορές, ένιωσα την αηδία μου για την αδικία και το κακό να μεγαλώνει. Και έχω γευτεί τη δυσφορία να βλέπω ότι δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, ότι - παρά τις επιθυμίες και τις προσπάθειές μου - δεν μπορούσα να βελτιώσω αυτές τις άδικες καταστάσεις.
Όταν σας μιλάω για τον πόνο, δεν μιλάω μόνο για θεωρίες. Ούτε απλώς παραλαμβάνω την εμπειρία άλλων, επιβεβαιώνοντάς σας ότι, αν - μπροστά στην πραγματικότητα του πόνου - νιώσετε ποτέ την ψυχή σας να ταλαντεύεται, η λύση είναι να κοιτάξετε προς τον Χριστό. Η σκηνή του Γολγοθά διακηρύσσει σε όλους ότι οι θλίψεις μπορούν να αγιαστούν, αν ζούμε ενωμένοι με τον Σταυρό.
Επειδή οι δοκιμασίες μας, που ζούμε ως Χριστιανοί, γίνονται επανόρθωση, εξιλέωση, συμμετοχή στο πεπρωμένο και τη ζωή του Ιησού, ο οποίος βίωσε πρόθυμα όλο το φάσμα του πόνου, όλα τα είδη των βασάνων, από αγάπη για την ανθρωπότητα. Γεννήθηκε, έζησε και πέθανε φτωχός- δέχτηκε επιθέσεις, προσβολές, συκοφαντίες, συκοφαντίες και άδικες καταδίκες- γνώρισε την προδοσία και την εγκατάλειψη από τους μαθητές Του- βίωσε τη μοναξιά και την πίκρα της τιμωρίας και του θανάτου. Ακόμα και τώρα ο Χριστός συνεχίζει να υποφέρει στα μέλη Του, στο σύνολο της ανθρωπότητας που κατοικεί τη γη και της οποίας είναι η Κεφαλή, ο Πρωτότοκος και ο Λυτρωτής.
Ο πόνος είναι μέρος του σχεδίου του Θεού. Αυτή είναι η πραγματικότητα, ακόμη και αν μας είναι δύσκολο να την κατανοήσουμε. Επίσης, ως Άνθρωπος, ήταν δύσκολο για τον Ιησού Χριστό να αντέξει: Πατέρα, αν θέλεις, πάρε αυτό το ποτήρι από μένα, αλλά να μη γίνει το θέλημά μου, αλλά το δικό σου.36. Σε αυτή την ένταση των βασανιστηρίων και της αποδοχής του θελήματος του Πατέρα, ο Ιησούς πηγαίνει στο θάνατό του γαλήνια, συγχωρώντας αυτούς που τον σταυρώνουν.
Αυτή ακριβώς η υπερφυσική αποδοχή του πόνου είναι ταυτόχρονα και η μεγαλύτερη κατάκτηση. Ο Ιησούς, πεθαίνοντας στον Σταυρό, νίκησε τον θάνατο- ο Θεός φέρνει τη ζωή από τον θάνατο. Η στάση του παιδιού του Θεού δεν είναι αυτή που παραιτείται από την τραγική δυστυχία του, είναι η ικανοποίηση εκείνου που αναμένει ήδη τη νίκη. Στο όνομα αυτής της νικηφόρας αγάπης του Χριστού, εμείς οι Χριστιανοί πρέπει να ξεκινήσουμε σε όλους τους δρόμους της γης, για να γίνουμε σπορείς ειρήνης και χαράς με τα λόγια και τις πράξεις μας. Πρέπει να αγωνιστούμε - τον αγώνα για την ειρήνη - κατά του κακού, κατά της αδικίας, κατά της αμαρτίας, ώστε να διακηρύξουμε ότι η παρούσα ανθρώπινη κατάσταση δεν είναι η τελική- ότι η αγάπη του Θεού, που εκδηλώνεται στην Καρδιά του Χριστού, θα επιτύχει τον ένδοξο πνευματικό θρίαμβο της ανθρωπότητας". (Ο Χριστός είναι αυτός που περνάει, 168).
