Τα λειτουργικά αντικείμενα απέκτησαν όλο και μεγαλύτερη σημασία από τους πρώτους αιώνες του Χριστιανισμού. Πολλά από αυτά θεωρήθηκαν ως λείψανα, όπως το Άγιο Δισκοπότηρο και Lignun Crucis. Η παρουσία των ιερών σκευών κατά τον Μεσαίωνα είναι εμφανής όχι μόνο από τα αντικείμενα που έχουν διασωθεί μέχρι σήμερα, αλλά και από τις πολυάριθμες πηγές τεκμηρίωσης: τα εκκλησιαστικά κατάστιχα που καταγράφουν την απόκτηση ή τη δωρεά ορισμένων λειτουργικών αντικειμένων, συμπεριλαμβανομένων των ιερών σκευών.
Σήμερα, ιερά σκεύη ονομάζονται τα σκεύη της λειτουργικής λατρείας που βρίσκονται στο άμεση επαφή με την Ευχαριστία. Καθώς είναι ιερά, χρησιμοποιούνται μόνο για αυτόν τον σκοπό και πρέπει να ευλογούνται από τον επίσκοπο ή έναν ιερέα.
Επιπλέον, πρέπει να έχουν την απαραίτητη αξιοπρέπεια για την τέλεση της Θείας Λειτουργίας. Σύμφωνα με την Ισπανική Επισκοπική Διάσκεψη, πρέπει να είναι κατασκευασμένα από ευγενές μέταλλο ή από άλλα στερεά, άθραυστα και άφθαρτα υλικά που θεωρούνται ευγενή σε κάθε τόπο.
Το πάτεν και δισκοπότηρο είναι τα σημαντικότερα ιερά σκεύη από την αρχή του Χριστιανισμού. Περιέχουν το ψωμί και το κρασί που καθαγιάζονται κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας. Με το πέρασμα του χρόνου και τις ανάγκες της ευχαριστιακής λατρείας και των πιστών, εμφανίστηκαν και άλλα ιερά σκεύη, όπως το σιμπορίο ή πυξ και η μονστράνς, καθώς και άλλα εξαρτήματα.
Μετά την τέλεση των μυστηρίων, ο ιερέας καθαρίζει και εξαγνίζει τα λειτουργικά αντικείμενα που χρησιμοποίησε, καθώς όλα πρέπει να είναι καθαρά και καλά διατηρημένα.
Η κατοχή όλων των απαραίτητων στοιχείων για τη μετάδοση των μυστηρίων και την τέλεση της Θείας Λειτουργίας είναι απαραίτητη για έναν ιερέα.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Patronato de Acción Social (PAS) του Ιδρύματος CARF παραδίδει κάθε χρόνο περισσότερα από 60 σύνολα ιερών αγγείων πλήρης για διακόνους και ιερείς από όλο τον κόσμο που σπουδάζουν στην Παμπλόνα και τη Ρώμη. Το σημερινό σακίδιο περιέχει όλα τα απαραίτητα για να τελεστεί η Θεία Λειτουργία με αξιοπρέπεια σε οποιοδήποτε μέρος, χωρίς να απαιτείται προηγούμενη εγκατάσταση.
Το Θήκη Ιερού Δοχείου του Ιδρύματος CARF δίνει τη δυνατότητα σε νέους ιερείς χωρίς πόρους να τελούν τα μυστήρια εκεί όπου τα χρειάζονται περισσότερο. Αυτή τη στιγμή, δεν είναι μόνο ο ιερέας που στέκεται μπροστά τους, αλλά και όλοι οι ευεργέτες που θα τους επιτρέψουν να ασκήσουν το λειτούργημά τους με την κατάλληλη υλική αξιοπρέπεια.
Τα ιερά σκεύη πρωτογενές είναι εκείνα που, αφού προηγουμένως καθαγιάστηκαν, προορίζονται να περιέχουν την Αγία Ευχαριστία. Όπως το δισκοπότηρο, πατέννα, σιμπορίου, μονστράνς και σκηνή.
Σε αντίθεση με τα ιερά σκεύη δευτερεύουσα, που δεν έχουν καμία επαφή με τη Θεία Ευχαριστία, αλλά προορίζονται για τη θεία λατρεία, όπως η σταφίδες, ασετρί, ύσσωπος, θυμιατήρι, καμπάνα, λευκώματα και το κηροπήγιομεταξύ άλλων.
Από τα λατινικά calix που σημαίνει κύπελλο πόσης. Το δισκοπότηρο είναι το κατ' εξοχήν ιερό σκεύος. Χρησιμοποιήθηκε από τον Ιησού και τους αποστόλους στο Μυστικό Δείπνο και ήταν πιθανώς ένα ποτήρι με kiddush (εβραϊκά τελετουργικά σκεύη για την εορτή του Πάσχα), που εκείνη την εποχή ήταν ένα μπολ από ημιπολύτιμη πέτρα.
Τα πρώτα γνωστά επίσημα διατάγματα από συνόδους χρονολογούνται από τον 11ο αιώνα, ήδη απαγορεύουν ρητά τη χρήση γυαλιού, ξύλου, κέρατου και χαλκού, καθώς οξειδώνεται εύκολα. Ο κασσίτερος είναι ανεκτός και συνιστώνται ευγενή μέταλλα.
Το σχήμα των αρχαίων δισκοπότηρων έμοιαζε περισσότερο με κύπελλο ή αμφορέα, συχνά με δύο λαβές για ευκολότερο χειρισμό. Αυτός ο τύπος δισκοπότηρου ήταν σε χρήση μέχρι τον 12ο αιώνα. Από τον αιώνα αυτό και μετά, όλα σχεδόν τα δισκοπότηρα, χωρίς λαβές, διακρίνονται από το πλάτος του ποτηριού και από μια μεγαλύτερη απόσταση μεταξύ του ποτηριού και του ποδιού, το οποίο σχηματίζει το στέλεχος του δισκοπότηρου με τον κόμπο, στο μέσο του ύψους.
Προέρχεται από το ελληνικό phatne που σημαίνει πλάκα. Αναφέρεται στον ρηχό, ελαφρώς κοίλο δίσκο ή πιατάκι πάνω στον οποίο τοποθετείται ο καθαγιασμένος άρτος στην Ευχαριστία. Η πατήθρα εισήλθε στη λειτουργική χρήση ταυτόχρονα με το δισκοπότηρο και πρέπει να είναι επιχρυσωμένη στην κοίλη πλευρά. Είναι σημαντικό να επιτρέπει την εύκολη συλλογή σωματιδίων στο σώμα.
Οι αναφορές του Μυστικού Δείπνου αναφέρουν το πιάτο με το ψωμί που είχε ο Ιησούς μπροστά του στο τραπέζι (Ματθαίος 26:23, Μάρκος 14:20). Όσον αφορά το υλικό της τράπεζας, ακολούθησε την ίδια εξέλιξη με το δισκοπότηρο.
Η διατήρηση της Ευχαριστία μετά τη Θεία Λειτουργία είναι ένα έθιμο που χρονολογείται από τις πρώτες ημέρες του Χριστιανισμού. κιβώριο.
Στην αρχαιότητα οι πιστοί μερικές φορές κρατούσαν τη Θεία Ευχαριστία, με εξαιρετική φροντίδα, στα σπίτια τους. Ο Άγιος Κυπριανός μιλάει για ένα μικρό σεντούκι ή κιβωτό που φυλασσόταν στο σπίτι για το σκοπό αυτό (De lapsis, 26: PL 4,501). Επίσης, φυσικά, φυλασσόταν σε εκκλησίες. Είχαν ένα χώρο που ονομαζόταν secretarium o sacrarium, στο οποίο υπήρχε ένα είδος ντουλαπιού (conditorium), όπου φυλασσόταν το σεντούκι της Ευχαριστίας. Αυτά τα conditorium ήταν οι πρώτες σκηνές. Ήταν συνήθως κατασκευασμένα από σκληρό ξύλο, ελεφαντόδοντο ή ευγενές μέταλλο και ονομάζονταν píxides -με επίπεδο, αρθρωτό καπάκι ή κωνικό, πυργοειδές καπάκι με πόδι.
Στα τέλη του Μεσαίωνα, η δυνατότητα λήψης της Θείας Κοινωνίας εκτός της Θείας Λειτουργίας έγινε δημοφιλής, απαιτώντας μεγαλύτερο μέγεθος και εξελισσόμενη στο σημερινό σιμπορίου: ένα μεγάλο κύπελλο που χρησιμοποιείται για τη διανομή της Θείας Κοινωνίας στους πιστούς και στη συνέχεια για τη φύλαξή του προκειμένου να διατηρηθεί το ευχαριστιακό σώμα του Χριστού. Καλύπτεται, όταν φυλάσσεται στη σκηνή, με ένα κυκλικό πέπλο που ονομάζεται κονόπειο, το οποίο είναι επίσης το όνομα που δίνεται στο πέπλο που καλύπτει τη σκηνή στο χρώμα της λειτουργικής περιόδου.
Σε μέρη όπου η Θεία Κοινωνία μεταφέρεται πανηγυρικά στους αρρώστους, χρησιμοποιείται ένα μικρό κιβώριο του ίδιου στυλ. Ο μικρός πυξός που χρησιμοποιείται είναι κατασκευασμένος από το ίδιο υλικό με το σιμπορίου. Πρέπει να είναι επιχρυσωμένο στο εσωτερικό του, το κάτω μέρος του να έχει μια μικρή ανύψωση στο κέντρο και να ευλογείται από το σχήμα του σιμπορίου. Benedictio tabernaculi (Rit. Rom., tit. VIII, XXIII). Ονομάζεται επίσης teak ή portaviático και είναι συνήθως ένα στρογγυλό κουτί κατασκευασμένο από εκλεκτά υλικά.
Η μονίστρα είναι μια τεφροδόχος που πλαισιώνεται από γυαλί μέσα στην οποία το Ευλογημένο Μυστήριο εκτίθεται δημοσίως. Μπορεί να είναι κατασκευασμένο από χρυσό, ασήμι, ορείχαλκο ή επιχρυσωμένο χαλκό. Το καταλληλότερο σχήμα είναι αυτό του ήλιου που εκπέμπει τις ακτίνες του παντού. Το lunette (manly ή lunula) είναι το δοχείο στη μέση της μονής, κατασκευασμένο από το ίδιο υλικό.
Το σεντόνι, εφόσον περιέχει το Ευλογημένο Μυστήριο, μπορεί να τοποθετηθεί στην ταμπέρνα μέσα σε ένα κιβώτιο με μονόστρα. Εάν η σκηνή έχει αρκετό χώρο για να χωρέσει τη μονστράντζα, τότε θα πρέπει να καλύπτεται με ένα λευκό μεταξωτό πέπλο. Χρησιμοποιείται επίσης για λιτανείες έξω από την Εκκλησία σε ειδικές περιστάσεις, όπως η
Όλα αυτά τα σκεύη πρέπει να είναι κατασκευασμένα από χρυσό, ασήμι ή άλλο υλικό, αλλά επιχρυσωμένα στο εσωτερικό τους, λεία και γυαλισμένα, και μπορούν να στεφανώνονται από σταυρό.
Οι κρουαζιέρες είναι δύο μικρά βάζα όπου το νερό και το κρασί που είναι απαραίτητα για να γιορτάσει την γιορτή του Θεία Λειτουργία. Ο ιερέας αναμειγνύει το κρασί με λίγο νερό και, γι' αυτό, έχει ένα συμπληρωματικό κουτάλι. Συνήθως είναι κατασκευασμένα από γυαλί για να μπορεί ο ιερέας να αναγνωρίζει το νερό στο κρασί, αλλά και επειδή καθαρίζονται ευκολότερα. Ωστόσο, μπορείτε επίσης να βρείτε χάλκινα, ασημένια ή κασσίτερου κούπες.
Πρόκειται για ένα καζάνι στο οποίο τοποθετείται αγιασμός και χρησιμοποιείται για την λειτουργικοί ψεκασμοί. Όλο το νερό που συλλέγεται από το κόσκινο διασκορπίζεται με το στυλεό.
Σκεύος με το οποίο ένα ψεκάζει αγιασμόπου αποτελείται από μια λαβή με ένα μάτσο τρίχες ή μια κοίλη, διάτρητη μεταλλική μπάλα στο άκρο για να συγκρατεί το νερό. Χρησιμοποιείται μαζί με το acetre.
Το θυμιατήρι είναι ένα μικρό μεταλλικό καζάνι που αιωρείται στον αέρα και συγκρατείται από αλυσίδες που χρησιμοποιούνται για την καύση θυμιάματος. Το θυμίαμα χρησιμοποιείται για να εκδηλωθεί η λατρεία και συμβολίζει την προσευχή που ανεβαίνει στον Θεό.
Πρόκειται για ένα μικρό, ανεστραμμένο σκεύος σε σχήμα κυπέλλου με ένα χτύπημα στο εσωτερικό του, το οποίο χρησιμοποιείται για να συγκρατεί το χτύπημα. χρησιμοποιείται για να καλέσει σε προσευχή κατά τη διάρκεια του αγιασμού. Το κουδούνι χρησιμοποιείται για να προσελκύσει την προσοχή αλλά και για να εκφράσει ένα αίσθημα χαράς. Υπάρχουν κουδούνια με ένα και πολλά κουδούνια.
Πρόκειται για μια υποστήριξη όπου τοποθετείται το κερί το οποίο χρησιμοποιείται στη λειτουργία ως σύμβολο του Χριστού, ο οποίος είναι το φως που καθοδηγεί όλους.
"Η γυναίκα που, στο σπίτι του Σίμωνα του λεπρού στη Βηθανία, αλείφει το κεφάλι του Διδασκάλου με πλούσιο άρωμα, μας υπενθυμίζει το καθήκον μας να είμαστε λαμπροί στη λατρεία του Θεού.
-Όλη η πολυτέλεια, το μεγαλείο και η ομορφιά μου φαίνονται πολύ λίγα.
-Και ενάντια σε εκείνους που επιτίθενται στον πλούτο των ιερών σκευών, των στολιδιών και των βωμών, ακούγεται ο έπαινος του Ιησού: opus enim bonum operata est in me -Έκανε μια καλή πράξη για μένα.
Άγιος Ιωσήμαριος
Οδός, σημείο 527.
Βιβλιογραφία
- Augustin Joseph Schulte. "Altar Vessels", The Catholic Encyclopedia.
- Sacrosanctum Concilium n. 122-123- CIC cc. 939, 941, 1220 §2.
- Γενική Οδηγία του Ρωμαϊκού Μισσαρίου (2002).
- Οδηγία Redemptionis Sacramentum (2004) 117-120.
