Aunque las Cortes de Aragón la declararon patrona del reino en 1678, es Zaragoza la que acumula más recuerdos y referencias a esta santa, nacida en el palacio de la Aljafería hacia 1270. A diferencia de otros santos aragoneses, no tiene dedicada una capilla en El Pilar o la Seo, pero la monumental iglesia barroca de la plaza del Justicia está bajo su advocación. También lleva su nombre una de las calles que saliendo de dicha plaza desemboca en una de las arterias más transitadas de Zaragoza: la calle Alfonso.
Η εικονογραφία της Ινφάντα της Αραγωνίας και Βασίλισσας της Πορτογαλίας επικεντρώνεται κυρίως στην ηρωική φιλανθρωπία της, που απευθυνόταν κυρίως στους φτωχούς και τους ασθενείς. Η εικόνα του Αγίου Καρόλου την απεικονίζει με βασιλικό στέμμα και πορφυρό μανδύα, έναν μανδύα που κρατά και στα δύο χέρια και είναι γεμάτος τριαντάφυλλα.
El rostro, de una tonalidad entre blanquecina y sonrosada, es una muestra de la expresividad barroca, una combinación armoniosa entre lo sublime y lo sencillo. “Delicadeza” es el término que mejor podría definir la imagen. Su contemplación llevará a algunos a disquisiciones sobre dónde empieza la historia y termina la leyenda, pues el repertorio hagiográfico es pródigo en ejemplos de reinas y princesas caritativas que, interrogadas por sus padres o maridos sobre el contenido de los pliegues de sus mantos, enseñan rosas en vez de las monedas o los alimentos destinados a los pobres.
Σε αυτό θα πρέπει να αντιταχθεί ότι κανένας μύθος δεν μπορεί να θέσει υπό αμφισβήτηση τις μαρτυρίες της φιλανθρωπίας της Ελισάβετ, έκφραση της πίστης της στον εντοπισμό εκείνων που χρειάζονται βοήθεια. ασθενείς με τον Χριστό. Ένας άγιος που, όπως και άλλοι, ήταν ένας αληθινός μητέρα του ελέους.
Unos cincuenta años antes de Cristo, el libro de la Sabiduría (1, 8) mostraba el retrato de una época en la que la felicidad pasaba por coronarse de rosas antes de que quedaran marchitas. Pero las rosas siempre tienen espinas y también, por supuesto, la propia vida.
Αυτά τα αγκάθια δεν έμειναν χωρίς τη γλυκιά, ευγενική και έξυπνη βασίλισσα Ελισάβετ. Ο ξεδιπλωμένος μανδύας από τριαντάφυλλα είναι μια εικόνα της δικής της ζωής. Σημειώστε, ωστόσο, ότι ο μανδύας δείχνει τα τριαντάφυλλα και όχι τα αγκάθια.
Και είναι ότι η Christian δεν κρύβει την πραγματικότητα της ζωής, αλλά της δίνει έναν νέο συντονισμό: τον υπερφυσικό, για την αυθεντική Χριστιανική ζωή είναι η ταύτιση με τον Χριστό.
Η αφοσίωση στους αγίους φωτίζεται από τη σκέψη ότι είναι άλλοι Χριστοί. Χωρίς αγίους, η Χριστιανισμός γίνεται πιο απρόσιτη. Αφαιρέστε τους αγίους και τους προφήτες, και μας μένει ο θεατής και ακίνητος Θεός των φιλοσόφων.
Αγία Ελισάβετ της Πορτογαλίας, προσευχηθείτε για την ειρήνη στις χώρες μας. Είναι η προστάτιδα των εμπόλεμων περιοχών.
Ένας άγιος του 20ου αιώνα από την Αραγονία, ο Άγιος Josemaría Escrivá, αναφέρθηκε κάποτε στην αγία βασίλισσα με αυτούς τους όρους: "Αυτή η ευγενική αγιότητα μιας ινφάντας της Αραγονίας, της βασίλισσας Ισαβέλλας της Πορτογαλίας, της οποίας το πέρασμα στον κόσμο ήταν σαν μια φωτεινή σπορά ειρήνης μεταξύ των ανθρώπων και των λαών".
No cabe un prodigio mayor de síntesis en estas elogiosas palabras. Frente a una “santidad” rigorista y antipática, tenemos aquí un ejemplo de naturalidad, una demostración de que la santidad también puede habitar en los palacios y moverse con soltura en banquetes, audiencias y visitas. En la feria de las intrigas y las mezquindades, la santidad resulta posible si se mueve al compás de la presencia de Dios. Esa presencia se alimentaba en la piedad de Isabel, en el rezo de los salmos y en la misa diaria. De ahí salía la fortaleza de alguien que, a semejanza de la Esther bíblica, bien habría podido decir: “Mi Señor y Dios, no tengo otro defensor que Tú” (Est 4, 17).
Ο σύζυγός της, ο βασιλιάς Δον Διονύσης, φαινόταν συχνά να ενδιαφέρεται περισσότερο για τις λεβεντιές των τροβαδούρων παρά για τις κυβερνητικές υποθέσεις. Οι συνεχιζόμενες απιστίες του ήταν δημόσια γνωστές, αλλά η Ιζαμπέλα κρατούσε το στόμα της κλειστό και συχνά άλλαζε τη συζήτηση ή αποσύρθηκε στο παρεκκλήσι του παλατιού όταν οι απελευθερωμένες γλώσσες των αυλικών προσπαθούσαν να τη βασανίσουν με τα τελευταία νέα της "γενναίας ζωής" του συζύγου της.
Ο γιος του Αλφόνσο, Αλφόνσο, προς τον πατέρα του, καθώς ο τελευταίος έδειχνε σημάδια προτίμησης προς τους μπάσταρδους αδελφούς του. Η βασίλισσα θα πήγαινε σε μια πεδιάδα κοντά στη Λισαβόνα για να αποφύγει τη σύγκρουση μεταξύ των στρατών του συζύγου της και του γιου της, και παρόλο που κατάφερε να την αποφύγει, φυλακίστηκε με βασιλική διαταγή πίσω από τα τείχη του φρουρίου Alenquer, με την άδικη υποψία ότι η ίδια είχε υποκινήσει την εξέγερση του Αλφόνσου. Ωστόσο, θα εγκαταλείψει το φρούριο για να βοηθήσει τον Δον Διονύσιο στο νεκροκρέβατό του το 1325.
Será entonces cuando el propio rey recordó a Alfonso que la reina era dos veces su madre, pues le dio la vida entre lágrimas y oraciones. Isabel iría al encuentro de Dios en 1336 en Estremoz, en medio del calor y las fatigas del ardiente verano del Alentejo, cuando se dirigía a interponerse entre los ejércitos enfrentados de dos Alfonsos: su hijo, Alfonso IV de Portugal, y su nieto, Alfonso XI de Castilla.
Fue también la pacificadora, pues las bienaventuranzas nos muestran el retrato de los imitadores de Cristo, y llaman hijos de Dios a los que trabajan por la paz (Mt 5,9).
Μόνο όσοι είναι γεμάτοι από τον Θεό έχουν ειρήνη και είναι σε θέση να τη μεταδώσουν. Η ειρήνη συχνά προέρχεται επίσης από εκείνη την ευγενική, αν και συχνά παρεξηγημένη, αγιότητα που βλέπει στους άλλους άλλα παιδιά του Θεού.
Antonio R. Rubio Plo
Πτυχιούχος Ιστορίας και Δικαίου
Διεθνής συγγραφέας και αναλυτής
@blogculturayfe / @arubioplo
