Θα μιλήσω εδώ για ορισμένα θεμελιώδη βιογραφικά στοιχεία, ξεκινώντας από τη γέννηση του Ναζωραίου.
Μπορείτε να διαβάσετε εδώ το πρώτο μέρος αυτού του ιστορικού ερευνητικού άρθρου για το Η ιστορική μορφή του Ιησού
Από το Ευαγγέλιο του Λουκά (κεφάλαιο 2) γνωρίζουμε ότι η γέννηση του Ιησού συνέπεσε με την απογραφή που ανακοίνωσε ο Καίσαρας Αύγουστος σε όλη τη χώρα:
Εκείνες τις ημέρες ο Αύγουστος Καίσαρας διέταξε να γίνει απογραφή σε όλη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
(Αυτή η πρώτη απογραφή έγινε όταν ο Κουιρίνιος κυβερνούσε τη Συρία).
Έτσι πήγαν όλοι να εγγραφούν, ο καθένας στο χωριό του.
Από τα όσα διαβάζουμε στις γραμμές VII, VIII και X της μεταγραφής των Res gestae του Αυγούστου, που βρίσκονται στην Ara Pacis στη Ρώμη, μαθαίνουμε ότι ο Καίσαρας Οκταβιανός Αύγουστος έκανε απογραφή σε τρεις περιπτώσεις, το 28 π.Χ., το 8 π.Χ. και το 14 μ.Χ., ολόκληρου του ρωμαϊκού πληθυσμού.
Στην αρχαιότητα, η διενέργεια μιας απογραφής τέτοιου μεγέθους έπρεπε προφανώς να πάρει αρκετό χρόνο για να ολοκληρωθεί η διαδικασία. Και εδώ είναι μια άλλη διευκρίνιση από τον ευαγγελιστή Λουκά που μας δίνει ένα στοιχείο: ο Κουιρίνιος ήταν ο κυβερνήτης της Συρίας όταν έγινε αυτή η "...απογραφή".πρώτη" απογραφή.
Λοιπόν, ο Κουιρίνιος ήταν κυβερνήτης της Συρίας πιθανότατα από το 6-7 μ.Χ. Για το ζήτημα αυτό υπάρχουν διιστάμενες απόψεις μεταξύ των ιστορικών: ορισμένοι υποθέτουν, μάλιστα, ότι ο ίδιος ο Κουιρίνιος είχε νωρίτερα εντολή. (1) κατά τα έτη 8-6 π.Χ.
Άλλοι, από την άλλη πλευρά, μεταφράζουν τον όρο "..." ως "...".πρώτη" (το οποίο στα λατινικά και στα ελληνικά, ως ουδέτερο, μπορεί επίσης να έχει επιρρηματική αξία)ως "πρώτη"ή μάλλον "πριν ο Quirinius γίνει κυβερνήτης της Συρίας". Και οι δύο υποθέσεις είναι αποδεκτές, έτσι ώστε να είναι πιθανά τα όσα αφηγούνται τα Ευαγγέλια σχετικά με την απογραφή που έλαβε χώρα την εποχή της γέννησης του Ιησού. (2).
Προσθέτουμε, λοιπόν, ότι η πρακτική αυτών των απογραφών προέβλεπε ότι κάποιος πήγαινε για εγγραφή στο χωριό καταγωγής του και όχι στον τόπο όπου ζούσε.Είναι εύλογο, λοιπόν, ότι Ο Ιωσήφ πήγε στη Βηθλεέμ για να τον ψάξουν.
Ναι, ο θάνατος του Ηρώδη του Μεγάλου, το 4 π.Χ., αφού πέθανε εκείνη την εποχή και, σύμφωνα με όσα διηγούνται τα Ευαγγέλια, έπρεπε να περάσουν περίπου δύο χρόνια μεταξύ της γέννησης του Ιησού και του θανάτου του βασιλιά.το οποίο συμπίπτει ακριβώς με το 6 π.Χ.
Όσον αφορά το dies natalisη οποία είναι την πραγματική ημέρα της γέννησης του ΙησούΓια μεγάλο χρονικό διάστημα θεωρήθηκε ότι η γιορτή αυτή θα οριζόταν στις 25 Δεκεμβρίου σε μεταγενέστερη περίοδο, ώστε να συμπέσει με τη γιορτή dies Solis Invicti, μια γιορτή παγανιστικής προέλευσης. (πιθανώς σχετίζεται με τη λατρεία του Μίθρα)και έτσι αντικαθιστά την ειδωλολατρική γιορτή με μια χριστιανική.
Πρόσφατες ανακαλύψεις, από το ανεξάντλητο Κουμράν, κατέστησαν δυνατό να διαπιστωθεί ότι αυτό μπορεί να μην ίσχυε, ωστόσο, και ότι έχουμε λόγο να γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα στις 25 Δεκεμβρίου.
Γνωρίζουμε, λοιπόν, από τον Ευαγγελιστή Λουκά, ότι (η πιο λεπτομερής περιγραφή του πώς γεννήθηκε ο Ιησούς) που Η Μαρία έμεινε έγκυος όταν η ξαδέλφη της Ελισάβετ ήταν ήδη έξι μηνών έγκυος.. Οι δυτικοί χριστιανοί έχουν πάντα γιόρτασε τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου στις 25 Μαρτίου, δηλαδή εννέα μήνες πριν από τα Χριστούγεννα..
Οι Ανατολικοί γιορτάζουν επίσης τον Ευαγγελισμό του Ζαχαρία στις 23 Σεπτεμβρίου. (πατέρας του Ιωάννη του Βαπτιστή και σύζυγος της Ελισάβετ). Ο Λουκάς υπεισέρχεται σε ακόμη περισσότερες λεπτομέρειες όταν μας λέει ότι όταν ο Ζαχαρίας άκουσε ότι η γυναίκα του, που ήταν ήδη σε προχωρημένη ηλικία όπως και ο ίδιος, θα έμενε έγκυος, υπηρετούσε στο Ναό, όντας από την ιερατική κάστα, μετά την τάξη του Αβιά.
Ωστόσο, ο ίδιος ο Λουκάς, γράφοντας σε μια εποχή που ο Ναός εξακολουθούσε να λειτουργεί και οι ιερατικές τάξεις ακολουθούσαν τις πολυετείς βάρδιες τους, δεν θεωρεί δεδομένη την εποχή που θα υπηρετούσε η τάξη του Αβιάχα. Λοιπόν, πολυάριθμα θραύσματα του Βιβλίου των Ιουβιλίων, που βρέθηκαν στο Κουμράν, επέτρεψαν σε μελετητές όπως η Γαλλίδα μελετήτρια Annie Jaubert και ο Ισραηλινός Shemarjahu Talmon να ανακατασκευάσουν με ακρίβεια ότι η μετατόπιση του Abijah γινόταν δύο φορές το χρόνο:
Αντιστοιχεί στο τελευταίο δεκαήμερο του ΣεπτεμβρίουΤο φεστιβάλ βρίσκεται σε απόλυτη αρμονία με το ανατολίτικο φεστιβάλ στις 23 Σεπτεμβρίου και έξι μήνες πριν από την 25η Μαρτίου, γεγονός που μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η γέννηση του Ιησού έλαβε χώρα την τελευταία δεκαετία του Δεκεμβρίου: ίσως όχι ακριβώς στις 25 του μηνός, αλλά κάπου εκεί γύρω.
Η QUMRAN είναι μια πόλη στη βορειοδυτική ακτή της Νεκράς Θάλασσας, 19 χλμ. νότια της Ιεριχούς, που βρίσκεται στους πρόποδες των βουνών της ερήμου του Ιούδα που εκτείνονται μέχρι την πεδιάδα της λίμνης, από την οποία απέχει μόλις 2 χλμ. Ένας τόπος καυτός και ερημικός (η μόνη πηγή είναι η Ein Feshka, λίγα χιλιόμετρα νοτιότερα). Ένας στενός, απότομος δρόμος, που τώρα έχει ασφαλτοστρωθεί, οδηγεί σε μια πεζούλα που περιβάλλεται από χαράδρες και είναι εντελώς εκτεθειμένη στον καυτό, αδυσώπητο ήλιο- πάνω της βρίσκονται τα ερείπια του Κουμράν. Η τοποθεσία, αν και δεν αναφέρεται ποτέ άμεσα στη Βίβλο, παρουσιάζει μεγάλο βιβλικό ενδιαφέρον λόγω των σημαντικών ανακαλύψεων που έγιναν εκεί τα έτη 1947-58.
Συνεχίζουμε με το excursus στη ζωή του Ιησού από τη Ναζαρέτ.
Είδαμε ότι, γύρω στο 6 π.Χ., τόσο η Ελισάβετ, σύζυγος του ιερέα Ζαχαρία από την τάξη των Αβιάδων, όσο και η ξαδέλφη της Μαρία, η οποία, σύμφωνα με τις χριστιανικές γραφές, ήταν παρθένα αρραβωνιασμένη με έναν άνδρα από τον οίκο του Δαβίδ, τον Ιωσήφ, έμειναν έγκυες.
Joséλόγω της απογραφής που ανακοίνωσε ο αυτοκράτορας Αύγουστος (όπου οι άνδρες έπρεπε να επιστρέψουν στις γενέτειρες των οικογενειών τους για να εγγραφούν)., Πήγε στην πόλη του Δαβίδ, τη Βηθλεέμ, και εκεί η σύζυγός του Μαρία γέννησε ένα γιο, τον οποίο ονόμασε Ιησού.
Στη συνέχεια, τα Ευαγγέλια διηγούνται ότι οι Μάγοι ήρθαν από την Ανατολή, αφού είδαν ένα αστέρι για να προσκυνήσουν τον νέο βασιλιά του κόσμου, που είχε προαναγγελθεί από τις αρχαίες γραφές, και ότι ο Ηρώδης, αφού έμαθε ότι η προφητεία για τον Μεσσία, τον νέο βασιλιά του Ισραήλ, επρόκειτο να εκπληρωθεί, αποφάσισε να θανατώσει όλα τα αρσενικά παιδιά ηλικίας δύο ετών και κάτω.
Ένα επεισόδιο για το οποίο βρίσκουμε κάποια ίχνη στον Φλάβιο Ιώσηπο, αλλά για το οποίο κανείς άλλος δεν μιλάει- από την άλλη πλευρά, όπως επισημαίνει ο Giuseppe Ricciotti, σε ένα πλαίσιο όπως αυτό της Βηθλεέμ και των περιχώρων της, αραιοκατοικημένο, και ιδιαίτερα σε μια εποχή που η ζωή ενός παιδιού είχε μικρή αξία, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι θα έμπαινε στον κόπο να παρατηρήσει τον βίαιο θάνατο κάποιου φτωχού βρέφους, γιου κανενός σημαντικού ανθρώπου.
Έχοντας μάθει με κάποιο τρόπο τις προθέσεις του Ηρώδη (Το ευαγγέλιο του Ματθαίου μιλάει για έναν άγγελο που προειδοποιεί τον Ιωσήφ σε ένα όνειρο), η μητέρα, ο πατέρας και το νεογέννητο παιδί καταφεύγουν στην Αίγυπτο, όπου μένουν για μερικά χρόνια.μέχρι το θάνατο του Ηρώδη (επομένως μετά το 4 π.Χ.).
Εκτός από την αναφορά του Λουκά στον Ιησού, ο οποίος, σε ηλικία δώδεκα ετών, κατά τη διάρκεια ενός προσκυνήματος στην Ιερουσαλήμ, χάθηκε από τους γονείς του, οι οποίοι αργότερα βρέθηκε μετά από τρεις ημέρες αναζήτησης ενώ συζητούσε δογματικά ζητήματα με τους γιατρούς του Ναού, τίποτα περισσότερο δεν είναι γνωστό για την παιδική ηλικία και τη νεαρή ζωή του Ναζωραίου., μέχρι την πραγματική είσοδό του στη δημόσια σκηνή του Ισραήλ, η οποία μπορεί να τοποθετηθεί γύρω στο 27-28 μ.Χ..
Όταν πρέπει να ήταν περίπου τριάντα τριών ετών, λίγο μετά τον Ιωάννη τον Βαπτιστή, ο οποίος πρέπει να είχε ξεκινήσει τη διακονία του λίγους μήνες ή ένα χρόνο περίπου νωρίτερα. Μπορούμε να πάμε πίσω στην εποχή της έναρξης του κηρύγματος του Ιησού χάρη σε μια ένδειξη στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη. (η πιο ακριβής, από χρονολογική, ιστορική και γεωγραφική άποψη):
Διαφωνώντας με τον Ιησού στο Ναό, οι Ιουδαίοι αξιωματούχοι αντιδρούν: "Αυτός ο ναός χτίστηκε σε σαράντα έξι χρόνια, και θα τον ανεγείρεις σε τρεις ημέρες;
Αν υπολογίσουμε ότι ο Ηρώδης ο Μέγας άρχισε την ανοικοδόμηση του Ναού το 20-19 π.Χ. και λάβουμε υπόψη τα σαράντα έξι χρόνια της φράσης του Ευαγγελίου, βρισκόμαστε ακριβώς στο έτος 27-28 π.Χ..
Σε κάθε περίπτωση, προηγήθηκε ελάχιστα του Ιησού και, σύμφωνα με τους ευαγγελιστές, ο Ιωάννης αποτελούσε μόνο τον πρόδρομο του ανθρώπου από τη Γαλιλαία, ο οποίος ήταν ο αληθινός μεσσίας του Ισραήλ.
Ο Ιωάννης, ο οποίος πιστεύεται ότι ήταν, στην αρχή της ζωής του, ένας Εσσαίος, σίγουρα διαχώρισε τον εαυτό του, όπως αποδείχθηκε παραπάνω, από το άκαμπτο δόγμα της ελίτ της αίρεσης του Κουμράν. Κήρυξε ένα βάπτισμα μετάνοιας, με κατάδυση στον Ιορδάνη. (σε μια περιοχή όχι μακριά από το Κουμράν)Ο σκοπός αυτού είναι ακριβώς να προετοιμαστεί για την έλευση του λυτρωτή, του μεσσία βασιλιά.
Για τον εαυτό του είπε: "Εγώ είμαι η φωνή εκείνου που φωνάζει στην έρημο: ανοίξτε τον δρόμο του Κυρίου". (Ευαγγέλιο του Ιωάννη 1, 23). Ωστόσο, σύντομα θανατώθηκε από τον Ηρώδη Αντύπα. (3)τετράρχης της Γαλιλαίας και γιος του Ηρώδη του Μεγάλου.
Ο θάνατος του Ιωάννη δεν εμπόδισε τον Ιησού να συνεχίσει τη διακονία του.. Ο άνθρωπος από τη Ναζαρέτ κήρυξε την ειρήνη, την αγάπη προς τους εχθρούς και τον ερχομό μιας νέας εποχής δικαιοσύνης και ειρήνης, της Βασιλείας του Θεού.το οποίο, ωστόσο, δεν θα ήταν αυτό που περίμεναν από αυτόν οι Εβραίοι σύγχρονοί του. (και πόσο αναμενόταν από τις ίδιες προφητείες για τον Μεσσία). Δηλαδή, μια επίγεια βασιλεία στην οποία το Ισραήλ θα ελευθερωθεί από τους καταπιεστές του και θα κυριαρχήσει επί των άλλων εθνών, των εθνών, αλλά μια βασιλεία για τους φτωχούς, τους ταπεινούς και τους πράους.
Δώστε ένα πρόσωπο στη δωρεά σας. Βοηθήστε μας να διαμορφώσουμε επισκοπικούς και θρησκευτικούς ιερείς.
Σε αυτό θα επιστρέψουμε με περισσότερες λεπτομέρειες στην επόμενη παράγραφο, αρχικά φάνηκε να είναι πολύ επιτυχήςΤα Ευαγγέλια μας λένε.
Συνοδεύεται από μεγάλο αριθμό θαυμαστών σημάτων (πολλαπλασιασμός των ψωμιών και των ψαριών κατά χιλιάδες- θεραπείες λεπρών, κουτσών, τυφλών και κωφών- ανάσταση νεκρών- μετατροπή του νερού σε κρασί). Ωστόσο, τότε αντιμετώπισε σημαντικές δυσκολίες, όταν ο ίδιος ο Ιησούς άρχισε να υποδηλώνει ότι ήταν κάτι πολύ περισσότερο από ένας άνθρωπος, ή διακήρυξε ότι ήταν ο γιος του Θεού.
Συγκρούστηκε επίσης σκληρά με τη θρησκευτική ελίτ της εποχής. (τους Φαρισαίους και τους γραμματείς, τους οποίους αποκάλεσε "οχιές" και "όρνεα") διακηρύσσοντας ότι ο άνθρωπος ήταν πιο σημαντικός από το Σάββατο και την ανάπαυση του Σαββάτου (και, στην αντίληψη των Φαρισαίων, το Σάββατο ήταν σχεδόν πιο σημαντικό από τον Θεό). και ότι ο ίδιος ήταν πιο σημαντικός και από το Ναό της Ιερουσαλήμ.
Ούτε του άρεσαν οι Σαδδουκαίοι, με τους οποίους ήταν εξίσου σκληρός και οι οποίοι, από την πλευρά τους, μαζί με τους Ηρωδιανούς, ήταν οι μεγαλύτεροι αντίπαλοί του, γιατί Ο Ιησούς αγαπήθηκε από τα πλήθη και φοβήθηκαν ότι ο λαός θα ξεσηκωνόταν εναντίον τους και εναντίον των Ρωμαίων.
Αναφέρονται τρία ΠάσχαΗ αφήγηση του Ευαγγελίου του Ιωάννη για τη ζωή του Ιησού, όπως είπαμε, είναι η πιο ακριβής, καθώς διορθώνει τις ανακρίβειες των άλλων τριών ευαγγελιστών και επισημαίνει παραμελημένες λεπτομέρειες, ακόμη και χρονολογικά.
Μετά από αυτό ο Ναζωραίος ανέβηκε για τελευταία φορά στην Ιερουσαλήμ για να γιορτάσει το Πάσχα. Εδώ, εκτός από το πλήθος που τον επευφημούσε, τον περίμεναν Φαρισαίοι, γραμματείς, Σαδδουκαίοι και Ηρωδιανοί, οι οποίοι συνωμότησαν για να τον σκοτώσουν, τον συνέλαβαν εκμεταλλευόμενοι την προδοσία ενός από τους μαθητές του. (Ιούδας Ισκαριώτης) και τον παρέδωσαν στους Ρωμαίους. Μετά από μια συνοπτική δίκη, ο εισαγγελέας ή έπαρχος, ο Πόντιος Πιλάτος, έπλυνε τα χέρια του και τον σταύρωσε.
Όλοι οι ευαγγελιστές συμφωνούν ότι ο σταυρικός θάνατος του Ιησού τοποθετείται σε Παρασκευή. (το παρασκήνιο) στο πλαίσιο των πασχαλινών εορτασμών.
Ο Giuseppe Ricciotti, απαριθμώντας μια σειρά από πιθανότητες που έχουν αναλυθεί από μελετητές, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η ακριβής ημερομηνία αυτού του γεγονότος, σύμφωνα με το εβραϊκό ημερολόγιο, είναι η 14η του σεληνιακού μήνα Νισάν. (Παρασκευή 7 Απριλίου) 30 Μ.Χ.
Έτσι, αν ο Ιησούς γεννήθηκε δύο χρόνια πριν από το θάνατο του Ηρώδη και ήταν περίπου τριάντα ετών (ενδεχομένως τριάντα δύο ή τριάντα τρία) στην αρχή της δημόσιας ζωής του, Πρέπει να ήταν περίπου 35 ετών όταν πέθανε.
Τα Ευαγγέλια μας λένε ότι ο Ιησούς υπέστη τον πιο βασανιστικό θάνατοΤο ρωμαϊκό κοινοβούλιο, το οποίο προοριζόταν για τους δούλους, τους δολοφόνους, τους κλέφτες και όσους δεν ήταν Ρωμαίοι πολίτες: η σταύρωσηΚαι αφού υπέστη ένα εξίσου τρομερό βασανιστήριο που, κατά το ρωμαϊκό έθιμο, προηγούνταν της σταύρωσης: μαστίγωμα (περιγράφεται από τον Οράτιο ως horribile flagellum)Η θανάτωση γινόταν με το τρομερό όργανο που ονομαζόταν flagrum, ένα μαστίγιο με μεταλλικές μπάλες και οστέινα καρφιά που έσκιζε το δέρμα και ξερίζωνε κομμάτια σάρκας.
Ο σταυρός που χρησιμοποιείται μπορεί να είναι δύο τύπων: crux commissa, σε σχήμα Τ, ή crux immissa, σε σχήμα στιλέτου. (4)
Από όσα διαβάζουμε στα Ευαγγέλια, μόλις καταδικαστεί, Ο Ιησούς αναγκάστηκε να σηκώσει το σταυρό (πιθανότατα η εγκάρσια δοκός του crux immissa, το patibulum) σε ύψος ακριβώς έξω από τα τείχη της Ιερουσαλήμ (Γολγοθάς, ακριβώς εκεί όπου σήμερα βρίσκεται η Βασιλική του Παναγίου Τάφου).. Εκεί, σύμφωνα με τη ρωμαϊκή διαδικασία, τον έγδυσαν.
Περαιτέρω λεπτομέρειες για την τιμωρία μπορούν να αντληθούν από το ρωμαϊκό έθιμο της σταύρωσης των καταδικασμένων σε θάνατο: τους έδεναν ή τους κάρφωναν με τα χέρια τους τεντωμένα στο ικρίωμα και τους σήκωναν πάνω στον κάθετο στύλο που ήταν ήδη στερεωμένος στο έδαφος. Τα πόδια, από την άλλη πλευρά, ήταν δεμένα ή καρφωμένα στον κάθετο στύλο, πάνω στον οποίο προεξείχε ένα είδος καθίσματος στήριξης στο ύψος των γλουτών.
Ο θάνατος ήταν αργός, πολύ αργός και συνοδευόταν από αβάσταχτα βάσανα.Το θύμα, ανυψωμένο από το έδαφος όχι περισσότερο από μισό μέτρο, ήταν εντελώς γυμνό και μπορούσε να κρέμεται για ώρες, αν όχι ημέρες, κλυδωνιζόμενο από τετανικές κράμπες και σπασμούς λόγω της αδυναμίας να αναπνεύσει σωστά, καθώς το αίμα δεν μπορούσε να ρέει στα άκρα που είχαν καταπονηθεί σε σημείο εξάντλησης, καθώς και στην καρδιά και στους πνεύμονες που δεν μπορούσαν να εκκολαφθούν σωστά.
Από τους ευαγγελιστές, ωστόσο, γνωρίζουμε ότι η αγωνία του Ιησού δεν διήρκεσε περισσότερο από λίγες ώρες. (από την έκτη ώρα έως την ένατη ώρα), πιθανώς λόγω μαζικής απώλειας αίματος (υποογκαιμικό σοκ) λόγω της μαστίγωσης και ότι, μετά το θάνατο, τοποθετήθηκε σε έναν νέο τάφο, ο οποίος ανοίχτηκε στο βράχο κοντά στο σημείο της σταύρωσης. (λίγα μέτρα μακριά).
Και εδώ τελειώνει η ιστορία της ζωής του "ιστορικού Ιησού" και αρχίζει εκείνη του "Χριστού της πίστης".Τα Ευαγγέλια διαβάζουν αργότερα ότι μετά από τρεις ημέρες ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ αναστήθηκε από τους νεκρούς, εμφανιζόμενος πρώτα σε μερικές γυναίκες, και στη συνέχεια στις γυναίκες της Ναζαρέτ, και στη συνέχεια στις γυναίκες της Ναζαρέτ, και στη συνέχεια στις γυναίκες της Ναζαρέτ. (κάτι ανήκουστο σε μια εποχή που η μαρτυρία μιας γυναίκας ήταν άχρηστη).Η πρώτη από αυτές ήταν στη μητέρα του, στους μαθητές και στη συνέχεια, πριν αναληφθεί στον ουρανό στα δεξιά του Θεού, σε περισσότερους από πεντακόσιους ανθρώπους, πολλοί από τους οποίους ήταν ακόμη ζωντανοί, διευκρινίζει ο Παύλος από την Ταρσό, την εποχή που (περίπου 50) Ο ίδιος ο Παύλος έγραφε τις επιστολές του.
Τα Πάθη του Χριστού. Μια εικόνα από την αμφιλεγόμενη ταινία
Η ιστορία του "ιστορικού Ιησού" είναι η ιστορία μιας αποτυχίας, τουλάχιστον μιας φαινομενικής αποτυχίας: ίσως, στην πραγματικότητα, της μεγαλύτερης αποτυχίας στην ιστορία.
Σε αντίθεση με άλλους χαρακτήρες που σημάδεψαν την πορεία του χρόνου και έμειναν χαραγμένοι στη μνήμη των μεταγενέστερων, ο Ιησούς δεν έκανε σχεδόν τίποτα εξαιρετικό, από καθαρά ανθρώπινη, ή μάλλον μακροϊστορική άποψη: δεν οδήγησε στρατούς να κατακτήσουν νέα εδάφη, δεν νίκησε ορδές εχθρών, δεν συγκέντρωσε ποσότητες λαφύρων και γυναικών, σκλάβων και υπηρετών, δεν έγραψε λογοτεχνικά έργα, δεν ζωγράφισε ούτε φιλοτέχνησε τίποτα.
Λαμβάνοντας υπόψη, λοιπόν, τον τρόπο με τον οποίο τελείωσε η επίγεια ύπαρξή του, σε χλευασμό, σε απογοήτευση, σε βίαιο θάνατο και σε ανώνυμη ταφή, όπως έκανε, επομένως, για να αναφέρω έναν φίλο που μου έκανε ακριβώς αυτή την ερώτηση, Ένας "ληστής που σκοτώθηκε από τους Ρωμαίους" για να γίνει ο ακρογωνιαίος λίθος της ιστορίας; Λοιπόν, φαίνεται ότι αυτό που ειπώθηκε γι' αυτόν, ότι ήταν "ο λίθος που απορρίφθηκε από τους οικοδόμους, αλλά που έγινε ο ακρογωνιαίος λίθος", είναι ότι ήταν "ο λίθος που απορρίφθηκε από τους οικοδόμους, αλλά που έγινε ο ακρογωνιαίος λίθος". (Πράξεις 4, 11)Αυτό δεν είναι παράδοξο;
Αν, από την άλλη πλευρά, εξετάσουμε την πορεία των γεγονότων στη ζωή του από την άποψη της "μικροϊστορική"Με άλλα λόγια, όσον αφορά την επιρροή που είχε στους ανθρώπους που συνάντησε, σε αυτούς που θα θεράπευε, θα συγκινούσε, θα επηρέαζε, θα άλλαζε, τότε μας είναι πιο εύκολο να πιστέψουμε κάτι άλλο που ο ίδιος θα έλεγε στους οπαδούς του: "θα κάνεις ακόμα μεγαλύτερα πράγματα"..
Οι μαθητές και οι απόστολοί του, λοιπόν, ήταν αυτοί που ξεκίνησαν το ιεραποστολικό του έργο και διέδωσαν το μήνυμά του σε όλο τον κόσμο.. Όταν ο Ιησούς ήταν ζωντανός, το μήνυμά του, η "ευαγγέλιο" (τα καλά νέα)Η Παλαιστινιακή Αρχή δεν είχε ξεπεράσει τα σύνορα της Παλαιστίνης και, στην πραγματικότητα, από τον τρόπο με τον οποίο τερμάτισε την ύπαρξή της, φαινόταν ότι και αυτή ήταν προορισμένη να πεθάνει.
Και ταυτόχρονα μικρή και κρυμμένη, άρχισε να ζυμώνεται σαν προζύμι από εκείνη τη μικρή γωνιά της Ανατολής, με τρόπο, επαναλαμβάνω, εντελώς ανεξήγητο, δεδομένου ότι, όπως μαρτυρεί ο Παύλος ο Ταρσός, η δυσκολία στη διάδοση του Ευαγγελίου δεν έγκειται μόνο στο παράδοξο που περιέχειδηλ. διακηρύσσοντας (κάτι ανήκουστο μέχρι τότε) Μακάριοι οι μικροί, οι ταπεινοί, οι ταπεινοί, τα νήπια και οι αδαείς, αλλά και στο ότι έπρεπε να ταυτίσει το ίδιο το ευαγγέλιο με ένα πρόσωπο που πέθανε με απόλυτη ατιμία και στη συνέχεια ισχυρίστηκε ότι αναστήθηκε..
Ο Παύλος, μάλιστα, ορίζει αυτή την ανακοίνωση, τον σταυρό, "στους Ιουδαίους εμπόδιο, και στα έθνη μωρία", "διότι οι Ιουδαίοι ζητούν σημεία, και οι Έλληνες ζητούν σοφία". (Πρώτη Επιστολή προς Κορινθίους 1, 21-22).
Όπως έχει ήδη αναφερθεί, δεν είναι ο κατάλληλος τόπος για να εξεταστεί αυτό το ζήτημα, καθώς ο στόχος της παρούσας εργασίας είναι απλώς να ρίξουμε μια ματιά στις "Ιστορικός Ιησούς και όχι στο "Ο Χριστός της πίστης.
Ωστόσο, μπορεί ήδη να ειπωθεί ότι το ένα δεν είναι κατανοητό χωρίς το άλλοΕπομένως, θα δώσω μόνο μερικές ενδείξεις σχετικά με το τι ήταν, στην πραγματικότητα, το κεντρικό σημείο του μηνύματος του Ιησού από τη Ναζαρέτ, η καρδιά του Ευαγγελίου. (εὐαγγέλιον, εὐαγγέλιον, κυριολεκτικά καλά νέα, ή καλή ανακοίνωση)δηλ. kerigma.
Ο όρος είναι ελληνικής προέλευσης (κήρυγμα, από το ρήμα κηρύσσσω, κηρύσομαι, που σημαίνει φωνάζω σαν κράχτης, διαδίδω μια ανακοίνωση).. Και η διακήρυξη είναι αυτή: η ζωή, ο θάνατος, η ανάσταση και η ένδοξη επιστροφή του Ιησού από τη Ναζαρέτ, που ονομάζεται Χριστός, μέσω του έργου του Αγίου Πνεύματος.
Σύμφωνα με τους Χριστιανούς, το έργο αυτό αποτελεί άμεση παρέμβαση του Θεού στην ιστορία.Ο Θεός που ενσαρκώνεται σε έναν άνθρωπο, που κατεβαίνει στο επίπεδο των πλασμάτων για να τα ανυψώσει στην αξιοπρέπεια των παιδιών του, για να τα ελευθερώσει από τη σκλαβιά της αμαρτίας. (ένα νέο Πάσχα) και από τον θάνατο και να τους δώσει αιώνια ζωή, χάρη στη θυσία του μονογενούς Υιού του.
Αυτό το διαδικασία κατά την οποία ο Θεός σκύβει στον άνθρωπο έχει οριστεί κένωσις (kénōsis)επίσης μια ελληνική λέξη που κυριολεκτικά υποδηλώνει ένα ".άδειασμα"Ο Θεός χαμηλώνει τον εαυτό του και αδειάζει τον εαυτό του, απογυμνώνοντας στην πράξη τον εαυτό του από τα δικά του προνόμια και τις δικές του θεϊκές ιδιότητες για να τις δώσει, να τις μοιραστεί με τον άνθρωπο, σε μια κίνηση μεταξύ ουρανού και γης. Αυτό προϋποθέτει, μετά την κάθοδο, και μια άνοδο, από τη γη στον ουρανό: η théosis (θέοσις)η ανύψωση της ανθρώπινης φύσης που γίνεται θεϊκή, διότι, σύμφωνα με τη χριστιανική διδασκαλία, ο βαπτιζόμενος είναι ο ίδιος ο Χριστός. (5). Στην πραγματικότητα, η ταπείνωση του Θεού οδηγεί στην αποθέωση του ανθρώπου.
Η έννοια του kerygma είναι, από ιστορική άποψη, ένα θεμελιώδες δεδομένο για την κατανόηση του τρόπου με τον οποίο, από την αρχή του Χριστιανισμού, αυτή η διακήρυξη και η ταύτιση του Ιησού από τη Ναζαρέτ με τον Θεό και το γεγονός ότι είναι ο πρώτος άνδρας και γυναίκα που ταυτίζεται με τον Θεό, είναι η βάση του kerygma. ήταν παρούσα στα λόγια και τα γραπτά των μαθητών και των αποστόλων του, αποτελώντας, μεταξύ άλλων, την ίδια την αιτία για τη θανατική καταδίκη του από τους επώνυμους του Ιουδαϊσμού εκείνης της εποχής.
Τα ίχνη τους βρίσκονται όχι μόνο σε όλα τα Ευαγγέλια, αλλά επίσης και κυρίως στις επιστολές του Παύλου. (η διατύπωση της οποίας είναι ακόμη παλαιότερη: η πρώτη επιστολή προς τους Θεσσαλονικείς γράφτηκε το 52 μ.Χ.[2].Σε αυτές, ο Παύλος από την Ταρσό γράφει ο ίδιος ο Παύλος λέει ότι είχε μάθει προηγουμένως, δηλαδή ότι ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ γεννήθηκε, πέθανε και αναστήθηκε για τις αμαρτίες του κόσμου, σύμφωνα με τις γραφές.
Επομένως, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η ταύτιση του "ιστορικού Ιησού" με τον "Χριστό της πίστης" δεν είναι καθόλου καθυστερημένη, αλλά άμεση και απορρέει από τα ίδια τα λόγια που χρησιμοποίησε ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ. να αυτοπροσδιοριστεί και να αποδώσει στον εαυτό του τις μεσσιανικές προφητείες και εικόνες ολόκληρης της ιστορίας του λαού του Ισραήλ.
Δώστε ένα πρόσωπο στη δωρεά σας. Βοηθήστε μας να διαμορφώσουμε επισκοπικούς και θρησκευτικούς ιερείς.
Μια άλλη ενδιαφέρουσα πτυχή είναι η μέθοδος: αυτό "educa" (ετυμολογικά ο λατινικός όρος educĕre προϋποθέτει να οδηγείς από ένα μέρος σε ένα άλλο και, κατ' επέκταση, να βγάζεις κάτι έξω)., και το κάνει ως εξαιρετικός δάσκαλος, καθώς δείχνει τον εαυτό του ως παράδειγμα προς μίμηση.
Πράγματι, από την ανάλυση των λόγων του, των χειρονομιών του, των πράξεών του, ο Ιησούς φαίνεται σχεδόν όχι μόνο να θέλει να επιτελέσει ένα έργο μόνος του, αλλά να θέλει όσοι αποφασίζουν να τον ακολουθήσουν να το κάνουν μαζί του, να μάθουν να ενεργούν όπως αυτός, να τον ακολουθούν στην άνοδο προς τον Θεό, σε έναν συνεχή διάλογο που συγκεκριμενοποιείται στα σύμβολα που χρησιμοποιούνται, στους τόπους, στο περιεχόμενο των γραφών.
Σχεδόν φαίνεται να σημαίνει, και πράγματι σημαίνει: "Μάθετε από μένα!". Η φράση που μόλις αναφέραμε περιέχεται, μεταξύ άλλων, σε ένα απόσπασμα από το Ευαγγέλιο του Ματθαίου, στο οποίο Ο Ιησούς καλεί τους οπαδούς του να του μοιάσουν στην πραότητα και την ταπεινότητα. (κεφ. 11, 29).
Στην πραότητα, στην ταπεινότητα, στο ότι δεν αντιδρά με βία ή ασέβεια, η μορφή του παραμένει συνεκτική και από λογοτεχνική άποψη, όχι μόνο διανοητικά: σταθερή, σταθερή μέχρι το θάνατο, ποτέ σε αντίφαση.
Ο Ιησούς διδάσκει τους οπαδούς του όχι μόνο να μην σκοτώνουν, αλλά και να δίνουν τη ζωή τους για τους άλλους.όχι μόνο να μην κλέβουν, αλλά να γδύνονται για τους άλλους- όχι μόνο να αγαπούν τους φίλους, αλλά και τους εχθρούς- όχι μόνο να είναι καλοί άνθρωποι, αλλά να είναι τέλειοι σαν τον Θεό. Και με αυτόν τον τρόποΔεν υποδηλώνει ένα αφηρημένο μοντέλο, κάποιον μακρινό στο χώρο και στο χρόνο ή μια θεότητα χαμένη στους ουρανούς: δείχνει τον εαυτό του. Λέει: "Κάνε ό,τι κάνω εγώ!.
Φαίνεται επίσης να είναι μια έκφραση της αποστολής του που αρχίζει, με το βάπτισμα στον Ιορδάνη ποταμό από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή, στο χαμηλότερο σημείο της γης. (οι όχθες του Ιορδάνη γύρω από την Ιεριχώ) και κορυφώνεται σε αυτό που θεωρήθηκε, στη συλλογική φαντασία του εβραϊκού λαού, το υψηλότερο σημείο: την Ιερουσαλήμ.
Ο Ιησούς κατεβαίνει, όπως ο Ιορδάνης (του οποίου το εβραϊκό όνομα ירדן, Yardén, σημαίνει "ο κατερχόμενος") στη Νεκρά Θάλασσα, έναν έρημο, ερημωμένο και ταπεινό τόπο, για να τον οδηγήσει προς τα πάνω, όπου θα τον "σήκωναν από τη γη" και θα τον "τραβούσαν όλοι προς τον εαυτό τους". (Ιωάννης 12:32)αλλά με μια εντελώς διαφορετική έννοια απ' ό,τι θα περίμενε κανείς από αυτόν.
Είναι ένα προσκύνημα που βρίσκει το νόημά του στην ίδια την ιδέα του εβραϊκού προσκυνήματος στην Αγία Πόλη.Το "Τραγούδι των Αναβάσεων", το οποίο εκτελούνταν στις κύριες γιορτές τραγουδώντας τα "Τραγούδια των Αναβάσεων" ανεβαίνοντας από την πεδιάδα του Εσδραίλον ή, συχνότερα, από τον δρόμο της Ιεριχώ προς τα βουνά της Ιουδαίας.
Κατ' επέκταση, αυτή η ιδέα του προσκυνήματος, της "ανάβασης", μπορεί να βρεθεί στη σύγχρονη έννοια της "ανάβασης". από το עלייה ('aliyah) μετανάστευση ή προσκύνημα στο Ισραήλ των Εβραίων (αλλά και χριστιανοί) πηγαίνοντας στους Αγίους Τόπους να επισκεφθείτε τη χώρα ή να μείνετε και να ζήσετε εκεί (και ορίζουν τους εαυτούς τους עולים, 'ōlīm - από την ίδια ρίζα 'al - δηλαδή, "αυτοί που ανεβαίνουν").
Στην πραγματικότητα, το όνομα της ισραηλινής αεροπορικής εταιρείας Ο Αλ (אל על)σημαίνει "προς τα πάνω". (και με διπλό νόημα: ψηλά είναι ο ουρανός, αλλά "ψηλά" είναι επίσης η Γη του Ισραήλ και η Ιερουσαλήμ ειδικότερα).
Τέλος, η ανατροπή της ίδιας της ιδέας του ".παγκόσμιος κυρίαρχοςΤο "εκείνο που οι σύγχρονοί του ήλπιζαν, λαμβάνει χώρα στο λεγόμενο Η επί του Όρους Ομιλία, ο προγραμματικός λόγος για την αποστολή του Ιησού από τη ΝαζαρέτΜακάριοι, και επομένως ευτυχισμένοι, δεν είναι οι πλούσιοι, αλλά οι φτωχοί στο πνεύμα- όχι οι δυνατοί, αλλά οι αδύναμοι- όχι οι ισχυροί, αλλά οι ταπεινοί- όχι εκείνοι που κάνουν πόλεμο, αλλά εκείνοι που επιδιώκουν την ειρήνη.
Και τέλος, τελευταίο αλλά όχι λιγότερο σημαντικό, το μεγάλο μήνυμα παρηγοριάς προς την ανθρωπότητα: ο Θεός είναι πατέραςόχι ένας συλλογικός πατέρας, με την έννοια του προστάτη αυτού ή εκείνου του λαού έναντι των άλλων, αλλά ένας τρυφερός πατέρας, ένας "μπαμπάς". (Ο Ιησούς τον αποκαλεί έτσι στα αραμαϊκά: אבא, abba) για κάθε άνθρωπο, όπως εξηγεί πολύ καλά ο βιβλιολόγος Jean Carmignac (6) :
Για τον Ιησού, Ο Θεός είναι ουσιαστικά Πατέρας, όπως ακριβώς είναι η Αγάπη. (Α΄ Ιωάννου 4, 8).
Ο Ιησούς είναι πρωτίστως ο "Υιός" του Θεού με έναν τρόπο που κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί πριν από αυτόν, έτσι ώστε ο Θεός να είναι γι' αυτόν "ο Πατέρας" με την αυστηρότερη έννοια του όρου. Αυτή η πατρότητα του Πατέρα και αυτή η συγγένεια του Υιού συνεπάγονται επίσης τη συμμετοχή στη μία θεία φύση.
Το θέμα αυτό είναι τόσο κεντρικό στο κήρυγμα του Ιησού, ώστε η ενσάρκωση του Υιού έχει σκοπό να δώσει στους ανθρώπους "τη δύναμη να γίνουν παιδιά του Θεού". (Ιωάννης 1, 12) και ότι το μήνυμά του θα μπορούσε να οριστεί ως αποκάλυψη από τον Πατέρα (Ιωάννης 1, 18)να διδάξει στους ανθρώπους ότι είναι παιδιά του Θεού. (1 Ιωάννου 3, 1).
Αυτή η αλήθεια αποκτά, μέσω του στόματος του Ιησού, τέτοια σημασία που γίνεται η βάση της διδασκαλίας του.τα καλά έργα είναι για τη δόξα του Πατέρα. (Ματθαίος 5, 16)Η ηθική ζωή συνίσταται στο να είσαι ελεήμων όπως ο Πατέρας συγχωρεί (Ματθαίος 6:14-15, Μάρκος 11:25-26), η είσοδος στη βασιλεία των ουρανών επιφυλάσσεται σε εκείνους που κάνουν το θέλημα του Πατέρα (Ματθαίος 7:21), η πληρότητα της ηθικής ζωής συνίσταται στο να είσαι ελεήμων όπως ο Πατέρας είναι ελεήμων (Ματθαίος 6:14-15, Μάρκος 11:25-26), η πληρότητα της ηθικής ζωής συνίσταται στο να είσαι ελεήμων όπως ο Πατέρας είναι ελεήμων (Ματθαίος 7:21). (Λουκάς 6, 36) και τέλειος όπως ο Πατέρας είναι τέλειος (Ματθαίος 5, 48).
Από αυτή την πατρότητα του Θεού προκύπτει μια προφανής συνέπειαπου έχουν τον ίδιο "Πατέρα", οι άνδρες είναι στην πραγματικότητα αδέλφια που πρέπει να αγαπούν ο ένας τον άλλον και να συμπεριφέρονται ο ένας στον άλλον ως τέτοιοι. Υπάρχει μια θεμελιώδης αρχή που εμπνέει ολόκληρη την ηθική και την πνευματικότητα του Χριστιανισμού και την οποία το Ευαγγέλιο είχε ήδη διακηρύξει ρητά: "Είστε όλοι αδελφοί [-] επειδή ένας είναι ο Πατέρας σας, ο οποίος είναι στους ουρανούς". (Ματθαίος 23, 8-9).
Έτσι τελειώνει το ταξίδι μας στην αναζήτηση του "ιστορικού Ιησού", με τη συνείδηση ότι, τόσο για τους πιστούς όσο και για τους μη πιστούς, η μορφή του θα παραμείνει για πάντα το μεγαλύτερο και πιο συναρπαστικό μυστήριο της ιστορίας.
Gerardo Ferrara
Πτυχιούχος Ιστορίας και Πολιτικών Επιστημών, με ειδίκευση στη Μέση Ανατολή.
Υπεύθυνος για το φοιτητικό σώμα
Πανεπιστήμιο του Τιμίου Σταυρού στη Ρώμη
