El hombre moderno parece no tener necesidad de justificarse ante Θεός, e incluso a veces se atreve a pedir a Dios que se justifique ante los males del mundo. Ο άνθρωπος έχει χάσει την ευαισθησία για τις δικές του αμαρτίες, πιστεύει ότι είναι δίκαιος και δεν αισθάνεται καμία ανάγκη για σωτηρία. Ή τουλάχιστον έχει την αίσθηση ότι ο Θεός δεν μπορεί να αφήσει το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας να χαθεί.
Αλλά από την άλλη πλευρά, αισθάνεται κανείς την ανάγκη για το έλεος και την ευγένεια του Θεού. Así lo experimentaron Faustina Kowalska y Juan Pablo II, quien afirma que la misericordia es lo único que verdaderamente es eficaz contra el mal. Στη σκληρότητα ενός τεχνολογικού κόσμου στον οποίο τα συναισθήματα δεν μετράνε πια για τίποτα", λέει.σημειώνει ο Πάπας Ράτσινγκερ, αλλά αυξάνει την προσδοκία μιας σωτήριας αγάπης που δίνεται δωρεάν"..
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο τίθεται η σχέση μεταξύ του Θεού Πατέρα και του Υιού του. Δεν είναι χρήσιμο να επιμείνουμε στη δικαιοσύνη με απόλυτη ή σκληρή έννοια, με το επιχείρημα ότι ο Υιός υπακούει στον Πατέρα και ότι υπακούοντας αποδέχεται τις σκληρές απαιτήσεις της δικαιοσύνης.
Ο Βενέδικτος ΙΣΤ΄ εξηγεί: "Όταν ο Υιός στον Κήπο των Ελαιών αγωνίζεται ενάντια στο θέλημα του Πατέρα, δεν πρόκειται για την αποδοχή μιας σκληρής διάθεσης του Θεού, αλλά για την προσέλκυση της ανθρωπότητας στο θέλημα του Θεού". . Για τη σχέση μεταξύ των δύο θελήσεων του Πατέρα και του Υιού, βλέπε το βιβλίο του J. Ratzinger, Jesus of Nazareth, τόμος 1, ιδίως το κεφάλαιο 6.
Αλλά τότε, ο επίτιμος Πάπας αναρωτιέται, ποιο είναι το νόημα του σταυρού;
Και απαντά ως εξής: Ας συνειδητοποιήσουμε το βρώμικο και τεράστιο μέγεθος του κακού, της βίας και του ψεύδους, του μίσους, της σκληρότητας και της αλαζονείας που κατακλύζουν ολόκληρο τον κόσμο. Η παράδοση της Παλαιάς Διαθήκης ήλπιζε σε μια άπειρη αγάπη που θα μπορούσε να ξεπεράσει το κακό και τον πόνο του κόσμου. Ο Χριστός μας φέρνει, ειδικά με τα παθήματά του, αυτή την αγάπη και αυτή τη νίκη.. Τίθεται το ερώτημα αν και με ποια έννοια αυτό συνεπάγεται πόνο στον Θεό Πατέρα.
En su argumentación, Benedicto XVI reproduce un texto de Henri De Lubac. Éste presenta primero el amor de Cristo que le lleva a padecer por nosotros: "Ο Λυτρωτής μπήκε στον κόσμο από συμπόνια για το ανθρώπινο γένος. Πήρε πάνω Του τα βάσανά μας πολύ πριν σταυρωθεί- μάλιστα, πριν ακόμη σκύψει να πάρει τη σάρκα μας: αν δεν τα είχε βιώσει πριν, δεν θα είχε γίνει μέρος της ανθρώπινης ζωής μας. Και ποια ήταν αυτά τα βάσανα που υπέμεινε πριν για μας; Ήταν το πάθος της αγάπης"..
Παρόλο που δεν πρόκειται μόνο για το μαρτύριο του Χριστού, el Hijo de Dios hecho hombre, al que representamos en las figuras de la Cuaresma y Semana Santa ; sino que se pregunta De Lubac: "Αλλά ο ίδιος ο Πατέρας, ο Θεός του σύμπαντος, εκείνος που είναι υπεραρκετός σε μακροθυμία, υπομονή, έλεος και συμπόνια, δεν υποφέρει κι αυτός κατά κάποιο τρόπο;".
Εδώ παραθέτει μια βιβλική περικοπή: "Ο Κύριος, ο Θεός σου, φόρεσε τα ρούχα σου όπως κάποιος που κουβαλάει το παιδί του". (Δευτ. 1:31). "Ο Θεός -Σχολιάζει ο De Lubac. Παίρνει πάνω Του τα ρούχα μας, όπως ο Υιός του Θεού παίρνει πάνω Του τα πάθη μας. Ο ίδιος ο Πατέρας δεν είναι χωρίς πάθη! Αν Τον καλέσουν, τότε γνωρίζει το έλεος και τη συμπόνια. Αισθάνεται ότι υποφέρει από την αγάπη"..
Σε αυτό το σημείο παρεμβαίνει ο Βενέδικτος ΙΣΤ', επικαλούμενος λατρείες από την πατρίδα του και εικόνες χριστιανικής τέχνης.
"Σε ορισμένα μέρη της Γερμανίας υπήρχε μια πολύ συγκινητική αφοσίωση στο Not Gottes ("η ένδεια του Θεού"). Για μένα προκαλεί μια εντυπωσιακή εικόνα που αντιπροσωπεύει τον πάσχοντα Πατέρα, ο οποίος ως Πατέρας συμμετέχει εσωτερικά στα βάσανα του Υιού. Και η εικόνα του "θρόνου της χάρης" είναι επίσης μέρος αυτής της αφοσίωσης: η Ο Πατέρας κρατά τον σταυρό και τον σταυρωμένο, σκύβει με αγάπη πάνω του και από την άλλη πλευρά, κατά κάποιο τρόπο, είναι μαζί του πάνω στον σταυρό. Έτσι, με έναν μεγάλο και αγνό τρόπο, μπορούμε να δούμε τι σημαίνει το έλεος του Θεού και η συμμετοχή του Θεού στον πόνο του ανθρώπου"..
Στη συνέχεια, συμπεραίνετε: "Δεν πρόκειται για σκληρή δικαιοσύνη, ούτε για τον φανατισμό του Πατέρα, αλλά για την αλήθεια και την πραγματικότητα της δημιουργίας: για την αληθινή και οικεία υπέρβαση του κακού, η οποία, σε τελευταία ανάλυση, μπορεί να επιτευχθεί μόνο με τον πόνο της αγάπης"..
Πράγματι, από τον θρόνο της χάρης, που είναι ο Σταυρός του Ιησού, η αγάπη του Θεού κατεβαίνει, καθαρίζοντας το κακό που ο άνθρωπος έχει χύσει στον κόσμο ανά τους αιώνες. Εκείνη η αγάπη που ο Πατέρας μαζί με τον Υιό φανέρωσε μέσα από τα βάσανα του σταυρού και που εκβάλλει σε έλεος.
En el Año de la misericordia, el papa Francisco ya ha explicado el sentido de la Semana Santa.
"Αν ο Θεός μας έδειξε την υπέρτατη αγάπη του με τον θάνατο του Ιησού, τότε και εμείς, αναγεννημένοι από το Άγιο Πνεύμα, μπορούμε και πρέπει να αγαπάμε ο ένας τον άλλον".
Πάπας Φραγκίσκος
Τη Μεγάλη Πέμπτη, ο Ιησούς εγκαθιδρύει την Ευχαριστίαως αγάπη που προσδοκά τον Σταυρό και γίνεται υπηρεσία, ειδικά για τους πιο αδύναμους.
"Η Μεγάλη Παρασκευή είναι η κορύφωση της αγάπης. Ο θάνατος του Ιησού, ο οποίος στο σταυρό παραδίδεται στον Πατέρα για να προσφέρει τη σωτηρία σε ολόκληρο τον κόσμο, εκφράζει την αγάπη που δίνεται μέχρι τέλους, χωρίς τέλος. Μια αγάπη που επιδιώκει να αγκαλιάσει τους πάντες, χωρίς να αποκλείει κανέναν. Μια αγάπη που εκτείνεται σε κάθε χρόνο και σε κάθε τόπο: μια ανεξάντλητη πηγή σωτηρίας στην οποία μπορεί να προσέλθει ο καθένας από εμάς τους αμαρτωλούς". (Γενική Ακρόαση, 23-III-206).
Τέτοια είναι η αγάπη του Θεού Πατέρα, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος που θα δοθεί κατά την Πεντηκοστή στη δράση της χάρης στον κόσμο.
καταλήγει ο Francisco: "Αν ο Θεός μας έδειξε την υπέρτατη αγάπη του με τον θάνατο του Ιησού, τότε και εμείς, αναγεννημένοι από το Άγιο Πνεύμα, μπορούμε και πρέπει να αγαπάμε ο ένας τον άλλον".. Τότε, Το Μεγάλο Σάββατο είναι η ημέρα της σιωπής του Θεού.περιμένοντας την αγάπη για τους εγκαταλελειμμένους.
Συνολικά, και αυτό είναι που γιορτάζουμε το Πάσχα, "όλα είναι ένα μεγάλο μυστήριο αγάπης και ελέους". που έρχεται να μας συναντήσει για να μας οδηγήσει στην Ανάσταση. Μια αγάπη και ένα έλεος που μπορεί να μας αλλάξει, αρκεί να το δεχτούμε, τόσο με την εξομολόγηση των αμαρτιών μας όσο και με την άσκηση των έργων του ελέους..
Δημοσιεύθηκε στο "Εκκλησία και νέος ευαγγελισμός".
