Η κυρίαρχος, στην πραγματικότητα, έχει ως θρόνο της τον σκληρό βράχο μιας σπηλιάς που χρησιμοποιείται ως χωματερή και, παρά το γεγονός ότι διαθέτει ένα μεγαλοπρεπές κάστρο, ορατό από όλα τα άκρα της κοιλάδας, καθώς και από τις κορυφές των βουνών, προτιμά να περνά τις νύχτες της στην ύπαιθρο, ανάμεσα στους πιο δυστυχισμένους υπηκόους της.
Ακόμα πιο παράξενο είναι ότι η βασίλισσα δεν διαθέτει στρατό από επίλεκτους στρατιώτες, αλλά άοπλους αλλά καλοντυμένους πανδαιμόνιους. Ο αρχηγός τους, ένας Κουασιμόδος της εποχής μας, είναι κοντός και παραμορφωμένος, εξαιρετικά γκρινιάρης αλλά με καλόψυχο πνεύμα και, μαζί με τους συντρόφους του, υπηρετεί έναν λαό καμπούρηδων, κουτσών και αρρώστων που μιλούν και τραγουδούν σε μια άπειρη ποικιλία γλωσσών και διαλέκτων. Ωστόσο, παρά τη φαινομενική σύγχυση, φαίνεται ότι καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλον και δεν δυσκολεύονται να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον.
Δεν υπάρχει ούτε ένας μόνο πρίγκιπας ούτε μια μόνο πριγκίπισσα, καθώς η κυρίαρχος είναι η μητέρα όλων των υπηκόων της και, κατά συνέπεια, καθένας από αυτούς είναι κληρονόμος του θρόνου και βασιλικής καταγωγής.
Όλοι, μάλιστα, ταξιδεύουν με άμαξες και άμαξες που, αν και δεν είναι κολοκύθες που μεταμορφώνονται μαγικά στην πιο όμορφη άμαξα όλων των εποχών, φαίνονται πολύ ωραίες. Μπροστά από τη βασίλισσα και το γιο της, πρίγκιπες και πριγκίπισσες μεταφέρονται θριαμβευτικά σε πομπή, συνοδευόμενοι από υπηρέτες, σημαιοφόρους, ιπποκόμους και υπηρέτες, μπροστά σε ένα πλήθος που υποκλίνεται καθώς περνούν.
Δεν είναι όμορφοι, πρίγκιπες και πριγκίπισσες: τουλάχιστον όχι στα μάτια των ταξιδιωτών από άλλα βασίλεια. Εγώ ο ίδιος, ο φτωχός ταξιδιώτης που ήρθα να δω τη βασίλισσα μετά από ένα εξαντλητικό ταξίδι μέσα από κοιλάδες, ποτάμια, βουνά και λιβάδια, αγανακτισμένος γιατί δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να χρησιμοποιήσω το ιπτάμενο χαλί που μεταφέρει τον καθένα μας, με φτερά φαντασίας, σε φανταστικούς και μακρινούς κόσμους, έμεινα έκπληκτος από αυτό που πέρασε μπροστά μου: ένα πλήθος ηλικιωμένων, άσχημων, ανάπηρων, παραμορφωμένων ανθρώπων, τα απομεινάρια της ανθρωπότητας και του άκρως επιλεκτικού και αξιοκρατικού κόσμου μας, σερβιριζόταν και τιμούνταν, γιορταζόταν με όλες τις τιμές, σχεδόν όσο η βασίλισσα, σχεδόν όσο ο βασιλιάς! Πώς είναι δυνατόν όλα αυτά, τι σκάνδαλο!
Η καταθλιπτική, κουρασμένη και απογοητευμένη καρδιά μου βρήκε παρηγοριά μόνο όταν, μπροστά στον βρώμικο και υγρό θρόνο της βασίλισσας, αντανακλώντας τον εαυτό μου στα νερά του ποταμού που κυλούσε εκεί κοντά, είδα τον εαυτό μου πανομοιότυπο με εκείνο το πλήθος: γέρο και κουρασμένο, βρώμικο και παραμορφωμένο, άσχημο και άρρωστο. Τότε ήταν που, ως δια μαγείας, εμφανίστηκε ένα στέμμα στο κεφάλι μου- τότε ήταν που ένιωσα κι εγώ σαν πρίγκιπας, σαν γιος βασιλιά.
Αν θέλετε να φτάσετε σε αυτό το παράξενο και μαγεμένο βασίλειο, να ξέρετε ότι θα πρέπει να υπομείνετε χίλιους κόπους- να ξέρετε ότι θα πρέπει να κλάψετε, να αντιμετωπίσετε τους χίλιους φόβους σας, την τελειομανία σας και τις αυταπάτες σας για μεγαλοπρέπεια και την αίσθηση της ανεπάρκειας- θα πρέπει να δεχτείτε να σας αγαπούν γι' αυτό που είστε και όχι γι' αυτό που μπορείτε να κάνετε, όχι για την ομορφιά του σώματός σας, όχι για τη δύναμη των άκρων σας, όχι για τη ζωτικότητα της διάνοιάς σας.
Θα βρεθείτε γυμνοί, φτωχοί και άποροι. Θα θέλετε να δραπετεύσετε, να ουρλιάξετε, να επαναστατήσετε, αλλά δεν θα μπορείτε να πάτε πουθενά, γιατί αυτή η χώρα είναι μακριά από τα πάντα και το μόνο μέρος όπου θα μπορέσετε να ξεφύγετε θα είναι το τελευταίο μέρος που θέλετε να δείτε: ο εαυτός σας. Τότε θα καταλάβετε.
Θα ξέρετε ότι, για να ξεφύγετε από αυτό, θα πρέπει να πετάξετε το άχρηστο στέμμα σας από χρυσό και πολύτιμα μαργαριτάρια, τα μεταξωτά φορέματα και τα αξεσουάρ σας που υπογράφει κάποιος του οποίου το όνομα αργά ή γρήγορα θα ξεχαστεί. Μη φοβάστε! Έχετε πίστη και ταπεινότητα! Φορέστε τα κουρέλια που θα σας δώσουν, δεχτείτε να γίνετε σαν κι αυτούς και, πιστέψτε, θα βασιλέψετε! Ναι, θα βασιλεύετε για πάντα!
Σε περίπτωση που δεν το έχετε προσέξει ακόμα, αυτό το βασίλειο δεν ονομάζεται Disneyland, Neverland, Fantasia... Δεν είναι μια εφεύρεση ή μια ανακατασκευή κάποιου πράγματος που δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει ποτέ. Όχι, αυτή η βασιλεία είναι ένας πραγματικός τόπος, με ανθρώπους που έχουν σάρκα και οστά, καρδιές, περιορισμούς και αμαρτίες.
Ρωτήστε, μπορούν να σας δείξουν το δρόμο: ονομάζεται Λούρδη και είναι ο τόπος όπου οι τελευταίοι είναι ήδη πρώτοι.
Gerardo Ferrara
Πτυχιούχος Ιστορίας και Πολιτικών Επιστημών, με ειδίκευση στη Μέση Ανατολή.
Υπεύθυνος για το φοιτητικό σώμα
Πανεπιστήμιο του Τιμίου Σταυρού στη Ρώμη
