Tradycja zapalania świec dla zmarłych w domu jest możliwym sposobem na zachowanie pamięci o nich. Światło reprezentuje również jedność żywych i zmarłych. Wiara jest najlepszym schronieniem dla tych, którzy muszą przejść przez proces opłakiwania straty dowolnego rodzaju i specyfiki. A płonąca świeca symbolizuje Jezusa jako Światłość Świata.. Światło, w którym również chcemy mieć udział i które chcemy ofiarować Bogu.
Jezus powiedział do swoich uczniów: "Ja jestem prawdziwą światłością" i "Wy jesteście światłością świata... Tak niech świeci wasza światłość przed ludźmi, aby widzieli wasze dobre uczynki i chwalili Ojca waszego, który jest w niebie", Mt 5,16.
W początkach chrześcijaństwa przy grobach zmarłych świętych, zwłaszcza męczenników, zapalano świece lub lampy olejowe, wykorzystując symbolikę światła jako reprezentacji Jezusa Chrystusa. "W nim było życie, a życie było światłością ludzi", Jana 1:4.
Dlatego Dziś jesteśmy przyzwyczajeni do zapalania świec za zmarłych, składając w ręce Boga modlitwa oferujemy z wiarą. Symbolizuje również pragnienie pozostania tam, z nimi, z Bogiem, modląc się i wstawiając za nasze potrzeby i potrzeby całego świata, dziękując, chwaląc i wielbiąc Jezusa. Bo gdzie jest Bóg, tam nie może być ciemności.
Z zapaleniem świec za naszych zmarłych wiąże się wymiar intymny, coś, co dotyczy każdego z nas i naszego cichego dialogu z Bogiem. Ta zapalona świeca staje się symbolem boskiego ognia, który płonie w każdym z nas.Światło, którego symbolem jest Jezus, ale którego częścią jesteśmy my wszyscy, jako chrześcijanie, czyni nas integralną częścią tego światła.
"W świetle wiary prosimy Najświętszą Maryję Pannę, aby modliła się z nami. I niech wstawia się u Boga za naszymi modlitwami".
Świece liturgiczne są związane z mocną wiarą w Jezusa Chrystusa jako "światło, które oświeca świat". I znowu Jezus przemówił do nich, mówiąc: "Ja jestem światłością świata; kto idzie za mną, nie będzie chodził w ciemności, lecz będzie miał światło życia", Jan 8,12.
Zapalanie świec oznacza w tym przypadku znajomość Boga, który jest przewodnikiem w ciemności. i który przez swojego Syna, który zstępuje na nas, otwiera nasze oczy i czyni nas godnymi Jego obecności, Jego względów.
Dlatego w Kościele katolickim, oprócz świec dla zmarłych, świece są umieszczane na ołtarzu i w pobliżu tabernakulum. Towarzyszą one celebracjom i są używane w prawie wszystkich sakramentach, od chrztu po koncelebrę, z wyjątkiem sakramentu pojednania, jako niezastąpione elementy symboliczne.
Świeca paschalna
Zapala się go podczas Wigilii Paschalnej, czyli mszy świętej odprawianej w Wielką Sobotę, po zachodzie słońca i przed wschodem słońca w Niedzielę Wielkanocną, aby uczcić zmartwychwstanie Jezusa. Pozostawia się ją na ołtarzu przez cały okres wschodni, a gasi w Zielone Świątki.
Zapala się ją jako znak zmartwychwstałego światła Chrystusa, który powraca z martwych, aby oświetlić drogę swoim dzieciom i ofiarować się za ich zbawienie.
Świeca do chrztu
Podczas chrztu kapłan podaje świecę, która została zapalona świecą paschalną.
Biała świeca w sakramencie chrztu jest symbolem symbolizującym prowadzenie na drodze spotkania z Chrystusem. która z kolei jest światłem naszego życia i światłem świata. Symbolizuje również zmartwychwstanie Chrystusa.
Świece wotywne
Pochodzi z łaciny votumco oznacza obietnicę, zobowiązanie lub po prostu modlitwę.
Świece te są podobne do świec za zmarłych. Wierni zapalają je przed ołtarzem, krucyfiksem, wizerunkiem Matki Bożej lub świętego. Mają one konkretne znaczenie: wyrażają pragnienie powierzenia naszych słów i myśli. Zapalone świece są powszechne w większości kościołów. Służą one ofiarowaniu, szczególnej intencji i towarzyszy im czas osobistej modlitwy.
Świeca Tabernakulum
Światło oświetlające Tabernakulum, wskazujące na obecność Ciała Chrystusa, jest łatwo rozpoznawalne dla każdego chrześcijanina wchodzącego do kościoła.
Dzisiaj w wielu miejscach jest to lampa, a nie świeca, ale nadal jest to jedna z najważniejszych i najcenniejszych: płonący płomień, który symbolizuje Jezusa i wiarę tych, którzy go kochają. Jest to niewyczerpane światło, które płonie nawet wtedy, gdy opuszczamy kościół.
Świece adwentowe
Wieniec adwentowy, zwyczaj europejski, został zapoczątkowany w połowie XIX wieku, aby zaznaczyć tygodnie poprzedzające Boże Narodzenie.
Składa się z wieńca ze splecionych gałązek zimozielonych, na którym stoją cztery świece. W każdą niedzielę Adwentu zapala się świecę, odmawia modlitwę, towarzyszy jej czytanie z Biblii, można też zaśpiewać kolędę.
Świece ołtarzowe
Są one używane podczas Mszy Świętej co najmniej od XII wieku. Świece te przypominają nam o prześladowanych chrześcijanach z pierwszych wieków, którzy potajemnie odprawiali mszę świętą w nocy lub w katakumbach przy świetle świec.
Można je również wykorzystać w procesjach wejścia i zamknięcia Masa. Są przyprowadzani tam, gdzie czytana jest Ewangelia, jako znak triumfującej radości z obecności słów Chrystusa.
Podczas Wigilii Paschalnej, gdy diakon lub kapłan wchodzi do zaciemnionego kościoła ze świecą paschalną, recytuje lub śpiewa Światło Chrystusa, na co wierni odpowiadają: Dziękujmy Bogu. Ta piosenka przypomina nam, że Jezus przyszedł do naszego świata grzechu i śmierci, aby przynieść nam światło Boga.
Zapalanie zniczy dla zmarłych
Ten starożytny zwyczaj zapalania zniczy dla zmarłych był już praktykowany przez Rzymian, jeszcze wcześniej przez Etrusków, a jeszcze dalej przez Egipcjan i Greków, którzy używali zniczy dla zmarłych w obrzędach pogrzebowych. W religii chrześcijańskiej odwiedzanie grobu ukochanej osoby, przynoszenie kwiatów, zapalanie zniczy dla zmarłego i zatrzymywanie się na modlitwę jest pocieszającą i pocieszającą rzeczą do zrobienia.
Ponieważ znicze dla zmarłych są pulsującymi wartownikami, małymi fragmentami światła, które wyznaczają drogę do pokoju dla naszych zmarłych bliskich, dobrym zwyczajem jest zapalanie zniczy dla zmarłych i pozostawianie ich na nagrobkach, aby rozświetlały noc cmentarzy. W świetle zniczy dla zmarłych, które wypalają się, żywiąc się własnym woskiem, rozpoznajemy ludzkie życie, które powoli umiera.
Ofiara, którą pozostawiamy, zapalając świece za zmarłego, jest ofiarą, która towarzyszy naszej modlitwie czynami i sprawia, że nasza intencja wiary staje się namacalna. Ochrona, a zatem i przewodnictwo, to główne funkcje zapalania świec dla osób pogrążonych w żałobie. Każdego roku zwyczajowo zapala się je ponownie 1 listopada, w Dzień Wszystkich Świętych, oraz 2 listopada, w Dzień Zaduszny lub Zaduszki.
Oprócz świec dla zmarłych, świece odgrywają ważną rolę w błogosławieństwie popiołu i palm w Niedzielę Palmową. Również w sakramentach, konsekracji kościołów i cmentarzy oraz mszy nowo wyświęconego kapłana. W zależności od koloru i dnia, świece mogą pomóc nam wzmocnić i pobudzić chwile modlitwy.
Te świece, które zapalamy, mogą zostać pobłogosławione przez kapłana, aby pomóc nam modlić się za chorych i oddać się w ręce Boga.
W II wieku to Rzymianie zdecydowali, że oficjalnym kolorem żałoby jest biały, więc świece dla zmarłych były białe. Kolor ten był uznawany przez europejskie królowe aż do XVI wieku. Biała żałoba przypomina nam o bladości śmierci i o tym, jak kruchi jesteśmy przed nią, potwierdzając czystość naszej duszy.
Na stronę symbolizować czas szczególnego oczekiwania i przygotowania, np. możemy zapalić białe świece wieńca adwentowego podczas kolacji wigilijnej.. W międzyczasie możemy modlić się jako rodzina, prosząc, aby Dzieciątko Jezus narodziło się w sercu każdego członka rodziny.
Jest to również biała, paschalna świeca. Być może najbardziej rozpoznawalny ze względu na swoją wielkość i wygląd, ponieważ może mieć ponad metr wysokości i ma kolorowe wzory.
W starożytnym Egipcie kolor czerwony był uważany za symbol gniewu i ognia. Kojarzyła się również z pustynią, miejscem kojarzonym ze śmiercią. W starożytnym Rzymie kojarzył się z kolorem rozlanej krwi i był związany z żałobą i śmiercią.
Na przykład, Zapalenie czerwonych, różowych lub bordowych świec na wieńcu adwentowym symbolizuje naszą miłość do Boga i miłość Boga, która nas otacza. Odpowiadają one trzeciej niedzieli Adwentu, a ich znaczenie to radość i szczęście, ponieważ narodziny Jezusa są bliskie.
W 1502 roku katoliccy monarchowie nakazali, aby czarny był oficjalnym kolorem żałoby. Wszystko to zostało zapisane w "Pragmática de Luto y Cera", pisemnym protokole dotyczącym przebiegu żałoby w tamtych czasach.
