Jak działa wiara?

Wiara i rozum nie są sprzeczne, lecz uzupełniają się.

Kiedy podążamy za wskazówkami, które wskazują nam na istnienie Boga i nabieramy pewności siebie, aby zwrócić się do Niego, robimy pierwsze kroki w kierunku niezapomnianej przyjaźni, która przyniesie nam wielką stabilność i spokój, ponieważ możemy spokojnie oprzeć się na Tym, który nigdy nie zawodzi.

Bóg szuka nas i mówi do nas jak do przyjaciół i oczekuje, że odpowiemy mu naszą przyjaźnią, wierząc w niego, starając się zrozumieć, co do nas mówi, i przyjmując bez zastrzeżeń to, co nam proponuje.

Wiara jest odpowiedzią na zaproszenie Boga do obcowania z Nim i cieszenia się Jego towarzystwem. Przez wiarę człowiek poddaje Bogu całą swoją inteligencję i wolę, prestando asentimiento a lo que Dios ha revelación y decidiendo vivir de modo coherente con esas verdades.

Ale czy jest to rozsądne stanowisko, czy wierzący człowiek jest przy zdrowych zmysłach, który poddaje swoją inteligencję temu, co mówi mu ktoś inny, lub oddaje swoje decyzje w ręce kogoś innego?

Wiara to przede wszystkim osobiste przylgnięcie do Boga, a jednocześnie i nierozerwalnie wolna zgoda na całą prawdę, którą Bóg objawił.

To prawda, że próżno i źle byłoby pokładać taką wiarę w stworzeniu, ale czy tak samo jest z Bogiem? Rzeczywistość rzeczy zależy zasadniczo od odpowiedzi na jedno, podstawowe pytanie: czy Bóg istnieje, czy nie istnieje? Jeżeli nie istnieje i jest tylko ideologicznym konstruktem, to nie miałoby to żadnego znaczenia. Ale co, jeśli istnieje?

Powiedzmy, że decyzja o udzieleniu tej zgody jest ryzykowna, ponieważ nie jest możliwe intelektualne opanowanie całej rzeczywistości. Wymaga to ćwiczenia zaufania, czegoś w rodzaju tego, czego potrzeba osobie, która nigdy wcześniej nie robiła, aby wskoczyć do basenu. Widzi innych ludzi, którzy są tam i korzystają z kąpieli, ale pierwsze wrażenie jest takie, że jeśli zanurkuje, to pójdzie na dno i utonie.

Pożyczać zgoda wiary nie można czekać na znalezienie matematycznego dowodu na istnienie Boga i każdej prawdy, którą On objawił. Jest to ryzyko i dlatego wymaga pomocy, którą musimy otrzymać z zewnątrz. Wiara jest darem Boga, nadprzyrodzoną cnotą przez Niego nadaną. Para dar una respuesta positiva a lo que Dios ha revelado es necesaria la gracia de Dios, que se adelanta y nos ayuda, junto con el auxilio interior del Espíritu Santo, que mueve el corazón, lo dirige a Dios, abre los ojos del espíritu y concede a todos gusto en aceptar y creer la verdad. Así lo enseña el Concilio Vaticano II (Dei Verbum, n.5) i Katechizm Kościoła Katolickiego (n.153).

Zaufanie do Boga

Jednak ani wolności człowieka, ani jego inteligencji nie sprzeciwia się pokładanie zaufania w Bogu i przyjmowanie prawd przez niego objawionych. Ya en las relaciones humanas no es contrario a nuestra propia dignidad creer lo que otras personas nos dicen sobre ellas mismas y sobre sus intenciones, y prestar confianza a sus promesas (como, por ejemplo, cuando un hombre y una mujer se casan). Nos fiamos de nuestros padres cuando somos pequeños, nos fiamos de nuestros maestros y de lo que dicen los manuales. Nos fiamos de lo que leemos en la prensa, escuchamos en la radio o vemos en la televisión. No tenemos tiempo ni posibilidad de contrastar experimentalmente todo la información de vamos recibiendo. En la vida normal casi todo lo que sabemos es porque nos hemos fiado de alguien. Así que ufność w Boga nie jest sprzeczna z naszą godnością.

Powód do wiary nie leży w tym, że prawdy objawione wydają się prawdziwe i zrozumiałe w świetle naszego naturalnego rozumu. Wierzymy dzięki autorytetowi samego Boga, który objawia, i który nie może oszukać siebie ani nas.

Również w prawdziwym życiu musimy sprawdzić przynajmniej część tego, co nam się mówi, i sprawdzić, czy jest to wiarygodne, nawet jeśli często nie możemy tego udowodnić. Nauka rozwija się bardziej przez indukcję niż przez matematycznie udowodnioną dedukcję.

Z tego powodu również Jest rzeczą rozsądną, że chcemy wiedzieć dokładniej i zagłębić się w to, co mówi nam wiara. Jak zauważył św. Anzelm, "Wiara polega na zrozumieniu". Właściwe dla wiary katolickiej jest to, że wierzący powinien pragnąć lepiej poznać Tego, w którym pokłada swoją wiarę, i lepiej zrozumieć to, co zostało mu objawione.Dlatego niech dołoży wszelkich starań, aby jak najbardziej zbliżyć się do zrozumienia tajemnic objawienia.

Wiara i rozum nie są rzeczywistościami sprzecznymi, lecz uzupełniającymi się. Prawidłowo prowadzone badania naukowe nigdy nie będą tak naprawdę w opozycji do wiary, ponieważ rzeczywistość profanum i rzeczywistość wiary mają swoje źródło w tym samym Bogu.