Dean Spiller tiene 32 años y es seminarista de la arquidiócesis de Johannesburgo, (Sudáfrica). Estudia en Roma "gracias a la amabilidad y generosidad de mi diócesis y el programa de becas CARF", afirma. Es residente del Colegio Eclesiástico Sedes Sapientiae y estudia en la Universidad Pontificia de la Santa Cruz. Sorprendido todavía de su llamada al sacerdocio, "un camino diferente a aquellos ofrecidos y exaltados por el mundo", cuenta su testimonio de vocación.
"Ik heb de ervaring gehad dat ik in verschillende fasen van mijn leven veel verschillende paden heb bewandeld. Sommige daarvan waren mijn eigen beslissingen, maar op andere momenten liet ik me leiden door de voorstellen die anderen me deden. SHoewel sommige van deze wegen me kortstondig geluk brachten, vroeg ik me altijd af: Is dit mijn weg, is dit echt het belangrijkste in het leven? Na een tijd van zoeken realiseerde ik me eindelijk dat de wegen die me naar een zekere ware en blijvende verbintenis hadden geleid, altijd de wegen waren die Onze Lieve Heer me leidde.
Toen ik me realiseerde dat ik echt geen geluk kon bereiken zonder Jezus, begon ik mijn beslissingen toe te vertrouwen aan gebed, zodat Hij mijn wegen kon leiden. In het begin was het niet gemakkelijk, ik sleepte slechte gewoonten in mijn leven mee, maar beetje bij beetje, met de hulp van Zijn genade, een paar goede vrienden, geestelijke begeleiding en de sacramenten, werd ik meer open voor de Heer.
Ik begon met kleine beslissingen, zoals naar welke muziek ik zou luisteren, moet ik die films accepteren die mijn vriend illegaal heeft gekopieerd, en eindigde met grotere beslissingen: moet ik mijn roeping serieus nemen en openstaan om alles wat ik heb en de mensen van wie ik hou achter te laten om Gods wil voor mijn leven te ontdekken? . Dit was, denk ik, een van de belangrijkste stappen naar een authentieker christelijk leven en een die mij uiteindelijk openstelde voor deze roeping".
Mijn jongere zus Shannon en ik zijn katholiek opgevoed. We hadden het goed dankzij het harde werk van mijn ouders om voor ons te zorgen. Hun liefde, toewijding en opoffering, maar ook hun interesse in ons leven, waren kenmerken van mijn ouders die mijn beroepsleven hebben beïnvloed.
De familie van mijn vader (John) is altijd katholiek geweest, terwijl mijn moeder (Sharon) dat niet was, hoewel ze er vaak voor zorgde dat we elke zondag de Heilige Mis bijwoonden (en ze ging ook de meeste weken mee). Uiteindelijk bekeerde mijn moeder zich ongeveer acht jaar geleden tot het katholicisme, tot vreugde en opwinding van ons allemaal.
Mijn moeder, katholiek of niet, is altijd de meest onbaatzuchtige persoon geweest die ik ooit heb ontmoet. We zijn altijd een hecht gezin geweest. Het feit dat mijn ouders dit jaar hun 37e huwelijksverjaardag vierden, is een bewijs van hun liefde en toewijding aan ons gezin en aan elkaar. Hun voorbeeld leerde me de ware betekenis van liefde in alle omstandigheden.
Als tiener ging ik naar een seculiere middelbare school. In die tijd volgden mijn zus en ik catechismuslessen en werden we bevestigd. Om eerlijk te zijn was mijn interesse in de lessen in dit stadium meestal gebaseerd op de vraag of het meisje uit onze klas dat ik leuk vond er die week ook zou zijn (zo gaat dat nu eenmaal met tieners, hoewel er geen twijfel over bestaat dat de Heer dit gebruikte om mij dichter bij Hem te brengen).
Ik bezocht af en toe de jeugdgroep in onze parochie, maar dat was meer een sociaal gebeuren voor mij. Ik geloof dat ik bij mijn confirmatie een oprecht verlangen had om Onze Lieve Heer te volgen, maar mijn levensstijl en vrienden boden geen omgeving om een echt christelijk leven te leiden, dus jarenlang had ik twee levens: één van maandag tot zaterdag en het andere op zondag.
Na de middelbare school heb ik eeneen graad in computerwetenschappen en (vreemd genoeg) psychologie. Na de universiteit werkte ik twee jaar als consultant voor een partnerbedrijf van Microsoft, een tijd waarin ik veel over mezelf leerde en als persoon groeide in mijn interacties met klanten en in mijn vriendschappen met collega's die niet altijd mijn overtuigingen deelden.
Ik realiseerde me ook dat mensen die zich zorgen maken over hun computer die niet werkt (of over iets dat ze niet begrijpen), over het algemeen niet gemakkelijk zijn om mee om te gaan. Het heeft me veel geleerd over geduld en begrip.
Wat ook belangrijk voor me was nadat ik de middelbare school had verlaten, was dat ik me aansloot bij aan de parochiële jeugdmuziek. Hier ontmoette ik een aantal goede mensen die een goede invloed op me hadden (om nog maar te zwijgen over het feit dat ze me gitaar leerden spelen en zingen in een groep). Deze bediening resoneerde echt met me en al snel oefende ik urenlang in mijn eentje en probeerde ik mijn eigen liederen te schrijven als gebeden tot Onze Lieve Heer.
In die tijd was ik betrokken geraakt bij een groep in een nabijgelegen parochie die de geschriften van paus Johannes Paulus II over de menselijke persoon, liefde en seksualiteit (vaak aangeduid als "Theologie van het Lichaam") onderzocht en onderwees.
We kwamen bijna 5 jaar lang elke week bij elkaar en begonnen al snel met programma's voor parochies, jeugdgroepen en middelbare scholen (in plaats van seculiere seksuele voorlichtingsprogramma's).
Nu ik een plek had gevonden waar ik mezelf kon zijn en mijn verlangens kon delen met andere jonge katholieken, ervoer ik een diepgaande reis van bekering door dit onderricht en door de verbazingwekkende nieuw gevormde gemeenschap.
Het was niet zomaar een spiritueel moment zoals ik eerder had ervaren tijdens de retraites die ik had bijgewoond (waarna ik vaak snel terugkeerde naar mijn oude manier van leven). Met het gezelschap, de voortdurende steun en genade die ik ontving in de sacramentenIk was in staat om veel van de gedragingen te corrigeren die mijn relaties beschadigden en uiteindelijk verhinderden dat ik een dieper geloof had.
In het licht van dit alles, en ook omdat ik in 2010 een album had opgenomen en uitgebracht met christelijke aanbiddingsliederen die ik had geschreven, besloot ik dat hoewel het werk dat ik had gedaan me had geholpen om persoonlijk te groeien, ik niet het gevoel had dat ik alle talenten die ik had op de meest effectieve manier gebruikte om anderen te helpen en het werk van de Heer te doen.
In deze fase kreeg ik een baan aangeboden op de middelbare school als webmaster, grafisch ontwerper, godsdienstleraar, retraitedocent en muzikant. De baan leek voor mij een opstapje naar wat ik het beste kon en ik accepteerde het na een korte periode van bezinning. Ik bleef ook muziek maken in mijn parochie tijdens de Heilige Mis elke zondag.
Mijn tijd op de school bleek op verschillende manieren zeer vormend te zijn. Het katholieke geloof delen met deze jongeren was echt een ongelooflijke ervaring.. Daar ontmoette ik mijn eerste officiële geestelijk leidsman.
Vader Manu, de priester op het werk, kwam wekelijks naar de school om met de kinderen te praten en de biecht aan te horen tijdens de bijeenkomsten van de jeugdgroep. Al snel begon ik wekelijks met hem te praten en voor het eerst ervoer ik een gestage en substantiële groei in mijn spirituele leven. Pater Manu's constante zorg, gebed en advies wierpen echt overvloedige vruchten af in mijn spirituele leven.
Na twee jaar, "De Stichting voor de Persoon en het gezin". bood me een baan aan, een organisatie die onze Theologie van het Lichaam-groep had opgezet om bronnen tegen meer betaalbare prijzen beschikbaar te maken in ons land. Het werk met scholen en parochies was zo gegroeid dat er werd besloten dat er een fulltime medewerker nodig was om de basis verder te ontwikkelen en na wat wikken en wegen nam ik de baan aan.
In die twee jaar hebben we veel kunnen doen: presenteren we programma's en lezingen aan duizenden Zuid-Afrikanen in scholen, parochies en retraites over de thema's God, liefde, leven, seks en seksualiteit.
We organiseerden ook een lezing door Christopher West (een Theologie van het Lichaam-expert uit de Verenigde Staten) in ons land; we organiseerden en leidden de eerste Rachel's Vineyard abortusgenezingsretraite in het land; en we brachten katholieken samen via onze vele gemeenschapsopbouwende fondsenwervingsactiviteiten en sociale evenementen.
Dit werk was voor mij echt de moeite waard en het heeft me ook ongelooflijk veel geleerd over het milieu en de problemen waar jongeren vandaag de dag mee te maken hebben. Ik kon ook uit de eerste hand ervaren de grote wijsheid en bevrijdende kracht van de leer van de Kerk, vooral als het gaat om ons lichaam en relaties met anderen.
Ik vond het altijd geweldig om de ware betekenis van Liefde te kunnen presenteren, door mijn persoonlijke ervaringen, en om belangrijke vragen over moeilijke onderwerpen zoals reinheid, kuisheid, pornografie en homoseksualiteit te kunnen beantwoorden met de waarheid van het evangelie.
Decaan Spiller is seminarist in het aartsbisdom Johannesburg, Zuid-Afrika.
In die tijd stelde mijn geestelijk leidsman voor dat ik moest gaan bidden over mijn roeping. Dit was een moeilijke tijd voor mij. Ik realiseerde me dat ik jarenlang Ik was zo bang voor een roeping tot het priesterschap of het religieuze leven dat ik mezelf nooit heb toegestaan om dit te onderzoeken.
Nu had ik echter een punt bereikt waarop ik de ongelooflijke kracht en waarde van het priesterschap kon zien. Door kuisheid in het single leven te leven, stond ik open voor het idee dat het een "goed" voor mij kon zijn, niet alleen voor andere mensen.
Terugkijkend zie ik nu dat ik onbewust een van de leugens had geloofd die de wereld me had verteld. Er wordt gezegd dat in veel van de leugens van de duivel vaak halve waarheden verborgen zitten en dat hij ons op die manier met hem laat instemmen of aan verleidingen laat toegeven.
Het is waar dat iedereen privacy nodig heeft. We kunnen niet leven zonder intimiteit; de mens is geschapen voor liefde. De leugen die ik jarenlang geloofde was dat intimiteit alleen in romantische relaties gevonden kon worden (in fysieke intimiteit en uiteindelijk seks).
Ik dacht dat ik, om echt aan deze eis te voldoen, een vriendin zou moeten hebben en op een dag zou moeten trouwen. Maar door mijn leven als alleenstaande man zag ik dat echte vriendschappen met Gods genade net zo bevredigend kunnen zijn als elke andere relatie, en bovenal om echte vriendschap met Jezus te beleven, intimiteit met Hem.
Een non die ik een lezing hoorde geven, zei dat intimiteit iets betekent dat klinkt als: "in mij te zien", d.w.z. gekend en bemind te worden op ons diepste niveau, en anderen diep te kennen en lief te hebben. We kunnen leven zonder seks, maar we kunnen niet leven zonder intimiteit.
Voor veel mensen is dit misschien heel vanzelfsprekend, maar voor mij was het een keerpunt. Dit besef veranderde mijn leven. Ik begon het verhaal van mijn spirituele reis in een ander licht te zien. Alle dingen die ik had geprobeerd en mislukt, alle nachten die ik had doorgebracht met het organiseren van jeugdbijeenkomsten of het oefenen van muziek, werden allemaal zinvol in het licht van deze roeping en manier van leven.
Na een tijd van bidden en nadenken en veel gesprekken met een aantal goede priesters, besloot ik de kans te grijpen om "God te riskeren", zoals ze zeggen, en met mijn bisschop te praten over toelating tot het aartsbisdom als seminarist.
Hoewel het een moeilijke realiteit was voor mijn ouders om te accepteren, gaven ze me hun zegen. Hoewel ik wist dat het moeilijk voor ze zou zijn, heb ik er nooit aan getwijfeld dat ze me zouden steunen, zo groot is hun liefde en onbaatzuchtigheid. Onze bisschop is een goede en biddende man en het feit dat hij me naar Rome stuurde om te studeren was een ongelooflijk moment voor me en ook een bevestiging dat ik dit met Gods zegen deed.
Voordat ik naar Rome kwam, vierden we de geboorte van de eerste dochter van mijn zus. We grapten dat Onze Lieve Heer mijn familie zelfs een vervanger stuurde terwijl ik weg was (maar me toch de tijd gaf om haar te ontmoeten en haar peetvader te worden).
Maanden later ben ik in Rome en woon ik op een universiteit met honderden seminaristen en priesters. Ik absorbeer de cultuur, genade en kennis die me dagelijks worden aangeboden door de eeuwige stad, het spirituele leven van de universiteit en de ongelooflijk deskundige en heilige professoren aan de universiteit. Pauselijke Universiteit van het Heilige Kruis.
Ik voel me ook dagelijks vereerd door de ongelooflijke vrijgevigheid en dienstbaarheid van iedereen die het mogelijk maakt dat we hier kunnen zijn. Ik ben CARF en al mijn weldoeners echt dankbaar voor hun vrijgevigheid en liefde, en ik wil dat ze weten dat ik voor hen bid als zusters en broeders.
