Στην πορεία τους προς την ιεροσύνη, οι σεμινάριοι δεν διαμορφώνονται μόνο στη μελέτη της θεολογίας ή στην πνευματική ζωή. Προετοιμάζονται επίσης να ασκήσουν ένα βασικό και βαθιά ανθρώπινο έργο: να συνοδεύουν, να υπηρετούν και να φροντίζουν τους ανθρώπους στη ζωή της πίστης τους. Αυτό ονομάζεται ποιμαντική διακονία: μια εμπειρία που όχι μόνο εμπλουτίζει την εκπαίδευσή τους, αλλά τους επιτρέπει επίσης να βιώσουν πώς θα είναι η μελλοντική τους διακονία ως ιερείς.
Στο Ίδρυμα CARF, συνοδεύουμε εκατοντάδες ιεροσπουδαστές από όλο τον κόσμο, οι οποίοι, χάρη στη βοήθεια των ευεργετών μας, λαμβάνουν μια ολοκληρωμένη εκπαίδευση. Ένα ουσιαστικό μέρος αυτής της εκπαίδευσης είναι ακριβώς η έξοδος από την αίθουσα διδασκαλίας και το ωδείο ή το παρεκκλήσι του ιεροδιδασκαλείου για να συναντήσουν τους ανθρώπους εκεί που βρίσκονται. Αλλά τι σημαίνει πραγματικά αυτό το καθήκον, ποια είναι η λειτουργία του στο σεμινάριο, είναι απλώς μια ακόμη πρακτική ή κάτι ουσιαστικό;
Η λέξη προέρχεται από τον λατινικό όρο βοσκόςπου σημαίνει βοσκός των προβάτων. Στην Εκκλησία, αυτή η ευαγγελική εικόνα αναφέρεται στη φροντίδα του λαού του Θεού, όπως ακριβώς έκανε ο Ιησούς Χριστός, ο καλός ποιμένας. Το να ζει κανείς την ποιμαντική φροντίδα, επομένως, δεν είναι τίποτε άλλο από το να να βγαίνετε έξω για να συναντήσετε τους ανθρώπους, να τους καθοδηγήσετε, να τους ακούσετε, να τους συνοδεύσετε και να τους προσφέρετε την τροφή της πίστης..
Για έναν ιεροσπουδαστή, αυτή η πτυχή της εκπαίδευσης είναι εξίσου σημαντική με τη μελέτη της Φιλοσοφίας, της Θεολογίας ή της Λειτουργίας. Μέσω αυτής, ο μελλοντικός ιερέας μαθαίνει να:
Η εξυπηρέτηση των άλλων σε αυτές τις μη ακαδημαϊκές περιόδους (Πάσχα ή καλοκαίρι) δεν αποτελεί μέρος μιας ακαδημαϊκής άσκησης, ούτε μέρος μιας επαγγελματικής πρόβας. Είναι μια πραγματική συνάντηση με τον άλλο. Για το λόγο αυτό, από τα πρώτα χρόνια της ιερατικής σχολής, οι εκπαιδευτές προσφέρουν στους ιεροσπουδαστές διάφορες δραστηριότητες σε ενορίες, σχολεία, νοσοκομεία, κατοικίες, φυλακές ή στο πανεπιστημιακό περιβάλλον. Εκεί, πάντα συνοδευόμενοι από έμπειρους ιερείς, οι νέοι άνδρες μαθαίνουν να ζουν αυτά που αργότερα θα γίνουν τα καθημερινά τους καθήκοντα.
Πολλοί ιεροσπουδαστές που διαμένουν σε διεθνείς οίκους, όπως το διεθνές σεμινάριο Bidasoa (Παμπλόνα) ή το Sedes Sapientiae (Ρώμη), κάνουν την πρακτική τους άσκηση τα Σαββατοκύριακα και τις αργίες. Παρά τις ακαδημαϊκές απαιτήσεις των εκκλησιαστικών σχολών του Πανεπιστημίου της Ναβάρα ή του Ποντιφικό Πανεπιστήμιο του Τιμίου ΣταυρούΑφιερώνουν αυτόν τον χρόνο για να πάνε και να υπηρετήσουν όπου τους χρειάζονται: να κάνουν κατήχηση, να επισκέπτονται τους ασθενείς, να οργανώνουν δραστηριότητες για τους νέους ή να συνεργάζονται στην κυριακάτικη λειτουργία.
Ένας ιεροσπουδαστής δεν περιμένει να χειροτονηθεί για να μάθει να είναι ποιμένας. Η εκπαίδευση ξεκινά τώρα. Σε αυτές τις πραγματικές εμπειρίες ανακαλύπτει τις πολλαπλές διαστάσεις του ιερέα: παρηγοριά για τους πάσχοντες, υπομονή με όσους αμφιβάλλουν, χαρά της κρυφής υπηρεσίας, προσεκτική ακρόαση όσων αναζητούν νόημα στη ζωή τους.
Είναι επίσης μια σημαντική στιγμή προσωπικής και πνευματικής ωριμότητας. Η υπηρεσία "δοκιμάζει" τα επαγγελματικά κίνητρα, εξαγνίζει την καρδιά του ιεροσπουδαστή και τον βοηθά να αναπτυχθεί σε ταπεινότητα και γενναιοδωρία. Καθώς ο ίδιος δεν μπορεί ακόμη να τελέσει μυστήρια, ο ρόλος της επικεντρώνεται στη συνοδεία, την ακρόαση και την εξυπηρέτησηχωρίς επιτήδευση, από την απλότητα της μαρτυρίας.
Πολλοί ιεροσπουδαστές που λαμβάνουν υποτροφίες κατάρτισης χάρη στους ευεργέτες του Ιδρύματος CARF μοιράζονται τις εμπειρίες και τις γνώσεις τους. συγκινητικές μαρτυρίες της εμπειρίας της ζωής του. Ένας Αφρικανός ιεροσπουδαστής διηγήθηκε πρόσφατα πώς, κατά τη διάρκεια των επισκέψεών του σε ένα νοσοκομείο, έμαθε να "βλέπει τον Χριστό σε κάθε κρεβάτι, σε κάθε πρόσωπο, σε κάθε πληγή". Ένας άλλος, από την Αμερική, εξήγησε ότι στην κατήχηση με παιδιά είχε ανακαλύψει "την καθαρή χαρά της μετάδοσης της πίστης με απλά λόγια, αλλά γεμάτα αλήθεια".
Αυτές οι εμπειρίες αφήνουν βαθιά εντύπωση. Δεν επιβεβαιώνουν μόνο την κλίση, αλλά ανοίγουν επίσης την καρδιά στην αγάπη. Μια αγάπη που θα αποτελέσει τη βάση της μελλοντικής ιερατικής διακονίας: κοντά, διαθέσιμος, χαρούμενος και αφοσιωμένος.
Η κατάρτιση αναπτύσσεται προοδευτικά. Τα πρώτα χρόνια, οι δραστηριότητες είναι απλούστερες και συνοδεύονται πάντα. Καθώς ο ιεροσπουδαστής προχωρεί στην εκπαίδευσή του, του ανατίθενται περισσότερες ευθύνες και καλείται να εμπλακεί πιο άμεσα στη ζωή της κοινότητας.
Στα τελευταία χρόνια της εκπαίδευσης, πολλά σεμινάρια ζουν αυτό το έθιμο για ένα έτος ή για ένα πιο έντονο στάδιο ενοριακής ένταξης. Όταν ο ιεροσπουδαστής χειροτονηθεί διάκονος, μπορεί πλέον να κηρύττει, να βαπτίζει, να τελέσει γάμους και να συνοδεύει τους πιστούς πιο ελεύθερα. Αυτό το στάδιο είναι ζωτικής σημασίας για να τον προετοιμάσει για την πλήρη αφοσίωση που συνεπάγεται η ιερατική χειροτονία.
Αυτός ο υπηρεσιακός ρόλος αποτελεί μέρος της βαθιάς και ρεαλιστικής μαθητείας που προετοιμάζει τους σεμιναριανούς να γίνουν ιερείς κατά την καρδιά του Χριστού. Χάρη στη γενναιοδωρία των ευεργετών του Ιδρύματος CARF, εκατοντάδες νέοι άνδρες από όλο τον κόσμο όχι μόνο λαμβάνουν μια πρώτης τάξεως ακαδημαϊκή εκπαίδευση, αλλά είναι επίσης σε θέση να ζήσουν αυτές τις εμπειρίες που μετατρέπουν την κλίση τους σε μια συγκεκριμένη και χαρούμενη αφοσίωση.
Η συνοδεία τους σε αυτή την πορεία αποτελεί επένδυση ελπίδας και μέλλοντος για την παγκόσμια Εκκλησία. Διότι όπου υπάρχει ένας σεμιναριοφόρος που μαθαίνει και δίνει τον εαυτό του χωρίς μέτρο, θα υπάρχει μια πιστή κοινότητα που μια μέρα θα έχει έναν καλά διαμορφωμένο, στενό και γενναιόδωρο ιερέα.
