Ο Guido μας λέει τη μαρτυρία του: Από τις Άνδεις στη Ρώμη.
Ο τόπος από τον οποίο κατάγομαι - σχόλια - βρίσκεται στο νοτιοδυτικό άκρο του Δημοκρατία του Ισημερινού, στις Χαμηλές Άνδεις, δέχεται μεγαλύτερη επιρροή από τον Ειρηνικό και τον Αμαζόνιο, δίνοντάς της μια σπουδαία χλωρίδα και πανίδα.
Ο πατέρας μου είναι ο Santos Agustín Chalaco Torres και η μητέρα μου είναι η Corina Jaramillo González. Είμαστε τρία αδέλφια και είμαι ο μικρότερος.
Η οικογένειά μου ήταν πάντα πολύ καθολική, οπότε η κλίση μου γεννήθηκε στο ίδιο οικογενειακό πλαίσιο. Η μητέρα μου είναι κατηχήτρια και ως παιδί την έβλεπα πάντα χαρούμενη.
Προσωπικά, ποτέ δεν σχεδίασα να γίνω ιερέας. Επιπλέον: είχα πάντα μια κακή αντίληψη για τον ιερέα, τον χαρακτήριζα ως ένα παράξενο ον, σοβαρό, ενοχλητικό και που μοιραζόταν ελάχιστα με τους άλλους, δηλαδή έναν ασυνήθιστο τύπο.
Η εφηβεία μου στο σχολείο ήταν πολύ φυσιολογική, όπως και των άλλων νέων, με υψηλές προσδοκίες και ιδανικά. Έπαιζα και εξακολουθώ να παίζω ποδόσφαιρο, το παθιασμένο άθλημα της ζωής μου. Επίσης, έβγαινα στην εξοχή, απολάμβανα περιπάτους, πικνίκ, καντάδες, χορούς, συναντήσεις και πολύ υγιή διασκέδαση με άλλους εφήβους της ηλικίας μου. Είχα ακόμη και μια νεανική κοπέλα.
Αλλά τότε η αντίληψή μου για την ιεροσύνη άλλαξε. Συνέβη κάτι που με εξέπληξε. Σε μια συγκεκριμένη στιγμή ήρθαν στην ενορία μου κάποιοι σεμιναριοφόροι με έναν ιερέα και είδα σε αυτούς το αντίθετο από τις ιδέες που είχα σχηματίσει στο μυαλό μου.
Οι νεαροί ιεροσπουδαστές έπαιξαν ποδόσφαιρο! Επιπλέον, ο ιερέας ήταν ντυμένος με αθλητικό παντελόνι και έπαιζε επίσης ποδόσφαιρο. Τους είδα πάντα χαρούμενους, να μοιράζονται με τους νέους, να τραγουδούν με την κιθάρα τα σύγχρονα λαϊκά τραγούδια της εποχής και φυσικά και θρησκευτική μουσική.
Μου μίλησαν λίγο για την ιεροσύνη και για το πώς ήταν η ζωή στο ιεροδιδασκαλείο. Παρά τη χαρά που εξέπεμπαν, δεν είχα σκεφτεί την κλίση και δεν είχα αλλάξει την ιδέα μου για το πώς θα ήμουν καλός επαγγελματίας.
Ολοκλήρωσα την ακαδημαϊκή μου εκπαίδευση στο Unidad Educativa Marista-Macará, που λειτουργεί από την κοινότητα των Αδελφών Μαρίστων, από όπου αποφοίτησα με πτυχίο στις Φυσικές Επιστήμες, με ειδίκευση στη Φυσική και τα Μαθηματικά.
Σε αυτό το εκπαιδευτικό κέντρο είχα την ευκαιρία να συμμετέχω στο μαθητικό συμβούλιο, να δημιουργώ ομάδες νέων, αλλά και - φυσικά - στον αθλητισμό, ως μέλος της ποδοσφαιρικής ομάδας.
Αφού ολοκλήρωσα τις σπουδές μου, εργάστηκα σε διάφορους τομείς: γεωργία, εκτύπωση, εμπόριο. Εργάστηκα επίσης στην ενοριακή κατήχηση, όπου είχα μια ευχάριστη εμπειρία εργασίας με τα παιδιά και τους νέους της ενορίας.
Ταυτίστηκα με την ενσωμάτωση και τη διαμόρφωση των ομάδων νέων τόσο σε θρησκευτικό όσο και σε αθλητικό περιβάλλον, κάτι που με εξυπηρέτησε πολύ καλά στη ζωή μου.
Αυτές οι ενοριακές ομάδες νέων ήταν ο τρόπος του Θεού να με καλέσει κοντά Του. Σε μια από αυτές τις περιπτώσεις ο ιερέας της ενορίας της πόλης μου με κάλεσε να παίξω ποδόσφαιρο με άλλους νέους.
Μετά από έναν αγώνα, ο ιερέας της ενορίας με κάλεσε να τον βοηθήσω στην κατήχηση με κάποια παιδιά που βρίσκονταν σε φάση χριστιανικής μύησης, κάτι που στην αρχή με έκανε λίγο νευρικό.
Ωστόσο, όταν ένας άλλος νεαρός συμμετείχε σε αυτά τα μαθήματα κατήχησης, ένιωσα μεγαλύτερο κίνητρο και τελείωσα εκείνη τη χρονιά με τη σκέψη ότι μου άρεσε πραγματικά η ποιμαντική εργασία που γινόταν με τον ιερέα.
Από αυτή την εμπειρία, μια ιδέα άρχισε να στοιχειώνει το μυαλό μου: Γιατί να μην γίνεις ιερέας; Αλλά ήθελα ακόμα να κάνω οικογένεια, να έχω ένα επάγγελμα, να κερδίζω χρήματα, να έχω σχέδια, να πάω στο πανεπιστήμιο κ.λπ. κ.λπ... Αλλά όλοι το κάνουν αυτό! Και εγώ, γιατί να μην είμαι κάτι διαφορετικό; Γιατί να μην γίνεις ιερέας;
Ο Guido Gualberto Chalaco Jaramillo γεννήθηκε στη Macará του Εκουαδόρ. Ποδόσφαιρο και οι ενοριακές ομάδες νεολαίας ήταν ο τρόπος με τον οποίο με κάλεσε ο Θεός. "Ήταν σε μια από αυτές τις περιπτώσεις που ο ιερέας της ενορίας στην πόλη μου με κάλεσε να παίξω ποδόσφαιρο με άλλους νέους", λέει. Από τότε, δεν έχει εγκαταλείψει αυτό το χόμπι.
"Βρίσκομαι στην ιερατική διακονία εδώ και τρία χρόνια και μπορώ να πω ότι ποτέ δεν σταματά κανείς να μαθαίνει... Όλα είναι μάθηση και όλα εμπλουτίζουν, γιατί στην πορεία μπόρεσα να δω ότι άλλο πράγμα είναι η μελέτη και η εκπαίδευση στο σεμινάριο και άλλο η πραγματικότητα, δηλαδή η καθημερινή ζωή", λέει.
Όταν εξέφρασα τις σκέψεις μου στον ιερέα της ενορίας, μου πρότεινε να συμμετάσχω σε επαγγελματική συνύπαρξη, Χάρηκα πολύ που είχα την ευκαιρία να παρευρεθώ και να μοιραστώ, με μια ομάδα νέων, την επαγγελματική διαδικασία.
Εκείνη την εποχή είχα μια μεγάλη ευκαιρία, ή μάλλον μια μεγάλη ευλογία: συνάντησα τον πατέρα Armando Jiménez (που τώρα έχει αποβιώσει), τότε εφημέριο του San José de Loja, της πρωτεύουσας της επαρχίας μου, ο οποίος με παρακίνησε και ενίσχυσε την κλίση μου προς την ιερατική ζωή.
Έχω καλές αναμνήσεις από αυτόν, επειδή υπήρξε ο πνευματικός μου καθοδηγητής και με στήριξε στην ιερατική μου ζωήκαθώς πλησίαζε η ώρα της τελικής απόφασης.
Ήρθε η ώρα να ενταχθείτε στο Σεμινάριο. Θυμάμαι ότι δεν μπορούσα να κοιμηθώ εκείνο το βράδυ σκεπτόμενος το μέλλον, την προοπτική να αλλάξω τη ζωή μου για πάντα... Μπήκα και τις πρώτες μέρες ήμουν λίγο νευρικός για να γνωρίσω μια νέα πραγματικότητα.
Αυτή η εμπειρία άλλαξε την ιδέα μου για το κέντρο εκπαίδευσης και την ιεροσύνη. Αυτή η αρνητική αντίληψη για το ιεροδιδασκαλείο μετατράπηκε σε μια πλήρως ενεργή ζωή με συγκεκριμένα δρομολόγια για να διαμορφωθεί ως ιερέας: εργασία, σπουδές, αθλητισμός, προσευχή, ποιμαντική φροντίδα, κοινοτική ζωή κ.λπ.
Τα κλειδιά για τη ζωή στο Σεμινάριο είναι η πειθαρχία, η ειλικρίνεια και η προθυμία να διαμορφωθούν.
Κατά τη διάρκεια των επτά χρόνων της εκπαίδευσης, άφησα τον εαυτό μου να βοηθηθεί από τους γονείς μου στην εκπαίδευση και τον πνευματικό μου, και φυσικά, υπήρξαν επαγγελματικές κρίσεις, όπως είναι φυσιολογικό... Σκέφτηκα να εγκαταλείψω το ιεροδιδασκαλείο, αλλά πάντα κατάφερνα να ξεπεράσω κάθε κατάσταση, χάρη στη βοήθεια καλών ανθρώπων.
Μπορώ λοιπόν να πω ότι το καλύτερο στάδιο της ζωής μου, αν και με αμφιβολίες και δυσκολίες, ήταν το Σεμινάριο.Είναι ένα μέρος όπου γνώρισα πολλούς φίλους και μοιράστηκα μαζί τους την κλίση μου. Είναι μια χαρά που είναι πολύ μικρή για να περιγραφεί.
Βρίσκομαι στην ιερατική διακονία εδώ και τρία χρόνια και μπορώ να πω ότι ποτέ δεν σταματάει κανείς να μαθαίνει..... "Τα πάντα είναι μάθηση και τα πάντα εμπλουτίζουν, γιατί στην πορεία μπόρεσα να δω ότι άλλο πράγμα είναι η μελέτη και η εκπαίδευση στο σεμινάριο και άλλο η πραγματικότητα, δηλαδή η καθημερινή ζωή".
Ως διάκονος και στη συνέχεια ως ιερέας, συνεργάστηκα σε διάφορες ενορίες της επισκοπής μου και ως εκ τούτου η κλίση μου ενισχύθηκε, ιδιαίτερα, για άλλη μια φορά, χάρη στους νέους.
Αλλά σε αυτή την περίπτωση δεν ήμουν μόνη μου στην αντιμετώπιση των προβλημάτων, των απαιτήσεων και των προκλήσεων της νεανικής ζωής. Είχα σπουδαίους δασκάλους, την κληρονομιά ανθρώπων μεγαλύτερων από εμένα με μεγάλη εμπειρία.
Ο επίσκοπος με κάλεσε επίσης να συνεργαστώ στην ποιμαντική φροντίδα των κλίσεων στην Επισκοπή της Loja, μια ποιμαντική αποστολή που ανέλαβα πριν μετακομίσω στη Ρώμη.
Έπρεπε να ταξιδέψω σε ένα μέρος της επαρχίας Loja, να γνωρίσω τις ενορίες της, να αναζητήσω νέους άνδρες για την ιερατική ζωή, ένα έργο που έκανα με ευχαρίστηση και αφοσίωση και πάντα πεπεισμένος ότι ο κύριος της κλήσης είναι ο Θεός και ότι εγώ είμαι ένα όργανο.
"Τα κλειδιά για τη ζωή στο Σεμινάριο είναι: πειθαρχία, ειλικρίνεια και προθυμία για διαμόρφωση. PΜπορώ να πω ότι το καλύτερο στάδιο της ζωής μου, αν και με αμφιβολίες και δυσκολίες, ήταν το Σεμινάριο".
Καθώς ταξίδευα στην επαρχία Loja, μπόρεσα να παρατηρήσω τα κύρια προβλήματα της χώρας μου, αλλά και της τοπικής Εκκλησίας: κυρίως τη μετανάστευση στο εξωτερικό, κυρίως στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες, λόγω της έλλειψης εργασίας και της έλλειψης οικονομικής σταθερότητας.
Και αυτό αποτελεί τραγωδία, καθώς έχει οδηγήσει στην καταστροφή των οικογενειών γενικά, σε παιδιά που έχουν μεγαλώσει χωρίς πατρική φιγούρα - και σε ορισμένες περιπτώσεις ούτε καν μητέρα - δημιουργώντας περισσότερη φτώχεια, μικρές επενδύσεις στην εκπαίδευση από τις κυβερνήσεις, μεγαλύτερη ευαλωτότητα των παιδιών και των νέων, πρώιμες εγκυμοσύνες, εγκατάλειψη του σχολείου από τους νέους.
Μπροστά σε όλα αυτά, η Εκκλησία έχει ξεκινήσει μια πορεία για την καταπολέμηση όλων αυτών των μετώπων, στο μέτρο του δυνατού, ιδίως με την εφαρμογή και την ενίσχυση των ενοριακών κέντρων Caritas.
Επίσης, με την αύξηση της διαμόρφωσης αξιών μέσω των κατασκηνώσεων, των συγκεντρώσεων των νέων στα εκπαιδευτικά κέντρα που βρίσκονται υπό την ευθύνη της Εκκλησίας. Αυτό σημαίνει επίσης ότι οι θρησκευόμενοι, οι εργαζόμενοι στην ποιμαντική και οι ιερείς πρέπει να εκπαιδευτούν για αυτή τη διαμορφωτική αποστολή.
Επειδή η Το αφιερωμένο πρόσωπο πρέπει να έχει σαφείς και πειστικές κατευθυντήριες γραμμές για να ξεκινήσει διάλογο με τους ανθρώπους.
Για το λόγο αυτό αποφάσισα, κατόπιν συμβουλής των προϊσταμένων μου, να υποβάλω αίτηση για υποτροφία. Θεώρησα ότι η εκπαίδευση ενός ιερέα είναι σημαντική για την καλύτερη εξυπηρέτηση των ανθρώπων.
Ένας καλά εκπαιδευμένος ιερέας βοηθά τους ανθρώπους και αποτελεί σημείο αναφοράς στην κοινότητα όπου υπηρετεί.Αυτό ισχύει ιδιαίτερα σε έναν κόσμο όπου η ζήτηση για απαντήσεις της πίστης και της καθημερινής ζωής είναι λανθάνουσα. Για το λόγο αυτό, το αφιερωμένο πρόσωπο πρέπει να έχει σαφείς και πειστικές κατευθυντήριες γραμμές για να ξεκινήσει διάλογο με τους ανθρώπους.
Επέλεξα το Ποντιφικό Πανεπιστήμιο του Τιμίου Σταυρού, επειδή θεώρησα ότι ένα ίδρυμα με εμπειρία στο πτυχίο που αναλαμβάνω, το Κανονικό Δίκαιο, για την προσωπική μου κατάρτιση, θα το θέσει στην υπηρεσία της Επισκοπής στη θέση που μου έχει ανατεθεί.
Όσον αφορά την εμπειρία στη Ρώμη, ήταν μια από τις πιο δύσκολες αποφάσεις της ζωής μου. Να σπουδάζω για την απόκτηση διπλώματος στο Κανονικό Δίκαιο σε έναν διαφορετικό πολιτισμό, ένα από τα θέματα που αγαπώ με πολύ προσωπικό τρόπο.
Αλλά ήταν μια πολύ καλή εμπειρία. Γνώρισα διαφορετικούς ιερείς από διαφορετικές επισκοπές σε όλο τον κόσμο, με τους πολιτισμούς τους. Το γεγονός ότι μπορούσα να ζήσω σε ένα ιερατικό κολέγιο, όπως το Collegio Tiberino, με βοήθησε προσωπικά να εργαστώ πάνω στην αδελφοσύνη.
Όταν φτάνεις στη Ρώμη, πρέπει να αφήσεις τα πάντα πίσω σου: ο Θεός σου ζητά να είσαι πιο απαιτητικός και ταπεινός, γίνεσαι σαν ένα παιδί που αρχίζει να γνωρίζει μια νέα ζωή και έναν νέο πολιτισμό.
Αλλά θέλω να σας πω ότι συχνά φοβόμαστε να χάσουμε: να χάσουμε τη ζωή μας, τους αγαπημένους μας, την παρούσα άνεσή μας. Και από τον φόβο της απώλειας, δεν τολμάμε να προχωρήσουμε μπροστά, γιατί συχνά δεν εμπιστευόμαστε τον Θεό.
Ωστόσο, αν αντιμετωπίσουμε τη ζωή με αυτόν τον τρόπο, θα ηττηθούμε από αυτήν. Γι' αυτό, ας έρθει ο Θεός στη ζωή μας... Ας εκδηλωθεί η βοήθειά Του με διάφορα μέσα της Πρόνοιας, όπως στην περίπτωσή μου, αγαπητοί μου ευεργέτες του CARF - Centro Academico Romano Foundation.
Ο Θεός πάντα μας επιφυλάσσει κάτι καλό και δεν πρέπει να τον δυσπιστούμε. Θέλω λοιπόν να κλείσω με μια ιδιαίτερη ανάμνηση, στις προσευχές μου, για τους ανθρώπους που με βοηθούν οικονομικά να επιτύχω αυτόν τον στόχο, τους φίλους της CARF.
"Το αφιερωμένο πρόσωπο πρέπει να έχει σαφείς και πειστικές κατευθυντήριες γραμμές για να ξεκινήσει διάλογο με τους ανθρώπους".
Gerardo Ferrara
Πτυχιούχος Ιστορίας και Πολιτικών Επιστημών, με ειδίκευση στη Μέση Ανατολή.
Υπεύθυνος για το φοιτητικό σώμα
Πανεπιστήμιο του Τιμίου Σταυρού στη Ρώμη
