Ευγονική και ευθανασία στον ναζισμό

Όχι μόνο δημιουργήθηκαν θεσμοί για την ανάπτυξή της, όπως η Γερμανική Εταιρεία Φυλετικής Υγιεινής (1904), αλλά δημοκρατικές χώρες όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Δανία και η Σουηδία ψήφισαν περιοριστικούς νόμους για τους φορείς κληρονομικών ασθενειών, συμπεριλαμβανομένης της αναγκαστικής στείρωσης.

Νόμος περί προστασίας της κληρονομικής υγείας

Οι ιδέες αυτές βρήκαν απήχηση σε ορισμένους εθνικοσοσιαλιστές ηγέτες, Ο Αδόλφος Χίτλερ περιελάμβανεΤο πρώτο επίσημο βήμα έγινε στις 14 Ιουλίου 1933, μόλις μισό χρόνο μετά την άνοδό του στην εξουσία στη Γερμανία, με το πρώτο επίσημο βήμα να γίνεται στις 14 Ιουλίου 1933. Πέρα από τις θεωρίες και τους στόχους που διατυπώνονται σε αμέτρητα βιβλία, το πρώτο επίσημο μέτρο έλαβε χώρα στις 14 Ιουλίου 1933, μόλις μισό χρόνο μετά την άνοδό του στην εξουσία στη Γερμανία, με την ψήφιση του νόμου για την προστασία της κληρονομικής υγείας. Προέβλεπε ότι όσοι έπασχαν από "συγγενή ανικανότητα, σχιζοφρένεια, μανιοκαταθλιπτική άνοια, κληρονομική επιληψία, νόσο του Huntington [...] και οξύ αλκοολισμό" έπρεπε να στειρώνονται, και δημιουργήθηκαν ειδικά δικαστήρια για την εφαρμογή της.

Παρά τις καταγγελίες της Καθολικής Εκκλησίας και ορισμένων προσωπικοτήτων, θεωρείται ότι μεταξύ 1933 και 1945 περίπου 400.000 Γερμανοί υποβλήθηκαν σε αναγκαστική στείρωση.. Περιλήφθηκαν και άλλες περιπτώσεις που δεν προβλέπονταν στο νόμο, όπως τα παιδιά Γερμανίδων μητέρων και Γάλλων αποικιοκρατών στρατιωτών που γεννήθηκαν στο Ρουρ κατά τη διάρκεια της γαλλικής κατοχής (1923-25).

Αλλά, όπως ο ίδιος ο Χίτλερ ομολόγησε το 1935 στον Δρ Γκέρχαρντ Βάγκνερ, τον ηγέτη της Εθνικοσοσιαλιστικής Εταιρείας Γερμανών Ιατρών, ήταν φαινόταν απαραίτητο να προχωρήσουμε περαιτέρω, ακόμη και αν η κατάσταση δεν το επέτρεπε ακόμη.. Έπρεπε να γίνουν βήματα μέχρι να έρθει η κατάλληλη στιγμή, και αυτή η στιγμή θα ερχόταν με τον ήχο των πολεμικών τυμπάνων.

Η υπόθεση Kretchmar

Στις 20 Φεβρουαρίου 1939, ο Gerhard Kretchmar γεννήθηκε στη μικρή σαξονική πόλη Pomssen. Αυτό που υποτίθεται ότι θα ήταν χαρά για τους γονείς του, τον Ρίχαρντ και τη Λίνα, μετατράπηκε σε απόγνωση. Του έλειπε ένα χέρι και ένα πόδι, ήταν τυφλός και έπασχε από άλλες παθολογικές καταστάσεις. Όταν συμβουλεύτηκε τον οικογενειακό του γιατρό, εκείνος του είπε ότι το καλύτερο που θα μπορούσε να του συμβεί ήταν να πεθάνει.

Πεπεισμένοι εθνικοσοσιαλιστές, οι γονείς υπέβαλαν σχετική αίτηση στον Χίτλερ, δεδομένου ότι η ευθανασία ήταν παράνομη. Ο καγκελάριος συμφώνησε με το αίτημα, στέλνοντας τον προσωπικό του γιατρό, Καρλ Μπραντ, στη Λειψία για να συγκεντρώσει όλες τις πληροφορίες και να ενεργήσει αν το έκρινε σκόπιμο. Στις 25 Ιουλίου 1939, με τη συγκατάθεση όλων, το παιδί πέθανε αφού του χορηγήθηκε ένεση Luminal.

Ενδεχομένως, την πεποίθηση ότι ένα ευρύ τμήμα της γερμανικής κοινωνίας θα καταλάβαινε Η επέκταση των ευγονικών μέτρων ώθησε το καθεστώς να προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα. Λίγες ημέρες νωρίτερα είχε πραγματοποιηθεί μυστική συνάντηση σε βίλα στην Tiergartenstrasse 4 του Βερολίνου με αφορμή την υπόθεση. Στη σύσκεψη, υπό την προεδρία του ίδιου του Μπραντ και του Philipp Bouhler, επικεφαλής της Καγκελαρίας του Φύρερ στο NSDAP, συμμετείχαν διάφορα μέλη του Υπουργείου Εσωτερικών, καθώς και γνωστοί γιατροί και ψυχίατροι.

Εκεί έθεσε ως στόχο του να την καθιέρωση προγράμματος ευθανασίας μεγάλης κλίμακας που επηρεάζουν το ασθενείς ανίατες, στη ναζιστική αργκό, "ζωές ανάξιες να ζήσει κανείς", ώστε να τους δοθεί ένας "ελεήμων θάνατος".

Επιστημονικό μητρώο κληρονομικών και συγγενών ασθενειών

Κατά τη συζήτηση εξετάστηκε η δυνατότητα σύνταξης ενός νόμου για την ευθανασία, αλλά διαπιστώθηκε ότι ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού, ιδίως οι εκκλησίες, δεν θα τον κατανοούσε. Στη συνέχεια αποφασίστηκε να ληφθούν αυτά τα μέτρα με διακριτικό και κρυφό τρόπο, έτσι ώστε να μην μπορεί να γίνει λόγος για φόνο. Μία από τις πρώτες ήταν η σύσταση της Επιτροπής του Ράιχ για την Επιστημονική Καταγραφή των κληρονομικών και συγγενών ασθενειών, η οποία επρόκειτο να καταρτίσει απογραφή των νεογέννητων με ελλείψεις.

Η τελική συνάντηση πραγματοποιήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου. Στη συνάντηση επιδείχθηκε ένα έγγραφο που είχε υπογραφεί την 1η (ημερομηνία της εισβολής στην Πολωνία) από τον Χίτλερ, το οποίο ανέφερε: "Ο Reichsleiter και ο Dr. Brandt, M.D., είναι επιφορτισμένοι, υπό την ευθύνη τους, με την επέκταση των αρμοδιοτήτων ορισμένων γιατρών που πρόκειται να διοριστούν ονομαστικά. Αυτοί οι μπορούν να επιφυλάσσουν ελεήμονα θάνατο στους αρρώστους που έχουν κρίνει ως ανίατους σύμφωνα με την αυστηρότερη δυνατή αξιολόγηση". Όλοι πίστευαν ότι το γερμανικό κοινό, απασχολημένο με τον πόλεμο, θα του έδινε ελάχιστη σημασία.

Ταυτόχρονα, οργανώθηκε μια εκστρατεία για να να ευαισθητοποιήσει τη γερμανική κοινωνία σχετικά με την οικονομική και κοινωνική επιβάρυνση της οικονομίας και της κοινωνίας που εμπλέκεται στη διατήρηση αυτών των ανθρώπων στη ζωή. Από τα βιβλία και τα φυλλάδια, θα προχωρήσει σε ταινίες μικρού μήκους, όπως το Das Erbe ("Η κληρονομιά", Καρλ Χάρτμαν, 1935), και σε επιτυχημένες ταινίες μεγάλου μήκους όπως το Ich klage an ("Κατηγορώ", Wolfgang Liebeneiner, 1941).

Εν τω μεταξύ, στα σχολεία, τα παιδιά αντιμετώπιζαν προβλήματα όπως το εξής: "Αν κοστίζει 500.000 μάρκα το χρόνο για να συντηρηθεί ένα ψυχιατρείο για ανίατους ψυχικά ασθενείς και 10.000 μάρκα το χρόνο για να χτιστεί ένα σπίτι για μια εργαζόμενη οικογένεια, Πόσες οικογενειακές κατοικίες θα μπορούσαν να χτιστούν ετησίως με αυτά που σπαταλούνται για το άσυλο;".

Ξεκινά η δράση T-4

Η επιχείρηση ξεκίνησε με την ονομασία Aktion T-4, από το αρχοντικό στην Tiergartenstrasse όπου είχε την έδρα της. Τα νοσοκομεία και τα ψυχιατρικά σανατόρια σε όλο το Ράιχ ήταν υποχρεωμένα να αναφέρουν τους ασθενείς που θεωρούνταν ανίατοι.. Έπρεπε να το πράξουν μέσω ενός εντύπου που καθόρισε το Υπουργείο Εσωτερικών, το οποίο περιελάμβανε τρεις ομάδες:

1. σχιζοφρενείς, επιληπτικοί, συφιλιδικοί, γεροντικοί, μη αναστρέψιμη παράλυση κ.λπ.
2. ασθενείς με τουλάχιστον πενταετή νοσηλεία- 3) αλλοδαποί εγκληματίες και αλλοδαποί.

Μόλις έφτασαν οι φάκελοι, τρεις γιατροί τους εξέτασαν και έβαλαν ένα τετραγωνάκι που αποφάσιζε για το μέλλον του ενδιαφερόμενου. Ένας κόκκινος σταυρός σήμαινε το θάνατο, ένας μπλε σταυρός σήμαινε τη ζωή και ένα ερωτηματικό σήμαινε την αμφιβολία για τη μελλοντική αναθεώρηση. Οι πρώτοι παραλήφθηκαν από μεγάλα γκρίζα λεωφορεία που χρησιμοποιούσε η Deutsche Post, η ταχυδρομική υπηρεσία, τα οποία είχαν την ιδιαιτερότητα να έχουν μαύρα φιμέ τζάμια.

Λίγο μετά τη μεταφορά των ασθενών, οι οικογένειές τους έλαβαν νέα επιστολή που τους ενημέρωνε για το θάνατό τους.

Ο προορισμός ήταν ένα από τα έξι κέντρα αερίων: Grafeneck, Hartheim, Sonnenstein, Brandenburg, Bernburg και Hadamar. Εδώ, γίνονταν τα εξής μια πρόχειρη οπτική εξέταση που γλίτωσε λίγους από τον άμεσο θάνατο. Τα πολύ μικρά παιδιά απομακρύνθηκαν με ενέσεις μορφίνης ή σκοπολαμίνης.

Αν και η οικογένεια ενημερώθηκε για τη μεταφορά, δεν προστέθηκαν πολλές λεπτομέρειες. Μετά από σύντομο χρονικό διάστημα, ελήφθη νέα επιστολή που ενημέρωνε για τον θάνατο και την πιθανή αιτία του και ανακοίνωνε ότι η σορός είχε αποτεφρωθεί για λόγους δημόσιας υγείας. Σε ορισμένες περιπτώσεις προστέθηκε η τέφρα, ενώ σε άλλες δόθηκε σύντομο χρονικό διάστημα για να μπορέσουν να την παραλάβουν οι συγγενείς.

Ο αριθμός των ομάδων που επηρεάζονται αυξάνεται σταθερά. Μια οδηγία υποχρέωνε τους γιατρούς και τις μαίες να αναφέρουν τα μωρά που γεννιούνται με δυσμορφίες.Λίγο αργότερα, οι γονείς ενημερώθηκαν για την ύπαρξη ειδικών σανατορίων για τη φροντίδα και την αποκατάστασή τους και ζητήθηκε η άδειά τους για τη μεταφορά τους σε κέντρα από τα οποία δεν επέστρεψε σχεδόν κανείς.

Αντίθεση στο πρόγραμμα

Οι επιστολές συλλυπητηρίων, από την άλλη πλευρά, δεν ήταν πάντα πειστικές. Ορισμένες περιείχαν λάθη ως προς το φύλο ή την ηλικία, και οι παθολογίες του θανόντος δεν ταίριαζαν πάντα με την αιτία θανάτου. Μερικές φορές η τεφροδόχος ήταν άδεια ή υπήρχαν δύο τεφροδόχοι για το ίδιο άτομο. Η πίεση στο προσωπικό των κέντρων άρχισε να γίνεται υπερβολική και Οι φήμες άρχισαν να διαδίδονται στα χωριά που γειτνίαζαν με τα σανατόρια.

Ήδη από τις 19 Μαρτίου 1940, Ο Theophil Wurm, προτεστάντης επίσκοπος της Βυρτεμβέργης, έστειλε επιστολή στον υπουργό Εσωτερικών ζητώντας εξηγήσεις.. Θα ακολουθούσαν και άλλες, ενώ οι οικογένειες ήταν όλο και πιο απρόθυμες να μεταφερθούν. Ωστόσο, ο επίσκοπος Clemens August von Galen του Münster, στο κήρυγμά του στις 3 Αυγούστου 1941, ήταν αυτός που έβαλε το νερό στο αυλάκι για την Aktion T-4.

Στο κήρυγμα, το οποίο αναπαράχθηκε σε ορισμένες ενορίες της επισκοπής, ο φον Γκάλεν είπε: "Υπάρχει μια ευρέως διαδεδομένη υποψία, που αγγίζει τα όρια της βεβαιότητας, ότι τόσοι πολλοί απροσδόκητοι θάνατοι μεταξύ ψυχικά ασθενών δεν οφείλονται σε φυσικά αίτιαΔεν είναι ότι έχουν προγραμματιστεί σκόπιμα, αλλά ότι οι αξιωματούχοι, ακολουθώντας την αρχή ότι είναι επιτρεπτό να καταστρέφονται "ζωές που δεν αξίζουν να ζει κανείς", σκοτώνουν αθώους ανθρώπους, αν αποφασιστεί ότι οι ζωές αυτές δεν έχουν καμία αξία για τον λαό και το κράτος. Πρόκειται για ένα τρομερό δόγμα που δικαιολογεί τη δολοφονία αθώων ανθρώπωνπου δίνει το ελεύθερο να σκοτώνονται οι ανάπηροι, οι παραμορφωμένοι, οι χρονίως πάσχοντες, οι ηλικιωμένοι που δεν μπορούν να εργαστούν και οι ασθενείς που πάσχουν από ανίατη ασθένεια.

Η καταγγελία δεν θα μπορούσε να είναι πιο δυνατή και σαφής και είχε αντίκτυπο. Η αντίθεση στα μέτρα ευθανασίας αυξήθηκε και η νευρικότητα των στελεχών της Aktion T-4 αυξήθηκε. Βυθισμένος στην εκστρατεία κατά της ΕΣΣΔ, ο Χίτλερ δεν ήθελε κοινωνική αναταραχή στην οπισθοφυλακή, οπότε δεν είχε άλλη επιλογή από το να επίσημα" αναστείλει την επιχείρηση στις 24 Αυγούστου 1941.

Μέχρι τότε είχαν καταγραφεί 70.273 θύματα. Ωστόσο, πρόσφατες μελέτες δείχνουν ότι η επιχείρηση συνεχίστηκε κρυφά και με άλλες μεθόδους. Αν και οι μεταφορές σταμάτησαν, η θανατηφόρα ένεση, η δηλητηρίαση με ναρκωτικά ή η πείνα αντικατέστησαν την αεριοποίηση. Ο αριθμός των θυμάτων μάλλον δεν θα γίνει ποτέ γνωστόςΟ αριθμός των ανθρώπων που έχουν εκτοπιστεί μπορεί να είναι περίπου 200.000.