Σήμερα θα σας μιλήσουμε για την κλήση του ιερέα Sthabiso Zibani στη Νότια Αφρική, ο οποίος αγωνίζεται να ανανεώσει την πίστη στην επισκοπή του, παρά τις πληγές του παρελθόντος.
Είναι ο τέταρτος από πέντε αδέλφια και γιος δύο καθηγητών οικονομικών στο γυμνάσιο. Οι γονείς του δημιούργησαν μια οικογένεια στην οποία η καθολική πίστη επικράτησε αρχικά από την πλευρά της μητέρας του και αργότερα αγκαλιάστηκε από τον πατέρα του, χρόνια μετά το γάμο τους.
Η κλίση του ιεροσπουδαστή Sthabiso ως μελλοντικού ιερέα μεγάλωσε σε ένα σπίτι με ρίζες στο Ευαγγέλιο και στον πολιτισμό των Ζουλού, όπου η ζωή περιστρεφόταν γύρω από τρεις πυλώνες: το σπίτι, το σχολείο και την εκκλησία.
"Ο πατέρας μας είχε αργήσει να προσηλυτιστεί, αλλά η μαρτυρία του μου άφησε βαθιά εντύπωση. Μεγαλώσαμε σε μια τυπική οικογένεια Καθολικών και Ζουλού: αγάπη και σεβασμός για τον Θεό, ο ένας για τον άλλον και για τους ξένους, τους οποίους θεωρούσαμε γείτονές μας.
Οι γονείς του ενθάρρυναν τόσο τον ίδιο όσο και τα αδέλφια του να εξερευνήσουν τα ταλέντα τους, και σύντομα έγινε ένα ανήσυχο και περίεργο παιδί: δοκίμασε ποδόσφαιρο, κρίκετ, λέσχες συζητήσεων, χορωδία... Και, όπως κάθε νέος της ηλικίας του, βίωσε επίσης έναν κρυφό έρωτα. "Μια κοπέλα που οι γονείς μου δεν γνώριζαν ποτέ", εξομολογείται με ένα ντροπαλό χαμόγελο. Αλλά μέσα του, από πολύ μικρή ηλικία, έκαιγε ένα ερώτημα που δεν μπορούσε να αποσιωπήσει: το κάλεσμα να γίνει ιερέας.
"Ήξερα ότι δεν θα παντρευόμουν το κορίτσι που αγαπούσα βαθιά. Έτσι άφησα τη φίλη μου ελεύθερη και ανταποκρίθηκα στο κάλεσμα. Εμπιστεύτηκα τον εαυτό μου στον Χριστό για να μου δώσει τη δύναμη να αγαπώ ριζικά, πέρα από ρομαντικά ενδιαφέροντα και επαγγελματικές φιλοδοξίες", λέει.
Η απόφασή του δεν ήταν εύκολη: για να ανταποκριθεί στην κλίση του, εγκατέλειψε τις σπουδές του ως μηχανικός, τις ανέσεις του και όλα όσα γνώριζε, για να ακολουθήσει ένα μονοπάτι που κανείς στην οικογένειά του δεν είχε διανύσει στο παρελθόν.
Όταν μιλάει για την ιερατική του κλίση, ο Sthabiso χαμηλώνει λίγο τη φωνή του. Αναγνωρίζει ότι η διάκρισή του έχει εμπνευστεί από πολλούς ανθρώπους, αλλά κυρίως από την οικογένειά του, και ιδιαίτερα από τον πατέρα του: "Στην οικογένειά μου έμαθα και παρατήρησα την πατρική αγάπη που λαμβάναμε. Πολλοί θα εκπλαγούν αν μάθουν ότι ο ίδιος μου ο πατέρας αποτελεί έμπνευση για την ιερατική ζωή. Αν και δεν είναι ιερέας, βλέπω σ' αυτόν την ιερατική αρετή της αυτοθυσίας, ακόμη και τώρα, στην αυγή της μεγάλης ηλικίας".
Μετά τον πατέρα του, ήταν οι ιερείς της ενορίας του που τον βοήθησαν να ανακαλύψει το θέλημα του Θεού στη ζωή του. Αλλά, πάνω απ' όλα, ο Χριστός: "ο Καλός Ποιμένας βλέπει το κουτσό πρόβατο που είμαι εγώ και έρχεται για μένα. Με σηκώνει και με κουβαλάει στους ώμους του. Εξαιτίας Του θέλω να γίνω ιερέας: για να βρουν καταφύγιο στους ίδιους ώμους περισσότερα κουτσά πρόβατα".
Η Επισκοπή του Eshowe αποδέχθηκε την αίτησή του και τον συνοδεύει έκτοτε. Πέρασε ένα χρόνο στο Σπίτι Εκπαίδευσης του Αγίου Αμβρόσιου για τους υποψήφιους στην Αρχιεπισκοπή του Durban και άλλο ένα χρόνο στο Σεμινάριο Προσανατολισμού του Αγίου Φραγκίσκου Ξαβιέ.
Μετά από αυτή την εκπαιδευτική περίοδο στη Νότια Αφρική, ο Sthabiso έγινε δεκτός στο Διεθνές σεμινάριο Bidasoa (Παμπλόνα), όπου σήμερα συνεχίζει την περιπέτειά του προς την ιεροσύνη, βαδίζοντας με γαλήνιο και σταθερό βήμα.
Η πολιτισμική αντίθεση ήταν τεράστια, και η ισπανική γλώσσα εξακολουθεί να είναι δύσκολη γι' αυτόν: "κατά τη διάρκεια των μαθημάτων και των κηρυγμάτων, μερικές φορές χάνω τα λογικά μου. Αλλά το χρωστάω στον Θεό ότι έφτασα ως εδώ", λέει χωρίς ίχνος παραπόνου.
Στην Επισκοπή Eshowe κατοικούν περίπου 2,8 % του πληθυσμού της περιοχής. Ιδρύθηκε το 1921 και γνώρισε σταθερή αύξηση των καθολικών μέχρι τη δεκαετία του 1980, οπότε ο αριθμός τους άρχισε να μειώνεται.
"Υπάρχουν πολλοί παράγοντες που συμβάλλουν σε αυτό. Ο σημαντικότερος, υποθέτω, είναι η πολιτική αστάθεια εκείνης της εποχής, η δυσωδία της οποίας εξακολουθεί να υπάρχει στη σημερινή κοινωνία".
Με τη γαλήνη με την οποία παρατηρεί τη χώρα του από απόσταση, ο Sthabiso δεν κρύβει τον πόνο που νιώθει για την τρέχουσα κατάσταση της Εκκλησίας στη Νότια Αφρική. Σήμερα, ο χριστιανισμός περνάει μια βαθιά κρίση ταυτότητας: η αποικιοκρατία άφησε ανοιχτές πληγές και η Καθολική Εκκλησία θεωρείται από ορισμένους ως μέρος αυτού του παρελθόντος.
"Οι περισσότεροι άνθρωποι αισθάνονται ότι η αποικιοκρατία τους στέρησε την ταυτότητά τους και γι' αυτό κατηγορούν την Καθολική Εκκλησία και άλλες χριστιανικές ομολογίες. Αυτό έχει προκαλέσει μια έντονη παρουσία πολιτικών ταυτότητας και πολιτισμού που αποκλείουν σκόπιμα τον Θεό και την Εκκλησία", αφηγείται με λύπη, αλλά χωρίς να χάνει την ελπίδα.
Αυτό επιδεινώνεται από την επιρροή του δυτικού μυστικισμού, που αναμειγνύεται με τις θρησκείες των αφρικανικών προγόνων, και από μια βαθιά οικονομική κρίση που προκαλείται εν μέρει από την πολιτική διαφθορά. Όλα αυτά ωθούν πολλούς να εργάζονται ακόμη και τις Κυριακές, αφήνοντας πίσω τους την κοινοτική ζωή.
"Ένα καλό μάθημα που θα μπορούσαμε να πάρουμε από την Ευρώπη είναι να σεβόμαστε τους ιστορικούς θρησκευτικούς χώρους... Οι παλιές μας εκκλησίες φθείρονται. Δυστυχώς, αν οι άνθρωποι δεν πηγαίνουν πλέον στην εκκλησία, οι ναοί θα ξεχαστούν... σιγά-σιγά", θρηνεί.
Ωστόσο, υπάρχει μια σπίθα ελπίδας που καίει έντονα: η νεολαία. "Το πιο ζωντανό κομμάτι της Εκκλησίας στη Νότια Αφρική είναι αναμφίβολα η νεολαία", λέει με πεποίθηση.
Μακριά από το να παρασύρονται από τις ιδεολογίες του κόσμου, πολλοί νέοι αναζητούν βαθύτερους λόγους για να πιστεύουν, να ζουν και να ελπίζουν.
"Ακριβώς λόγω της κρίσης ταυτότητας, οι νέοι διερευνούν σε βάθος. Και παρόλο που πολλοί μόλις και μετά βίας τα βγάζουν πέρα, εξακολουθούν να έχουν την ελπίδα ότι ο Θεός θα τους δώσει λύση".
Οι περισσότεροι καθολικοί πιστοί στη χώρα του, ιδίως οι νέοι, ζουν σεμνά, τόσο στον τρόπο που παρουσιάζονται στον κόσμο όσο και στις λειτουργίες τους. Για αυτόν τον νεαρό Νοτιοαφρικανό ιεροσπουδαστή, το μέλλον της Εκκλησίας αφορά την αυθεντικότητα: απλότητα, αλήθεια και πιστότητα.
Σήμερα, σε μια γλώσσα που ακόμα μαθαίνει και σε μια κουλτούρα πολύ διαφορετική από τη δική του, ο Sthabiso κάνει σιωπηλά αλλά σταθερά βήματα προς τη χειροτονία. Βρίσκεται στην Ισπανία εδώ και μόλις ένα χρόνο και σύντομα θα ξεκινήσει το δεύτερο έτος του πτυχίου Θεολογίας.
Ο πόθος του είναι να επιστρέψει μια μέρα, ως ιερέας, στην πληγωμένη καρδιά της πατρίδας του. Γι' αυτό κάθε μάθημα, κάθε προσευχή, κάθε προσπάθεια έχει σαφή προορισμό: τους άνδρες και τις γυναίκες του αγαπημένου του Eshowe, που διψούν για αυθεντική πίστη. "Ευχαριστώ τον Θεό για την κλίση μου και εύχομαι με όλη μου την καρδιά να ανταποκριθώ με όλη μου την αγάπη σε αυτό το κάλεσμα.
Γιατί, τελικά, η καρδιά του βοσκού μετριέται με τα πληγωμένα πρόβατα που ελπίζει να συναντήσει και να αγκαλιάσει με την ίδια την αγάπη του Χριστού.
Marta Santín, δημοσιογράφος με ειδίκευση στη θρησκεία.
