Ο Pedro Santiago Méndez Cruz, μαθητής του Πανεπιστήμιο της Ναβάρα και του Διεθνές σεμινάριο BidasoaΟ Πέτρος βρίσκει στην πίστη στον Θεό τη δύναμη να ξεπεράσει τις αντιξοότητες και να επιβεβαιώσει την κλήση του ως ιερέας. Από την παιδική του ηλικία που σημαδεύτηκε από την αγάπη των παππούδων του, μέχρι την καθοριστική πνευματική του εμπειρία σε ένα ησυχαστήριο, ο Πέτρος μας καλεί να προβληματιστούμε για τη σημασία της χριστιανικής εκπαίδευσης και τις αρετές που πρέπει να καλλιεργεί ένας ιερέας του 21ου αιώνα.
"Μεταξύ 73 % και 78 % του πληθυσμού του Μεξικού είναι καθολικοί, αλλά αισθάνομαι ότι ο εκκοσμικισμός που διαπερνά τη χώρα μου οφείλεται στην έλλειψη χριστιανικής εκπαίδευσης. Οι νέοι έχουν ανάγκη να γνωρίσουν την πίστη μας, η οποία είναι υπέροχη", λέει ο Pedro.
Για τον ίδιο, χωρίς εκπαίδευση, χωρίς να γνωρίζουν σε βάθος την καθολική πίστη, οι νέοι αφήνουν τους εαυτούς τους να παγιδευτούν από τις μόδες που ξεχειλίζουν στα κοινωνικά δίκτυα στα οποία τόσοι πολλοί είναι αγκιστρωμένοι χωρίς έλεγχο. "Μερικές φορές παρασυρόμαστε από τους άλλους και αρχίζουμε να χάνουμε τις ρίζες μας, τις χριστιανικές αξίες και πεποιθήσεις, και αυτό συμβαίνει μεταξύ των νέων Μεξικανών. Στα λόγια είναι καθολικοί, αλλά δεν ασκούν την πίστη τους".
Ο Πέδρο είναι ένας νεαρός από την επισκοπή Ταμπάσκο που δεν γνώρισε ποτέ τον βιολογικό του πατέρα. Η μητέρα του έμεινε έγκυος σε ηλικία 18 ετών και έπρεπε να εργαστεί για να μεγαλώσει τον γιο της. "Έτσι έμεινα με τους παππούδες μου από τη μητέρα μου, μια κατάσταση που συμβαίνει σε πολλά παιδιά στο Μεξικό. Τους χρωστάω τα πάντα: μου έδωσαν την αγάπη τους και την πίστη τους στον Θεό. Τους αποκαλώ και μαμά και μπαμπά.
"Παρόλο που η οικογένειά μου δεν είναι τέλεια και δεν γνωρίζω τον βιολογικό μου πατέρα, ευχαριστώ τον Κύριο για όλα όσα μου έχει δώσει. Μου έδωσε έναν θετό πατέρα που είναι ο παππούς μου", λέει με συγκίνηση και γαλήνη.
Η μητέρα της απέκτησε αργότερα άλλη μια κόρη, η οποία είναι σήμερα 16 ετών. "Ήταν ένα από τα πιο όμορφα δώρα που μου έδωσε ο Κύριος, μια αδελφή".
Οι παππούδες και οι γιαγιάδες του ήταν αυτοί που του έμαθαν τις πρώτες προσευχές και τον πήγαν στα μαθήματα κατήχησης στην ενορία σε ηλικία έξι ετών, οπότε και εντάχθηκε στην ομάδα των παπαδοπαίδιων. Με αυτόν τον τρόπο, ωρίμασε την πίστη του σε τρεις βασικούς τομείς: στο σπίτι, στο σχολείο και στην ενορία.
Όπως πολλοί έφηβοι, κατά τη διάρκεια του λυκείου βίωσε μια επαναστατική περίοδο στη ζωή του. Ήταν 13 ή 14 ετών όταν αντιμετώπισε αρκετές δυσκολίες στο σχολείο και βίωσε κάποια προβλήματα στην οικογένειά του.
"Μια μέρα μίλησα στον ιερέα της ενορίας μου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα λόγια του. Μου είπε ότι δεν αντιλαμβανόμαστε πότε έχουμε τον Θεό στη ζωή μας, ότι δεν αντιλαμβανόμαστε ότι μας παίρνει πάντα διακριτικά από το χέρι. Όταν όμως απομακρυνόμαστε από Αυτόν, αντιλαμβανόμαστε την απουσία Του και η ζωή γίνεται διαφορετική.
Αν ο Ιησούς δεν είναι στη ζωή μας, η ζωή μας δεν είναι τίποτα. Αν ο Ιησούς είναι στη ζωή μου, η ζωή μου αξίζει πολλά. Τότε άρχισα να σκέφτομαι τι ήθελε ο Ιησούς από τη ζωή μου. Αναγνώρισα το λάθος μου, την απομάκρυνσή μου από τον Κύριο, και επέστρεψα σ' Αυτόν", λέει ο Πέτρος.
Όταν τελείωσε το γυμνάσιο, κατά τη διάρκεια του πρώτου έτους του Bachillerato, συνειδητοποίησε ότι ο Κύριος του ζητούσε κάτι, αν και δεν ήταν σίγουρος αν η κλίση του ήταν να γίνει ιερέας.
"Ο ιερέας της ενορίας μου με ενθάρρυνε τότε να πάω σε ένα πνευματικό καταφύγιο και πήγα. Σε εκείνο το ησυχαστήριο, σε μια συγκεκριμένη στιγμή, είχα μια απερίγραπτη εμπειρία: ένιωσα ότι ήμουν μόνος μπροστά στον Κύριο στη Θεία Ευχαριστία, πρόσωπο με πρόσωπο μαζί Του, μόνο Εκείνος και εγώ. Και μου είπε: "Πάρε τον σταυρό σου και ακολούθησέ με". Εκεί ήταν που ξεκαθάρισα όλες τις αμφιβολίες μου", διηγείται.
Εισήλθε στο μικρό ιεροδιδασκαλείο της επισκοπής του σε ηλικία 16 ετών. Οι παππούδες του ήταν ενθουσιασμένοι.
Για τον ίδιο, εκτός από την ολοκληρωμένη εκπαίδευση, ένας ιερέας του 21ου αιώνα πρέπει να είναι ιερέας της προσευχής, ο οποίος δεν παραμελεί τις στιγμές της οικειότητας με τον Θεό.
"Αυτό είναι το πιο σημαντικό πράγμα, αλλά και να είμαστε κοντά στους πιστούς, στο λαό του Θεού. Είναι σημαντικό να είσαι ενσυναίσθητος με τους ανθρώπους, να τους ακούς, να τους καταλαβαίνεις και να μαθαίνεις από αυτούς. Αυτό είναι που ανακαλύπτω τώρα στην ποιμαντική εργασία που έκανα κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού", λέει ο νεαρός ιεροσπουδαστής.
Υπάρχει μια αρετή που θεωρεί απαραίτητη στη ζωή ενός ιερέα: "Η ειλικρίνεια είναι ζωτικής σημασίας. Αν ένας ιερέας δεν είναι ειλικρινής, δεν θα είναι καλός ιερέας. Ζούμε σε έναν κόσμο στον οποίο μας είναι δύσκολο να αφήσουμε τον εαυτό μας να συνοδευτεί. Εμείς οι ιερείς χρειαζόμαστε και άλλους να μας καθοδηγούν και να μας βοηθούν.
Επομένως, για τον Πέτρο, η προσευχή, η ενσυναίσθηση, η μάθηση από τους άλλους και η δυνατότητα να διδάσκεται κανείς από εκείνους που γνωρίζουν είναι τα βασικά προσόντα που πρέπει να αποκτήσει ένας ιερέας του 21ου αιώνα.
Το να ζει την εμπειρία της εκπαίδευσης στην ιερατική σχολή της Μπιντασόα είναι κάτι που δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί. "Με κάνει πολύ ενθουσιασμένο να μοιράζομαι την πίστη και τις υπέροχες εμπειρίες που ζω στην Ισπανία, με τους αδελφούς μου σεμινάρους και με τους μορφωτές. Το να μοιράζομαι την πίστη και να γνωρίζω ότι με καλεί ο Θεός με γεμίζει χαρά. Είναι μια μοναδική εμπειρία εκπαίδευσης και ζωής", λέει ο Pedro.
Ωστόσο, υπάρχει και κάτι που τον φοβίζει, και αυτό είναι η ιερατική μοναξιά. "Αν ο ιερέας δεν είναι σταθερός στην κλίση του και δεν είναι πεπεισμένος για το τι είναι, η ρουτίνα μπορεί να θολώσει το πραγματικό νόημα της αποστολής του. Οι ιερείς δεν πρέπει να μένουν μόνοι τους".
Γι' αυτό, για τον Πέτρο, είναι απαραίτητο να σταματάμε, να βάζουμε στην άκρη στιγμές ανάπαυσης και προσευχής για να καλλιεργήσουμε τη σχέση μας με τον Θεό. Με αυτά τα λόγια, κλείνει αυτή τη συνάντηση μικρών εμπιστευτικών σχέσεων, ευχαριστώντας όλους τους ευεργέτες του Ίδρυμα CARF που τον βοήθησαν στις σπουδές και την εκπαίδευσή του.
Marta SantínΔημοσιογράφος που ειδικεύεται στις θρησκευτικές πληροφορίες.
