"Είμαι ο Iván Bravo Calvimontes, ένας 37χρονος επισκοπικός ιερέας από τη Λα Παζ της Βολιβίας.
Ευχαριστώ τον Θεό που είμαι χριστιανός, και κυρίως που γνωρίζω την πίστη που μου κληροδοτήθηκε με απλό τρόπο στην οικογένειά μου. Προέρχομαι από αυτόχθονες ρίζες, οι γονείς μου είναι από την Quechua, η μητέρα μου από την επαρχία μεταξύ Potosí και Chuquisaca και ο πατέρας μου από το Sucre. Λόγω της οικογενειακής κατάστασης οι γονείς μου αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν από την ύπαιθρο στην πόλη και εκεί γνωρίστηκαν μεταξύ τους και οι δουλειές τους ήταν απλές, επειδή δεν μπορούσαν να σπουδάσουν καθόλου στο σχολείο.
Ο πατέρας μου έμαθε το επάγγελμα του ράφτη και η μητέρα μου εργάστηκε ως καθαρίστρια. Είμαστε τέσσερα αδέλφια και είμαι ο μικρότερος. Η οικονομική κατάσταση αλλά και η οικογενειακή ζωή δεν ήταν εύκολη, μέχρι στιγμής η οικογένειά μου δεν έχει δικό της σπίτι, τα μεγαλύτερα αδέλφια μου σπούδασαν και δημιούργησαν τις δικές τους οικογένειες, ο πατέρας μου πέθανε πριν από δύο χρόνια.
Μέσα στην οικογένεια ζήσαμε την πίστη με απλό τρόπο και με αυτόν τον τρόπο παρακολουθούσαμε την κυριακάτικη λειτουργία, όταν ήμουν 13 ετών πήρα την πρωτοβουλία να προετοιμαστώ για την πρώτη μου κοινωνία, η οποία, έχοντας μελετήσει την κατήχηση, με βοήθησε να ανακαλύψω περισσότερο τον Κύριο, με αυτόν τον τρόπο προσέγγισα την εκκλησία όπου πηγαίναμε στη λειτουργία στο κέντρο της πόλης, στις ανακοινώσεις με προσκάλεσαν σε έναν χώρο που ονομάζεται στοά για να μπορέσω να βοηθήσω στον ελεύθερο χρόνο, καθώς και θεωρώντας ότι ήταν ένας χώρος προσωπικής και κοινοτικής αναψυχής.
Μετά από δύο χρόνια έφυγα λόγω των απαιτήσεων στο σπίτι, αλλά ένιωθα ένα μεγάλο κενό και, οργανώνοντας τον χρόνο μου, πήγα στην ενορία της γειτονιάς και ο ιερέας με καλωσόρισε και με έκανε κατηχήτρια για τα παιδιά που πρωτοκατηχήθηκαν και υπηρέτρια της Αγίας Τράπεζας. Ήταν μια ωραία νεανική περίοδος, αν και έπρεπε να οργανώσω καλά τον χρόνο μου, κάτι που έπρεπε να εγκαταλείψω πριν ακόμη τελειώσω το σχολείο λόγω των απαιτήσεων στο γυμνάσιο, στο σπίτι και στην προ-στρατιωτική θητεία.
Ειλικρινά, όταν τελείωσα το σχολείο σκέφτηκα διάφορες πανεπιστημιακές σταδιοδρομίες στον κοινωνικό τομέα ως τομέα υποστήριξης και εξυπηρέτησης της ανθρωπότητας και της κοινωνίας. Οι γονείς μου με ενθάρρυναν να γίνω επαγγελματίας για να ξεφύγω από τη φτώχεια και να ξεπεράσω τις ικανότητές μου, αλλά κάτι υπήρχε μέσα μου και ήταν η περιέργεια να μπω σε έναν οίκο εκπαίδευσης για να γίνω ιερέας. Έτσι ρώτησα και έμαθα γι' αυτό και με έβαλαν στο δρόμο με την επαγγελματική ποιμαντική, εγκαίρως για να μπω και να αντιμετωπίσω το κάλεσμα στο σπίτι, όλοι έμειναν άφωνοι γιατί δεν περίμεναν να μπω σε ιερατική σχολή. Αυτό που έκανα ήταν κάτι ελεύθερο και συνειδητό, δεν μπορώ να αρνηθώ ότι στεναχωρήθηκα που άφησα την οικογένειά μου και τα προσωπικά μου σχέδια, αλλά κάτι μεγαλύτερο από τις δυνάμεις μου μου έδωσε το κουράγιο να το κάνω. Την ημέρα που έφυγα από το σπίτι μου ήξεραν ότι ήταν ένα πολύ ώριμο βήμα από μέρους μου και το αποδέχτηκαν γιατί συνειδητοποίησαν ότι οι γιοι πρέπει να είναι ευτυχισμένοι στην επαγγελματική διάκριση για μια ζωή.
Στην ιερατική μου εκπαίδευση γνώρισα ιερείς του Opus Dei που άκουγαν τις εξομολογήσεις μου, με ενθάρρυναν και με συνόδευαν. Αφού χειροτονήθηκα διάκονος με καλούσαν σε κύκλους για ιερείς όπου ένιωθα πολύ καλά και έτσι γνώρισα τον Άγιο Ιωσημαρία στον οποίο εμπιστεύτηκα τον εαυτό μου από διάφορες ευτυχείς συμπτώσεις.
Χειροτονήθηκα ιερέας στις 12 Μαΐου 2011 και έγινα εφημέριος το 2017. Συνέχισα να παρακολουθώ τις κατασκηνώσεις για τους ιερείς της επισκοπής που προσφέρει το Έργο και έτσι το 2021, μετά από δέκα χρόνια υπηρεσίας μου σε μια ενορία ιθαγενών Αϊμάρα και περιφερειακών κοινοτήτων, μου δόθηκε η δυνατότητα να σκεφτώ την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Από τότε που άνοιξε αυτή η δυνατότητα, έθεσα τα πάντα υπό το θέλημα του Θεού, διότι η επισκοπή μου περνάει δύσκολες οικονομικές στιγμές από πολύ πριν από την πανδημία, γι' αυτό και πολλοί ιερείς της δικαιοδοσίας δεν μπορούσαν να έχουν αυτή την ευκαιρία. Μια δυσκολία είναι τα χρήματα, η μεταβολή του εθνικού νομίσματος με το ξένο νόμισμα, έπειτα η κοινωνικοπολιτική κατάσταση στη Βολιβία, η Εκκλησία εξακολουθεί να αντιμετωπίζει διώξεις, η μείωση των κλήσεων.
Ο νέος αρχιεπίσκοπος έχει δεσμευτεί για την επιμόρφωση του κλήρου και, έχοντας αυτή τη δυνατότητα από το Πανεπιστήμιο του Τιμίου Σταυρού, την αποδέχτηκε παρά την περίπλοκη κατάσταση που περνάει η τοπική μας Εκκλησία.
Από τότε όλα είναι καινούργια για μένα, αλλά δεν διστάζω να ευχαριστήσω τον Κύριό μας για το δώρο των σπουδών στο Ποντιφικό Πανεπιστήμιο του Τιμίου Σταυρού στη Ρώμη. Ξέρω μόνο ότι ο Πατέρας Άγιος Ιωσήφ μου επέτρεψε να βρίσκομαι εδώ. Δίνω τον καλύτερο εαυτό μου σε αυτή την όμορφη εμπειρία πίστης και ζωής. Στο Πανεπιστήμιο συνειδητοποιούμε ότι ο Κύριος βρίσκεται ανάμεσά μας, διότι ο καθολικισμός είναι αισθητός- είμαστε από την Αμερική, την Ευρώπη, την Ινδία, την Αυστραλία, την Αφρική. Μιλάμε για τον Θεό, ζούμε γι' αυτόν και γιορτάζουμε σε κοινωνία, διαμορφώνοντας τους εαυτούς μας με τον Ιησού στον Καλό Ποιμένα, για να αγιάσουμε την καθημερινή ζωή. Ευχαριστούμε τον Θεό και όσους μας δίνουν τη δυνατότητα να διαμορφωθούμε και να επιστρέψουμε στις χώρες μας με τη χαρά του Ευαγγελίου, απεσταλμένοι ως μαθητές και ιεραπόστολοι".
