Ο Rosemberg Augusto Franco Barrera είναι ιεροσπουδαστής από την Επισκοπή Santa Rosa de Lima στη Γουατεμάλα.
"Έχουν περάσει 5 χρόνια από τότε που μπήκα στο σεμινάριο στην πατρίδα μου, θυμάμαι πολύ καλά ότι πριν μπω, πέρασα μια περίοδο πολλών αμφιβολιών. Εργαζόμουν σε ένα σχολείο ως δασκάλα δημοτικού, αλλά δεν έπαψα ποτέ να πηγαίνω στη λειτουργία και να παρακολουθώ μια ομάδα νέων. Μια μέρα, ενώ επισκεπτόμουν τα Άχραντα Μυστήρια, συνάντησα έξω τον παλιό μου καθηγητή αγγλικών, και ήταν τόσο έκπληκτος που πήγαινα στην Εκκλησία, ο καημένος, ίσως ήμουν τόσο κακομαθημένος που του φάνηκε παράξενο που πήγαινα να επισκεφτώ τον Ιησού.
Αυτός ο δάσκαλος μου είπε: "Τι λες στον Ιησού στην προσευχή;" Του είπα πολύ αμήχανα: "Τίποτα, δεν ξέρω τι να Του πω, απλώς Τον βλέπω", και μου είπε: "Πες Του, Ιησού, βοήθησέ με να σε ερωτευτώ περισσότερο". Από εκείνη την ημέρα και μετά η προσευχή μου αρχίζει και τελειώνει πάντα έτσι. Αυτό με βοήθησε να ακούσω το κάλεσμα του Θεού πιο καθαρά.
Πέρασε ο καιρός και μέσω του Facebook έγραψα στον ιερέα της ενορίας μου για αυτό που είχα αρχίσει να νιώθω και δεν έβλεπα καθαρά και έτσι γεννήθηκε η συνοδεία για την κλίση μου, από παιδί ένιωθα καθαρά αυτή την κλήση, έπαιζα ακόμη και στην τέλεση της Θείας Λειτουργίας, αλλά πίστευα ότι ήταν μια παιδική ψευδαίσθηση, αλλά ο Κύριος τα είχε ετοιμάσει όλα για μένα.
Το 2015 εισήλθα στο Εθνικό Μεγάλο Σεμινάριο της Κοίμησης της Θεοτόκου, όπου άρχισα την εκπαίδευσή μου. Πρέπει να πω ότι είμαι πολύ ευγνώμων στη μητέρα μου, γιατί ήταν εκείνη που με έφερε πιο κοντά στον Θεό από πολύ μικρή ηλικία. Σε αυτήν είδα και βλέπω πάντα τη μεγάλη αγάπη που μου δίνει ο Θεός, γιατί εκείνη έχει πάντα δώσει τον εαυτό της σ' Αυτόν. Θυμάμαι την πρώτη χάρη που μου έδωσε ο Θεός όταν ήμουν στο ιεροδιδασκαλείο, ότι ο πατέρας μου μπορούσε να αγαπήσει την Καθολική πίστη και την Παναγία την Υπεραγία.
Το 2018 τελείωσα τις φιλοσοφικές μου σπουδές και αυτό το έτος ο επίσκοπός μου με κάλεσε να κάνω τις σπουδές μου στο Πανεπιστήμιο της Ναβάρα και την εκπαίδευσή μου στο CIE Bidasoa. Δεν αρνούμαι ότι στην αρχή φοβήθηκα πολύ στη σκέψη ότι θα άφηνα την οικογένειά μου και τη χώρα μου, γεγονός που με έκανε να σκεφτώ ότι ήταν καλύτερα να πω όχι, αλλά είδα σε αυτή την πρόσκληση μια κλήση από τον Θεό να εμπιστευτώ περισσότερο τα σχέδιά του και λιγότερο τα δικά μου, οπότε είπα ναι στον επίσκοπό μου.
Όπως λέει το Ευαγγέλιο "σε όποιον δίνονται πολλά, πολλά απαιτούνται" και με αυτή την πεποίθηση ήρθα, αλλά πάνω απ' όλα στην καρδιά μου υπήρχε πάντα αυτή η μεγάλη λαχτάρα για αγιότητα. Φυσικά δεν είμαι άγιος, έχω ακόμα πολύ δρόμο να διανύσω, αλλά εδώ στην πατρίδα μας, στην Μπιντασόα, μας υπενθυμίζουν πάντα ότι είναι δυνατόν να γίνεις άγιος από τα συνηθισμένα. Η παρουσία μου εδώ με κάνει να αισθάνομαι πολύ αγαπητός. Βλέπω τον πλούτο της Εκκλησίας που αντιπροσωπεύεται στα πρόσωπα των αδελφών μου, βλέπω την οικουμενικότητα της Εκκλησίας και στην υποστήριξη των ευεργετών την αγάπη και τη φιλανθρωπία του αγίου λαού του Θεού, αυτό με παρακινεί να συνεχίσω να ανταποκρίνομαι με πιο γενναιόδωρο τρόπο στον Κύριο".
