Ο Rolvin Romero είναι 41 ετών και ιερέας της επισκοπής Virac στις Φιλιππίνες. Εκπαιδεύτηκε στο Διεθνές Εκκλησιαστικό Κολέγιο Bidasoa και χειροτονήθηκε ιερέας το 2006. Επέστρεψε στο Πανεπιστήμιο της Ναβάρα με εντολή του επισκόπου του, για να σπουδάσει για το Licentiate in Canon Law.
Λέει ότι ο πατέρας του δεν δέχτηκε πολύ καλά την κλίση του, αν και, με τη βοήθεια της μητέρας του, κατάφερε να του δείξει το δρόμο. "Ο Κύριος με αιχμαλώτισε με την ελκυστικότητα της ζωής του ιερέα. Ήμουν δώδεκα ετών όταν μπήκα στο ιεροδιδασκαλείο. Εκεί βρήκα την ευτυχία: ήμουν εκεί που έπρεπε να είμαι και έκανα αυτό που έπρεπε να κάνω. Είχα ευκαιρίες να αρνηθώ, αλλά δεν το έκανα".
Αν και παραδέχεται ότι η επιστροφή στις σπουδές ήταν δύσκολη, το "αγαπάς αυτό που κάνεις" τον βοήθησε πολύ να ξαναμπεί στον ρυθμό. Λέει ότι η επιστροφή σε αυτόν τον τόπο ήταν σαν να επέστρεψε στο δεύτερο σπίτι του: "Η πόλη έχει αλλάξει πολύ, αλλά κατά βάθος είναι ακόμα η παλιά μου Παμπλόνα".
Τα 14 χρόνια που πέρασε ως ιερέας στις Φιλιππίνες τα πέρασε οργανώνοντας τα χωριά σε μια ενορία. "Θεωρώ εκείνα τα χρόνια ως τις καλύτερες στιγμές της ζωής μου. Ξεκινούσα από το μηδέν, με τίποτα άλλο παρά με την επιθυμία να κάνω το καλύτερο δυνατό. Βρισκόμουν ανάμεσα σε φτωχούς κυρίως ψαράδες και αγρότες, έμαθα πολλά από την απλή και δυνατή πίστη των ανθρώπων. Θυμάμαι τις πρώτες εβδομάδες της παραμονής μου εκεί: κοιμόμουν στο έδαφος και μάζευα νερό για το σπίτι. Ξυπνούσα πάντα το πρωί με ένα φρέσκο ψάρι που άφηναν οι ψαράδες στην πόρτα. Λένε ότι το μεγαλύτερο ψάρι είναι πάντα για τον ιερέα. Και είναι αλήθεια, οι φτωχοί με ευαγγελίστηκαν πολύ! Έμαθα από τη μεγάλη τους πίστη, την απλότητα, τη χαρά και πάνω απ' όλα τη γενναιοδωρία τους.
"Εμείς οι Φιλιππινέζοι έχουμε κληρονομήσει πολλά πράγματα από τη λαϊκή θρησκευτικότητα των Ισπανών. Η Ναβάρα είναι μια ιεραποστολική χώρα. Μαθαίνω πολλά και τώρα καταλαβαίνω πολλά πράγματα πηγαίνοντας στα χωριά: τα έθιμά τους, τις γιορτές των προστατών τους, τις λιτανείες...", εξηγεί.
Ερωτηθείς για το ποιμαντικό του έργο, λέει ότι είναι πολύ χαρούμενος: "Για μένα δεν είναι κάτι παράξενο. Εμείς οι ιερείς δεν χειροτονούμαστε για τον εαυτό μας, αλλά για να βοηθάμε τους ανθρώπους και να είμαστε μαζί τους. Υπάρχουν χωριά που έχουν μόνο 5 ή 6 άτομα στη λειτουργία και μπορεί να νομίζουμε ότι δεν κάνουμε τίποτα. Ωστόσο, πρέπει να σπέρνουμε με χαρά, όπως ακριβώς είμαστε ο καρπός του σπόρου που έσπειραν οι πρόγονοί μας. Με αυτόν τον τρόπο έχουμε αναπτυχθεί".
Είναι πολύ ευγνώμων για τη βοήθεια που έλαβε από ευεργέτες για να μπορέσει να συνεχίσει τις σπουδές του, χωρίς την οποία δεν θα ήταν δυνατόν: "Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που μας βοηθούν και παρόλο που δεν το βλέπουν, κάνουν πολλά καλά πράγματα για την Εκκλησία. Η υποστήριξη που λαμβάνουμε από αυτούς είναι μέρος των εκπλήξεων του Θεού και οι χαρές που βιώνουμε είναι και δικές τους. Σας ευχαριστούμε για τις συνεχείς προσευχές σας και για τη γενναιοδωρία σας. Σας συστήνω στη Μητέρα μας την Παναγία και σας κρατώ παρόντες σε κάθε Θεία Λειτουργία.
