Ο Ricardo Daniel Quevedo Contreras είναι ιεροσπουδαστής από την επισκοπή El Vigía - San Carlos de Zulia στη Βενεζουέλα. Είναι ο μικρότερος από τρία αδέλφια από καθολική οικογένεια.
Είμαι πτυχιούχος θετικών επιστημών, απόφοιτος του Liceo Bolivariano Dr. Alberto Adriani de El Vigía, πολιτεία Mérida-Βενεζουέλα.
Ενώ περίμενα να εγγραφώ στο Πανεπιστήμιο για να σπουδάσω νομικά, κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας του 2013, ένιωσα το κάλεσμα του Κυρίου.
Όλα ξεκίνησαν την Κυριακή των Βαΐων, η οποία συνέπεσε με τα γενέθλια της μητέρας μου. Μετά τη Θεία Κοινωνία, κατά τη διάρκεια των ευχαριστιών, μπόρεσα να βρω απαντήσεις σε πολλές ερωτήσεις που είχα από παιδί. Κατά τη διάρκεια όλων των ημερών της Μεγάλης Εβδομάδας πήγα στους εορτασμούς, αλλά πρέπει να επισημάνω τη λειτουργία του Χρίσματος.
Πριν αρχίσει η λειτουργία, μια κυρία (την οποία δεν ξαναείδα ποτέ) ήρθε κοντά μου για να μου πει ότι οι ιεροσπουδαστές καλούνταν να ετοιμαστούν για την έναρξη της λειτουργίας. Της απάντησα ότι δεν ήμουν ιεροσπουδαστής, αλλά εκείνη επέμεινε.
Αυτό που συνέβη στη συνέχεια μπορεί συνήθως να συνοψιστεί σε δύο προτάσεις. Αυτή του προφήτη Ιερεμία: "Ο Κύριος μου είπε: Πριν σε πλάσω στη μήτρα, σε διάλεξα, πριν βγεις από τη μήτρα, σε αφιέρωσα και σε διόρισα προφήτη στα έθνη. Είπα: -Κύριε μου, δες, δεν μπορώ να μιλήσω, γιατί είμαι παιδί. Ο Κύριος μου είπε: "Μη λες ότι είσαι παιδί- όπου σε στείλω, θα πας- ό,τι σε προστάζω, θα μιλάς. Μην τους φοβάσαι, γιατί εγώ είμαι μαζί σου για να σε ελευθερώσω. -χρησμός του Κυρίου-(Ιερ. 1:4-7) και του αγίου Αυγουστίνου, επισκόπου Ιππώνος: "..." (Ιερ. 1:4-7) και του αγίου Αυγουστίνου, του αγίου επισκόπου Ιππώνος: "...".Αργά σε αγάπησα, ομορφιά τόσο παλιά και τόσο νέα, αργά σε αγάπησα! και ήσουν μέσα μου και ήμουν έξω, και έτσι σε έψαχνα από έξω....".
Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να το συζητήσω με τον ιερέα της ενορίας μου, τον Don Germán, ο οποίος ήταν πολύ χαρούμενος για μένα και με συμβούλεψε να είμαι υπηρέτης της Αγίας Τράπεζας "για λίγο καιρό", ενώ θα συμμετείχα στις επαγγελματικές κατασκηνώσεις.
Η έκπληξή μου ήταν ότι μόλις δύο μήνες αργότερα μου είπαν ότι τον Αύγουστο θα γινόταν η εισαγωγή στο Σεμινάριο και δεν το είχα πει στην οικογένειά μου, αλλά όταν τους το είπα ήταν μεγάλη χαρά για όλους, ειδικά για τον πατέρα μου, ο οποίος είχε έναν αδελφό σεμινάριο (Romulo) που πέθανε από λευχαιμία όταν ήταν μόλις λίγους μήνες πριν τελειώσει τις σπουδές του.
Εισήλθα στο Ιεροδιδασκαλείο San Buenaventura στις 29 Σεπτεμβρίου 2013, το προπαιδευτικό που ήταν μια μεγάλη κοινοτική εμπειρία. Σε αυτό το Σεμινάριο σπούδασα στη συνέχεια την 1η και τη 2η Φιλοσοφία. Είναι περίεργο ότι ακριβώς τη χρονιά που άρχισα την εκπαίδευσή μου, η Επισκοπή μου έμεινε κενή και ο D. Germán, ο ιερέας της ενορίας μου, ανέλαβε τη διοίκηση της Επισκοπής για λίγο περισσότερο από δύο χρόνια. Ο Germán, ο εφημέριος της ενορίας μου, ανέλαβε τη διοίκηση της επισκοπής για λίγο περισσότερο από δύο χρόνια.
Τον Μάρτιο του 2015, ο Άγιος Πατέρας Φραγκίσκος διόρισε τον πρώην πρύτανη μου, Juan de Dios, Επίσκοπο της Επισκοπής El Vigía - San Carlos del Zulia. Η επισκοπική χειροτονία του έγινε στις 4 Ιουλίου 2015 στην ενορία μου, τον Καθεδρικό Ναό της Παναγίας της Αιώνιας Βοήθειας. Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας μου είπε ότι ήθελε να μείνω για ένα χρόνο και να εργαστώ μαζί του στην Κούρια και να τον βοηθήσω στην Επιτροπή Λειτουργίας, πράγμα που ήταν χαρά για μένα, αλλά ταυτόχρονα και μεγάλη δέσμευση.
Όταν τελείωσε το "ποιμαντικό έτος", μου ανακοίνωσε την πρόθεσή του να σπουδάσω το 3ο έτος φιλοσοφίας στο Σεμινάριο της Παναγίας της Πιλάρ, και έτσι έγινε. Λίγους μήνες αργότερα μου είπε ότι επρόκειτο να σπουδάσει στο Σεμινάριο μόνο για ένα έτος, καθώς είχε προγραμματίσει να με στείλει να σπουδάσω στο Σεμινάριο της Μαδρίτης.
Μπροστά σε αυτά τα νέα, άρχισα να κάνω τη γραφειοκρατία για το διαβατήριό μου, η οποία στη Βενεζουέλα γίνεται όλο και πιο περίπλοκη. Μιλάω για τον Ιανουάριο του 2018. Τον Ιούλιο μου είπε ότι δεν ήταν πλέον δυνατόν στη Μαδρίτη και ότι έπρεπε να συνεχίσω στο Σεμινάριο "μέχρι νεωτέρας".
Ακόμα τίποτα για το διαβατήριο, παρά το γεγονός ότι πήγα δύο φορές στο κεντρικό γραφείο στο Καράκας και δεν πήρα καμία απάντηση (ήταν δυνατόν με "επαφές" ή με πράκτορες που χρέωναν έως και 2.000 δολάρια, αλλά δεν είχα καμία από τις δύο επιλογές). Τον Νοέμβριο, ο σεβασμιότατος Juan de Dios μου έστειλε τα έγγραφα που έπρεπε να στείλω για να υποβάλω αίτηση εισαγωγής στο Πανεπιστήμιο της Ναβάρα.
Στις 17 Μαΐου 2019, έφτασε ο φάκελος με όλα τα πανεπιστημιακά έγγραφα και δεν είχα διαβατήριο. Εμπιστεύτηκα την κατάσταση στην ευλογημένη Guadalupe Ortiz και περίμενα μερικές εβδομάδες. Έφυγα από το Σεμινάριο για να κάνω τις απαραίτητες διατυπώσεις για το διαβατήριο στο Καράκας, αλλά δεν μπορούσα να δω φως πουθενά.
Όταν όλα έμοιαζαν χαμένα, χωρίς χρήματα και χωρίς "επαφή" στην έδρα της υπηρεσίας ταυτοποίησης, κάποιος με πλησίασε και μου είπε να τον ακολουθήσω. Μπήκαμε σε μια αίθουσα όπου περνούσαν μόνο ανώτεροι κυβερνητικοί υπάλληλοι και ξαφνικά βρέθηκα μπροστά σε έναν υπάλληλο που μου είπε, σε δύο ημέρες θα έχεις το διαβατήριό σου, και έτσι έγινε. Έπρεπε να πληρώσω το νόμιμο τέλος και σε 48 ώρες είχα το διαβατήριό μου.
Όλα ήταν μια ευλογία. Οφείλω να ομολογήσω ότι από τότε που άρχισα την εκπαίδευσή μου (2013), είχα το όνειρο να έρθω στο Πανεπιστήμιο της Ναβάρα, αλλά το έβλεπα πολύ μακριά, καθώς δεν συνηθίζεται στην επισκοπή μου να στέλνονται οι ιεροσπουδαστές για σπουδές εκτός της χώρας, και μάλιστα είμαι ο πρώτος.
Ο αποχαιρετισμός από την πατρίδα ήταν λίγο δύσκολος, με δάκρυα και πολλά ανάμεικτα συναισθήματα, αλλά εξακολουθώ να βρίσκω γαλήνη στα λόγια του Πάπα Βενέδικτου ΙΣΤ' στις 19 Απριλίου 2005: ".....Κύριε, γιατί μου το ζητάς αυτό και τι μου ζητάς; Είναι βαρύ το φορτίο που βάζεις στους ώμους μου, αλλά αν μου το ζητήσεις, θα αφήσω τα δίχτυα μου στον λόγο σου, με την πεποίθηση ότι θα με καθοδηγήσεις, ακόμη και με όλες τις αδυναμίες μου.".
Και, όπως είπε ο ίδιος στην τελευταία του ακρόαση: "Η αγάπη για την Εκκλησία σημαίνει επίσης να έχει κανείς το θάρρος να παίρνει δύσκολες και επώδυνες αποφάσεις, πάντα με γνώμονα το καλό της Εκκλησίας και όχι το δικό του συμφέρον." (27/II/2013).
Γι' αυτό θυμάμαι πάντα τα αποχαιρετιστήρια λόγια του ιερέα της ενορίας στο αεροδρόμιο: "Μην ξεχνάς τον Ριχάρδο από πού ήρθες, ώστε να είσαι καλά εκπαιδευμένος για να υπηρετείς καλύτερα".
